Op Je Oren Online
Audio bij de Slagwerkkrantrubriek
Erk Willemsen
Standards. Soms mooi, soms
cheesy. De drums zijn adequaat: swing voor in de tel, stuwend, open sound, fraaie ridepatronen, helemaal niks mis mee. Naarmate de cd vordert, valt alles beter op z’n plek, culminerend in een 7/8-stuk waarin het avontuur wel degelijk gezocht wordt. So What krijgt een heel aardige versie, maar het nummer is inmiddels toch echt wel te sleets geworden om het nog open te kunnen beluisteren. Hoewel, die ride tintelt wel prachtig.
Mark Eeftens
We horen een jazzkwartet. Bas, piano, drums met een sax en zo nu en dan met malletspeler. De drummer is zwart. Punt. Het is een echte swingspeler die moeite heeft met rechte achtsten. Zijn timing wordt dan een beetje, eh… vreemd, zal ik maar zeggen. Het ridebekken verraadt Art Blakey, Idris Muhammed, Vernell Fournier of Roy Haynes. Alleen switchen die heren regelmatig van ride en dat doet deze meneer niet zo. Swingen kan hij wel! Zijn bossa is enigszins dubieus, qua timing... Elvin die gedronken heeft, misschien?
Dick de Waal
Ik word blij van de speelse pianopartijen, van de vibrafoon en van de bassist, die ongenadig op tempo kan spelen, maar ook melancholiek kan strijken, maar dan is er ook zo’n ronduit lauwe softlatintrack met laffe pornosoli, bijvoorbeeld. De tempi liegen er soms niet om, maar daar houdt het dan ook vaak jammerlijk mee op. Misschien te weinig rust in de afstemming tussen drummer en vibrafonist? De consistentie binnen de plaat is in elk geval ver te zoeken.