Eurosonic Noorderslag 2014: rake klappen!

Overzicht Nederlands drumtalent in Groningen

On Stage 21-01-2014 15:12

Van de woensdagavond met de uitreiking van de EBBA Awards, waar Nederland werd vertegenwoordigd door Jacco Gardner (met drummer Jos van Tol), tot de kleine uurtjes van zondagochtend en uitsmijter Knarsetand (met drummer Tom van Sadelhoff), stroomde er een fijne, bonte vloed aan acts over de 47 Groningse podia. 337 stuks maar liefst, uit 29 landen! Daarmee beleeft iedereen zijn eigen festival, en is een compleet verslag door een team van twee man bij voorbaat onmogelijk. Om niet in volledige willekeur te vervallen, concentreerden we ons voornamelijk op het Nederlandse aanbod, dat ‘slechts’ 135 acts betrof.

Klik hier voor enkele indrukken van optredende internationale acts.

Dat het Groningse Dudettes donderdag om zes uur de Energy Stage op Eurosonic al vol krijgt, is volledig terecht. Het grootse, aan The Edge herinnerende gitaargeluid van Cynthia Weiss is klaar voor de grote stadions, maar de sympathieke frontvrouw Zjoly Onrust houdt de band dichtbij en tastbaar. Die combinatie werkt fantastisch. Natuurlijk ligt dat ook aan emotionele, sterk geschreven liedjes als Please, Amazing en Dance All Day, waarvan de refreinen gegarandeerd blijven hangen. Drumster Ingrid Lodewegen vindt een perfecte weg tussen de subtiliteit van pop en de brute kracht van rock, wat de nummers een dansbaar randje geeft. Een uitermate geschikte band voor de zomer- en bevrijdingsfestivals.

“Cotton fields and freight trains, I don’t know about them”, aldus zanger-gitarist Marco Broers van The Tightropes. Desondanks zet de band een zeer overtuigende pot funky bluesrock neer. De invloed van Hendrix is door de riffs en het geluid van Broers duidelijk, maar dankzij de strakke funkritmes van Alan Luring stampt de muziek van de jonge Groningers net iets meer. In het hiervoor geciteerde Long Distance Blues hoor je weer pure, onversneden blues. De meligheid tussen de nummers door zorgt voor de rest van het vermaak. Een aanwinst voor het circuit.

Na DeWolff hebben we nog een ijzersterk, jong trio met gitaar, drums en Hammond. Ook bij het Twentse Birth Of Joy wordt de bassist nauwelijks gemist, maar de band pakt het duidelijk beknopter en steviger aan dan de Limburgers. De drie heren krijgen met hun vuige, energieke hardrock zowel de Jack Daniels Barn op Eurosonic als de Marathonzaal op Noorderslag in beweging. Frontman Kevin Stunnenberg vuurt met zijn Strat harde riffs en wilde solo’s op de zaal af, maar zorgt met toetsenist Gertjan Gutman ook voor oosterse mystiek die bij vlagen aan The Doors doet denken. Drummer Bob Hogenelst stuwt en duwt het geheel in de beste seventiestraditie voort.

The Charm The Fury had de twijfelachtige eer om zo'n beetje als enige van de 337 acts die het festival telde, metalcore te spelen. En verdorie, het sfeervolle Vindicat - waar nu echt niet veel meer van over is dan vier muren, een vloer en een plafond - ging plat, niks meer en niks minder. Caroline Westendorp schreeuwde elke bezoeker persoonlijk tegen de achtermuur en drummer Mathijs Tieken vervulde een glansrol met zijn strakke grooves, waarin elke overgang en breakdown even soepel tot stand kwam.

Navarone trapt de tweede avond van Eurosonic Air verrassend af met het sfeervolle December. Daarna ligt de nadruk voornamelijk op grootse seventies hardrockriffs van Roman Hijbregs en Kees Lewis en de fantastische stem van Merijn van Haren. Terwijl de regen gestaag valt, blijft het publiek geboeid kijken. De beloning is een fantastisch optreden van een van ’s lands allerbeste rockbands. Enkele dagen na het optreden gaan de Nijmegenaren de studio in voor hun tweede album, waarvan ook nog een tweetal nummers te horen is. Wat daarbij vooral opvalt, is de iets meer funky inslag, die vooral in Robin Assen’s drumwerk nadrukkelijk aanwezig is.

Kuenta i Tambu is zo overdonderend als we van alle in de Binnenzaal geprogrammeerde muziek gewend zijn. Het kan daar hard, en het gáát ook hard. Roël Calister en Diamanta von Lieshdek zwepen de zaal op en de computer en crossoverpercussie van Tshepho Pietersz (conga's en meer) en Vernon Chatlein (timbales en meer) dreunen de beats wenig subtiel maar erg effectief bij ons naar binnen. Onweerstaanbaar!

Al vroeg zijn er veel mensen naar de kelder van de Oosterpoort gekomen om het zevende optreden van The Silverfaces te aanschouwen. Deze studenten van de Herman Brood Academie zetten een sterke melange van sixties- en seventiesrock neer en hoewel sommige van de psychedelische passages wat uit de lucht komen vallen, is het samenspel zeer strak. De duels tussen zanger-gitarist Jesse Koch en toetsenist Martin Scheppink zijn zeer vermakelijk. De nummers worden bij elkaar gehouden door de swingende rockritmes van Nienke Overmars. Haar opvallend dynamische spel geeft elke passage precies de kracht die hij nodig heeft.

