In Slagwerkkrant 141 vind je het interview dat redacteur Dennis Boxem deed met Steve Smith de dag na zijn optreden met Steps Ahead op North Sea Jazz 2007 en na zijn clinic dezelfde avond. De video's van het volledige interview, plus video's van de clinic vind je bij het artikel 'Steve Smith video's North Sea Jazz 2007', gekoppeld aan de editie.
"Ha Dennis, goed je te zien. We hebben je e-mail ontvangen, maar konden niet reageren. We zaten in Italië achter een computer die niet wilde meewerken. Maar let even goed op, want dan mag jij morgen voor drumtech spelen. Milan moet namelijk naar huis’.
Smith staat aan het einde van een twee weken durende clinictournee, en het optreden maandag in Amsterdam is de laatste in de serie.
"We zijn begonnen in Duitsland, toen door naar Oostenrijk en Italië en we sluiten nu af met de twee Drummer Live-optredens."
Voor de Engelse variant van Drummer Live heeft Smith nog een leuke verrassing geregeld.
"Pete Lockett komt morgen direct van het vliegveld hierheen. Pete is een fantastische tablaspeler. Zijn vliegtuig komt morgenvroeg aan en dan komt hij meteen hierheen. We gaan samen wat dingen doen met Indiase ritmes."
Ondertussen begint de verzameling losse onderdelen steeds meer gelijkenis te vertonen met een drumstel.
"Alleen het ondervel van de 12” moet worden vervangen, daar zit een flinke deuk in. Die halen we morgenochtend wel ergens vandaan.’
Na het opstellen van de sets is het tijd voor een snelle hap. We treffen elkaar weer in de hotelbar waar de nodige handen worden geschud. Drummer Live in Londen is dermate groots opgezet dat vrijwel alle bobo’s uit de slagwerkwereld aan de toog staan, en de in de bar verzamelde drummers zijn samen ook goed voor een flink gevulde cd-kast.
"Dit zijn wel de leuke dingen. Ik zie hier mensen die ik in jaren al niet meer heb gezien, zegt Smith. Rond half drie ’s nachts druipt ondergetekende af naar zijn hotelkamer. Smith is op dat moment nog klaarwakker en druk in gesprek.'
Spoorloos
Zondagochtend 12.00 uur is Smith weer backstage te vinden. Een beetje kletsen met Narada Michael Walden.
"Leuk om Narada weer te zien. We hebben ooit samen in een band gezeten en ik ken hem al sinds mijn tijd met Journey."
Terwijl Nicko McBrain en Walden op het podium zitten, staat Smith vanuit de coulissen te kijken.
"Narada heeft toch wel een bijzondere groove en die combinatie met Nicko is echt heel bijzonder."
Halverwege het optreden is Smith ineens spoorloos verdwenen en pas rond half drie komt hij weer boven water.
"Ik heb samen met Pete in de kleedkamer beneden zitten repeteren. We hebben even doorgesproken wat we gaan doen, en hoe we het gaan aanpakken. Het wordt toch voornamelijk improviseren."
Beide drumkits staan inmiddels op het podium en Steve legt in niet mis te vatten bewoordingen aan de geluidstechnicus uit wat de bedoeling is.
"Ik wil dat je alle poespas en effecten eraf gooit. We gebruiken voor iedere kit slechts twee overheads en een bassdrum-mic, ik zal je laten zien waar ze moeten staan. Eerst de overheads instellen en vervolgens de bassdrum er een klein beetje in mixen. De microfoon van mijn headset moet het hele optreden aan blijven staan en ik wil er geen effecten over."
De geluidstechnicus lijkt even ondersteboven van de ‘directe’ aanwijzingen, maar trekt bij op het moment dat hij in nog geen twee tellen een dijk van een drumsound voorgeschoteld krijgt. Steve legt het de geluidsman nog even uit.
"Het maakt alles een stuk makkelijker bij festivals, maar die werkwijze met drie mics is niet voor iedereen geschikt. Ik heb heel erg aan mijn balans op de kit gewerkt. Bekkens niet te hard aanslaan, toms duidelijk stemmen. Daarom kan ik een set met drie mics uitversterken."
De paar noten die Smith samen met Lockett soundcheckt doen vermoeden dat er iets bijzonders staat te gebeuren op het podium. Helaas moet ik op dat moment halsoverkop naar Heathrow om mijn vliegtuig naar Amsterdam te halen.
Puinhoop
Maandagmiddag 13.00 uur, aankomsthal Schiphol. Smith komt aanlopen en verontschuldigt zich voor een halfuur vertraging.
"Het duurde een eeuwigheid met die bagage!"
Bij de auto aangekomen wacht ons een onaangename verrassing: veertien kilometer file voor de Schipholtunnel. Via de A5 dan maar, die dankzij de drukte ook al behoorlijk vol staat.
"Is het verkeer hier altijd zo’n puinhoop?"
Ik vertel Smith dat het de dag is dat het openbaar vervoer in Amsterdam staakt en André Hazes zijn ceremonie in de Arena krijgt…
Tijdens de rit heeft Smith moeite zijn ogen open te houden.
"Zo’n clinic-tournee is best wel zwaar en ik stond vanmorgen alweer om halfzeven naast mijn bed. Vooral deze keer waren de afstanden tussen de locaties enorm en bijna alles gaat met de auto. Vooral Italië was idioot. De afstanden waren daar zo groot dat we vaak meteen na het optreden moesten gaan rijden, ergens halverwege in een hotel overnachten en dan de volgende dag weer verder... De laatste twee dagen is Milan gewoon doorgereden. Dan zit je na een show wel zeven uur in de auto, maar als je dan in het hotel aankomt, kun je tenminste een paar uur slapen en het ’s ochtends rustig aan doen. Italië was sowieso waanzin. Sonor had nooit eerder zoiets gedaan daar, en de importeur dus ook niet. We hebben overal en nergens onderdelen voor de drumkit vandaan moeten halen."
Tevreden
Door de file is er geen tijd meer om eerst naar het hotel te gaan. Op naar Paradiso.
"Eerst maar even kijken of alles compleet is, dan ga ik straks wel even snel heen en weer."
Aangekomen bij Paradiso blijken er nog wat zaken te ontbreken.
"We komen een snaredrum tekort, die hi-hatstandaard gaat niet werken, want daar past geen twinpedaal bij, de floortompoten van de kleine set zijn te kort en ik ben zelf zo stom geweest om een van mijn bekkensets in Engeland te laten."
Smith blijkt ondertussen een meester in het delegeren. Twee man zijn druk bezig alle vellen van de geleverde sets los te draaien, terwijl de heren importeurs van Zildjian en Remo in de telefoon klimmen om de ontbrekende onderdelen bij elkaar te zoeken.
Een snelle taxirit naar een muziekwinkel in Amsterdam Centrum, en alle benodigde onderdelen zijn min of meer voor elkaar. De floortom hangt met een klemmetje aan een van Stephen Perkins geleende standaard, de derde snaredrum is geen Sonor, maar Smith is tevreden.
"Ik dacht even dat het hier wel erg veel op Italië begon te lijken."
Op aangeven van Smith worden een voor een alle onderdelen aangereikt. De drums worden uitvoerig gestemd, te beginnen bij de bassdrum. Als het drumstel eenmaal staat, herhaalt zich het tafereel met de microfoons, al reageert Paradiso-technicus Jeffrey minder beduusd dan zijn Engelse collega.
Discipline
We schuiven met acht man aan in het plaatselijke Indiase restaurant als Smith’s telefoon gaat.
"Dat was mijn vriendin. Er is iemand die ons huis wil kopen. Ik wil me nu in New York gaan vestigen. Ik zit op het moment vaker in het vliegtuig dan dat ik thuis ben, en de meeste muzikanten waarmee ik werk wonen in New York. Dan is het logischer om daar te gaan wonen. Ik wil het graag aan een muzikant verkopen, want er zit een mooie studio in de kelder. Mylious Johnson van Pink wilde ook al komen kijken, dus dat moet wel lukken."
Tijdens het eten gaat het toch al snel over drums en muziek, en met name het vertalen van Indiase ritmes naar de drumkit.
"Er zijn nog maar weinig drummers die dat echt oppikken, terwijl die Indiase ritmes echt ontzettend uitdagend zijn. Er zijn veel drummers en er zijn veel traditionele Indiase muzikanten, maar ik heb nog niet iemand gezien die serieus met die crossover bezig is."
Het loopt ondertussen tegen achten en het wordt tijd om terug te gaan naar Paradiso. Even uitrusten in de kleedkamer, wat lichte opwarmoefeningen en dan vliegensvlug alles ombouwen. De spullen van Marijn Bosman en co van het podium af, twee drumkits en een metronoom het podium op. Hij vraagt van de assistenten dezelfde discipline in het een voor een aanreiken van de spullen als bij de soundcheck:
"Dat lijkt op het eerste gezicht langzaam te gaan, maar neem van mij aan dat het zo veel efficiënter is; als je het niet zo doet wordt het gegarandeerd een janboel!"
Naar huis
Steve Smith opent zijn clinic met een metronoom, een snaredrum, brushes en zijn stem. Meer heeft hij niet nodig om muziek te maken. Smith is en blijft een begenadigd clinician. Hij heeft een verhaal waar geen speld tussen te krijgen is, en zijn drumspel is van zo’n hoog niveau, dat je alles wat hij te vertellen heeft hoe dan ook voor waar aanneemt. Zijn clinic in Paradiso vertoont veel gelijkenis met die in W2, een paar jaar terug. Smith’s beheersing van de materie is echter alweer vele malen hoger. Het publiek in Paradiso hangt werkelijk aan zijn lippen. Na de snaredrum gaat hij naar de kleine jungleset en de grote kit. Smith houdt het tempo hoog.
"Drie kwartier is eigenlijk te kort. Normaal duren mijn clinics makkelijk anderhalf uur."
Na afloop even snel douchen en schone kleren aan en vervolgens kennis maken met de heren van Mascot Records, de platenmaatschappij van Smith. Het is ondertussen half twaalf als de kleedkamerdeur weer open gaat.
"Op naar het hotel!"
Gelukkig is het Museum Hotel een kleine honderd meter verderop.
"Gaan we nog wat drinken?"
vraagt Smith eenmaal in het hotel aangekomen. Tien minuten later zitten we achter twee forse pullen bier in een bar om de hoek.
"Morgenochtend om half acht moet ik alweer richting schiphol. Jammer, want ik vind Amsterdam een leuke stad. Het is nu alleen wel echt tijd om naar huis te gaan naar mijn vriendin. Over een week of twee ben ik namelijk weer met Vital Information op tournee. Dat gaat eigenlijk net zo als die afgelopen clinic-tournee, maar dan met wat meer mensen.‘
Ik laat Steve Smith onderuitgezakt achter in een van de luxe stoelen van de hotelbar. Een sigaartje in de ene hand, een pul bier in de andere:
"Ik neem er nog eentje, en dan ga ik naar boven."