Op Je Oren Online
Audio bij de rubriek in Slagwerkkrant 164
Slagwerkkrant Plus 17-06-2011 13:06
In de rubriek Op Je Oren van Slagwerkkrant 164 draaiden we maar eens een meesterwerkje van eigen bodem. Vlak na de opnamen van 3..2..1.. stapte Martijn Vink op als drummer van de The Ploctones. Tijdens de cd-presentatie maakte zijn opvolger Kristijan Krajncan indruk, maar hier is Vink dus nog in volle glorie te horen, samen met Anton Goudsmit op gitaar, Jeroen Vierdag op bas, Efraïm Trujillo op saxen en fluit. Het leverde wat verwarring op bij de geblinddoekte recensenten, maar de slotsom is eenduidig: The Ploctones is een van de hipste funkrockjazzbandjes die Nederland rijk is.
Hieronder een samenvatting van de reacties, in het magazine lees je de complete commentaren. Beluister de tracks hieronder bij Gevonden Releases.
Mark Eeftens: De sound, de ritmische vondsten, de improvisaties, het gitaargeluid, de sax en natuurlijk de briljante Vierdag op bas wijzen allemaal heel erg hard in één richting: The Ploctones, dus! Het is ongelofelijk hoe goed de nieuwe drummer, Kristijan Krajncan, meteen klinkt alsof hij nooit anders deed. Martijn Vink speel je er zomaar niet uit, maar Krajncan is een absoluut waardige opvolger. Of – wacht ‘s even – is deze plaat nog met Vink opgenomen? Hoe dan ook: razendknap drumwerk!
Klaas Jan Stol: Soms heb ik het idee naar het soloalbum van een drummer te luisteren, maar verder kom ik niet. In veel nummers hoor ik een lekker ruw bandje dat staat als een huis, met een briljante dynamiek. Ik ben niet blij met de bezetting; op The Ploctones en een paar andere uitzonderingen na, heb ik eigenlijk een weerstand tegen de combinatie van gitaar en sax, maar op deze plaat lijken ze wel bij elkaar te horen.
Dick de Waal: Van hyperfunky puntig naar dispersed fragmentarisch, met nu en dan een aanzienlijk Rudder-gehalte. De rustige tracks vind ik voornamelijk fraai, en dan vooral die vijfkwarts. Bravo voor de dynamiek op die diepdonkere bekkens, en de drummer valt vooral ook op door zijn inventiviteit. Het sprookjesachtige dwarsfluitstuk zweet muzikaliteit; wat een briljante bas- en saxpartijen. Love Rears lijkt even voorbij te komen, maar Calhoun kan het toch niet zijn?
