Band achter gordijn bij Snoop Dogg North Sea Jazz
En meer aparte ontdekkingen op de jazzdriedaagse
Muzieknieuws 12-07-2011 14:07
North Sea Jazz 2011 trok mede dankzij de drie concerten van Prince meer dan tachtigduizend bezoekers naar 18 podia van Ahoy´ Rotterdam. Maar liefst 1300 musici traden aan. Sensaties? Misschien niet. Of het moet zijn dat Snoop Dogg de indruk wekte zonder liveband naar North Sea te zijn gekomen… Slagwerkwereld.com ontdekte echter dat de band wel degelijk speelde, maar weggemoffeld was in de hangar achter het gordijn...
Er waren nogal wat mensen benieuwd naar wat Snoop Dogg zou gaan brengen op het North Sea Jazz festival, maar velen keerden al snel om toen bleek dat de beats en sounds uit het kastje van de dj kwamen. Echter, op een van de zeldzame momenten dat we met een travel pas backstage belandden, zagen we op een steiger, tussen de beveiligingsfunctionarissen, een bandje spelen. Zij bleken de begeleidingsband van Snoop Dogg te zijn, onzichtbaar voor rappers en publiek... Zie de foto rechtsboven (klik op de foto om 'm te vergroten), met Carlos McSwain op drums. Een unicum in de historie van dit festival. Was dit iets waarin de organisatie misschien wel had moeten ingrijpen?
Maar er was natuurlijk genoeg moois te beleven op het driedaagse festival. Er waren af en toe heel leuke verrassingen, zoals het Brandt Brauer Frick Ensemble. Medeoprichter en drummer Daniel Brandt spraken we over de aanpak van de hippe loungemuziekjes van dit met harp, percussie en pauken uitgebreide trio. Het interview vind je in de komende editie van Slagwerkkrant.
Bij The Kyteman Jamsessions zagen we ook al pauken, in de nieuwe setup van Bink alias Frank Wienk, die de soms furieuze drumpartijen van Bram Hakkens fraai ondersteunde. Te vroeg om het een trend te noemen misschien, maar toch. Kyteman kondigde aan dat dit optreden wel eens de voorbode zou kunnen zijn voor een nieuw album van Kyteman's Hip Hop Orchestra. Ook opvallend: veel jazzdrummers met belletjes bij hun drumkit. Ook hier zou je bijna van een trend spreken. En dat was misschien ook wel het geval met de dubbele drumsets. Hidden Orchestra leunde nogal op de hard ingemixte dubbele drumpartijen en kwam nergens écht aan het swingen. Hoe het óók kan met twee drummers liet de Tedeschi Trucks Band horen. Tien man op het podium, en iedereen die alle ruimte kreeg van Tyler Greenwell en JJ Johnson zonder dat ze de groove ook maar een moment loslieten. De twee drumsets bij John McLaughlin waren vooral bedoeld voor het spannende duel van Gary Husband, ook toetsenist in de band, en de Indiase drummer Ranjit Barot. De laatste hebben we uitgebreid gesproken in een heel mooi interview, dat je in de novembereditie van Slagwerkkrant zal aantreffen.
Invallers
In de wandelgangen noteerden we ook hoe het backstage gaat als een drummer vervangen moet worden omdat hij andere verplichtingen heeft. De geweldige Chris Dave, die bij Roy Ayers drumde, deed het eerste concert met Pharoah Sanders, maar was de tweede avond verhinderd. Natuurlijk waren er genoeg potentiële invallers in de buurt, en diverse gelouterde drummers werden gepolst. Maar toen we de Hudsonzaal in liepen bleek het Bill Stewart te zijn die de honneurs kwam waarnemen. Met verve natuurlijk. Na een overwegend relaxte set met John Scofield, eerder op de avond, was het een uur lang topbebop met tenorist Pharoah Sanders.
Prijs voor de origineelste bandnaam: Mostly Other People Do The Killing, met Kevin Shea op drums. Shea speelt zoals hij spreekt; snel, fantasierijk, van de hak op de tak en zonder al te veel logische structuur of conventies. 'Dude, er is geen setlist. We hebben ongeveer veertig stukken op ons repertoire en proberen van het ene fragment naar het andere te bewegen. Soms gaat dat goed en soms is het verschrikkelijk. Maar saai is het nooit.' Interview in de komende Slagwerkkrant.
Maatsoorten
Nog een citaat dat we tijdens drie dagen North Sea konden noteren was van Damion Reid, die twee concerten speelde met Rudresh Mahanthappa: 'Tuurlijk gaat het weleens mis met die vreemde maatsoorten. Maar ik hoef niet zo nodig een bassist naast me te hebben die de hele tijd ostinato's in elven speelt om mij maar bij de les te houden.'
Het concert dat we zeker niet onvermeld willen laten is dat van Terje Isungset, de ijspercussionist. Mooie, sfeervolle marimba-achtige klanken werden voortgebracht uit de ijssculpturen die de muzikanten hadden meegebracht uit Noorwegen. Intrigerend.
Een van de laatste concerten van het weekend was dat van Eddie Palmieri met Horacio 'El Negro' Hernandez. De in het begin van het concert nogal abstracte latinjazz mondde uit in spetterende improvisaties, waarin Negro als vanouds excelleerde. 'Het was El Negro's idee om als kwartet te komen,' zegt Eddie Palmieri, 'en jemig, ik heb nog nooit zoveel piano gespeeld als vanavond!
Slagwerkkrant 165 met het volledige North Sea Jazz-verslag en interviews ligt eind augustus in de winkel.
Dit artikel kwam tot stand met bijdragen van Dick de Waal, Mark van Schaick, Klaas Jan Stol, Elda Dorren, Erk Willemsen en Ifor Baynes.
