Dynamo Open Air 2004 - Goffertpark, Nijmegen

On Stage 07-06-2004 14:47

Dit jaar belandde het festival - net als in 2000 - in het Goffertpark in Nijmegen. Een prachtige plek, al was er geen ruimte voor een camping en kon er dus ook geen meerdaagse editie van het festival plaatsvinden. Wat betreft omvang leek Dynamo 2004 meer op Waldrock dan op Wacken. De line-up en het publiek zorgden ook dit jaar voor een memorabele editie van het legendarische festival.

Stage 1, 13:00 - 13:40

Opener op het hoofdpodium was Shadows Fall. De band behoort tot de voorhoede van een nieuwe lichting Amerikaanse metalbands. Er wordt zelfs gesproken over een 'New Wave of American Heavy Metal'. Met een combinatie van melodieuze death metal, energieke 'Bay Area-thrash en razende 'nieuwerwetse' metalcore, stond Shadows Fall zelfverzekerd op het podium. Het grote enthousiasme ("Thanks you so fucking much!" - liet zanger Brian Fair regelmatig horen) sloeg over op het aanwezige publiek en daarmee ging DOA 2004 uitstekend van start. Dat drummer Jason Bittner (ex-Stigmata en Burning Human) niet ten onrechte is verkozen tot '#1 Up and Coming Drummer' door de lezers van het blad Modern Drummer, werd nog maar eens bevestigd met dit optreden.

Stage 2, 13:30 - 14:15

Op het kleine podium trapte Mastodon af. Het kwartet gaf niet zo lang geleden nog enkele succesvolle optredens in het clubcircuit in Nederland. Drummer Bränn Dailor, ook bekend van Today Is The Day, strooit kwistig met drukke fills maar verliest nooit de pulse uit het oog. Ondanks de inzet van de band, leek het - gemeten naar de lauwe reacties van het publiek - nog wat te vroeg voor de allesvermorzelende metal. Dat het geluid op het kleine podium meer verwaaide dan op het hoofdpodium hielp natuurlijk niet mee.

Stage 1, 14:00 - 14:50

Ill Niño is een nu-metalband uit Los Angeles. Dankzij de Latijns-Amerikaanse achtergrond van de bandleden, percussionist Danny Couto die drummer Dave Chavarri bijstaat en uitstekende zanger Christian Machado, beschikt Ill Niño over een eigen geluid. Wat Slagwerkwereld betreft was dit optreden een van de hoogtepunten van het festival. Niet eerder zagen we een percussionist zo hard op zijn slagwerk spelen! Couto en Chavarri buitten hun samenwerking goed uit door dan weer tegelijk te spelen en zo de beat te versterken, en dan weer om elkaar heen te spelen en zo juist variatie aan te brengen. Vakmanschap!

Stage 2, 14:45 - 15:30

Op het tweede podium kwam death-metalband Deicide hun evangelie van de duisternis verkondigen. Hoewel wispelturige frontman Glen Benton een goede dag leek te hebben, bleef het optreden enigszins saai. Daar konden zelfs klassiekers als "Lunatic Of God's Creation" en "Serpents of the Light" niets aan veranderen. Opnieuw leek hier de wind debet. Steve Asheim heeft een zeer krachtige blastbeat in zijn polsen en kan ook een razendsnelle doublebass-drum gearticuleerd spelen, maar er bleef letterlijk bij vlagen weinig van over. Het enthousiasme van de fans was er niet minder om.

Stage 1, 15:20 - 16:10

Finland staat onder liefhebbers van metal hoog aangeschreven. Dat bleek opnieuw toen Children of Bodom aantrad. Routineus vermengen de muzikanten prachtige dubbele gitaarpartijen met dramatische melodieën op keyboard. Voeg daar de uptempo drumpartijen van Jaska Raatikainen aan toe en het resultaat is een feestje. De Finnen deden hun furieuze optreden op Dynamo 2002 lekker over.

Stage 2, 16:00 - 16:60

Oomph! heeft muzikaal wat weg van Rammstein doordat de band ook gebruik maakt van beats die rechtstreeks uit de 'electronic dance'-scene lijken te komen en doordat beide acts in het Duits zingen. Hoewel Rammstein waarschijnlijk de bekendste is van beide bands, draait Oomph! al langer mee. Het trio neemt voor optredens twee extra muzikanten mee, waaronder drummer Léo. Aan hem de taak om de tanz metal live gestalte te geven. Dat ging hem uitstekend af, al mochten de vele mid-tempo nummer volgens sommige aanwezigen wel een versnelling hoger gespeeld worden...

Stage 1, 16:35 - 17:30

Soulfly is Max Cavalera. Die twee kunnen niet los van elkaar gezien worden, evenmin als Sepultura ooit nog los gezien wordt van hun voormalige frontman. Cavalera stond al vaker op het Dynamo-podium. Als geen ander weet de Braziliaan een brug te slaan tussen snoeiharde metal en experimentele etnische geluiden, zo ook op Soulfly's meest recente album "Prohecy". Max Cavalera is bovendien nog nooit betrapt op het geven van een slecht optreden. Tel daar bij op dat er vaak ruimte is voor verrassende gastoptredens ("Is het een bekend hoofd?"), de aanwezigheid van Joe Nunez achter de drumkit en succes is gegarandeerd.

