Bambix Brasil Tour 2005

On Stage 05-11-2005 17:11

13-07
Eindelijk, we mogen weer op tour. Naar Schiphol gebracht door Esgo met zijn busje, snel inchecken en op naar de bar.

Oh het afscheid nemen van Holland viel zwaar, te lang geleden hadden we zo gezellig met zijn vieren (zangeres/gitarist Wick, bassist Sjapp, geluidsman IntheMix Paultje en ondergetekende; drummer Peter) in de kroeg gezeten. En dan 14 uur niet roken voor de boeg.

Maar goed, langer rekken als we deden kon niet, dus op naar de gate. Het vliegtuig was veel te klein, de medepassagiers veel te dik en we waren omringd door jankende KKK’s (kleinekutkinderen). De film was slecht en in ’t Portugees en ’t eten waardeloos. Een lange vlucht te gaan. “nou als dit te toon zet voor de rest van de tour…”

Maar ’t kwam natuurlijk allemaal goed, om 05.45 lokale tijd was Sao Paulo bereikt. Proost! “Hé mijn bier is niet goed! Oftewel: welkom in Brahma land!” En meteen hardcore de file in. Wat een stad, rijk, arm, schoon, vies, kortom gaaf!

14-07
Het weerzien met onze vrienden en supportact ; Andre, Lalo en Edu van de Nitrominds was super. Nieuwe gezichten ook, Maskotje en Mutre, geluid en merch. Blijkbaar geen vrij zoals gepland maar op naar Taubaté (SP) voor de eerste show. “Oh we hebben DVD in de bus, oh en Slayer DVD’s! Nou dat kon ook slechter (sorrie Wickie)”

Een groot spandoek kondigde ons aan. Show internacional, direta de Hollanda BAMBIX. Nou, ’t was niet slecht voor de eerste. Ofwel de zaal werd afgebroken. De Maywood cover Rio de Janeiro viel niet echt goed. De stad is blijkbaar niet zo heel erg populair in de staat Sao Paulo…. “Fuck Rio, Sao Paulo Sao Paulo!!!” Hmm, daar moesten we nog wat op vinden. Verder knalde de set er goed in.

Na afloop genoten van live voetbal, Sao Paulo FC won de Copa Libertadores (CL van Zuid Amerika) van Santos. Feest! Taferelen zoals in Nederland in ’88; feestende mensen op straat, auto’s met vlaggen enz. enz. “oh tricolohohohores jalalalala!” we zongen gezellig mee.

Het hotel van die avond is de moeite van het vermelden waard. Hotel “Eden”, een van de vele one-night-stand pornohotels. Een drive-in hotel met boven de garages de kamers: spiegels boven en naast de bedden, zogenaamde erotische prints op de muren en 24-7 porno op de tv. Voor ons de eerste keer, voor Mutre ook maar die had het liever eens geprobeerd met vrouwen erbij i.p.v. met Lalo en Edu. Het werd een lange nacht samen met koud bier de maconja man, very important japanese en very violent penetrations. Mutre’s sprak zijn legendarische eerste Engelse woorden deze tour “My brain is over!”

15-07
Show gecancelled. Hotel dus ook. Helaas. Zolang mogelijk in Eden gebleven. Op tv de avonturen van Jerry Longdick gevolgd, tot wanhoop van het personeel catering besteld en vervolgens de nacht zittend in de minivan half wakker en in half in slaap doorgebracht. De DVD was de redder en zo kregen we de meest uurtjes wel kapot met Slayer, AC/DC, Maconja-Maniac IV, Motorhead etc.

16-07
Vitoria. Om 07.00 in het hotel met zon, zee en palmen om ons heen. Oh en het hotel heeft een zwembad op ’t dak. Ja, zo kan het ook! Uitermate relaxte dag gehad aan de pool, nog wat hardgelopen met d’n Sjap tussen de chica’s op ’t strand, relaxed uit eten en op naar de club.

