Eric Singer

Rechttoe rechtaan bij Kiss

Slagwerkkrant Plus 24-10-2009 15:37

"'Sonic Boom' kwam als een verrassing, maar dan wel een zeer prettige verrassing. Gene en Paul (bassist Gene Simmons en zanger-gitarist Paul Stanley; red.) waren de laatste jaren niet zo geïnteresseerd in het opnemen van een nieuw album. Zeker nu de muziekbusiness zo veranderd is in de afgelopen tijd met het downloaden en de verminderde cd-verkoop.
Maar we hebben de laatste jaren wel veel getourd in dezelfde vaste formatie, en dat ging allemaal verschrikkelijk goed. De tour in Europa vorig jaar was in één woord geweldig. De band ging goed met elkaar om en ik vond dat we erg goed speelden. Met dat in gedachten kreeg ik een tijdje geleden een telefoontje van Paul dat hij een nieuw Kiss-album op wilde nemen."

Geen demo-itis

"Paul gaf aan dat de plaat op wilde nemen als een 'echte band'. Gewoon de huidige opstelling, met z'n vieren de studio in; geen gastschrijvers of gastmuzikanten. Ik ben een drummer, ik heb technisch gezien geen nummers geschreven zoals de andere jongens, maar binnen de oefenruimte en het productieproces heb ik mijn stempel gedrukt. Ik probeer altijd mijn input te geven, mijn impressie van de muziek. Ik heb suggesties voor bepaalde ritmes: moeten we het een halftime feel geven of niet? Mensen vergeten vaak wat voor een invloed een drummer kan hebben op het geheel van het geluid en het gevoel van een nummer.

Wat ik ook heel cool vond aan de Sonic Boom-sessies, is dat niemand met een eigen demo aan kwam zetten. Soms hebben mensen last van wat ik "demo-itis" noem. Ze nemen een demo mee en denken dat het de ultieme versie is van het nummer, en niemand mag daar wat aan veranderen. Gelukkig ging het niet zo. We kwamen samen in de oefenruimte om te werken aan nummers. Dan had iemand een riff of een structuur, en dan gingen we daar gewoon mee spelen. Ideeën uitwisselen. Het is belangrijk dat je op gelijke voet staat en respect hebt voor elkaars ideeën."

Simpel

"We hebben alles analoog opgenomen op 2" tape. Natuurlijk ging het materiaal daarna Pro Tools in, maar het gaat om het idee. Voor de drums hebben we ook geen clicktrack gebruikt; opnemen als een echte band. Het was een gemakkelijk en vloeiend proces, en nog leuk ook.

Weet je wat het is met Pro Tools? Het kan elke middelmatige drummer superieur laten klinken; punch-in, punch-out, dat werk. Drummers gaan tegenwoordig de studio in en nemen binnen vier dagen alle drums op, en zijn klaar met hun deel. Bij deze plaat heb ik bijna elke dag wel gedrumd. Geen clicktrack; gewoon op gevoel spelen. Het overgrote deel had ik binnen twee a drie opnamen wel te pakken. Tijdens het schrijfproces veranderde de drumtrack nog wel eens. Dan hoorden de andere bandleden iets cools en wilden ze er een riff overheen bouwen. Dan namen we het nummer terug naar de oefenruimte om het weer te veranderen.

Ik ken de jongens van Kiss nu al zo"n twintig jaar. Het is geen rocket science, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik moet niet ontzettend technisch gaan doen bij deze gasten met een dubbele-basspedaal. Kiss is rock 'n' roll. Het is rechttoe rechtaan en in your face. Gene, bijvoorbeeld, is fan van bands als Cheap Trick en The Beatles. Hij is dus ook gek van de Ringo Starr-stijl van drummen. Simpel maar doeltreffend. Hij zegt dan: Wees ondersteunend binnen het nummer en probeer het gevoel erin te leggen."

Kapitein

"Ik heb destijds het Kiss-album Revenge gedaan met producer Bob Ezrin. Hij is echt mijn favoriete producer aller tijden. Dat was een totaal andere aanpak, toen. Ik zat niet voor vast in de band, dus ik deed gewoon puur wat me gevraagd werd. Ik heb mijn best gedaan om het goed te laten klinken.

