Het volledige verhaal van Bruno Meeus. Voor het hoofdartikel 'Drummers in Lockdown' in Slagwerkkrant 219 (september-oktober 2020) lieten we 39 nationale en internationale slagwerkers vertellen over hun (muziek)leven van de afgelopen maanden: Hoe doorstaan zij deze gigloze tijd? Hoe houden zij hun techniek op peil? Hoe houden zij contact met mede-muzikanten en publiek? Zijn online lessen en livestreams een uitkomst? Hoe zien zij de nabije toekomst, en tot welke diepere inzichten zijn ze gekomen… We kregen 39 uitgebreide en opvallend openhartige epistels met antwoorden. Dat konden we lang niet altijd allemaal kwijt in de 20 pagina’s (!) die we voor dit artikel uittrokken. Daarom lees je hier op Slagwerkkrant.nl de complete reactie van Bruno; hij schreef aan de hand van onze vragenlijst een bevlogen doorlopend verhaal.
Hier op Slagwerkkrant.nl lees je de volledige verhalen die de drummers voor ons schreven en zie je de video's en foto's die zij in hun reacties mee stuurden.
Je vindt deze artikelen in een speciale sectie op de website, onder de knop LOCKDOWN.
Bruno Meeus
Mijn vliegtuig uit Grand Canaria landde enkele dagen voor de lockdown toesloeg. Ik kon nog op de valreep een TD30 aanschaffen, in NL, anders zou eventueel oefenen onmogelijk zijn geworden; de sluiting van alle externe oefenplekken uit de buurt zette gelijk in met COVID-19.
Het ergste aan de lockdown was de totale stilte die Corona overnam. Dankzij het complexe artistieke bestaan kan wel tegen een stootje. Een tsunami van sociaal verkeer, de feedback van gemiddeld 100 tot 15.000 man per weekend, met als afwisseling de relaxte leegte van zondag tot dinsdag. Die perfecte balans werd nu vervangen door een absolute kille leegte. De enige mensen die ik voor maanden nog zou zien waren twee vriendinnen, mijn dochter en de kassierster van een supermarkt.
Vervolgens begon mijn concertkallender te defragmenteren: 45 gigs, festivals en masterclassen: gone! Alsof de Noordzee wegtrok en je te voet naar de UK kon stappen tussen de dode vissen. Leegte. Wat een existentialistische confrontatie. Ik drum al 47 jaar dus verleren doe je het niet. Waarom volle bak blijven drummen ter voorbereiding op minstens een half jaar leegte ? Dan beter hoog tijd om alle onafgewerkte dingen uit mijn leven eindelijk eens af afwerken: het digitaliseren van belangrijke audio- en videocassettes, appartement verbouwen, sorteren van kledij, rommel en oude meubelen het huis uitzetten, etc... Na maanden kreeg ik terug een soort van tabula rasa-gevoel dat uiteindelijk meer zal opleveren dan enkele maanden opgesloten te oefenen voor gigs die er niet zijn.
Slagwerkkrant 219 (september-oktober 2020)
Ondertussen doe je vlot aan zelfpromotie door oefen- en concertclips, en teksten te posten, ideeën voor nieuwe drumboek/videoproducties, ideeen voor nieuwe en oude creatieve projecten nieuwe zuurstof in te blazen. En dat alles zonder schuldgevoel want de lockdown biedt je een zee van tijd. En om de totale waanzin helemaal af te houden dwong ik mezelf een uurtje lopen/dag, bos- en strandwandelingen, wat yoga, veel water zuipen en ijskoude douches nemen. Een ander positieve item aan Corona was de rust die je jouw oren en je lijf gunt.
Nee, Ik ben ondertussen nog niet live aan’t spelen, maar er gaan in het najaar al wel concerten, masterclasses en demo’s door. Ook ben ik nog niet gerust in confrontaties met een publiek. It’s not over yet. Maar voor 2021 liggen er al tientallen gigs geprogrammeerd. Begin July had ik een eerste repetitie met LetzZeppelin en wat blijkt nu: na vier maanden geen stok te hebben vastgehad lukte het nog steeds aardig. Lesgeven is momenteel ook nog niet aan de orde vanwege Corona maar ik overweeg toch de optie om in de toekomst onlinelessen te geven.
Inderdaad, de toekomst stemt tot nadenken. Stoppen met je carrière passeerde daarbij ook die contemplatieve piste. Maar toch zullen altijd vragende partijen zijn voor live muziek. Door schrijven, oefenen, optreden, lesgeven, toeren, schrijven, componeren, blijf je bezig. Als je de stoptoets indrukt is al wat je had opgebouwd in een ruk weg. Ik zit te ver om er mee te dus stoppen ... No way.
financiële bekommernissen waren er gelukkig niet. Vorig jaar was een goed jaar stampvol festivals dus ik ken er lekker even tegen. Steun vanuit het Ministerie van Cultuur krijgen we nooit, Vergeet het, hier in Belgie heeft de regering wel andere katten te geselen. De quartaire sector in België staat altijd als laatste aan te schuiven voor subsidies.
Kortom: ik heb vooral veel geslapen, geschreven, gelezen en ideeen opgedaan dankzij COVID-19.
Corona is een wake-up call. Ik begin nu nog harder te focussen, deel mijn tijd anders in. Ik zie vele mensen uit hun rol vallen. Wij artiesten zijn zo sterk. Ik zou nooit willen ruilen. Ik wist al lang dat er iets vreselijks op ons afkwam en ben blij dat moeder natuur eindelijk ingrijpt. ‘t Is ff afzien akkoord, maar als iedereen niet zo gulzig was omgesprongen met de realiteit dan was dit nooit gebeurd.
Lees het volledige Hoofdartikel met 39 persoonlijke verhalen in
Slagwerkkrant 219 (september-oktober 2020)
Vanaf 14 augustus 2020 in de winkel, of bestel 'm bij ons via Muziekmagazines.nl