Pierre Courbois 70 jaar
'Oneven maatsoorten zijn vrouwelijk'
Slagwerkkrant Plus 23-04-2010 14:31
In Slagwerkkrant 157 lees je een interview met Pierre Courbois, de jazzdrummer die in 2008 de VPRO/Boy Edgar Prijs ontving en in april dit jaar zeventig werd. In het artikel vertelt hij over het verleden, de toekomst, ouder worden en zijn passie voor drummen, die altijd blijft. Hier in Slagwerkkrant Plus gaat hij dieper in op zijn opvallende fascinatie voor vreemde maatsoorten (zijn formatie heet niet voor niks het 5/4 Sextet) en legt hij uit waarom de termen ‘zwart’ en ‘blank’ niet geschikt zijn om een klank of stijl aan te duiden.
"Dat weet ik niet precies. Er wordt weleens gezegd dat maatsoorten mannelijk en vrouwelijk zouden zijn. Even maatsoorten zouden dan mannelijk zijn en de oneven vrouwelijk. Misschien dat dat het is, haha. Maar ik hou er wel van, ja. Zo ben ik me nu weer het lazarus aan het studeren op een stuk in 9/8, dat ik nota bene zelf geschreven heb! Met name ook de vijf is een mooi getal! Ik ben natuurlijk ongeveer opgegroeid met Take Five van Dave Brubeck en Max Roach was ook al heel lang bezig met afwijkende maatsoorten."
En heb je nog een favoriet daarbinnen?
"Ja, een hele tijd was dat vijf, de zeven wat minder en met name de laatste tijd ben ik bezig met de Arabische negen, in 2-2-2-3 onderverdeeld. Door middel van die onderverdelingen kun je het ook interessant houden. Op mijn cd 'Revocation' heb ik bijvoorbeeld vijf verdeeld in 2-3, dan weer in 3-2 en ook in 4-1; zo blijft de variatie groot genoeg. Mijn bandleden worden er soms helemaal gestoord van.
Overigens komt er ook een cd aan met stukken in zeven. Dan richt ik een 7/4 Septet op. Op een gegeven moment wordt het spelen in zulke maatsoort net zo normaal als spelen in vieren..."
Geen protesterende bandleden?
"Nou, in het begin wel. Lang geleden opperde ik het plan om een avondvullend repertoire te gaan schrijven in 5/4, en iedereen begon te lachen. Eén of twee vonden het wel leuk en een paar anderen zeiden dat ik daarvoor maar andere muzikanten moest zoeken, want ze hadden geen zin in een hele avond 5/4. Van lieverlee ontwikkelde het plan steeds verder, en dat raakte in stroomversnelling doordat er een festival aankwam en het af moest zijn.
Ik schrijf de muziek eerst gewoon op papier met een heel mooi programma genaamd P&G. Ken je dat? Potlood en gum haha, kun je overal mee naartoe nemen. Tegenwoordig zet ik het daarna in de computer, met notatieprogramma Capella, en kan ik terugluisteren of het ook klinkt, en dat is ideaal. Als je ergens een kruis of mol vergeet, zie je dat niet onmiddellijk, maar je hoort het metéén! En zo kunnen de bandleden de muziek ook horen bij het instuderen."
Kan een drummer zwart klinken, of juist wit?
"Ik hou niet zo van de begrippen blank en zwart, want een blanke kan zwart spelen en een zwarte blank. Daar moet je eigenlijk een ander begrip voor bedenken. Bigbanddrummers zijn bijna altijd wit; ze spelen strak. Zwarte mensen spelen over het algemeen losser, of vrijer dan de blanke medemens. Al mijn favoriete muzikanten zijn zwart. Elvin Jones is een fantastische drummer, maar ik kan me hem niet in een bigband voorstellen. Het ene ledemaat hangt er achter en het andere zit ervoor! Die ledematen zitten allemaal in een andere timing! Dat is ongelooflijk."
Bekijk hier de video's van de uitreiking van de VPRO/Boy Edgar Prijs aan Pierre Courbois.