Carnival of Souls, het laatste album, vond ik een goede plaat, maar naar mijn idee was het niet echt een Kiss-album. Het was zeker weten een rock-album, maar verre van rock 'n' roll. Het werd opgenomen in een periode dat iedereen in de ban was van wat meer duistere muziek. Denk aan bands als Stone Temple Pilots of Alice In Chains. Verschrikkelijk goede bands, maar het is niet de stijl van Kiss. Ik denk dat we met deze band meer gemeen hebben met AC/DC. Het is niet hetzelfde, maar het heeft wel dezelfde attitude. Plezier maken en muziek maken.
Bij de vorige albums zat ik dan weer wel en dan weer niet in de band. Met een vaste bezetting en zonder problemen is het veel makkelijker om spontaan muziek te maken. Dat is te horen op Sonic Boom. We hebben gedaan wat we leuk vonden. We zaten met z'n allen op een bank te luisteren naar bands van de jaren zeventig: Aerosmith, Black Sabbath en Kiss natuurlijk. We hebben geluisterd en gekeken wat we met ons eigen album wilden. Ik denk dat het uiteindelijk elementen heeft meegekregen uit de jaren zeventig, tachtig en negentig, maar niet zo dat je zegt: dit nummer is typisch Lick It Up en dat nummer is typisch Revenge.

Paul was de producer en hij weet heel goed wat hij mooi vindt en wat hij wil. Hij was de kapitein van het schip, gaf de orders, en wist precies wat we wel en niet aankonden. Het is dus allemaal goed gegaan. Hij was heel erg nederig in zijn manier van doen en zat niet vanuit zijn stoel te roepen: 'dit is niet goed' en 'dat is klote'. Hij was heel erg attent in dingen vragen, en afwijzen. Gene had bijvoorbeeld een nummer geschreven dat hij absoluut op het album wilde hebben. Paul wist hem toch te overtuigen dat het niet bij de rest van het materiaal zou passen.

Je maakt een album in de eerste plaats voor jezelf, daarna voor een ander. Wij vinden het geslaagd. Nu is het afwachten of er mensen zijn die het met ons eens zijn."

Jeugdsentiment

"Ik heb alle nummers ingespeeld op een Rogers drumkit uit 1971. Ik geef dit niet gemakkelijk toe als Pearl-endorser, maar het was allemaal die Rogers. Behalve de snare; dat was een plexiglas Pearl snare die ze een paar jaar terug voor me gemaakt hebben. Maar deze set-up heb ik tijdens het hele opnameproces gebruikt. Voor een consistent geluid. Onze engineer vroeg me of ik verschillende drumkits mee wilde nemen. Op die manier konden we verschillende sounds uitproberen. Toen we de Rogers kit probeerden, was dat 't gewoon helemaal. Het klonk warm, rond… een dik geluid.
Het mooie is dat dit de drumkit is die ik voor mijn veertiende verjaardag kreeg. Ik weet nog dat ik altijd bij de muziekwinkel deze drumkit achter het raam zag staan. Ik was er gek van. Toen ik mijn vader vertelde dat ik die Rogers zo mooi vond, schrok hij een beetje. Hij waarschuwde me dat de bassdrum nog 24" was in plaats van de 22" die toen populair werd. Ik was toen nog een klein ventje voor mijn leeftijd, vandaar. Uiteindelijk kreeg ik deze kit voor mijn verjaardag. Het was dan ook wel een vorm van jeugdsentiment om het jaren-zeventiggevoel van het album met mijn eerste drumkit vast te leggen. Ik heb ook een Pearl van mahoniehout die ongeveer hetzelfde klinkt, maar we gingen uiteindelijk toch echt voor de Rogers."

Old school Kiss

"Verder hebben we alles opgenomen met oude AKG microfoons, van die gouden; ik weet niet meer welke soort precies. Maar het waren wel de microfoons die het meest werden gebruikt in die tijd. Heel erg vintage.
Gene had zelfs een oude jaren zeventig Gibson Ripper bass meegenomen. Dat ding klonk fantastisch. Gene was steeds aan het zeuren dat het te zwaar speelde en dat hij op een andere bas wilde spelen. Uiteindelijk hebben we hem overtuigd, zeg maar gedwongen, de Ripper te gebruiken. Het geluid was geniaal.

Ik had vooral veel plezier bij het indrummen van het nummer I Know (Nobody Is Perfect), echt old school Kiss. I'm An Animal vond ik ook erg leuk. Dat nummer heeft een soort Black Sabbath-vibe. Heel erg rauw. Ik kan me niet herinneren wat ik daar precies drumde, maar ik weet wel dat ik gigantisch heb lopen rammen op de koebel. Echt erop in beuken.

We hebben nog geen nieuwe nummers live gespeeld, het is waarschijnlijk wachten tot het album uit is, maar ik kijk er echt naar uit."