Roy Mayorga

Breekt door met Stone Sour

Slagwerkkrant Plus 26-08-2006 12:52

Slagwerkkrantlezers kunnen via de giveaway van nummer 135 meedingen naar een dag als drumroadie van Roy Mayorga. Bij de pagina in Slagwerkkrant over deze actie vind je een korte weergave van het gesprek dat we hadden met de nieuwe drummer van Stone Sour. Hieronder lees je het complete interview dat we deden na het optreden van de band op het Friese metalfestival Wâldrock. Over zijn bloeiende loopbaan en het leven dat eraan voorafging. Op 18 juli publiceerde Slagwerkwereld.com ook al een interview met Mayorga.

Roy Mayorga begeeft zich al jaren in goed rockgezelschap. De New Yorker maakte naam met gevierde acts als Shelter, Soulfly, Medication en Ozzy Osbourne. Doorbreken doet de 36-jarige drummer momenteel met Stone Sour, de ándere band van Slipknot-frontman Corey Taylor, waarvan eind juli het tweede album Come What(ever) May verscheen. Als de tengere, met roodzwarte coupe getooide drummer van een ding overtuigd is, is het wel dat alles met alles samenhangt. Zijn carrièreverloop is er een van verbanden en contacten. Via New Yorkse punkbands kwam hij terecht bij hardcoregigant Shelter en sloot hij een verbintenis met voormalig Sepultura-goeroe Max Cavalera. Soulfly bracht hem internationale erkenning, én een keur aan projecten met gerenommeerde muzikanten als Dave Navarro, Robert Trujillo en Dino Cazares.

De oorsprong van zijn succes ligt echter dichter bij huis. ‘Mijn vader speelde gitaar in een trio uit zijn geboorteland Ecuador. De groep heette Los Nativos Seranos en maakte muziek à la Buena Vista Social Club. Met een crooner die liefdesliedjes zong, een zangeres en drie gitaristen. Het was mijn pa die me kennis liet maken met Latijns-Amerikaanse grootheden als Tito Puente en Sergio Mendes.
‘Toch merkte vooral mijn moeder al vroeg op dat ik gevoel voor ritme had. Zelfs toen ik nog bij haar in de buik zat, had ze dat al in de gaten. Toen ik geboren werd, sloeg ik meteen op alles wat binnen mijn bereik kwam. Op een ritmische manier… begrijp me niet verkeerd! Ik trommelde in de box, in mijn wieg, op mijn moeders potten en pannen. Op mijn vierde gaf ze me een drumset; een aluminium speelgoeddrumstel dat bestond uit een bassdrum, twee toms, een floortom en een snare. Ze was benieuwd wat ik ermee zou doen. Het ding was in een week naar de knoppen, maar de toon was gezet. Ik dank mijn moeder op mijn knieën voor haar opmerkzaamheid!

‘Pas toen ik zes was, kreeg ik een echt drumstel. Een merkloos ding, een goedkoop jazzsetje. Twee jaar later ging ik op les. Het waren bepaalde basics die ik onder de knie moest krijgen. Ik wilde dat mijn leraar me Won’t Get Fooled Again van The Who leerde spelen. Maar geen van de docenten gaf les in rockdrums. Je had alleen jazzdrummers die geen geduld hadden met een hyperactief kind zoals ik. Na anderhalve week vertelde ik mijn moeder dat ik mezelf wel les ging geven. Dat duurde tot het moment waarop ik eindelijk een leraar vond die in een rockband speelde. Hij leerde me rudiments. Als ik hem vroeg om iets uit te leggen, wees hij me eerst op de basis. Ik moest platen meenemen en die plozen we dan uit. Ik nam Kiss Alive mee en The Song Remains The Same van Led Zeppelin. We speelden John Bonham’s drumsolo uit Moby Dick samen. Ik wilde alsmaar vooruit. Helaas waren de lessen maar van korte duur. Mijn leraar ging op tour en ik heb hem nooit meer teruggezien. Alles wat volgde, leerde ik mezelf.’

Chemie
Voordat Mayorga met bands in de weer ging, jamde hij vooral met zijn tien jaar oudere broer. Deze maakte hem wegwijs in de alternatieve scene van begin jaren tachtig, met Killing Joke en Joy Division als belangrijkste voorbeelden. ‘Ik was helemaal punkrock en op m’n veertiende begon ik uiteindelijk een van mijn eerste bandjes: Youth Quake. Het drumwerk stelde niet zoveel voor, veel snelle hardcoreritmes… bam, bam, bam, bam! We kregen het met de groep uiteindelijk wél voor elkaar om een tour op poten te zetten. Anderhalve week speelden we langs de Amerikaanse oostkust, als voorprogramma van bekendere groepen. Tijdens die tour leerde ik de jongens van Nausea kennen, een crustpunkband in de stijl van Discharge en Crass. Toen hun drummer stopte, was ik de eerste die ze belden. Met die groep nam ik in 1990 mijn debuutplaat op: Extinction. Wat was ik trots!

‘Nausea bracht me in contact met andere muzikanten waar ik later weer mee in zee zou gaan. Max Cavalera was bijvoorbeeld een fan van de band. We traden op met Sepultura. Het klikte meteen. Ook Ray Cappo en Porcell ken ik uit die tijd. Zij speelden in Youth Of Today en we deed vaak gigs met ze in de New Yorkse club CBGB’s. Toen Mackie Jayson (Cro-Mags, Bad Brains; red.) hun nieuwe band Shelter had verlaten om met Fun Lovin’ Criminals te spelen, vroegen ze mij voor wat shows. Ik deed mee tijdens het optreden op Dynamo Open Air in 1996.
‘Soulfly volgde snel; mijn eerste high profile band. Max belde mij kort nadat hij Sepultura had verlaten. Hij zat vol ideeën. Samen werkten we de nummers voor het eerste album uit. De chemie was onmiskenbaar. De opnamen waren een gigantische leerervaring. Om met producer Ross Robinson samen te werken en met Max, dat gaf me een totaal nieuwe kijk op musiceren. Ik was tevreden met waar ik als drummer stond, maar na die plaat was ik een andere mens. Met de metalpartijen had ik niet zoveel moeite. Vrienden gaven me ooit Reign In Blood van Slayer met de mededeling: “Als je van snelle punkrock houdt, moet dit je ook aanspreken”. Mijn mond viel open. Niet veel later stapte ik over op dubbele bass. Dus, bedankt Dave Lombardo… het is allemaal jouw schuld! Haha!
‘Dat ik - net als Max’ broer Igor - tribal drums verwerkte in de muziek van Soulfly heeft trouwens niets te maken met kopieerwerk. We hebben allebei Zuid-Amerikaanse roots. Toen ik voor het eerst Sepultura hoorde, dacht ik: wauw, iemand die iets doet wat ik in mijn hoofd heb.’

Netwerk
Na het avontuur met Soulfly raakte Mayorga in een dip. Er was niets in New York dat hem nog met de stad bond. Hij pakte zijn spullen en vertrok naar Los Angeles. Eenmaal gearriveerd begon hij Medication, samen met Logan Mader (ex-Machine Head) en Whitfield Crane (ex-Ugly Kid Joe, ex-Life Of Agony). Ook speelde hij met Ozzy Osbourne, Dave Navarro en zelfs met Vanilla Ice. ‘Plots gingen er deuren voor me open. Ik werd gevraagd voor Fydolla Ho, de band van actrice Shawnee Smith. Robert Trujillo van Metallica was bassist. Samen met hem speelde ik ook in Mass Mental, een metal/funk-band met zanger Benji Webbe (Skindred, Dubwar; red.). Ik gebruikte mijn netwerk en kreeg de leukste klussen aangeboden. Via Whitfield leerde ik Robert kennen. Robert bracht me weer in contact met Ozzy. En dat ging zo maar door.

‘Voormalig Fear Factory-gitarist Dino Cazares belde me vervolgens op met de vraag of ik wilde meewerken aan het Roadrunner United-project, ter ere van het vijfentwintigjarige bestaan van het label. Ik ging op zijn aanbod in en kwam zo terecht bij Andreas Kisser van Sepultura. Toen Igor Cavalera verstek moest laten vanwege de bevalling van zijn vrouw, vroeg Andreas mij om met zijn band een optreden te doen voor het Braziliaanse tv-programma Altas Horas. Tijdens de voorbereidingen voor die klus werd ik gebeld door Corey Taylor van Stone Sour. Hij was getipt door Andreas. Hun drummer Joel Ekman was opgestapt terwijl de band bezig was in de studio. Zijn zoontje was overleden. Vreselijk…
‘Ik pakte de klus aan en nam in vier dagen tijd vijftien nummers op die ik nooit eerder had gehoord. Ik speelde twaalf uur per dag. Als er werd gezegd dat ik pauze moest houden, zei ik nee. Ik kreeg clicktrack, gitaar en bas te horen en mocht de nummers naar eigen idee invullen. Per nummer deed ik twaalf tot twintig takes. Van de laatste twee takes werd de beste gekozen. Hier en daar werden wat elementen van de ene take verwerkt in de andere. Het was een enorme uitdaging om een studio binnen te lopen en muziek te maken met mensen die ik niet kende. Gelukkig konden we het goed met elkaar vinden en is de plaat een succes geworden. Stone Sour is nu echt helemaal mijn band. Wat ik nog met deze groep wil bereiken? Optreden in Madison Square Garden in New York. Als je daar kunt spelen als rasechte New Yorker, dan heb je het écht helemaal gemaakt!’
zoeken
zoeken