In Opmaat van Slagwerkkrant 151 lees je een kort interview met Bjorn Awouters, drummer of misschien beter gezegd antidrummer van Drive Like Maria. Waarom antidrummer? Kan hij niet spelen? Dat zit wel goed, maar Awouters is typisch zo’n muzikant die per ongeluk is gaan drummen, zonder enige opzet talentvol blijkt, en vervolgens totaal onbedoeld met zijn bandje doorbreekt. Hier in Slagwerkkrant Plus presenteren we de rest van het interview, en kun je tussen de regels door lezen hoeveel muzikale bevlogenheid er achter al die toevallige losheid zit. Gelukkig maar...
"Dit drumstel doe ik nooit meer weg, ik vind het geweldig hoe het klinkt. Op zich hecht ik niet zo veel waarde aan materiaal op zich. Ik vind de klank veel belangrijker. Dat is natuurlijk ook wel weer gerelateerd aan het materiaal. Ook met bekkens. Ik speel nu op van die Istanbul bekkens en die vind ik echt te gek klinken. Ze hebben zo’n hele donkere klank. Alleen heb ik er nogal veel nodig, omdat ik heel hard sla.
Ik was nooit een drummer. Ik kroop wel eens achter een drumstel, maar een drummer was ik niet. Het is ook niet zo dat ik nu alleen maar drum. Ik speel ook alleen maar als ik er zin in heb. Zo ging ik eigenlijk ook naar de VS voor die tours: ik merk het wel. Voor mij blijft het een soort van fitnessapparaat.’Janis Ian
"Dan houdt het wel op, dachten we. Maar toen werden we drie maanden later gevraagd om in Mexico op te treden. Toen hebben we besloten om dan toch maar een bandje te beginnen. Dus hebben we een paar nummers geschreven en zijn we naar Mexico gegaan. Dat was echt te gek. Er was heel veel volk. Toen kregen we opeens aanvragen voor twee festivals in de VS. Dat leek ons heel leuk, maar om dan voor twee festivals naar Amerika te gaan… Nitzan (Hoffman, gitariste; red.) kwam toen met het idee om een MySpace op te zetten, een geïmproviseerd nummertje erop te zetten en kijken of we wat extra shows konden boeken. Binnen een paar weken stonden er 25 optredens gepland.
‘Ik vind het echt geweldig dat we Janis Ian hebben weten te strikken voor het album. Ik bedoel…hoeveel Grammy’s heeft zij wel niet gewonnen? Vroeger luisterde ik in België veel naar de Nachtradio, met een walkman op in mijn bed. Daar draaiden ze allemaal van die nummers die ze overdag niet wilden draaien, Leonard Cohen, Joni Mitchell, Carole King en zo. Ik vond dat zó ontzettend mooi. Dat gaf mij echt het gevoel van: ik moet hier weg! Daar heb ik Nitzan ooit over verteld. Later kwam ze naar me toe en ze zei: ‘Ik heb Janis Ian gemaild en ze wil het wel doen’. Toen was ik voor het eerst in ons bestaan opeens een stuk zenuwachtiger. We zijn toen naar de studio gegaan in Nashville, en dat was heel relaxed. Het klikte echt heel fijn; Janis zegt nog steeds dat we nog een keer langs moeten komen. Ze heeft voor Die A Little More misschien twee takes of zo ingezongen, en het was echt precies dat geluid dat ik zo mooi vond."Stempel
"Na de eerste Amerikaanse tour vonden we dat we toch echt een plaat moesten gaan maken, anders werd het helemaal niets. Dus we gingen kijken welke platen wij sjiek vonden. Toen kwamen we bij die twee lui van Queens Of The Stone Age terecht. We hebben ook contact met ze gehad, maar daar zat een manager tussen die lastig deed. Twee weken later kregen we een mail van Malcolm Burns, die had ons op internet gehoord, of we misschien in de toekomst eens wat samen konden doen. Wij moesten even op Google kijken wie hij was, maar dat bleek dus een bekende producer te zijn. We zijn toen naar de States gegaan, ook weer klein tourke gedaan, en daarna begonnen aan de plaat. Het leek eerst goed te gaan, maar het werkte niet met Malcolm Burns. Hij wilde heel erg zijn stempel erop drukken. Hij vond ons te simpel. Hij wilde heel erg veel effecten eroverheen gooien, maar dat wilden wij niet.
Toen we terugkwamen uit Nashville, gingen we gewoon de rest van de plaat opnemen en dat ging goed. Daarna moest hij gemixt worden. Toen vroegen we ons weer af: wie moet dat dan doen? Precies toen kwam er een album van Black Mountain uit dat wij allemaal te gek vonden klinken. We hebben gekeken wie het gemixt had, en dat bleek ene John Congleton te zijn. Die hebben we met Google opgezocht en gemaild en dat ging ook erg goed. Hij heeft het waanzinnig goed en snel gedaan. Hij is echt een goede for the long run."Feesten
"Bij deze band gaat het altijd om hoe het klinkt. Het is nooit zo van: ik wil dit of ik wil dat. Daar hebben we nooit discussies over. Het is echt moeilijk om de juiste combinatie van personen te vinden, maar als je dat eenmaal hebt, is het ook echt geweldig. Over de essentiële dingen zijn we het eigenlijk altijd eens. Natuurlijk is er wel eens onenigheid, maar dat gaat altijd over muziek, niet over ego-dingen. Als Nitzan morgen zegt dat ze wil drummen, dan kan dat.
Eerst twee Amerikaanse tours en nu een Nederlandse tour. Alles gaat bij ons in de verkeerde volgorde. Dat wil zeggen… voor mij voelt het wel als de juiste volgorde, maar het is wel heel erg omgekeerd. Ik heb Nitzan ontmoet in de Wisseloord Studio en haar uitgenodigd om een keer naar mijn studio in Hasselt te komen om te spelen op een plaat waarop ik verder alles improviseer. Kort daarna kwam Nitzan met een wedstrijd waarbij je in de Melkweg moest spelen. Dat leek ons wel leuk. We vinden dat ook een mooie zaal, dus toen hebben we even wat in elkaar gezet en een vriend van ons gebeld, dat was dan Robin (van Saaze, bassist; red.), of hij mee wilde doen. “Wat gaan we doen?”, vroeg hij. Gewoon wat spelen, een avond stappen en verder niets. Het was even voor een week opgezet. Toen bleken we nog gewonnen te hebben ook. Kregen we te horen dat we volgende week in Londen moesten optreden. Toen gingen alle vrienden natuurlijk ook weer mee, gingen we weer feesten. Wat een geweldige zaal ook in Londen, de Astoria. Daar zou ik graag nog een keer spelen, maar hij is helaas gesloopt.
Tijdens dat optreden ging trouwens alles mis. Nitzan brak een snaar en op mijn microfoon stond een heel vreemd soort feedback, maar we zijn toch tweede geworden. Dat hadden we nooit verwacht."