3000 betalende bezoekers. Heftig. Eerst nog Dead Fish, goeie band en superpopulair. Daarna de ondankbare taak voor de Nitro’s om na hen te spelen maar ze weerden zich kranig. Toen mochten wij…, ’t knalde erin, ze werden helemaal gek, dikke vette show!

Mariana van het Bambix-fotolog ontmoet. Onze grootste Braziliaanse fan. Om de zoveel dagen een nieuwe Bambix foto, en veel foto’s van de tour. Waar ze alles vandaan haalt is een raadsel. Kijk maar eens op www.fotolog.net/bambix. Nadazen in ’t Hotel en op naar Rio.

17-07
Rio de Janeiro. Een heel klein gammel clubje. Waar is de bühne? Oh dat is de bühne? Nou ja, we zien wel. Oh, er is geen PA. Moeten ze dat eerst maar es regelen dan. En ja, er kwam PA.

Soundcheck dan maar. Versterkers inpluggen en, boem, een vette knal, alle stoppen doorgebrand. Hadden ze niet de goeie stroomvoorziening daar. Maar ja, geen paniek we zijn wel mooi in Rio. Inmiddels, zonder stroom, hadden ze wel alvast de deuren geopend. Het gammele clubje stroomde vol en er kwam geen einde aan de mensen. Sommige meisjes moesten huilen toen ze ons Wickie uit Vorstenbosch zagen. De mensen waren zo blij dat Bambix in hun stad was.

Stroom of niet, er moest gespeeld worden. No way (goeie titel voor een liedje trouwens) dat we ermee wegkwamen om niet te spelen, desnoods maar akoestisch of playback. Maar zoals altijd komt ’t allemaal goed. De stroom was terug, nieuwe zekeringen in de amps, gaffa om de kick en knallen maar… Er passen alleen superlatieven om de lading van deze avond te dekken. Het was een enorm feest. Een van de leukste shows deze tour. Helaas gevolgd door overnachting twee in de minivan.

18-07
Day off. Onze zeer pijnlijke gewrichten waren erg blij met een bedje.

19-07
Redelijk uitgerust. Op naar de radio. We spelen live op Brasil 2000 FM. Acht miljoen luisteraars.
Het resultaat is hier te downloaden.

Een redelijke studio. Soundcheck doen en de uitzending in. Vragen van luisteraars beantwoorden en een kort setje knallen. Dat was gelukt. Prima avond. Nog lekker nagedaasd bij Andre en de maconjaman thuis en nog tig keer de laatste System of a Down geluisterd; op dat moment de beste plaat ooit gemaakt.

20-07
Ponta Grossa. Na ’t zien van ’t weerbericht waren we toch wat stilletjes. Vijf graden boven nul in Punta Grossa. Fuck, we zitten toch in Brazilië? Zitten we daar met onze koffers vol zomerkleren. Gelukkig we kunnen kleren lenen van Lalo en Andre. Het was een “mooie” tocht; de stortregen sloeg op ’t busje neer en ’t was megakoud. Tsja.

Punta Grossa is een nieuwe plek voor ons. Een geinige club van een lokale punker. Dat zie je niet vaak hier. ’t Podium bestaat uit twee verdiepingen, ik mag boven, mijn favoriete positie.

De mensen, alweer, zijn hartelijk en onzettend dankbaar dat we er zijn. We maken kennis met 350ML een leuke band uit Guarapuava. Onze geluidsman wordt belaagd door hun knappe gitariste maar wil daar niets van weten, hij gaat snel weer naar zijn mix-hok zo ongeveer buiten ’t pand naast de ingang. De show, het wordt inmiddels saai, was goed, de mensen gaaf en uit hun bol. De zangeres van een lokale band zingt Seclusion mee en houdt ’t niet droog. “De avond van haar leven”. Beija meu ponta grossa, zoals ze daar zeggen.

21-07
Guarapuava. We hoeven niet ver en ’t hotel is goed. Fijn. Ook deze stad is nieuw voor ons. We spelen in de Rock Bowling. Een bowlingbaan (jaja) met een club eronder.

