december:

Drie megagrote slagwerksetups sieren het podium. Boven de setup van Josep Vicent torent een grote odaiko uit; de vibrafoon neemt een centrale plaats in bij zijn opstelling. Mike Schäperclaus balanceert het geluid van Vicent aan de andere kant van het podium met een heel mooi versterkte marimba. Daarbij conga’s en allerhande Afrikaanse percussie. In het midden Tery Bozzio’s drumset, die opnieuw een facelift heeft ondergaan. Ziet er nog spacier uit dan voorheen, heeft een chromatische reeks toms, zes bassdrums en aan de achterzijde een serie gongs. Meer dan indrukwekkend.

Het programma gaat na het korte zweverige Kalimba meteen heftig van start met twee aaneengesmeedde stukken Bulgarian Songs en Burundi Grooves. Vicent bespeelt de japanse odaiko bovenop de dubbele bassdrumfiguren van Bozzio. Imponerend. Canto Ostinato van Simeon ten Holt is bloedstollend mooi; de lead op vibrafoon ondersteund door de marimba en smaakvol spel van Bozzio.

Tijd voor The Black Page. Na een minuut excuseert Bozzio zich stoer als een riff niet echt van de grond komt. Bozzio zegt:

“Ik heb dit stuk zo ontzettend vaak gespeeld, maar nu gaat het toch mis. Ik begin gewoon opnieuw."

En dan loopt het ook genadeloos goed. Eerst de drumsolo en dan het tweede deel met de virtuoze marimbapartij. Het totaal komt akelig dichtbij het origineel op de cd "Zappa in New York". Erg knap gedaan, heel bijzonder om het op deze manier te kunnen horen. Go Between van Ruud Wiener krijgt vervolgens een net even een wat minder interessante uitvoering; misschien nog wat aarzelend vanwege de première.

Na de pauze ontwikkelt het programma zich verder met Characters van Wiener/Vicent, Shuffle van Bozzio en Silhouette van bassist Mark Haanstra. Hij is de vierde man van dit gezelschap en geeft een prettige ondergrond aan de percussiemuziek. Soms hoor je Weather Report-achtige sferen.

Terry Bozzio neemt plaats achter de cajón, een primeur. Hij is nog niet zo virtuoos als Vicent (niet voor niets een Spanjaard, zo blijkt) en Schäperclaus, maar bewondering alom dat hij het aandurft!

De soundscapes Five Flute Loops (Bozzio) en Obsession (Vicent) komen goed tot hun recht als begeleiding van de polyritmische drumpatronen. Piazzola’s Night Club 1960 is het rustpunt op marimba en vibrafoon voordat de gorte finale begint met twee samengestelde stukken van Bozzio, Document 2.5 en Advent. Knalhard, met de bekende Bozzio bekken-snare variaties en boordevol dynamiek. Toegift dus, met een al even inspirerende improvisatie, voor de gelegenheid gedoopt tot Haarlem 2007.

Al met al was het onvoorstelbaar hoe met vijf repetitiedagen zo’n lang, goed uitgewerkt programma door het viertal op de planken gezet kon worden. Absoluut een aanrader om dit programma te gaan zien!

Het programma Ionisation van Amsterdam Percussion Group & Terry Bozzio kwam tot stand in samenwerking met Slagwerkkrant.