Drummers spotten en netwerken op ESNS 2023

'You heard it first at ESNS'

Slagwerkkrant Plus 20-02-2023 16:02

‘You heard it first at ESNS’ was de kreet van de organisatie dit jaar. Dua Lipa begon ooit op ESNS en was aanwezig om dat feit te onderstrepen. Tijdens Eurosonic Noorderslag hebben we tal van toffe acts gespot die haar wellicht achterna gaan; en natuurlijk de drummers van dienst! In dit artikel een spotlight op een aantal daarvan. 

Goldband is winnaar van de Popprijs

De basketbalbeat van Zep
Bente is een natural in een eigentijdse popomgeving

Volwassen topband Son Mieux 

Pitou bezweert het publiek

S10 met weer meer muzikanten - en Froukje

ParHasard en de kunst van het weglaten

Néomí brengt een zuiver luisteroptreden dat blijft boeien

Katie Koss revelatie van het festival

Dynamische set van Solomon

Traversus gemaakt voor nog veel grotere podia

Personal Trainer is er klaar voor

The Jordan overtuigt op vele fronten

Dynamisch Psychonaut

Spelplezier spat eraf bij Cloudsurfers

Massieve gitaarmuur bij Cobra The Impaler

De fijne lichtheid van Goldkimono 

Indrukwekkende ritmesectie bij Bnnyhunna

De zaterdag van ESNS is de traditionele afsluitende avond, met louter Nederlandse acts: de Noorderslag! Ook traditioneel is dat die avond de winnaar van de Popprijs bekend wordt gemaakt. Dit jaar was het bijna onvermijdelijk wegens hun overnight succes: Goldband. 

Goldband is winnaar van de Popprijs
De winnaar van de Popprijs 2022 is Goldband! Niet geheel onverwacht, maar toch wel opvallend, en alleen daardoor al leuk. De zingende stukadoors van Goldband zijn een soort antihelden in de popwereld, maar scoren ondertussen joekels van hits, en zijn in korte tijd uitgegroeid tot een gewilde liveact (Lowlands 2022!). Volgens het juryrapport kun je de muziek van Goldband zien als: ‘soundtrack van de postcoronatijd, met optredens vol knaldrang,’ Hun kracht lijkt er in te zitten dat ze telkens precies doen waar ze zin in hebben en lak hebben aan alle conventies van de muziekscene. Altijd welkom natuurlijk! Welkom zijn ze ook in de Grote Zaal. Als na de bekendmaking van hun zege met veel confettivuurwerk het doek opengaat, worden ze hartstochtelijk toegejuicht. Da’s ook wel eens anders geweest. En als ze hun hit Noodgeval inzetten, is het onmiddellijk feest in de tent met dansende en meezingende Noorderslaggangers. De instrumentale omlijsting van hun Nederlandstalige kneiters wordt als altijd verzorgd door gitaarspelende producer Wieger Hoogendorp die alle sequences en begeleidingstracks aanstuurt vanachter zijn eiland achterin. Hij wordt bijgestaan door drummer/percussionist Isaï Reiziger, die zowel muzikaal als visueel wat leven in de brouwerij brengt (en eerder op de avond ook S10 al begeleidde!). Handige gasten, die jongens van Goldband! (Bouke Bijlsma, foto Siese Veenstra)

Kort voor de uitreiking van de Popprijs was het Di-rect dat in de Grote Zaal speelde als 'special guest', natuurlijk omdat ze vorig jaar de Popprijs wonnen en toen alleen streamend te zien waren geweest. 

