Drummen om af te rekenen met innerlijke demonen

Frost live met Satyricon in de Melkweg, Amsterdam

On Stage 04-12-2008 14:56

Slagwerkwereld.com besloot naar de Melkweg te gaan. Helaas had Ol Drake, leadgitarist van Evile de dag ervoor zijn kaak gebroken, waarop de Britse thrashers noodgedwongen de tour afbraken.

Daarmee bleef Zonaria over als Satyricon's enige voorprogramma. De melodieuze deathmetalband uit Umeå in Zweden schaart Dimmu Borgir en Arch Enemy onder zijn invloeden. Drummer Emanuel Isaksson en zijn band hadden enkele nummers nodig om erin te komen, maar maakten in de tweede helft van hun optreden een goede indruk. Toen de muzikanten elkaar hadden gevonden ontstond een genadeloze mix van maniakaal drumwerk met mooi rollende blasts en een flinke hoeveelheid double bass-werk, brute riffs, melodieuze harmoniën en onheilspellende synthersizerklanken. Niet verrassend lag de nadruk op het laatste album van Zonaria, 'The Cancer Empire', waarvan de meeste voorbij kwamen.

Na een redelijk lange pauze werd het podium leeggeruimd om plaats te maken voor de headliners van deze avond. Satyricon neemt de albums op als duo, met Frost op drums en Satyr (Sigurd Wongraven) op gitaar, bas, toetsen en zang. Voor liveshows wordt het duo uitgebreid tot een volledige - en hechte! - band met Steinar Gundersen en Gildas Le Pape op gitaar, Victor Brandt op bas en Jonna Nikula op toetsen en achtergrondzang.

Hoewel de roots van Satyricon in de Noorse, extreme metal scene liggen, is de uitstraling van Satyr verschoven naar pure rock 'n roll - vooral sinds zijn lange manen zijn afgeknipt en vervangen door een strak gekamd kapsel. Zelfs de enorme drietand die als microfoonstandaard diende was meer theatraal dan dreigend. Die nieuwe presentatie sluit goed aan bij de muzikale richting die Satyricon in 2006 inzette met het album 'Now, Diabolical'.

Dit album bevatte minder rauwe "medieval black metal" en ademde veel meer een "black n’ roll"-gevoel. Dat werd nog verder doorgezet op Satyricon's laatste album, 'The Age of Nero'. Frost speelt hierop veel meer groove georiënteerde drumpartijen met een bijna minimalistische benadering - voor zover dat mogelijk is in dit genre. Beetje bij beetje werden elementen weggestript totdat de essentie van sombere melodiën en Frost's precieze, overweldigende ritmische structuur overbleven.

De setlist leunde zwaar op de nieuwere tracks, waaronder Angstridden, The Wolfpack, Commando, Now, Diabolical en Black Crow On A Tombstone. Deze composities lenen zich duidelijk beter voor een live-uitvoering dan de snelle, oude nummers die volgestopt werden met blast beats en live nogal snel alles overstemmen.

Toch was er nog steeds nog ruim voldoende muzikale agressie terug te vinden in de duistere en sinistere muziek van Satyricon. Frost droeg daaraan bij met zijn unieke bewerkte bekkenstands met grote metalen doorns erop gelast, en met zijn gedreven spel, alsof hij wilde afrekenen met al zijn innerlijke demonen. Oordeel zelf in deze video's: