Jonas Filtenborgs dagboekverslag

Met Beef in Kenia

Slagwerkkrant Plus 20-08-2008 00:03

Zaterdag 31 mei 2008
Lief dagboek,
Het is zaterdagochtend 4.35 uur, en ik ben zojuist thuisgekomen van een BEEF-show. M’n ogen staat in brand van de vermoeidheid. Ben eergisteren teruggekomen van een optreden met de Hilfiger-sessions in New York, natuurlijk amper geslapen op de vlucht terug, en direct van het vliegveld naar Den Haag gereden om in ’t Paard op te treden met de Brabantse rastas. Laat thuis, vroeg eruit, dan op naar ’t Beest om alweer met de dreadnecks de Goes’aneesen een beetje op te vrolijken met een gave show.
Met Pietje, onze zanger, nog even een paar spannende momenten gehad op de terugweg uit Zeeland. Mijn 300 jaar oude golf gaf aan dat z’n rechter aandrijfas, oftewel homokineet, op was. Tak Tak Tak Tak Tak Tak Tak Tak waren de geluiden waar wij meer dan twee uur naar moesten luisteren… Hoe het voelde, kan ik het best omschrijven als licht tot zware turbulentie zittend in een vliegtuig. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het eigenlijk ook best wel een kick vond om niet te weten of we heel thuis zouden komen, haha. Het hield ons in ieder geval allebei Strak wakker... ;-)))))

Zo zijn we ook een keer bij de Shell bij Schiphol letterlijk binnengerold met een snelheid van ongeveer 3km/u zonder een druppel diesel over in die waggie. De motor was al op het begin van de lange afrit uitgeslagen... haha. Dat was een kick, joh! Spontaan high-fiven en vrolijk 60 nieuwe liters erin pompen… Mooi moment.

ANYWAYS, ik zit hier op papier uit m’n Deense nek te lullen, terwijl ik nog m’n koffer in moet pakken…. Moet over 3 uurtjes op Schiphol zijn om te vertrekken naar Nairobi in Kenia. We gaan met BEEF. Op het Sawa Sawa Festival optreden, een festijn met 65 duizend bezoekers... Gaaaaaaaaaaaaaaaaafheid Let’S Go!!!!

Dit is waar ik altijd over heb lopen fantaseren! Gave platen produceren, en de wereld zien voor optredens met coole bands waar ik m’n rare Deense slagerbeats mag slaan, en dat dat ook nog eens gewaardeerd wordt {:-). I’m a happy camper!! Onze nieuwe plaat is net uit The Original, en ik heb nog nooit zo’n mooi album gemaakt. Ik ben SUPERtrots, en mijn geluk in de muziek kan niet op! Ongeacht of het nou keisuccesvol wordt, of nie, ik ben er echt SUPERblij mee.
Sorry, lief dagboek, maar ik moet nu echt efkes de vaart erin hangen. Ik spreek je weer in Afrika. Laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaatex.


Zondag 1 juni 2008 (Overdag)
Lief dagboek,
Het is zondagochtend half negen en ik zit half slapend in de bus die ons van het hotel naar de venue gaat brengen voor een veeeeels te vroege soundcheck. Mijn hoofd zegt: positief blijven, Deentje. Maar m’n lichaam zegt: laat mij met RUUUUST…;-)))) Gelukkig niet voor lang, want door de straten van Nairobi rijden is niet iets wat je dagelijks doet. Zoiets heb je nog nooit meegemaakt. Echt keidruk met mensen, auto’s, koeien en wat niet. We moeten ongeveer drie kwartier in de bus zitten, en hebben zodoende genoeg tijd om kennis te maken met onze lokale contactpersoon, Sven. Hij is geboren in Kenia, z’n vader is Nederlands, z’n moeder Engels, en zodoende spreekt hij vloeiend Swahili, Nederlands en Engels, maar ook ‘bijna’ vloeiend Frans, Spaans, Duits, etc... echt Niet normaal!

Na de twee uur uitgelopen soundcheck van Black Uhuru kunnen we plaatsnemen op het podium van het stadium, dat straks dus volzit met 65 duizend man! Een van de vele gave dingen om drummer te zijn van BEEF is de superstrakke manier van soundchecken. Zanger-guitarist Bram is in charge, en communiceert midden op podium tegelijk met ons, front of house, en de monitorman. Lekker professioneel, en we hebben zeer snel een werkbare sound op onze monitors.

Zo ongeveer en half uur later zitten we in de presidential suite van het stadion, wat onze kleedkamer is voor deze show. Dan begint ieder z’n ‘wachten-in-de-kleedkamer-voor-de-show-ritueel’. Voor sommigen is dat een joint opsteken, sms’en, ‘even stemmen’ (als in efkes een bodempje whisky of tequila achteroverslaan), of in mijn geval het openmaken van m’n sigarenflightcase. Even een lekkere Cubaanse, Dominicaanse, Nicaraguaanse, of Hondurese sigaar uitzoeken, om die vervolgens met uiterste nauwkeurigheid te knippen met de speciale sigarenknipper. Dan ben ik toe aan - meestal - het mooiste moment van de dag: die exclusieve, aromatische handgemaakte longfiller cigar in de fik steken, in dit geval een Saint Luis Rey-Belicoso (binnentabak uit Honduras en een dekblad uit de Dominicaanse Republiek). Goddamn, wat is’ie lekker! Schoenen uit, bakske koffie inschenken, Mac Book op schoot, en mijn dag kan niet meer stuk! Je snapt’em al; mijn hobby en passie is fijne sigaren. Heb thuis een aantal mooie humidors staan (grote sigarenkisten met gecontroleerde luchtvochtigheid) en verzamel zo veel mogelijk lekkere sigaren. Ook mooi is die goddelijke dingen oproken. Haha, ik weet het, ’t is vrij kansloos…


Zondag 1 juni 2008 (Showtime)
Lief dagboek,
Het stadium loopt langzaam vol en het publiek wordt opgewarmd door een soundsystem en wat lokale bands. Bij ons in de kleedkamer is onze tourmanager, bandcoach, -mascotte en -notaris Norbaart setlijsten aan het overschrijven; lekker analoog met de hand. Okay boys, LET’S GO!!! It’s showtime. Nog even de laatste dingen kortsluiten (zeg dat nou niet), en op naar het podium. In het stadiom zijn inmiddels naar schatting zo’n 40 duizend mensen. Mooi man!

