North Sea Jazz per dagverslag - dag 3 - zo 10 juli 2016

Met Mark Guiliana, Trilok Gurtu, Taron Lockett e.v.a.

Muzieknieuws 10-07-2016 15:07

Derde en laatste dag van het North Sea Jazz Festival in Rotterdam. Met Mark Guiliana, Yonga Sun, Lander Gyselinck, Trilok Gurtu, Taron Lockett, Tuur Moens en Eric Harland. Verslag door het Slagwerkkrant-team! Inclusief links naar de dagverslagen van Dag 1 en Dag 2.

door Dick de Waal, Erk Willemsen, Kevin Pasman - foto's Dennis Boxem e.a.

Verslag Dag 1 - klik hier
Verslag Dag 2 - klik hier

De derde en laatste dag van North Sea Jazz zagen we wederom een prachtige stoet drummers aan ons voorbijtrekken. Apart is wel dat het aantal percussionisten ten opzichte van een paar jaar geleden drastisch is afgenomen. Vandaag moesten we het - qua grote percussienamen - vooral doen met Trilok Gurtu bij de 76-jarige Pharoah Sanders, hoewel we die toch eerder ook meer als drummer zien dan percussionist. En het was wat moeizaam wat hij improviserend kon inbrengen in het trio van piano, sax en drums. Het leek wel alsof hij zich niet helemaal thuis voelde in dit aparte gezelschap, tot het moment dat hij zich even kon richten op wat hij bij zijn solo-optredens ook altijd doet: publieksparticipatie-de-luxe. Maar dat voelde wel tamelijk niet op z'n plaats hier, toch. Wel goed om Gurtu voor het eerst in lange tijd weer aan het werk te zien!



Trilok Gurtu

Taron Lockett bij Cory Henry
'Anders nemen we toch gewoon lekker twee drummers mee', moet Cory Henry hebben bedacht bij de samenstelling van deze tour van The Revival & The Funk Apostles. Van touren word je toch niet rijk, fluistert Taron Lockett over tafel als we even terugblikken op diens werk met Erykah Badu. The funk is on the one, maar in het geval van Lockett gaat die vlieger niet op. Die funk is namelijk all over the place…, waar die thuishoort, zeg maar. Als Parliament, Bootsy en Sly je shizzle is, check deze gasten dan. Leuke tip ter inspiratie: nodig eens een drummaatje uit en groove met elkaar tot je een ons weegt. Interacteer, spons heen en weer, en heb vooral heel veel plezier met elkaar. Saillant detail: de warme revue van vanavond uit de church of funk is ontstaan in het moment. Er is geen setlijst, aldus Taron Lockett, met wie we binnenkort een interview zullen publiceren.


 
Taron Lockett

Yonga Sun bij Franz von Chossy
Als trouwe fan van Franz von Chossy ontkomen we niet aan een bezoekje aan de Yenisei. Zo romantisch en vreselijk begaafd als de pianist speelt, zo naadloos past drummer Yonga Sun in dit plaatje. Functioneel en geschoold getrommel, zonder een moment de groepsgedachte uit het oog te verliezen. De feel die hier ontstaat is bijzonder, in de breedste zin des woords. Nu bijna barokke gipsy, dan weer licht frivole romantiek, maar constant verweven met de ontroerende toevoeging van die twee strijkers en klarinet. Draag ons maar weg, zonder twijfel een van de hoogtepunten op deze fijne zondag.

Teus Nobel met Tuur Moens
Tuur Moens bij Teus Nobel; oi oi oi, wat een pret. Dat heerlijk venijnige gekletter over die toms en bekkens, terwijl bassist Merlijn Verboom zich onvermurwbaar de sufte in vampt. Dit baswerk zou je als improviserend drummer idealiter als studiemateriaal iedere dag bij wijze van begeleidingstrack gebruiken. Puik hoe Moens zestienden ghost in uptempo stukken; slagroom op de drumtaart. Pure magie ontstaat bij het soloduel tussen Nobel en violist Yannick Hiwat. Het nieuwe album Social Music staat centraal: gaaf, kunnen niet anders concluderen. Dat gezegd, iedere muzikant zou het zich moeten permitteren een keertje af te reizen naar NSJ, het vult je brein en geest met de mogelijkerwijs mooiste gift in het leven. Muziek.

Eric Harland bij Charles Lloyd
We volgen Harland bij de 78-jarige blazer Charles Lloyd al enkele jaren. Steeds weer weet hij te verrassen met zijn ongenaakbare grooves, inventieve ritmewisselingen en subtiele sounds. Ook nu wist hij het publiek weer maximaal aan zich te binden. Opvallend hoezeer de muziek zich dit keer in een meer traditioneel jazzidioom beweegt, waar het in vorige jaren nog veel meer de impro-kant op ging.