De basketbalbeat van Zep
Tussen die Popprijs-concerten door was het aan Zep om het naastgelegen podium te vullen en dat werd een geweldige show. Zep is drummer van oorsprong maar speelt van alles en is een begenadigd producer, bekend van zijn miljoenen keren bekeken Insta- en TikTok-miniatuurtjes. Zijn Noorderslagconcert is zijn eerste echte grote one-man-show, hoewel hij op ons event Hybrid Drums Experience in mei al een voorproefje gaf. Maar de show heeft zich heel veel verder ontwikkeld, met ook gebruikmaking van de waanzinnige ideeën die hij in zijn filmpjes laat zien. Ze blijken live ook te werken: de basketbalbeat brengt de hele zaal aan het dansen! Zep tovert ook onverwacht twee gasten tevoorschijn, rapper Kenzo Alvares en die prachtige, altijd charismatische zangeres Pink Oculus. Bij de broodnodige rustmomenten in de hypershow is het even spannend of het publiek het trekt en niet alvast naar de Grote Zaal zapt voor de Popprijs, maar het blijft. En terecht! (Erk Willemsen, foto's Bart Heemskerk)

Ace Zec bij Cobra The Impaler
Cobra The Impaler is uitgegroeid van een project van gitarist Thijs De Cloedt (Hæster, ex-Aborted) tot een heuse liveband. Aan Ace Zec, die het vorig jaar verschenen debuutalbum ‘Colossal Gods’ opnam, mixte en produceerde, de eer om het onnavolgbare drumwerk van Dirk Verbeuren live te brengen. En hoewel hij voor zijn werk met Cobra The Impaler en Spoil Engine geen ervaring met dubbele bassdrums en blastbeats had, zou je dat bij het optreden niet zeggen. Op drukke fills na is het echter nauwelijks de snelheid waar het om gaat bij Cobra The Impaler. De zware, sterk aan Mastodon herinnerende sound van de band moet het meer van traag en midtempo beukwerk hebben.

Lees in Slagwerkkrant 234, maart-april 2023 een interview met Ace! (Kevin Pasman)

Pitou bezweert het publiek
Zangeres Pitou bezweert het publiek in de Binnenzaal met haar gedragen songs, die zeer harmonisch en buitengewoon mooi van klank zijn. Haar stem is soms breekbaar, soms overweldigend, maar blijft altijd prettig en authentiek. Kort gezegd: Pitou kan gewoon ontzettend mooi zingen. Bijzonder is de rol van haar band, die met synths, bas, saxofoon en drums en heel veel backingvocals Pitou’s muzikale wereld gestalte geeft. Duidelijk met veel aandacht gearrangeerd, met aandacht voor elk detail en altijd ruimte latend voor de indrukwekkende veelstemmigheid. De saxofoon speelt vaak een extra stem bij de chorale vocals, met lange ondersteunende noten. Drummer Mischa Porte steelt de show met zijn prachtige oude Slingerland uit de jaren veertig, waarop hij eerder slagwerkarrangementen speelt dan popgrooves; zeer dynamisch en meesterlijk klankbewust. Mag het geheel soms wat meer knallen en swingen? Dat is een kwestie van smaak. Pitou krijgt bijval als zij haar gitaar pakt voor een mooi klein liedje en knipoogt: ‘Ik ben natuurlijk wel een singer-songwriter hashtag folky’, waarvan akte en vol bewondering. (Bouke Bijlsma, foto Dennis Boxem)

ParHasard en de kunst van het weglaten
Bands die over een uitgebreid jazzidioom beschikken worden al gauw als muzikantenbands gezien, maar ParHasard overtuigt het toegestroomde publiek razendsnel. De geweldige stem van de charismatische zanger Tos van Eekeren speelt daar een grote rol in, maar de band grossiert ook in heerlijk vette grooves. Stijltechnisch komt de muziek nog het meest in de buurt van de neo-soul van de jaren negentig, maar de band speelt losser en spontaner dan in die stijl meestal het geval is en de songs hebben een meer poppy inslag. Alle muzikanten begrijpen de kunst van het weglaten als geen ander, maar laten wel stuk voor stuk horen wat ze waard zijn. De licht overstuurde solo's van Sebastiaan van den Eertwegh vinden het midden tussen John Scofields fusionjaren en Prince op zijn wildst, zijn broer Benjamin van den Eerthweg weet de spanning in de grooves fantastisch vast te houden en plaatst effectief knallende hits op zijn smack stack, Joel Feldtmann Svedberg heeft een monsterlijke bassound en Ike van Bergen kleurt de boel met zijn toetsen - vooral veel Rhodes-geluiden - prachtig in. Ondanks het uitgebreide muzikale vocabulaire van de muzikanten is ParHasard nog groter dan de som van zijn onderdelen. Een must om live te zien als je de kans krijgt. (tekst en foto door Kevin Pasman)

Volwassen topband Son Mieux 
Energiek is wel het understatement van het nog jonge jaar voor het optreden van deze Haagse formatie, die na de doorbraak in 2021 een echte festivalkiller is geworden. Frontman Camiel Meiresonne begrijpt hoe je een zaal platspeelt, en als je bekijkt hoe uitgekookt hij dat aanpakt, zou je bijna vergeten dat hij gewoon heel goede liedjes schrijft. Geen wonder dat de Grote Zaal bijna alle nummers die voorbijkomen volmondig meezingt. En als Camiel zegt: ‘Ik tel af en dan gaan we springen’, dan gaat de hele zaal springen. Petje af! De band is ijzersterk, met bassist Timo Prins en violiste Maud Akkermans als meest opvallende blikvangers, maar ook gitarist Niels de Maa en vooral drummer Olivier Lucas zetten een ijzersterke performance neer. Opvallend is de belangrijke rol van percussie in de bandsound; iedereen bemoeit zich ermee met shakers, tamboerijnen, bongo’s en conga’s, zelfs de bassist, de gitarist en de violiste. Dat pakken ze handig aan, want de poppy partijen zijn goed te doen voor niet-percussionisten, en er lopen tracks mee die veel aanvullen. Niks mis mee; het klinkt goed en zorgt voor een goede energie op het podium. Een volwassen topband! (Bouke Bijlsma)

 

 

Bente is een natural in een eigentijdse popomgeving
Bente heeft voor haar Nederlandstalige popliedjes een bescheiden band meegenomen met drums, bas, gitaar en keys. Drummer Pim Aarden zit in een enorme plexiglas kooi met zijn forse witte drumset, en het is duidelijk dat hij een hoofdrol speelt in het neerzetten van de strakke moderne productie van alle songs. Natuurlijk met zijn voorwaartse groove vol gospelchops, maar zeker ook met het aansturen van alle elektronische aanvullingen vanuit zijn vele e-pads. Een indrukwekkende duizendpoot. Indruk maakt zeker ook de stem van Bente die in elke song zowel krachtig als kwetsbaar klinkt, en dat geldt eigenlijk ook voor haar presentatie. Mooi is het moment dat het gehele geluid uitvalt, en de band duidelijk even in de stress schiet, terwijl Bente heel vanzelfsprekend met het publiek babbelt en even later moeiteloos oppakt waar ze gebleven was. Een natural die het Nederlands volkomen natuurlijk laat klinken in een eigentijdse popomgeving. (Bouke Bijlsma, foto Dennis Boxem)

S10 met weer meer muzikanten - en Froukje
Tijdens de show merkt S10 op dat ze iedere Noorderslag-show die ze doet meer mensen bij zich heeft. Vorige keer was het gitarist Mick Langenberg die erbij kwam, nu is de band achter de Hoornse zangeres en rapper aangevuld met drummer Isaï Reiziger. De toevoeging van Reiziger blijkt een meesterzet, want de aanwezigheid van echte drums maakt haar set veel dynamischer dan het anders zou zijn. Dat komt ook door Reizigers veelzijdigheid. Hij beschikt over gospelchops met een bijbehorend fel snaregeluid, maar hij gaat er net zo makkelijk in mee als Langenberg zijn Fender Mustang wat meer de noisy rockkant op stuurt. Het is flauw om te zeggen dat de band ervoor zorgt dat S10 kan floreren - haar liedjes zijn te goed om de band daarvan de schuld te geven - maar het lijkt wel alsof de muzikanten haar stem naar grotere hoogten stuwen. Het overwegend jonge publiek kan het ook zeker waarderen als Froukje het podium op komt om Nooit Meer Spijt mee te zingen. (Kevin Pasman, foto Dennis Boxem)