We worden geïntroduceerd en beginnen de show vol enthousiasme en concentratie. Het straalt er vanaf; iedereen heeft er waanzinnig veel zin in! En dan gebeurt het totaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal onverwachte... Het geluid valt uit! Niet alleen bij ons op het podium, maar in het hele f*#’n stadion!!!!!!! ‘Wat is er aan de HAND?’, denken 40 duizend mensen, inclusief wij. Uiteraard beginnen backstage een aantal mannen van de lokale techniek paniekerig heen en weer te rennen, en PLOP, met een grote knal is het geluid weer terug. Bram & Pieter zijn echt meesters in het improviseren, en weten er gelijk op in te spelen door het publiek toe te spreken op een charmante manier. We krijgen een positieve reactie, en beginnen simpelweg overnieuw, met lachende gezichten (terwijl ieder voor zich denkt: als dat maar niet weer gebeurt) En je voelt ’m al aankomen...jawel hoor, ’t geluid valt weer uit, en dit keer vinden de mensen het niet meer zo leuk.

Om een kort verhaal lang te maken: we zijn vier keer overnieuw begonnen als Bram het publiek mededeelt dat we van het podium af gaan, en wachten tot het probleem is opgelost. Bovendien laat hij weten dat we het dan nog 1 keer gaan proberen, en als het geluid dan WEER uitvalt, dan geven we op, en komen we een andere keer terug om het goed te maken met Kenia. Dat wordt weer begrepen, ook al is de stemming in het publiek op dit moment niet echt vrolijk... Na 5 minuten zeggen local sound-dudes dat het weer zou moeten werken, en gaan wij het podium op, met een vrolijk masker op… En jaaaaaaaaaauw hoor, daar gaan we weer: geluid uit. Wij het publiek excuses aanbieden, en gaan voor de laatste keer van het podium af, belovend dat we een volgende keer terug zullen komen om voor ze op te treden. Achter het gigantische podium lopen geluidsgasten heen en weer in totale paniek alle stroomgeneratoren, megaconnectors en weet ik wat na te lopen, om uit te zoeken waar het probleem zit. Wij gaan in en soort van shocktoestand, of op z’n minst met totale verbazing weer terug naar onze presidential suite. Denkend aan het publiek begrijpen we opeens dat als het geluid in het stadion niet is gemaakt voordat de immens populaire hoofdact Black Uhuru opmoet, dat het wel eens tricky zou kunnen worden in zo’n stadion vol expressieve Kenianen...

Onze gedachte wordt bevestigd door Sven die de kleedkamer binnenkomt en zegt dat de sfeer in het publiek supersnel zou kunnen omslaan als het geluid ook fout gaat bij Black Uhuru, en. Het is voor ons niet echt veilig om in het stadium te blijven als het zo ver zou komen!!!! O shit, denken we, en pakken heel snel onze spullen om naar de bus te lopen. Terwijl we worden weggereden van het stadion, horen we al geluiden op de achtergrond, en daar zijn we heeeeeeel blij om, want zo te horen hebben ze heel snel het een en ander kunnen fixen… Later horen we dat het geluid ook bij Black Uhuru is uitgevallen, en dat ze daarna het totale volume in het stadion behoorlijk zacht hebben moeten zetten, maar gelukkig hebben ze wel hun show af kunnen maken en is het publiek rustig gebleven.

Zondag 1 juni 2008 (Afterparty)
Lief dagboek,
‘s Avonds zitten we dan een beetje verdrietig in ons hotel; willing but not able.
Sven’s vader komt langs om ons uit te nodigen voor zijn restaurant/club/bar met live muziek,en wij denken: Hey, misschien kunnen we dan toch even spelen, op z’n minst even jammen?? Zo gezegd, zo gedaan!! Uiteindelijk en keigezelige avond geworden. Het publiek in de club heeeeeeeeeeeelemaal uit hun dak, wij gezellig aangeschoten, en ieder z’n best doend om de situatie een positieve draai te geven. Eenmaal thuis in het hotel gaat een aantal van ons nog naborrelen in de tuin, en hebben we ongeveer tweeënhalf uur een lachkick gehad over wat we hadden meegemaakt. Echt TE gekke sfeer!!!!!!

Woensdag 4 juni
Lief dagboek,
Het is 06.55 en ik sta weer op Schiphol bij band 23 om op m’n koffers te wachten. Prima vlucht gehad, en heb lekker en klein uiltje kunnen knappen aan boord van de vlieger. Moet over een paar uurtjes weer lesgeven op het conservatorium van Amsterdam, dus ik hoop dat de koffers snel komen, want dan kan ik misschien efkes een half uurtje liggen thuis, voor ik de hele dag fris en fruitig drumles moet geven.

Aller liefste dagboek, het was weer wat, de Deen op avontuur in Afrika.
Stay metal, en wie weet binnenkort weer een avonturenverslag van de Deen op avontuur in...?