Living Colour’s Will Calhoun

Exclusief interview voor Slagwerkkrant Plus

Slagwerkkrant Plus 24-08-2007 14:30

Een soundcheck meemaken met Living Colour in de polder is ontegenzeggelijk een genot voor iedere drumliefhebber. Niet alleen omdat het muzikaal gezien bijzonder interessant is, maar vooral omdat de vier heren in Heerhugowaard alle tijd hadden om weer eens als vanouds alle gadgets de revue te laten passeren en te testen voordat de tent zou vollopen. Ruim drie kwartier lang neemt Will Calhoun ontspannen de tijd om de balans tussen de afzonderlijke ketels, het metaal dat erboven hangt en de nodige elektronica op orde te brengen. En dan hebben we het nog niet over de gezamenlijke soundcheck, die zou nog minstens tweemaal zo lang duurde.

Al lang geen Pearl, Sonor en Zildjian meer voor de hardhitter uit The Bronx, maar een kanariegele Mapex met daarboven het beste dat Sabian heden ten dagen te bieden heeft. Daaraan toegevoegd de inmiddels bekende fluorescerende plastic discs, gelinkt via triggers naar de modules die Calhoun op links flankeren. De William Calhoun Signature ride, de vervaarlijk wiebelende speerpunt van z’n set, verdient het meeste respect aan het eind van deze soundcheck. Indrukwekkend om te zien hoe dit stuk metaal wordt gemolesteerd als ware het een crashride, maar desalniettemin z’n oorspronkelijke vorm weet te behouden.

Comeback
Daags voor het interview hadden we mailcontact met de man die na het debuutalbum 'Vivid' zou doorgroeien tot de zeer gerespecteerde funkrock- en later wereldmuziekdrummer die hij inmiddels is geworden. ‘Je moet deze interviewafspraak nog wel even bevestigen bij onze Europese tourmanager, maar dat komt vast goed!’ Zo gezegd, zo gedaan, meenden wij. Een telefoontje met de Duitser in kwestie leerde echter al snel anders. Hoe haalden wij het in ons domme Nederlandse hoofd om hem te passeren bij het regelen van een interview? Dat was toch godgeklaagd en bovendien bijzonder asociaal te noemen!! Eens te meer blijkt dat het vaak prettiger communiceren is met de artiest dan met zijn vertegenwoordigers…

Calhoun heeft al lang bewezen dat hij een man is met een plan. In een eerder interview had hij ons al verteld dat een ‘eventueel niet meer kunnen spelen’ hem geestelijk nooit zou gaan opbreken. Als Living Colour kort na de Stain-tour besluit uiteen te gaan, weet de bevlogen drummer zichzelf dan ook prima bezig te houden met allerhande soloprojecten, jazzdingetjes en studies in Afrika. Echter, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en in 2003 wordt 'Collideoscope' opgenomen. Een plaat waarvan Calhoun achteraf zegt dat hij vooral onvermijdelijk was om nog enige geloofwaardigheid te behouden bij het publiek. Een moetje dus. Hoewel er zeker pareltjes op staan, is het publiek niet onverdeeld enthousiast over de comebackplaat. Na het enigszins overgeproduceerde maar o zo briljante geluid van 'Vivid' en 'Time’s up', en vervolgens het vrij donker aandoende 'Stain', lijken de fans moeite te hebben om deze eerste Living Colour-cd sinds zeven jaar gewoon te accepteren zoals hij is.

Noodling around
Hoe het ook zij, Calhoun’s spel kenmerkt zich nog steeds door de toegepaste groepjes van vier binnen achtstentriolen en diepsonore, agressieve opzetjes op de dubbele bass, al dan niet ontzettend verzorgd, maar immer met alle intentie om de extreem vocaalbegaafde kopman Corey Glover tot extreme hoogten te laten stijgen. Nadat Calhoun uiteindelijk door de zangmicrofoon te kennen geeft dat het geluid achter de drums okidoki bevonden wordt, is het de beurt aan Doug Wimbish om z’n geluid gestalte te geven. De man die Muzz Skillings op bas verving, is een verhaal an sich. Vooral omdat hij, in tegenstelling tot Skillings, bekend staat om zijn digitale toepassingen, niet bepaald vies is van het gebruik van de whammy, en het beroeren van de viersnaar met de volle hand niet schuwt. Hoewel het in de oren van sommigen pijn zal doen om Wimbish de fretloze solo in Broken Hearts te horen benaderen, kan niemand ontkennen dat Living Colour in Wimbish een volwaardig opvolger heeft gevonden om het kwartet te completeren.

