Amsterdam Vintage & Custom Drum Show 2006

Handen schudden met Bill Ludwig III en Alan White

Slagwerkkrant Plus 07-11-2006 15:14

Het clinicprogramma was dit jaar erg fraai. Martin van Duynhoven laat de bezoekers versteld staan van zijn technisch kunnen. Hij kiest er voor eigen composities te spelen zoals het gelezen stuk Two Songs, One Drop en De Uitkrant, een ode aan het blad dat hij zijn halve mensenleven al maakt bij het Amsterdams Uitburo. Van Duynhoven begint wat aarzelend, maar zorgt al snel voor een spectaculaire presentatie waarbij het af en toe leek alsof meerdere drummers tegelijkertijd speelden. Ook speelt hij weer zijn befaamde stuk waarbij handen vertragen terwijl voeten versnellen en omgekeerd.
Waar Van Duynhoven voornamelijk speelt, boeit Leon Klaasse de toeschouwers met zijn levensverhaal. Daaruit blijkt voornamelijk wat een enorm rijke carrière de 47-jarige Klaasse al achter de rug heeft. Klaasse zoekt steeds naar nieuwe mogelijkheden in de meest uiteenlopende muziekstromingen: van Burundi-drums tot techno en van rock tot musical. En dat alles met een enorme swing.

Terwijl het publiek weer snel de zaal opzoekt en die felgroene Lignum, de kleine Pork Pie kit en de handgemaakte Custom Drums snare uitprobeert, wordt in de foyer een verzameling Slingerland drumstellen opgebouwd. Op deze kits, van oud tot heel oud, wordt vervolgens onder luide aanmoediging door negen drummers een collectieve solo gegeven.

Martijn Bosman trakteert de bezoekers op aanstekelijk spel en praktische tips. Zo laat hij horen hoe je ‘heel makkelijk’ kunt drummen (gaat als een razende tekeer op zijn Premier-set) en hoe je ‘heel moeilijk’ kunt drummen (speelt een fluisterzachte, ‘simpele’ groove). Afgewisseld met solo’s vertelt Bosman over het verschil tussen wat zou moeten en wat je zelf wilt en dat je veel kunt leren van de motoriek van andere drummers.
“Die vogel heeft zijn eigen spel”, verklapt meesterjazzdrummer John Engels aansluitend op de clinic van Bosman. En hoewel de 71-jarige Engels eigenlijk niet van plan is te praten, wordt ademloos geluisterd naar zijn visie op drummen en muziek in het algemeen. Over zijn dertig jaar oude drumstel (“hij klinkt toch goed?”), over zijn liefde voor stille muziek, want die kan ademen. En natuurlijk over hoe je een liedje speelt waarop een van de prominente bezoekers direct gestrikt wordt om “A Night in Tunesia” te zingen, begeleid door Engels’drums.