Ook duo Black Box Red wil knallen, en al is het misschien wat eenvormig voor een hele set, drummer Stefan Woudstra dwingt respect af met zijn tomeloze inzet.

Eefje de Visser speelt op de Eurosonic-donderdag een stuk ontspannener dan op Noorderslag in de Kleine Zaal, waar het optreden pas na een halfuur loskomt. Maar dan past alles ook perfect in elkaar en is de geluidsbalans ook écht mooi. Opvallend hoe vooral De Visser en sfeerdrummer Nicky Hustinx oogcontact houden gedurende de songs. Wat een fraaie ritmische invulling van die soms zo klein gearrangeerde liedjes. Een interview met Hustinx lees je in Slagwerkkrant 180 (maart-april 2014).

Taymir is een van de Serious Talents van deze Noorderslag en live rammelt de sixtiespop van de Hagenezen veel lekkerder door dan op debuutplaat Phosphene. De gitaarsongs passen perfect in de lijn The Kinks-Arctic Monkeys en het enthousiasme van drummer Harrie Roelse werkt bijzonder aanstekelijk. Een soort vrolijke Keith Moon achter een klein kitje, een en al zwaaiende armen en toch geen beat missen. De glimlach is niet van ons gezicht te krijgen...

Maison du Malheur en Town Of Saints zijn in feite tijdloze bands, met hun mix van ouderwetse rootsstijlen en moderne folk. En wat is dat fijn op een festival! Gewoon tweekwartsen en up-tempo en doorgaan met zijn allen! Maison du Malheur (met drummer Martin de Ruiter) en Town Of Saints (met drummer Sietse Ros) speelden beide op Eurosonic, en de laatste groep mag ook aantreden in de Oosterpoort tijdens Noorderslag. Het is beslist niet het bedeesde bandje dat ze op foto's en in interviews lijken. De Foyer is te klein voor de Groningers en het publiek gaat plat voor de opzwepende kanken van gitarist-zanger Harmen Ridderbos, die zijn Telecaster bijkans de nek omdraait, en violiste Heta Salkolahti.

Een van de meest aangename verrassingen van Noorderslag is het Amsterdamse My Baby. Aan de vooravond van een wereldtournee betovert het trio de Oosterpoort nog eenmaal met hun voodoomuziek die rechtstreeks uit de moerassen in het zuiden van de VS lijkt te komen. Daniel Johnston en frontvrouw Cato van Dyck zetten een subtiel, maar onverwoestbaar fundament van deltabluesriffs neer, terwijl drummer Joost van Dyck voor donkere, onweerstaanbare grooves zorgt. De enthousiaste reactie van het publiek is niet meer dan terecht en het optreden smaakt naar veel meer. Hopelijk in net zo’n donkere, sfeervolle zaal.

Jelte Tuinstra drumde ooit bij poprockbands Valerius en The Souldiers, maar zijn artistieke ei kon hij pas kwijt toen hij helemaal solo ging. Als Jett Rebel maakte hij een ep, waarna hij een band om zich heen verzamelde met o.a. drummer Rick van Wort erin. Soulrock waar we zeker meer van zullen horen. 

Lompe riffs, dreunende bassen, bizarre melodieën en dansbare ritmes. Dat moet De Staat zijn. De Nijmeegse band overtuigt zowel binnen op Noorderslag als buiten op Eurosonic Air. In een mum van tijd heeft ringmeester Torre Florim wild ronddansend met zijn SG bezit genomen van dit muzikale circus. Maar hoewel de veel subtielere Vedran Mircetic letterlijk op de achtergrond staat, mag ook hij niet vergeten worden. In het oog van de storm zorgt hij voor de sfeervolle inkleuring van de nummers. Voor de spijkerharde afsluiter Witch Doctor neemt toetsen- en samplesman zelfs een derde gitaar – ook een SG – ter hand. Tim van Delft behoort inmiddels tot de allerbeste drummers van Nederland. Hij overtuigt zowel met het stevige beukwerk als het wat subtielere Devil’s Blood. De tegendraadse ritmes op Make Way For The Passenger zijn onnavolgbaar. Dat hij na de show rondloopt met zijn rechterhand in een mitella maakt dat des te meer bewonderenswaardig.

En in de foyer gaat het Nijmeegse feestje gewoon verder. Black Bottle Riot bewees met hun titelloze debuut al een fantastische hardrockband te zijn, maar met het nieuwe Soul In Exile toonde het kwartet zich misschien wel de beste southern rockband van Europa. Het is genieten geblazen voor de gitaarliefhebber, met alle heavy bluesriffs en tweestemmige gitaarlijnen die het genre eigen zijn. In The Balance valt door Sedee’s loodzware slideriff in positieve zin op en niemand hoeft drummer Pieter Hendriks nog te leren om een publiek op te zwepen. Die afterparty van ZZ Top in juni lijkt bij voorbaat al geslaagd.