Larry Goldings - Peter Bernstein - Bill Stewart

Concertbespreking Luister mee via Bimhuis Radio

On Stage 01-06-2018 14:06

Dick de Waal bezocht 31 mei 2018 voor Slagwerkkrant het concert van Hammondorganist Larry Goldings, gitarist Peter Bernstein en drummer Bill Stewart. Lees zijn relaas en luister mee naar het hele concert via Bimhuis Radio.

De tent zit goed vol; met rode broeken, cognacbruine Van Bommels, blauwe jasjes, maar ook gitaren op de ruggen van jonge twintigers, waarschijnlijk vers uit een college bij de overburen, het Conservatorium van Amsterdam. Gelukkig maar, triojazz is niet dood.

Een Fender versterker, een enorme lesliebox en de Bimdrums ertussenin: hoe simpel kan het zijn? Felix Schlarmann zegt nog even gedag en de gastheer van vanavond Jurgen van Loenhout wenst ons heel veel plezier. In alle eerlijkheid, sinds 1989 is het geluid van dit trio min of meer hetzelfde gebleven. Je krijgt in dat opzicht precies wat je verwacht. Toch is er met die wetenschap nog zoveel meer te beleven. De balans biedt op zich al genoeg stof om een mooie lange brief over naar huis te schrijven.

De Hammond, intrinsiek niet bekend om z’n dynamische subtiliteit, de pedalen ten spijt, speelt hierbij een onverwachte maar belangrijke rol. In de beschränckung van dit typische instrument, valt een hoop te pionieren, zo leren we van Goldings.

Bill Stewart denkt in het gezelschap goed na over waarom wat waar en hoe moet landen; geen seconde is ie slordig of lullig. Veel stiekeme triooltjes, vooral tussen hihat en ride, super accuraat en trefzeker. Een flinterdunne flatride doet z’n werk rechts, explosief maar uitstervend binnen een seconde. En de rimclicks klinken zoals je die alleen maar kunt wensen.

Goldings toont zich de humorist: ‘Bimhouse is a very very fine house. Our favourite place in Europe.’ Da’s altijd leuk om te horen natuurlijk.

Mixed Message is de eerste track: wat een mooi begin van deze zomeravond. Tincture, niet alleen een alcoholische oplossing, maar ook een Stewart nummer, volgt. Alsof een plaat bij tijd en wijle wordt vertraagd en dan weer op toeren wordt gedraaid. Een razend verfijnd stukje interactie. Knap hoe zo weinig ritmische aanleidingspunten kunnen leiden tot gecoördineerde cues.

Dragon Fly van de hand van gitarist Peter Bernstein, is een latinstuk met de nodige harde liggingen. Ietwat vierkant bijna. Op de drums horen we hier ook opvallend onconventionele benaderingen. Dat zit ‘m bijvoorbeeld in goedgemikte hihat-splashes. Making simple things sound hard is cool, zo ook als een rechte 4/4 zodanig wordt gespeeld dat je bij de eerste derde tel de moed al hebt opgegeven om de logica nog te ontwaren.

Goldings ontroert vervolgens bij een werkelijk prachtig outro. Een minuut of vijf pakt ie niet alleen het podium, maar ook meteen de hele zaal erbij. Van achter beschouwd heeft ie eigenlijk best veel weg van Erk Willemsen, de stichter van Slagwerkkrant, maar dat is wellicht omdat ik geen bril draag vanavond.

Een klassieker dan: Coltranes Afro Blue klinkt door Amsterdam. Dat blijft niet lang de standard die het vaak is. Viertjes over zesjes en andere slick stuff, terwijl Bernstein nog even achteloos freestylend de nek van z’n gitaar laat verkennen. Simpelweg inspirerend is het om te horen hoe je drums zo de lead kunt laten nemen.

Als het trio na de pauze inzet met Just a Thought, lijken de bewegingen van Stewart groter, terwijl het geluid welbeschouwd compleet onveranderd is. Maar het klinkt allemaal zo ontzettend doordacht en verzorgd. Bill is deze avond overigens voorziener van veel stukken. Van z’n album Keynote Speakers, wordt de track Don’t Ever Call Me Again gespeeld. Fijn.

Bij het slot van de gig legt Bernstein een genadeloos intro neer voor de bossa nova Louisa.

Dit was een show om niet te vergeten. Note to self: geef een op het eerste oor onbeduidend intermezzo, binnen welk stuk dan ook, de aandacht die het verdient, en alles wordt nog gaver bij terugkomst in het thema. (Dick de Waal)


Luister hier naar het volledige concert.  

www.bimhuis.nl 

zoeken
zoeken