Trommel 2022 - festivalverslag uit de Jazzkerk

Aartswoud, 10 en 11 september 2022

Muzieknieuws 12-09-2022 16:53

door Bouke Bijlsma & Bram de Visser
foto’s Bram de Visser

Podium van de Jazzkerk - Trommel 2022
 

Op de ZATERDAG opende organisator Joost Patocka het festival traditiegetrouw zelf. Dit keer met zijn trio Sweep. Met gitarist Gijs Idema en bassist Cas Jiskoot, samen bijna net zo oud als Joost. Een mooie set waar alle drie de muzikanten volop ruimte kregen. Muziek die ademt, af en toe stil lijkt te vallen, maar altijd blijft boeien.

Ook werd aandacht besteed aan het blad dat Joost sinds kort uitgeeft. “Ouwe Kaas”, een woordspeling die elke drummer begrijpt. De kersverse uitgever las bij aanvang een paar veelzeggende fragmenten voor uit het blad.

  
Ouwe Kaas & Joost Patocka

Jeff Ballard solo
 

Jeff Ballard kennen we onder meer van Pat Metheny, Brad Mehldau en Chick Corea. Hij bracht misschien minder spektakel dan menigeen had verwacht. Begon met een lang stuk op een snare zonder snaren en nam de tijd om zijn solo’s op te bouwen.


Stukje meespelen met modern klassiek, reageren op een stem, 5 over 2 ostinato’s, praatje tussendoor. Een solo met publieksparticipatie vormde een leuke afwisseling; acht-om-acht tussen drummer en publiek!

Yoràn Vroom sloot de zaterdag af met zijn Group of Friends. Kaarsrecht en hoog op de kruk, rechts vooraan op het toneel is Yoràn de onbetwiste aanvoerder van zijn zeskoppige band. 

Danny van Kessel, Itai Weissman, Yariv Vroom

De drie slagwerkers (Yoràn, broer Yariv Vroom en Fantison Araby O’Bryan zorgden met bassist Nathaniël Klumperbeek hier en daar voor regelrechte powerplay, afgewisseld door dromerige stukken met de EWI van Itai Weissman en de piano van Danny van Kessel in de hoofdrol. Het Weather Report-shirt van de blazer verklaart veel. Geweldige band met sterk samenspel; een mooie afsluiting van de eerste dag!

De ludieke kroonluchter in de Jazzkerk

Het was voor sommigen misschien wat vroeg op de ZONDAGMIDDAG, maar niet voor Jens Meijer – winnaar van Sena Performers Gouden Slifje 2022 – en de band die hij verzamelde rond trompettist Peter Somuah. De voormalige leerling van Joost Patocka dankte zijn meester en speelde vervolgens een meesterlijke set, met vloeiende controle en onderlinge lol met vooral percussionist Danny Rombout.

Peter Somuah, Danny Rombout, Jens Meijer

Mooi om te zien hoe die twee schijnbaar spontaan de rollen en de ruimte verdeelden, en hoe overal flow en groove prevaleerden boven persoonlijke staaltjes. Bijzonder is wat dat betreft een gedragen ballad, waar Danny op dit lastige tempo een drive neerzet met een shaker en Jens in plaats van de boel vol te slaan geduldige kwarten speelt op zijn hihat.

Danny met shaker

Peter Somuah blijkt ook djembé (kort) en koelbel (nog korter) te spelen, maar daarop weet hij minder te overtuigen dan met de fraaie tonen van zijn trompet; daarop toont hij zich een ingetogen, lyrische solist.

Anton de Bruin, Jesse Schilderink, Peter Somuah

Ook saxofonist Jesse Schilderink, toetsenist Anton de Bruin en contrabassist Marijn van der Ven dragen nadrukkelijk bij aan de sfeervolle warme sound van deze formatie. Wat ons betreft moeten ze bij elkaar blijven!

Gard Nilssen met Unionen vertegenwoordigt de vooruitstrevende Scandinavische jazz. Meest opvallende solist was blazer Per Johansson onder meer op contrabasklarinet (!). Dit imposante instrument – door een bevriende blazer aangeduid als “zo’n olieraffinaderij” – liet de kerkbanken in Aartswoud sidderen met z’n diepe, gedragen tonen.

Gard Nilssen, Per Johansson en zijn Olieraffinaderij

Het nummer waarin hij dat deed, was overigens opvallend lichtvoetig in het verder ruimtelijke repertoire dat opvallend vrij was, maar toch altijd toegankelijk. Nilssen viel op met zijn razendsnelle handen. Zelfs met brushes munt hij uit in vlugge veegfills, maar zijn lichtvoetige ridespel (stokken los in de handen, bijna met de handpalmen omhoog) en zijn vloeiende sprints over tom en floor zijn letterlijk onnavolgbaar. Ook een zeer soundbewuste drummer, die met werkelijk alles wat hij doet een punt maakt.

Bassist Petter Eldh is met zijn drukke spelopvatting duidelijk bepalend in de band, zowel op contrabas als met plectrum op de Fender Jazzbas. Toetsenist Ståle Storløkken lijmt met zijn Fender Rhodes (plus effectbak van heb ik jou daar) het bandgeluid aaneen met opvallend open en smaakvol spel.

Feestelijke uitsmijter van deze editie is Cubop City Big Band van Lucas van Merwijk. En dat van die bigband moet je letterlijk nemen: 5 saxen, 4 trombones (waaronder 1 bastrombone), 5 trompetten, 1 bassist, 2 zangers en 3 slagwerkers. Vanachter zijn timbale-set leidt Lucas de band met snijdende trommel-cue’s of gewoon dirigerend met een van zijn stokken.

Lucas van Merwijk

Voor sommige stukken kruipt hij achter de drumset, en dan schaamt hij zich niet voor een paar lekker old skool inleidende bigbandfills: heerlijk! Deze topband is duidelijk op elkaar ingespeeld (al 25 jaar!), en zet een supermuzikale energie-uitbarsting neer. De stoeltjes in het midden gaan opzij en de bedachtzame jazzluisteraar blijkt plotsklaps een ware dansliefhebber te zijn.

Loet van der Lee

Gedenkwaardig zijn de trompetsolo’s van Loet van der Lee, en de fluitsolo van Gerritjan Brinkhorst (zonder mic tussen het publiek), maar absolute helden van de namiddag zijn Lucas’ percussiemaatjes: Juan Viloria, die onverstoorbaar achter zijn twee conga’s alles meezingt, en vooral Marco Toro, die een absolute natural is. Of hij nu een standaardritme schraapt op een guiro of een basisgroove slaat op een koebel: het staat en het is magisch. Internationale klasse; de hele bigband!

Marco Toro tijdens zijn solo met de maracas

Tot volgend jaar in de Jazzkerk Aartswoud!