Van de locale openingsact krijgen we les in hoe lang en inefficiënt je een soundcheck kunt doen en met twee uur vertraging gaat de avond van start. 350ML en de Nitrominds spelen een goeie show. Inmiddels is ’t een uur of drie in de morgen. We zijn nog wakker en knallen er een degelijke set uit. De mensen gaan loos. De nummers van Club Matuchek gaan er goed in en we eindigen de avond samen met 350ML die hun favoriete Bambix-nummer, So Sorry Song met ons mee komen doen. Erg gezellig. Paultje werd nog wat (zonder succes) gestalked door de mooie gitariste en alweer een mooie avond zit erop.

22-07
Curitiba. Vanavond gaat ’t gebeuren. Hier kunnen ze ons wel opvreten. Leitmotiv is op Barulho records uit Curitiba uitgebracht dus veel Leitmotiv in de setlijst. Mooie zaal, volle bak, dikke sound. Kortgezegd: a blast! De beste show tot dan toe. We rockten als gekken. Alle 1000 bezoekers hadden hun eigen karaokefeestje en schreeuwden de longen uit ’t lijf. Helemaal leeg geknald. Plan geslaagd. Best geinig zo’n hobby…

23-07
Balneario Camboriu. Weer een dikke show. 1400 betalende bezoekers. Wij mogen headlinen… Erg dankbaar als twaalfde band… Niets aan te doen. We doen gewoon een strandwandeling en gaan uit eten in ’t enige restaurant wat Matuchek-proof is: Le Moustache, waar is de opplaksnor als je hem nodig hebt?

Net op tijd terug om de zanger van labelmates A-OK in elkaar geslagen te zien worden door de security. Hij had gestage dived tijdens hun eigen show en dat mag niet. Foei. Alle gespierde apen in mooie pakjes eropaf. Die hadden alleen niet op de drummer gerekend… J.C. van Damme was er niks bij. De apen leerden een lesje. En weer verder met het festival.

Midden in de nacht showtime. De mensen zijn moe en doof gespeeld. Toch weten we er een goeie show van te maken. We krijgen ’t publiek goed mee. Niet slecht na tien uur live punkmuziek.

Moe en voldaan de bus in. Geen hotel want we overnachten weer rechtop zittend in de minivan. Dit keer zonder DVD want er is ingebroken en ’t frontje is gejat. Ach ja, de soundtrack van Maconjaman VI is ook best okay…

24-07
Londrina. De nacht best goed doorgekomen en meteen het hotel in, slapen. Alles heeft een ritme! Wij ook, een beetje omgekeerd, maar goed. We spelen in een soort kantine. Geluidsman Paul wordt er niet blij van. Wat een galmbak. Dit kan nooit iets worden vanavond.
Zo als zo vaak, we hadden ’t mis. Het werd een superavond. Wat een mensen weer, zo blij, zo enthousiast! Ik zag een volwassen man staan huilen tijdens de show. Superlatief, superlatief, superlatief. De kantine was veranderd in een grote feestende bende.

De collega’s van 350ML waren ook van de partij. De laatste show samen. Het was een mooi afscheid. De beste afterparty ooit. De Garottes Podres (oudste punkband van Brazilië, red.) deden er na ons nog een schepje bovenop, er was cognac en onze tourmanagerina Sylvia draaide overuren om iedereen van koud bier te voorzien. Dansend en zingend namen we afscheid van Londrina. Geef ons maar elke avond Londrina!

25-07
De beste afterparty ever moest natuurlijke gevolgd worden door de slechtste terugreis ever, we zijn tenslotte in Brazilië. Dat was gelukt. We zijn zo’n vijf keer van de weg geplukt door de politie en verloren spontaan het achterwiel van de aanhangwagen met de backline erin. Fucking Cahetinha! Met wat mazzel een wiel gescored en met zo’n vijf uur vertraging Sao Paulo bereikt.

26-07
Eigenlijk vrij maar de show in Maresias is gecancelled. We spelen vervroegd in San Jose dos Campos. Een vaag clubje tussen de hoerententen en de she-males. Wederom een avond vol superlatieven.