Néomí brengt een zuiver luisteroptreden dat blijft boeien
Als we nietsvermoedend de overvolle Bovenzaal binnenstappen –  we willen zo veel mogelijk van de opvallend goed vertegenwoordigde lichting vrouwelijke artiesten/bandleiders checken –  trekt het oor bijna automatisch naar de drums. Het helpt niet dat we boven de koppies van het publiek niks kunnen zien van de band; alleen het gezicht van zangeres Néomí komt soms in beeld. Dan maar luisteren. En daarbij vallen die drums dus op. Opnieuw. Net als we heel bijdehand willen verzuchten dat drummers bij zangeressen blijkbaar allemaal hetzelfde klinken, wordt duidelijk dat opnieuw Mischa Porte achter de drums zit. Die heeft gewoon een nadrukkelijk herkenbare sound, al zet hij hier wel meer rechttoe rechtaan grooves neer. Maar wel met dezelfde dynamiek en diepe klank. De mooie liedjes van Néomí worden er nog gelaagder van, en de zangeres laat met haar prettige stem en overtuigende presence zien waarom ze vorig jaar werd uitgeroepen tot 3FM-talent en bakens verzette bij de Popronde. Onbedoeld een zuiver luisteroptreden dat blijft boeien. (Bouke Bijlsma, foto Dennis Boxem)

Een bovenlaag van verrassend agressieve shoegazepartijen bij Marathon
Het toeval dat Marathon in de Marathon-zaal speelt is weinig bezoekers ontgaan. Wellicht dat de zaal daarom gezellig druk was, maar dat kan de Amsterdamse band ook gewoon te danken hebben aan hun zeer effectieve mix van stampende post-punkritmes en een bovenlaag van verrassend agressieve shoegazepartijen. Ondanks de shoegaze-invloeden verliest zanger-gitarist Kay Koopmans zich nooit in te lange soundscapes; zowel het geluid als de songwriting is directer en steviger dan gebruikelijk is in deze genres. Marathon weet precies hoe de intensiteit van een nummer geleidelijk aan opgebouwd moet worden zonder dat er op het eerste gehoor al te veel lijkt te veranderen in de partijen van bassiste Nina Lijzenga en drummer Lennart van Hulst, maar de details verraden een groot vernuft in het arrangeren van nummers. Een uitstekende liveband die alleen nog maar verder kan groeien. (Kevin Pasman)

Katie Koss revelatie van het festival
Aan deze zangeres met Oekraïense roots de uitdagende taak om in de Entreehal de avond om 17:00 uur te openen, terwijl bij de hoofdingang het Noorderslagpubliek binnenstroomt. En we zeggen het maar eerlijk: deze band was een van de revelaties van het festival! Natuurlijk Katie Koss zelf, met haar goede stem, hartverwarmende podiumaanwezigheid en een lekkere afwisseling van opbeurende dansnummers en kleine liedjes, maar zeker ook haar band. Drummer Koen Gardebroek en vooral bassiste Deborah Slijkhuis trekken de aandacht met opvallend muzikale grooves en niet voor de hand liggende invullingen van de jazzy popmuziek met hier en daar zelfs latintrekjes. Waar zoiets vaak al snel ontaardt in muzikanterige conservatoriumcombo-sferen weet Katie Koss met haar band de welluidende liedjes fris, poppy en spannend te houden. En in het geval van Deborah Slijkhuis zien wij een ingelaste solo op vijfsnarige bas in een popsetting graag door haar bijzonder handige vingers. Echt indrukwekkend en lekker afwijkend van de rest van de avond. (Bouke Bijlsma, foto Dennis Boxem)

