Recensies Slagwerkkrant 141

Vijf extra releases gerecenseerd

Slagwerkkrant Plus 06-09-2007 00:12

Klik op de releases onder het artikel om samples te beluisteren van de nummers van de cd's. Vanaf de releasepagina kun je weer terug naar dit artikel om de andere cd's te beluisteren.

Have A Go Heroes
Het zuivere eigenbeheerwerk in deze editie komt van Have A Go Heroes (voorheen Seven Minus), dat in maart dit jaar z’n tweede ep 'Snakes And Ladders' uitbracht. Rock, pop, beetje folkachtig. Zelf omschrijven ze het als volwassen popsongs. Mmm... Toch beklijft het (nog) niet. Bas van Kollenburg slaat prima partijen, maar wat betreft geluid en drumspel wordt het nergens spannend. Potentie? Jazeker. Verzorgd artwork, eigen stijl, prettige stem. I Won’t Stay heeft een mooie dynamiek en de ballad Precious Pain doet het goed op Ongekendtalent.nl. Volgende keer wat meer pit in de productie?

Planet Heartbreak
Rekken we het begrip ‘eigen beheer’ op, dan komen we uit bij de kleinschalige producties. Stuck In A Day Records geeft bands de kans gehoord te worden. 'Planet Heartbreak' is de tweede verzamelaar met voornamelijk gitaarmuziek maar ook elektronica. Niks mis met de gekozen producties. Het leuke drumwerk zit in de aanstekelijke opener Man|Mission|Mayhem van Kensington met drummer Lucas Lenselink; Intention’s Left Your Vacant Smile, waarbij platenlabelbaas Bram de Wijs met los en open drumspel de jongens van Only Seven Left bijstaat; Monster van Good Dog Happy Man, waarin de junglebeat van Vincent Smeets prettig samengaat met de handclaps; en afsluiter Planet Heartbreak van BitingNails met opnieuw De Wijs. Als je niet alle festivals en kroegen wilt afstruinen, koop dan deze cd voor een paar euro en check op je gemak zestien Nederlandse bands.

Melojustice
Waar wil Melojustice heen met 'Till The End Of Time'? Wat is het? Rock, punk, pop? Natuurlijk, een mix van stijlen verrast, maar deze plaat werkt verwarrend. Rommelige drums en een ongelijkmatige productie. De uitgebreide biografie met een hoop namedropping schept verwachtingen. Zo zien we pianist Glenn Corneille en slagwerker Dave van Beek staan. Niet de minste namen. En inderdaad, hun bijdrage op het nummer Just Feels Right is prachtig. De zang is dat niet. Na deze ballad word je direct opgeschrikt door het punkachtige La Luna met een totaal andere sound. Spel en productie vallen het beste in de smaak op het langzame No More, met drummer Stefan Jeanson, die het merendeel van de dertien nummers inspeelde.

Mo’Jones
Ook dertien nummers staan er op Middle Aged Angry Young Men. Hé, is dit Mo’Jones? De (op)rechte rock van opener Hey You doet niet direct denken aan de muziek van de voorgaande albums 'Strong Man' (2002) en 'My World' (2004), maar de broers Van der Burgt leveren gewoon opnieuw een goede plaat af. Vooral uptempo rocknummers met een beetje soul en funk, zonder al te veel opsmuk. Goed geproduceerd met een rauw randje. Favorieten? Het broeierige Runnin’ Blind For You, Get Out A Here à la Living Colour, I Love Myself en het groovy Somewhere Inbetween Stansted And London. Drummer Philip Kerkhofs, het derde bandlid, heeft de bedoeling van de liedjes goed begrepen. Heldere sound, dynamisch en het motto ‘minder is meer’ overtuigend toegepast.

dvd Heaven And Hell - Live From Radio City Music Hall (SPV/CNR)
Ze waren onlangs in Nederland en België te zien en de reacties waren unaniem positief. Heaven And Hell, dat onder de naam Black Sabbath begin jaren tachtig de twee klassieke rockplaten 'Heaven And Hell' en 'The Mob Rules' maakte, is weer voor een tournee bij elkaar in de oude line-up. Dus met het Black Sabbath-duo Tony Iommi (gitaar) en Geezer Butler (bass), zanger Ronnie James Dio en powerdrummer Vinny Appice. Het decor van Radio City Music Hall in Manhattan is een goed gekozen locatie. De band speelt scherp, strak en uiterst geïnspireerd. Appice is een meester in het interpreteren van de loodzware Black Sabbath-grooves en vormt met de loom maar precies bassende Butler een ijzersterke ritmesectie. Waar Butler gaat, volgt Appice, en dat levert prachtig rockdrummen oude stijl op. De fills van de New Yorker zijn nog altijd onvoorspelbaar en soms niet helemaal ritmevast, maar zijn slepende drumwerk is een lust voor oog en oor. Voeg daarbij het rijtje klassiekers die door de 65(!)-jarige Dio indrukwekkend worden gezongen, en je hebt een puike dvd van vier legendarische hardrockers. (Jean-Paul Heck)