North Sea Jazz per dagverslag - dag 2 - za 9 juli 2016

Met oa Simon Phillips, Justin Faulkner, Stephane Galland, Anderson .Paak

Muzieknieuws 09-07-2016 22:56

door Dick de Waal, Erk Willemsen, André Dodde, Patrick Lamberts, Kevin Pasman - foto's Dennis Boxem e.a.

De tweede dag van North Sea Jazz beginnen we vrij traditioneel met André Ceccarelli in triobezetting bij pianist Enrico Pieranunzi. Misschien niet de meest spraakmakende stage-act, maar wel smaakvol en virtuoos in z'n kleinheid. We klommen vervolgens naar de Volga-zaal, waar Mark Schilders het publiek muisstil kreeg. Vanaf de eerste klanken van zijn Fabrik is de zaal in sprakeloze betovering. En dat is ook wel nodig, want het volume is soms zo laag dat je gitarist Bert Cools zijn pedalen kunt horen intrappen. Mark Schilders' Fabrik is in alle opzichten een atypisch project voor een drummer. Natuurlijk zet Schilders met zijn onvoorspelbare accenten de nummers kracht bij, maar het gaat vooral om de dromerige, haast soundscape-achtige melodieën en opvallend kalme improvisaties. Als Schilders zelf een Telecaster ter hand neemt en met Cools prachtige tweestemmige - of door de loopers van laatstgenoemde zelfs driestemmige - gitaarlijnen in elkaar vlecht, zou je bijna helemaal vergeten dat de bandleider een drummer is. Indrukwekkend!

Braskiri met Wim Kegel
Wim Kegel speelt al sinds zijn dertiende(!) op North Sea Jazz en was er zaterdag te bewonderen met het buitengewoon originele en vooral geestige Braskiri, in een nokvolle Volga. We vroegen hem naar zijn ervaringen. 'Het was enorm warm, ik ben echt opgedroogd daarbinnen. Mensen bleven wel gewoon zitten tot het eind, dat is een heel groot compliment op zo'n festival. Ze kunnen natuurlijk ook na een paar nummers opstappen om naar de volgende act te gaan. Begrijpelijk als het gebeurt, hoor, maar je kan daar als band heel onrustig van worden. Die hitte hoort misschien goed bij onze muziek, en werkte in ons voordeel. Ik zag dat iedereen heel intens zat te luisteren. We hebben heerlijk gespeeld en ik bleef lekker relaxed.'

Stéphane Galland bij Ibrahim Maalouf
Allereerst hulde voor de fenomenale sound in de Maas - dat kan namelijk ook wel eens goed tegenvallen. Galland speelt technisch tot in de puntjes, verliest zichzelf nergens in de hartverwarmende show van de Artist in Residence 2016. Publiekstrekker pur sang, daarover bestaat geen twijfel. Een seconde bekruipt je het gevoel dat er betrekkelijk weinig gebeurt; het grote publiek waardeert enthousiasmerende blaas-licks die zich gedurende drie minuten non-stop herhalen. Dat daar een genie achter de drums zat, is voor de grote groep misschien minder belangrijk. Maar niet voor ons. Stéphane Galland heeft de sleutel gevonden naar het langgezochte idee van 'ik durf ook nuances te betrachten in een enorme zaal'. Koning!

De Raad van Toezicht
Janik Hüsch verdient dit jaar de prijs voor de mooiste spierballenpose bij de laatste noot van een succesvol strak eindje. Nadat er even tussen de nummers door woonruimte wordt gezocht voor twee bandleden, gaat de band vrolijk verder met slimme en vooral intelligentfrisse arrangementen. Gedurfd en niet bezig met poeha, zo komt deze band over. Gewoon lekker doordacht, funky, een paar heel sicke beatdisplacements en drums-to-the-point in het algemeen. Het ultieme bewijs dat een lekkere drumsound ook net dat verschil kan maken. De menigte smult en Slagwerkkrant is trots op deze aanwinst in de canon van Nederlandse jongelingen.

Donny MacCaslin Group
Even later vinden we zo’n beetje de hele Raad van Toezicht op de voorste rij bij de Donny McCaslin Group, compleet uitfreakend op de waanzinnige muziek van dit kwartet, dat extra bekendheid verwierf met het begeleiden van David Bowie op Blackstar. Het is aan Zach Danziger de niet geringe taak Mark Guiliana te vervangen. Hij is op tour met John Scofield en Brad Mehldau en hem gaan we morgen nog zien. Het gaat Danziger goed af. Meteen in het eerste nummer gaat het loos. Het is keihard werken voor hem om de uitgestrekte patronen van toetsenist Jason Lindner en saxofonist Donny McCaslin die met de minuut naar een heviger climax toewerken, steeds van de juiste dosering te voorzien. Hij staat áán! Ook Bowie komt voorbij. Ze spelen Warszawa van het album Low, en doen één track die ze weliswaar met Bowie speelden maar die niet op Blackstar is terechtgekomen. In het slotnummer Fast Future krijgt Danziger ook nog eens helemaal aan het eind een solo over vamp, die hij in drie minuten naar een enorm hoogtepunt toewerkt (zie de video hieronder). Uitgeput verliet hij het pand…

Steps Ahead met Billy Kilson
Zeg Steps Ahead, en je denkt aan Gadd, Erskine en Smith. Enorme drumschoenen om te vullen. Het hart van deze band was, voor velen, wellicht zelfs saxofonist Michael Brecker. God hebbe zijn ziel, en dat gemis doet pijn bij het zien van deze band. Toch is er hoop, in de vorm van liefdespaar Mike Mainieri (geniaal musicus/componist/vibes-man) en pianiste Eliane Elias; de resterende core van deze supergroep. Dat doet op voorhand vermoeden dat de SA-sound weleens naar de knoppen zou kunnen gaan tijdens zo'n 'reünie'. Niets bleek minder waar. De betrekkelijke short-timer (1993) Billy Kilson houdt het geluid fier en waardig in stand. Met je ogen dicht zou je af en toe even denken dat Erskine weer trommelt. Speaking of whom, en compleet off-topic: lees No Beethoven van laatstgenoemde legende. Zelden schreef iemand van zijn statuur zo'n bewonderenswaardig goed boek over een leven als drummer.