We waren hier nog nooit geweest en dat houden we na vandaag zo. Zo’n slechte sound hadden we in al die jaren Bambix nog nooit gehad. Verschrikkelijk, alsof je binnen in een centrifugerende wasmachine zat. Ons Paultje had ’t zwaar, ’t valt ook niet mee om door een DJ-setje een punkband uit te versterken. Op routine een redelijke show kunnen spelen en heel erg snel naar huis.

27/28-07
Vrij! Slapen, filmpje kijken en goed eten!

29-07
Santos. De reis van Sao Paulo naar Santos is beleza, erg mooi. De bergen af naar zee niveau over kronkelige wegen, door oerwoud, over mega grote viaducten eindigend langs de stranden. Ag wal Belesa. De club is een Samba tent. Mooi verzorgd, tropisch uiterlijk met veel hardhout, een mooi balkon erin en met een fijne backstage.

Wel vriendelijk om wat nieuwe drumvellen gevraagd. Alleen gaffa-tape klinkt toch niet zo heel erg lekker. We maken kennis met de eerste digitale mengtafel van Brazilië. Ik geloof de geluidsman aldaar ook. Wat een ramp. Iedereen hoort gitaar behalve wij! Maar goed, we hebben olie in de machine en weren ons kranig. Het is goed, het is druk en de mensen zijn blij. De Garottes Podres gooien nog wat olie op ’t vuur, goeie band hoor! En tevreden met zijn allen de nieuwe System of a Down zingend terug naar Sao Paulo.

30-07
Sao Paulo. De laatste show. Time flies. En we begonnen er net een beetje in te komen. KVA, zo heet ‘t, is de place to be. Een megahal waar wel een paar duizend man in kunnen. Nu maar hopen dat die ook komen. We hebben een monitor man en rock-proof monitorboxen. Een verademing na de laatste twee shows.

Langzaam stroomt de zaal vol. Er zijn veel oude bekenden. Niet zo druk als zou kunnen maar genoeg volk voor een goed feestje. De Nitrominds leggen de lat hoog, ze spelen een superset. Edu is echt de beste drummer die ik ken, wat een held vanavond, op zijn eigen set!

Aangestoken door de Nitro’s beginnen we aan onze set, we spelen extra lang en gooien er wat lang niet gespeelde hits doorheen. ’t Rockt, ’t beukt, ’t swingt de pan uit. Bambix bereikt het kookpunt. Zo dient deze pap geserveerd te worden. Lalo Nitro zingt nog gezellig een liedje mee, Rio van Maywood wordt Lalo du Caralho en ’t is FEEST (met hoofdletters dus).

We besluiten de tour met de beste show, mooier kan niet. Wederom wordt de afterparty ingeluid door de Garottes Podres, tourmanager Sylvia rent de benen onder haar lijf vandaan. Wick, Sjapp en ik nemen haar nog op de schouders en al crowd surfend gaat ze nog even buurten bij de Garottes. Ze heeft nieuwe vrienden uit Holland en dat weet ze. Voor de mensen die Portugees spreken, check uit die band want ze schijnen supergrappig te zijn. Zelden zoveel mensen in ’t publiek zo zien lachen tijdens een punkshow.

De laatste show zit erop, de laatste handtekeningen uitgedeeld en de laatste foto’s zijn genomen. We drinken nog wat bier bij Andre om de hoek en nemen emotioneel afscheid van onze vrienden. Au, au, dat doet pijn. Maar wat was ’t fijn! Ik wil heel snel weer terug!

31-07
De terugreis. Als je de aankomsttijd verwisseld met de reisduur kun je teleurgesteld raken. 13.50 uur, vliegen dus en pas ’s avonds op schiphol. Nog drie uur vertraging erop en dan… Ja, dan gaan we ‘t laatste geld opmaken aan Cai Pirinha’s. Dat was gelukt. En High above the world vlogen we weer terug naar Nederland…’ t Komt altijd weer goed… Met dank aan het NPI.

Overigens kun je Bambix live op MTV Brasil met het nummer Julie hier downloaden.