Fotoverslag New Cool Collective in Kampala, Oeganda
Door Joost Kroon
On Stage 08-05-2004 15:12
Op uitnodiging van de Nederlandse Ambassade hebben we met New Cool Collective een bezoek gebracht aan de hoofdstad van Oeganda; Kampala.
Er stonden 4 optredens gepland; het afscheidsfeest van de Nederlandse ambassadeur, het Koninginnedagfeest bij de ambassadeur thuis, een openbaar optreden in Sabrina’s Pup en een openbaar optreden in Club Obligatto.
FOTO 1:
Deze foto is gemaakt vanuit het busje vanaf het vliegveld naar de stad (ongeveer een uur rijden). We zijn hier in een buitenwijk van Kampala. De brommertjes die je ziet zijn boda-boda’s, brommertaxi’s die voor 1000 shilling (ca. 45 eurocent) 1 of soms 2 passagiers mee nemen. Je ziet er werkelijk honderden van in heel de stad. De andere vorm van openbaar vervoer in Kampala zijn taxibusjes. Witte Toyota busjes die tot de nok gevuld worden met mensen.
FOTO 2:
Het centrum van Kampala; ongelooflijk druk en hectisch. De taxibusjes domineren de straten terwijl andere auto’s, brommers, fietsers en wandelaars zich een weg door de drukte banen. Een brede straat oversteken is een hachelijke onderneming. Toch maakte de stad op mij een vriendelijke indruk. Mensen lachen en kijken je verbaasd na als je als mzungu (blanke) door de straatjes loopt.
FOTO 3:
Dit zijn studenten van de Kampala Music school. We waren uitgenodigd om een workshop te verzorgen aan dit instituut. Daar aangekomen bleek dat er alleen les wordt gegeven in westerse klassieke muziek en zoete musical liedjes. Niet bepaald ons gebied van expertise. Gelukkig vonden ze onze muziek erg leuk en is het toch een leuke middag geworden. Ons werd gevraagd of we ’s avonds (afscheidsfeest ambassadeur) buiten onze eigen show een aantal liedjes van deze studenten wilden begeleiden. Om dit te repeteren kwam de engelse zangdocente ms. Wilson even langs. We moesten het mierzoete ‘Some Enchanted Evening’ begeleiden. Jos (de Haas), Frank (van Dok) en ik zetten zo zacht als we kunnen een mooi Cubaans bolero ritme in waarop ms. Wilson meteen roept: “Oh please no drums! This is a very delicate and romantic song!”. Lekker dan. Frank heeft zo de ziekte in dat ‘ie buiten gaat roken en besluit om niet meer mee te doen.
FOTO 4:
Willem Friede en Anton Goudsmit tijdens de workshop.
FOTO 5:
Soundcheck voor koninginnedag. V.l.n.r. technicus Donné Roos, Jos de Haas, Frank van Dok en ik. Dit bleek een feest te zijn waar alle Nederlanders die op dat moment in Oeganda waren op af kwamen. Er liep dus van alles rond; avonturiers, ontwikkelingswerkers, studenten, ambassade mensen, enz, enz.
De spullen die we konden gebruiken waren eigenlijk best in orde. Er stond een redelijke Pearl Forum voor me klaar. Geen superkwaliteit natuurlijk, maar ik heb wel slechter meegemaakt (vooral in Oost-Europa). Met m’n eigen snares en bekkens klonk dat behoorlijk goed. Conga’s en tribales waren daar niet te krijgen, dus die hebben Jos en Frank mee moeten nemen. De conga’s hebben we verkocht aan de plaatselijke P.A. man (een oude Duitse hippie), aangezien het 800 dollar zou kosten om ze terug te laten vliegen. De geluidsinstallatie was nou niet echt om over naar huis te schrijven, maar gelukkig was technicus Donné Roos erbij. Die maakt overal chocola van.