Stage 2, 17:15 - 18:10

's Neerlands trots op het gebied van bombastische metal met loepzuivere vrouwenzang, een substroming op zich binnen de metal, is After Forever. Zangeres Floor Jansen en de overige bandleden hebben met de release van "Invisible Circles" alleen maar nieuwe fans gekregen, en dat is terecht. Op Dynamo lieten ze horen ook live hun mannetje te staan. Drummer André Borgman heeft in behoorlijk wat andere bands en bandjes gespeeld, waaronder Blind Justice. Borgman is een solide en betrouwbare drummer en is na het vertrek van oorspronkelijk drummer Joep Beckers een uitstekend opvolger gebleken.

Stage 1, 18:00 - 19:00

Tijdens het optreden van Life of Agony brak niet alleen letterlijk de zon door. Veel aanwezigen waren naar Dynamo gekomen om het viertal uit New York voor het eerst te zien sinds ze er end jaren negentig de brui aan gaven. Na hun reünie vorig jaar speelt Life of Agony weer in originele bezetting, dus ook met de immer groovende Sal Abruscato op drums. Frontman Keith Caputo, klein van stuk, groots van stem, had er overduidelijk schik in, net als de rest van de band: het 'jonge-honden-gevoel' leek weer terug te zijn. De band speelde zowel klassiekers als een voorproefje van het nieuwe album dat in 2005 verschijnt. En het publiek vond alles even prachtig en at uit Caputo's hand. Duidelijk een tweede hoogtepunt van het festival met een sterke line-up!

Stage 2, 18:45 - 19:40

Vele aanwezigen pasten etenstijd aan om niets te hoeven missen van Agent Steel. Het vijftal uit LA speelt al sinds het midden van de jaren tachtig speedmetal. Ook anno 2004 hakt de band er onder aanvoering van drummer Rigo Amezcua ongenadig op los. Op het festival liepen diverse oudere liefhebbers met hun kinderen (of jong liefhebbers met hun ouders) rond. Beide generaties vonden elkaar tijdens het optreden van Agent Steel. Ouderwetsch goed.

Stage 1, 19:30 - 20:30

De tweede Finse band op Dynamo 2004 was Nightwish. Van alle 'gothic metalbands met zangeressen is Nightwish de beste. En gemeten naar het aantal Nightwish-t-shirts dat werd gedragen, is Nightwish ook het populairst. Dat is vooral te danken aan klassiek geschoolde frontvrouw Tarja Turunen die gezegend is met een prachtige stem. Jukka Nevalainen is een prima drummer en heeft zelfs de tijd en ruimte om tussen zijn spel door te letten op het showelement, maar desondanks waren alle ogen gericht op Turunen. De vele handen die de lucht in gingen, de Finse vlaggetjes, het vuurwerk: na het optreden op Dynamo zal het nieuwe album "Once" waarschijnlijk nog harder over de toonbank gaan.

Stage 2, 20:15 - 21:15

Afsluiter op het 'kleine' podium was de Noorse black metalband Dimmu Borgir. Hoewel black metal qua populariteit over z'n hoogtepunt heen is, blijft een band als Dimmu Borgir alleen maar groeien. Ook wat betreft verkoopcijfers: "Death Cult Armageddon" uit 2003 schoot in meerdere landen naar de top van de albumcharts. Na het vertrek van drummer Nicholas Barker was het even spannend of de band wel op tijd een vervanger zou kunnen vinden. Gelukkig bracht de Deen Reno Kiilerich uitkomst. Kiillerich won op de NAMM music convention in 2003 de titel "fastest feet in the world" en die vaardigheid kwam hem goed van pas bij de extreme muziek van Dimmu Borgir. Hoewel Killerich nog maar kort geleden aan de bezetting werd toegevoegd, verliep het optreden van de band uitstekend.

Stage 1, 20:15 - 21:25

Slayer als afsluiter. Wat wil een metalhead nog meer? Al twintig jaar lang vormt het kwartet de top van de thrashmetal. Vaak geïmiteerd, nooit geëvenaard. Sinds oorspronkelijk drummer Dave Lombardo terug is in de band, lijkt Slayer aan een tweede jeugd te zijn begonnen. De formule is simpel maar vertoont nog steeds geen sleetse plekken. Twee grote muren van Marshall-versterkers, zanger Tom Araya die met politieke statements handige bruggetjes maakt naar nummers als "Mandatory Suicide" en "War Ensemble", en meesterdrummer Lombardo die in furieus tempo de razendsnelle en agressieve composities van Kerry King, Jeff Hanneman en Tom Araya ondersteunt. Het enige waaraan je merkt dat de heren wat ouder worden, zijn de pauzes tussen de nummers door die wat langer beginnen te duren. Voor de rest beukt de band alsof ze de wereld nog moeten veroveren.

Binnen de hekken was het dan ook een groot feest. En daarbuiten? Daar stond een jonge fan terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. Hij mocht niet naar binnen, ondanks het kaartje in zijn hand. Hoewel diverse grote borden waarschuwden dat crowdsurfen verboden was, had hij zich niet kunnen inhouden toen Slayer eenmaal was begonnen. Prompt werd hij eruit gepikt en door de security buitengezet. Ze waren onverbiddelijk. Tja, metalfestivals zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Desondanks kijken liefhebbers al weer reikhalzend uit naar een volgende editie.

Alle foto's zijn gemaakt door Rudy de Doncker en Rachel Rijsdijk.