Jungle By Night
Jungle By Night is allang geen ‘sympathieke jongehondenband’ meer, maar is helemaal volwassen. Met autoriteit, souplesse en heel veel spelplezier pakken ze het publiek volledig in. De veelal Afrikaans geïnspireerde muziek heeft meer invloeden uit hiphop, filmsoundtracks en uit andere delen van de wereld gekregen en dat geeft Jungle By Night een eigen sound. De Roland Juno-synth van Pyke Pasman is hiervoor een perfecte toevoeging. De meeste aandacht gaat vanzelfsprekend uit naar de drie blazers vooraan, maar juist de dragende rol van drummer Sonny Groeneveld en bassist Peter Peskens (op een short scale Fender Mustang) geeft de band zijn onweerstaanbare groove.

Jungle By Night's Tienson Smeets en Gino Groeneveld

Collier en .Paak
We zien nog twee opvallende drummers vandaag: drummers die ‘de artiest zelf' zijn. Voor Collier geldt dat in overdreven mate. Hij ís de artiest, rasperformer, multi-instrumentalist, en speelt álle instrumenten op het podium zelf. Live! Nou ja, af en toe hoor je een backing track, maar grosso modo loopt Collier alle partijen zelf, met een hoog adhd-gehalte, en een fascinerende beeldprojectie. Zijn drumpartijen zijn opvallend hedendaags groovy, à la Questlove en Chris Dave.
Precies datzelfde kan gezegd worden over de überhippe Anderson .Paak, die rappend zijn show begint, maar alras achter zijn drumset klimt en er bijna niet van af is te slaan. We kijken natuurlijk altijd kritisch als een bandleider dit zo aanpakt, maar .Paak zou zo in elke andere band op North Sea als drummer hebben kunnen zitten. Hoog technisch niveau, interessante fills, maximaal slepende grooves. Hij heeft het allemaal in huis. 

 
Jacob Collier

Perrin Moss bij Hiatus Kaiyote
Hiatus Kaiyote, de eigenzinnige band uit Melbourne waar de genrenaam nog voor moet worden uitgevonden. Is het improvisatie, future soul, jazz, funk? Geen idee en who cares! Vaststaat dat deze band erg hot is en zich al jaren compleet suf tourt. Het is eigenlijk heel geestig om te zien hoe dit collectief met zo'n non-academische benadering (het gaat om het gevoel, niet om de noten) zulke enorme hoge ogen gooit. Toegegeven, je moet openstaan voor een beetje shocktherapie, maar dan heb je wel wat. Zelden publiek zo zien spacen. We spraken backstage met de doodvermoeide drummer Perrin Moss, een autodidact met een passie voor produceren. Interview volgt in de komende editie van Slagwerkkrant.

Faulkner bij Branford Marsalis & Kurt Elling
Jazz met één hand in de zak en ongekend sonoor gezongen, recht uit het hart en teder. Branieschopper en wereldsaxofonist Marsalis (achter Faulkner gezeten) leent zich vreemd genoeg bijzonder goed voor deze ondersteunende rol. En Faulkner doet precies datzelfde. De cymbals zocht-ie speciaal uit voor deze gig: 'Je wilt graag complementeren, niet in dat vocale register gaan rotzooien'. Iedere noot, vooral van pianist Joey Calderazzo, komt binnen en wordt door een paar duizend bezoekers ademloos en muisstil opgezogen. Met de geniale drummer uit Philly (spaarzaam, smaakvol, kleurend) hadden we backstage een innemend gesprek over vriendschap, kritisch zijn en dankbaarheid - binnenkort te lezen in Slagwerkkrant. Wat een bijna onbevattelijke schoonheid alweer.

Justin Faulkner

Hiromi: The Trio Project met Simon Phillips
We sluiten de tweede dag af bij de Japanse pianovirtuoze Hiromi. Ze wordt in haar jazzsprookje de laatste jaren begeleid door een ijzersterke - en veel oudere - ritmesectie. Allereerst is daar Simon Phillips. En wat moeten we nog over hem zeggen? Dat hij de meest verzorgde drumsound van het hele festival heeft? Dat hij niet alleen ritmisch ijzersterk is, maar ook de vingervlugheid van Hiromi bijna melodisch ondersteunt? De pianiste geeft zelfs nota bene aan dat Wonderland is ontstaan uit haar fascinatie voor Phillips' Octobans. Anthony Jackson is de bassist die zijn mond het meest fanatiek met de muziek meebeweegt. En dan valt er nogal wat te bewegen, want de partijen van zijn Fotera Presentation II contrabasgitaar - met opvallend diepe klankkast - bevatten véél noten. En toch klinkt het heel groovy.