In Memoriam Marinus Komst 1952-2025
Voormalig paukenist van het Concertgebouworkest is overleden
Muzieknieuws 08-05-2025 07:07
Gisteren, 7 mei 2025, is Marinus Komst overleden, van 1991 tot 2017 paukenist van het Concertgebouworkest. Hij is wereldwijd gelauwerd als een van de beste paukenisten ooit. We hebben percussionist Jeroen de Rijk, jarenlang bevriend met Marinus, gevraagd een In Memoriam te schrijven.
Marinus Komst in 2003, met Jeroen de Rijk
Ik heb vanavond een erg mooie fles witte wijn open gemaakt, eentje van de buitencategorie. M’n meisje en ik aten er asperges bij, klassiek, met ham en eitjes. Dat was al afgesproken. Even daarvoor was het bericht binnengekomen dat Marinus was overleden, Marinus Komst, paukenist op het aller-allerhoogste wereldniveau, vooral in Het Concertgebouworkest, maar ’schnabbelend’ over de hele wereld.
Hij sloeg ooit een baan bij de Scala in Milaan af. Een van de redenen was dat een van zijn vele passies dan in gevaar zou komen, vissen, in combinatie met leven in zijn Amsterdam. Klassieke muziek…
Begin jaren 80 kwam hij op aangeven van Jan Pustjens bij mij binnen als congaleerling. Spelend in het Frysk Orkest wilde hij óók congas spelen vanwege een soul/funkfunkband in Leeuwarden. ’Tower of Power’ stijl. Eigenaardige combi, dacht ik toen. Dat was nog maar het begin.
Marinus was véél meer dan een eminent klassiek (geschoold) musicus. Eentje uit een dynastie van klassieke musici. Z’n vader was klassiek trombonist en z’n opa trompettist. Die laatste speelde óók decennia lang in het Concertgebouworkest. Hun beider namen staan in ‘Het Gebouw’ in een muur gegraveerd vanwege 25 jaar orkestlidmaatschap.
We maakten de gekste en mooiste dingen mee. Thuisfeestjes met wilde types en snoeihard Hazes. Op de gastenlijst met vóór én nazit woonde ik vele concerten in ‘Het Gebouw’ bij. Maar ook bijvoorbeeld een repetitie met Bernard Haitink, in een lege zaal. Hij stelde me aan Jaap van Zweden voor als ‘mijn congaleraar’. Op een gegeven moment had Marinus meer dan 50 pauken in privébezit, waaronder de grootste ooit gemaakt: de zogenaamde 'Mahler timpano’, gebouwd rond 1920 en 103 cm in doorsnee. Hij heeft me ooit een pauk gegeven, met kalfsvel en al.
Maar ook beleefden we mooie boottochtjes waarbij hij aan de lopende band snoekbaarzen uit het water toverde. Sowieso heb ik hem nooit meegemaakt met een hengel zonder iets te vangen. We gingen naar Adams om kalfsvellen voor z’n eigen ‘signature series’ pauken uit te zoeken. Op de hand voelde hij ‘millimeter nauwkeurig' de dikte van een kalfsvel.
In de sfeer van geestverruimende middelen en promiscuïteit ging hij verder dan ik. Niet zo moeilijk omdat ik qua ‘onverstandig' toevallig voor anders dan alcohol niet gevoelig ben voor geestverruimende middelen dan wel promiscuïteit. Hij ging wél naar de roemruchte ’Sensation Black & White’ events in de JC Arena en ik niet. Marinus was voor veel gevoelig, om niet te zeggen voor ‘alles', en daarmee eigenlijk tot alles in het leven. Met enige soepelheid kun je zeggen manisch. En dat vertaalde zich soms naar ingewikkelde omstandigheden, maar vooral ook naar leerzame verwondering. Als hij iets aangaande mode, stijl, de natuur, techniek en zeker ook mensengedrag ging uitleggen kon je maar beter aandachtig luisteren. Er ontging hem bijster weinig.
Graag wil ik denken dat ik van hem geleerd heb in deze brede waaier aan contexten. Heel zeker weten dat talloze aanstormende paukenisten van over wederom de hele wereld met hem weg liepen. Waanzinnig betrokken en fanatiek, zoals met alles.
Hij was al een tijd ernstig ziek. Kanker. We hebben elkaar de afgelopen weken nog een paar keer gezien, in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis en in het hospice waar hij vandaag is gestorven. Heel veel mensen uit heden en verleden zijn nog bij hem langs gegaan in de afgelopen weken. De laatste keer in het AVL ziekenhuis was de soul/funkband uit Leeuwarden er, met toastjes en wijn. Maar ook de collega's uit ‘het gebouw’ kwamen langs, de meest intieme vrienden, de ex-en... Dan heb je ook in die context iets goed gedaan in/met je leven.
Of zoals men in de Jordaan zegt ‘Dan ben je geen klootzak geweest’.
Boeddhisten zeggen 'He's in a better place now'. Voor hem is het hoe dan ook beter zo. Hij is vredig gegaan, in goed liefdevol gezelschap met de muziek aan, zo heb ik vernomen. De foto aan de keukentafel is van 22 jaar geleden, achteraf gezien op ongeveer de helft van hoe lang onze vriendschap heeft mogen duren. Het portret maakte ik in 2009.
Een onvergetelijke man die op iedereen die met 'm van doen heeft gehad indruk heeft gemaakt, heel veel indruk. (Jeroen de Rijk)