Eric Harland

Beats & Pieces Big Band
Coole set van deze lui uit Manchester. Zeker als je van een hypnotiserende zevenachtste houdt, of van bassisten zoals Stewart Wilson, die gedurende een hele track bewegen in chromatische tritoni (denk aan het intro van All the Things You Are), maar dat dan wel afwisselend in een jazz-, funk- of sambafeel. Verminderdekwintstapelingen: sexy en spooky tegelijk. Drummer Finlay Panter houdt het koper- en houtzaakje keurig bij elkaar, zonder daarbij een moment de creativiteit uit het oog te verliezen. Fijn dat je als drummer die gelegenheid krijgt in zo'n veelal gedirigeerde bezetting.

STUFF.
'Wij zijn STUFF. uit Gent en Antwerpen en het is hier vooral heel warm.' Daar heeft drummer Lander Gyselinck niets aan gelogen. Het is bloedheet in de Darling, maar de zaal puilt alsnog uit voor het vijfkoppige Belgische groovemonster. Er wordt naar hartelust geïmproviseerd door alle bandleden, maar essentieel voor het geluid van STUFF. zijn de diepe, donkere jazz- en hiphopgrooves van Gyselinck en bassist Dries Laheye. En als sommige bewegingen van Gyselinck wat geforceerd ogen, is dat alleen omdat hij een specifieke sound nodig heeft van dat onderdeel waar hij een klap op geeft. Opvallend is hoe de band eigenlijk maar een hele kleine kring op het redelijk grote Darling-podium in beslag neemt, met Gyselinck letterlijk en figuurlijk in het midden van de belangstelling. Het Belgische vijftal is het bewijs dat 'moeilijke' muziek ook best dansbaar kan zijn.


Lander Gyselinck

Mark Guiliana clinic
Voorafgaand aan de trio-gig met John Scofield en Brad Mehldau geeft Mark Guiliana college in het Jazz Café. De bescheidenheid zelve, met een kitje dat diezelfde deugd vertegenwoordigt: vierdelig, plus hihat en crashride. Eerst maar eens een potje vrij improviseren. Met de hand-been coördinatie en synchroniciteit zit het wel snor. Tijdens de eerste drie minuten denk je misschien naïevelijk: dat kan ik ook. Die gedachte laat je erna wijselijk varen. In het moment spelen, en improviseren op basis van juist dat concept, daar zit de uitdaging. De linkervoet kan daarbij handig als metronoom dienen. En als je de hihat niet wilt horen, kun je ook gewoon de vloer gebruiken, of tikken op je been. Tony Williams gebruikte die truc ook, zegt Guiliana. Een nieuw thema dient zich aan. Vaak zal je zien dat hetgeen je hebt gestudeerd niet past in de muziek die je speelt. Dat hoort erbij, betekent niet dat het onnodig was. Alles heeft z'n functie en valt uiteindelijk op z'n plek. 'Persoonlijk haal ik bij repetities het grootste rendement uit dingen die absoluut niet leuk zijn.' Als voorbeeld speelt hij kwartnoten op de hihat, om vervolgens op de snare triolen, kwartolen, kwintolen, sextolen en septolen te spelen. Vervolgens is het de kunst om iedere noot binnen die groepen afzonderlijk een keer weg te laten. Tja, een nogal hoog Rain Man-gehalte… Misschien niet gek om die voetmetronoom te blijven overwegen.


Scofield Mehldau Guiliana
Het laatste optreden van de dag en de laatste gig voor het drietal John Scofield, Brad Mehldau en Mark Guiliana na een maand touren. Ze spelen in een overvolle Hudson fusion in de ruimste zin van het woord. Het drietal mengt naar hartelust stijlen en invloeden, en schuwen daarbij het experiment niet. Een bluesy ballad met een reggae drumpartij? Geen probleem! Fusion gitaarlijnen met donker rollende hammonds en een breakbeat dan? Het drietal laat moeiteloos elke muzikale grens vervagen in een uitermate spannend en spectaculair concert. Scofield neemt daarbij opvallend vaak de basgitaar ter hand, zodat Mehldau meer ruimte krijgt om op toetsen uit te pakken. Mark Guiliana is messcherp, gecontroleerd en virtuoos: hippe beats, prachtige swing en een echt authentieke reggaefeel. Is er iets wat deze New Yorker niet kan? Een absoluut hoogtepunt aan het eind van drie lange, mooie dagen North Sea Jazz.

Verslag Dag 1 - klik hier
Verslag Dag 2 - klik hier

zoeken
zoeken