Traversus gemaakt voor nog veel grotere podia
Traversus uit Emmen krijgt de bovenzaal van de venue Vrijdag al vroeg op de avond behoorlijk vol. Hun combinatie van complexe metalriffs, pakkende stadionrockrefreinen en hoopvolle melodieën lijkt gemaakt voor nog veel grotere podia. De wisselende maatsoorten en gedempte noten vliegen je om de oren, maar de heldere, hypermelodieuze stem van zangeres-gitariste Madelief de Groot houdt de muziek altijd behapbaar en memorabel. Leadgitarist Joey Wessels speelt alsof hij een masterclass solo's opbouwen geeft. Al zijn leadpartijen zijn opgebouwd rondom sterke thema's, die hij echt weet uit te bouwen tot mooie verhalen. De pas 17-jarige drummer Liam de Groot speelt de ingewikkelde ritmes alsof ze rechttoe rechtaan zijn en houdt de groove er daarom goed in, terwijl Mika Linde behendig wisselt tussen baspartijen, waarin de rest van de band de ruimte krijgt, en ingewikkelder, maar altijd melodisch sterke partijen. Een zeer veelbelovende band waar we hopelijk snel meer van horen. (tekst en foto: Kevin Pasman)

The Jordan overtuigt op vele fronten
We waren erg benieuwd naar The Jordan, die morgen ook op Noorderslag speelt en onlangs nog in Musicmaker stond. Vanavond spelen ze in de Stadsschouwburg en dat is altijd bijzonder: het publiek staat op de vlakke vloer van het theater – waar normaal de acts en theatergroepen spelen – en de bands staan op een verhoging in de zaal, met de prachtige balkons als backdrop. En dat draagt bij aan de sfeer. The Jordan is de band van Caroline van der Leeuw, die in een vorig leven en onder een andere naam behoorlijk scoorde met onder meer A Night Like This. Dit is andere koek. We dachten dat dit simpelweg Caroline met bandje zou zijn, maar dit is een meer dan uitgedacht concept. Wow. Vanaf moment één staat de show met een perfect geluid, een lichtshow die helemaal klopt en een enorm goede en strakke band. Caroline schreef en produceerde de nummers alleen en met buitenlandse grootheden en de teksten zijn mooi en persoonlijk. Hoe het klinkt? Soms als een moderne poprockband, soms ingetogen als Adele, soms is het moderne dance/pop en alle ballads zijn prachtig, de snellere songs zijn catchy en hitgevoelig en het zou raar zijn als The Jordan het grote publiek niet zal overtuigen. Hebben we ook minpunten? Alles klinkt goed, gelikt, je merkt echt dat dit is wat Caroline wil en waar haar hart ligt, maar hier en daar missen we net wat aparts, wat eigens waardoor we voor de volle honderd procent worden overtuigd. Toch is dit een van de hoogtepunten van ons weekend.
De band is gelikt en staat als een huis. Bassist Ricardo Lekatompessy speelt veel prachtige, zeer hoge melodieuze lijnen, die mooi contrasteren bij Caroline’s stem. Hij rock, hij speelt subbass op een Moog bij de dansbare nummers en wat ons betreft maakt hij de band. Maar met een bassist alleen kan je natuurlijk niet alles. Joel Dieleman speelt synths en veel subtiele pianopartijen, drummer Teun van Zoggel speelt in dienst, maar mag af en toe knallen en Steef van Sambeeck kan zich in zijn solo’s lekker uitleven op zijn Strat en Gretsch. En Caroline zelf? Ze is oprecht blij en verwonderd dat de Stadssschouwbug vol is. Ze is cool, sympathiek en ze bedient zelf haar stemeffecten voor wat mooie laagjes en effecten. Al met al is het een prachtige show, die klaar staat voor de grote zalen en festivals. (Chris Dekker, foto Wiebe Vos)

Dynamisch Psychonaut
Waarom is Psychonaut misschien wel de beste post-metalband van het moment? De band uit Mechelen heeft namelijk net zulke zware gitaarriffs en sfeervolle passages als veel andere bands in het genre, maar hun muziek klinkt dynamischer en levendiger. Het drumwerk van Harm Peters heeft hier zeker invloed op. Zijn fills hebben een lekkere rock 'n' rollfeel die bijna een soort swing aan de hoekige riffs van Stefan De Graef geven. De Graef moet het zelf overigens niet alleen van het beukwerk hebben. In ieder nummer duiken wel verfijnde melodische partijen met een mooi ruimtelijk geluid op. De vocale wisselwerking tussen De Graef en de krachtige strot van zanger/bassist Thomas Michiels komt bijzonder goed uit de verf en geeft het trio nog meer dynamische mogelijkheden. Liefhebbers van trage, maar stevige rock en metal mogen Psychonaut niet missen! (Kevin Pasman)

