De slagwerktraditie in ons land bestaat alleen uit Schotse drumbands die overigens heel indrukwekkend zijn. Ik denk dat het allemaal teruggaat tot de Victoriaanse tijd. Er was vierhonderd jaar helemaal geen ritme in Engeland. Ook in de volksmuziek was er geen ritmische traditie. Geen klappen in vijven – kangkangkaddekangkang (klappend)-, zoals in Roemenië, om maar wat te noemen, of Spaanse dansen. Niets daarvan in Engeland. Je zou verwachten dat Londen, met zijn grote symfonieorkesten, scholen zou hebben zoals hier in Amsterdam, maar slagwerk wordt niet gezien als een volwaardig instrument.

Maar het is dan noodzakelijk dat er goede opleidingsmogelijkheden zijn om een slagwerktraditie te vestigen? Er zijn toch zeker een aantal goede Engelse popdrummers?

Ik denk dat de Engelsen inderdaad wel een talent hebben, voortgekomen uit hun gebrek aan vaardigheden, om nieuwe interessante klanken te ontdekken. Engeland is in veel opzichten het land van de talentvolle amateur. Winston Churchill was geen professional, maar wel excentriek, talentvol. Amerika is het land van de bekwame ambachtsman, zoals bijvoorbeeld Rick Latham. Hij is niet erg inventief, maar heel bekwaam en ontwikkeld. In Engeland is er inderdaad alleen een poptraditie, maar geen klassieke- of jazztraditie. Ik reis veel in andere landen, Japan, nu hier, Amerika, en ik zie wat die te bieden hebben. En Engeland heeft het niet, it’s a shame, actually.

De machine is sneller, accurater en gaat niet met je in discussie. Ik ben niet zo weg van dat accurate, dat machinale. Voor de popdrummer is maatvastheid een obsessie geworden… accuracy to the point of lunacy. Mijn antwoord is niet dat ik nog preciezer en militairistischer dan de machine kan spelen. Ik doe liever iets dat de machine niet kan. Ritme heeft met zoveel dingen te maken. Het ritme van je lichaam, van het leven. De wind heeft een ritme, maar geen ritme dat je in een machine kunt stoppen… Mijn favoriete drummers zijn de jazzdrummers die spelen als de wind, die voortdurend wisselen in intensiteit. Het tempo mag best veranderen. Kijk maar naar de symfonieorkesten, daar wisselt het voortdurend. Met een goede dirigent ervoor ademt het orkest. Maar in de popmuziek moet het tempo om de een of andere reden zo strak als een metronoom zijn. Vooral sinds de komst van de commerciële dansmuziek. Ik gebruik ook wel clicktracks ja, bij Crimson moet het ritme heel precies zijn, maar ik vind het moeilijk te accepteren. Soms speel ik wat om de click heen… quite nice’.

En in Slagwerkkrant 21 – in de periode dat Bruford de ’s werelds belangrijkste elektronicadrummer was:

De oude vraag die mij vaak gesteld wordt is – door wie ben je als drummer beïnvloed?-En dan noem ik allemaal beroemde drummers op. Maar de laatste jaren moet ik daar aan toevoegen dat Dave Simmons op mij misschien wel de grootste invloed heeft. Ik reageer op wat hij mij aangereikt aan elektronische instrumenten. Wat ik speel wordt voor een groot deel bepaald door wat Dave maakt. Dus dat is een heel nieuw hoofdstuk in de invloed die fabrikanten hebben op musici. Met deze nieuwe SDX ben ik weer helemaal terug in de elektronica. Ik kan hier alles mee doen; werken met digitale samples en straks, als de software helemaal klaar is ook met analoge klanksynthese. Melodische patronen spelen is helemaal geen probleem meer.

Ken je het platenlabel ECM? Daar hebben we nu voor het eerst met een elektronisch drumstel opgenomen. En dat is heel opmerkelijk want alles wat er tot dusver verscheen was heel puristisch en akoestisch. (Voor liefhebbers:de elpee heet 'Cloud About Mercury', met David Torn, Mark Isham en Tony Levin) En in mijn eigen groep Earthworks speel ik natuurlijk Simmons. Earthworks is eigenlijk een elektronische popgroep.’

Nog meer interviews vind je in Slagwerkkrant 67 en 85.

We selecteerden een aantal video’s met Bruford, in chronologische volgorde.

Dit moeten zo’n beetje de eerste beelden van Bill Bruford met Yes zijn, 1970:
Link naar beschermde YouTube video

Bruford met King Crimson
Simmons drums zoals niemand ze eerder nog had gebruikt