FOTO 6:
Zaterdag 1 mei; de enige dag waarop we de toerist uit konden hangen. V.l.n.r. saxofonist Benjamin Herman, percussionist Jos de Haas, tourmanager Peter Brandjes, chauffeur Ossein, ik zelf, bassist Alex Oele (was mee ipv Leslie Lopez), toetsenist Willem Friede en technicus Donné Roos. Gitarist Anton Goudsmit en percussionist Frank van Dok lagen thuis hun roes uit te slapen.
Op de achtergrond is een uitloper van Lake Victoria te zien; het grootste meer van Afrika. Dit is het punt waarop het meer ophoud en rivier de Nijl begint.
FOTO 7:
Mijn uitzicht op Sabrina’s Pup tijdens de soundcheck. ’s Avonds bleek dat de mensen in Kampala een heel eigen manier hebben om muziek te beluisteren. Als wij aan Afrika denken, denken we natuurlijk meteen aan wild dansende mensen. Dat klopt voor bepaalde delen van Afrika ook wel, maar niet hier in Kampala. De Kampalezen zitten liever op een stoel te luisteren. Dat de dansvloer toch goed gevuld werd was vooral te danken aan de aanwezige westerlingen (wie had dat ooit gedacht). Achteraf kwamen er heel veel laaiend enthousiaste Oegandezen op ons af om te zeggen dat ze het zo te gek vonden. Dit stuk in de plaatselijke krant laat toch ook blijken dat het concert in goede aarde viel.
Na deze gig zijn we nog gaan kijken naar een plaatselijke groep: de Afrigo Band. Ook hier was goed te zien hoe anders mensen met muziek omgaan. Er werd wel gedanst (heel rustig en ingehouden) maar na ieder nummer was het doodstil; er werd niet geklapt. Iedereen ging vlug zitten. Tijdens het volgende nummer gingen de mensen weer voorzichtig een voor een dansen om daarna weer stilletjes te gaan zitten. Toch had iedereen een te gekke avond, het is alleen anders dan dat we hier gewend zijn.
FOTO 8:
De laatste dag; workshop in Club Obligatto. Er waren plaatselijke musici uitgenodigd om samen met ons te komen spelen. Wat een te gekke middag! Er waren een paar muzikanten van de Afrigo Band; saxofonist Mozes en percussionist Herman. Verder waren er nog een aantal jonge muzikanten. Vooral een jonge saxofonist (Jackson) viel op door zijn enthousiasme. Van zijn spaargeld had ‘ie via internet jazzplaten gekocht. Z’n saxofoon hing met touwtjes en tape aan elkaar en rieten zijn nauwelijks te koop. Benjamin heeft beloofd om een pakketje op te sturen met rieten, cd’s, boeken ed. Ik heb ook nog wat drumsticks gegeven aan een drummer die met anderhalve stok zat te spelen. In het filmpje is een stukje van de workshop te zien.
FOTO 9:
Jos de Haas met plaatselijke drummers (rechts zit Herman van de Afrigo Band). ’s Avonds hebben Herman, Mozes en Jackson met ons mee gespeeld tijdens het optreden. Ze deden mee met een aantal liedjes van ons en we hebben ook wat stukken van hen gespeeld. Was erg te gek! Samen met hun kregen we het publiek toch massaal op de dansvloer. Iedereen ging uit z’n dak.
FOTO 10:
Dit ben ik tijdens de gig in Club Obligatto. Het gaf een ontzettend goed gevoel om hier te kunnen spelen. Grof gezien komt alle muziek die we met New Cool Collective spelen via een omweg uit Afrika. Om nu onze muziek daar te laten horen is een zeer bijzondere ervaring. Als muzikant krijg je daar een waanzinnig positieve energie van.
De volgende ochtend moesten we al weer vroeg op (5.15…) om naar het vliegveld te gaan. Het was een kort verblijf, maar wel een om altijd te onthouden. Ik kan niet wachten om terug te gaan!