 
Spelplezier spat eraf bij Cloudsurfers
Grungy indiemelodieën, rammelende garagerockriffs, maar ook zeer prominente hardcore-invloeden: Cloudsurfers is moeilijk te categoriseren. Wie de band niet kent, zou kunnen denken dat de intense leadgitaarpartijen en geflipte tempowisselingen volkomen willekeurig zijn, maar daar komt het vijftal steeds té goed voor uit. Het maakt de muziek onvoorspelbaar en zeer spannend. De band zet een zeer strakke set neer en het spelplezier spat werkelijk aan alle kanten van alle bandleden af. Met twee drummers – Nanne Hatzman en Ramses Hooymeijer – heeft de band net wat meer dynamische opties dan vergelijkbare harde bands. Zanger/gitarist Thom Liesting tovert wat abstracte solo’s uit zijn gitaar die uiteindelijk verrassend goed blijken te kloppen, terwijl Pieter Sloot melodisch interessant leadgitaarwerk levert. De strakke baspartijen van Jess van der Zee hebben de perfecte sound voor de stijl en haar aanstekelijke glimlach maakt haar de perfecte schakel tussen band en publiek. (Kevin Pasman - foto boven door Bart Heemskerk)

De fijne lichtheid van Goldkimono 
Op Eurosonic worden op de donderdag Music Moves Europe Awards uitgereikt. Goldkimono is de Nederlandse nominatie. Ze grijpen naast de hoofdprijzen. Wel spelen ze deze avond een gloedvol optreden in Huize Maas. Als je net langs de diepe bassen van Weval en de zware metal van Cobra The Impaler bent gekomen wijst Goldkimono je frivool op de lichtheid van het bestaan. Reggaefeels voel je overal doorheen, met soms een vleugje ska of calypso. Geestelijk vader van de band is zanger Martijn ‘Tienus’ Konijnenburg, die zijn raps lardeert met Chili Peppers-harmonieeën (of denk ik dat te horen omdat hij een Chili Peppers-shirt aan heeft?). Gitarist Ocker Gevaerts geeft vooral op akoestisch gitaar de ondergrond voor zijn vocals, maar excelleert ook met vlammende solo’s op elektrisch gitaar. Drummer Jeroen Blumers is de spil, met zijn lekkere beats op akoestische drums, versiersels op SPD, maar ook zijn instarts van de backingtracks die veel baslijnen maar soms ook blazers aan de sound toevoegen. We zijn na drie kwartier weer verlicht genoeg om Tramhaus aan te kunnen! (Erk Willemsen, foto hierboven door Wiebe Vos)

De prijzen voor de Music Moves Europe Awards werden als volgt verdeeld. Schmyt (Duitsland), July Jones (Slovenië), Oska (Oostenrijk), Kids Return (Frankrijk), en Queralt Lahoz (Spanje). De Grand Jury Prize viel Sans Soucis (Italië) ten deel en de Public Choice Award was voor Jerry Heil (Oekraïne).

Indrukwekkende ritmesectie bij Bnnyhunna
Bnnyhunna is het project van Benjamin Ankomah, maar het is vooral zijn ritmesectie die buitengewoon veel indruk maakt. De band komt het beste tot zijn recht tijdens de lange vamps, waarin de heerlijk vette bassound van Aditya Sardjono het geheime wapen is tussen het bijna gospel-achtige drumwerk van Junior Appiah en de rest van de band. Er is ook zichtbaar en hoorbaar een goede klik tussen Sardjono en gitarist Yasper Molle, die met felle riffs even goed overweg kan als met jazzy leadgitaarwerk. Molle is ook een belangrijke melodische schakel om het bijna On The Corner-achtige pure kicken op ritmes iets herkenbaars te geven voor het publiek. Apart is hoe Bnnyhunna en zijn band vaak lang op dezelfde groove blijven hangen om die vervolgens vrij abrupt stop te zetten. (Kevin Pasman, foto door Wiebe Vos)