Vernon Reid is, vrij onverwachts, degene die nog de minste tijd neemt om zich te laten soundchecken. Hij lijkt zich met name bezig te houden met wat zich afspeelt op z’n laptop. Het intro van Cult Of Personality en het chorus van Postman blijken voldoende om hem vrolijk te stemmen.
De steeds meer overspannen wordende Duitser, die inmiddels bijna irritant rond rent op het podium teneinde een monitorgeluid te realiseren voor het viertal, dat zich er allang niet meer druk om lijkt te maken, heeft zich daar inmiddels bij neergelegd. ‘Soundcheck usually means playing two songs and noodling around for an hour and a half after that’, aldus Calhoun. Bij dat noodling around moet je vooral denken aan het eerdergenoemde testen van nieuwe pedaaltjes en andere geestige verworvenheden along the ride.

Afrekenen
Na de check van ruim anderhalf uur nodigt Calhoun ons uit om in de kleedkamer verder te babbelen. We dwalen langs Corey Glover, die ligt te tukken op een bankje, en Doug Wimbish, zich vooral bekommert om het draaien van iets dat lijkt op een sigaret, maar dat niet helemaal is. Vernon Reid toont zich opvallend geïnteresseerd in de camera van onze fotograaf Fred van Diem. Naast een passie voor gitaarspelen blijkt hij een fetisj te hebben voor gave digitale camera’s.

Wanneer kunnen we een nieuw album verwachten?

‘De vraag is niet zozeer wanneer, maar eerder hoe! We overwegen nu de mogelijkheden om het zaakje via een Europese major uit te brengen en de States links te laten liggen; misschien iets met downloaden of zo, geen idee eigenlijk... De grootse zorg is nu om het sowieso te kunnen uitbrengen.

We hebben twee of drie tracks heel ruw opgenomen in de Fenix Studios op Staten Island, met een wel héél fatsoenlijke geluidsman! Een van die tracks heet Bless Those; dat gaan we vanavond ook zeker spelen. Die is bijna klaar, maar het blijft nog een kwestie van bijwerken naarmate we het nummer zelf ten tonele brengen in deze tour.

De problemen die we hebben gehad met labels zijn vrij heftig geweest; zonder in detail te willen treden, trouwens. Maar er waren een hoop juridische toestanden de afgelopen jaren. 'Collideoscope' was een brug voor ons. Die plaat moest gewoon gemaakt worden om af te rekenen met bepaalde elementen. We waren op een punt beland dat we een statement moesten maken. Een aantal mensen om ons heen is ontslagen, maar met de weloverwogen balans tussen kunst en de zakelijke achtergrond in het achterhoofd, geloof me!’

We hebben je ook nog 'Native Lands' zien presenteren in Amsterdam, en Living Colour zien optreden met zanger Doug Pinnick. Kunnen we ervan uit gaan dat Living Colour een levensvatbare gig blijft?

‘Ik kan me goed voorstellen dat die shows sommige mensen hebben verbaast, maar besef je wel dat het voor ons volkomen prima was. We hebben in de vroege jaren negentig ook al getourd met Pinnick. Ik geef toe dat er uiteindelijk geen vervanging bestaat voor Corey, maar hij was nu eenmaal bezig met Jesus Christ Superstar en wij zaten wel vast aan bepaalde contracten. Daar doe je niks aan! Dan zeggen sommige promotors “Prima, kom maar terug als de band weer compleet is”, maar andere partijen willen dan toch echt iets op het podium krijgen dat in ieder geval lijkt op Living Colour!

Het plan is nu om een keer of twintig te spelen in Europa, nog een aantal shows te doen in Zuid-Amerika en daarna weer even rustig in de studio te verdwijnen. We hebben trouwens net het voorprogramma gedaan voor Sly Stone in Montreux. Vrij heftig.’

Hoe zit het nu met de Black Rock Coalition?

‘Vernon is degene die daar vooral achter zat, en daar waren heel veel redenen voor te noemen. Hij bestaat ook nog steeds hoor, maar ik ben persoonlijk nooit zo’n fan geweest van die titel. Het initiatief heeft misschien zijn doelen een beetje voorbij gestreefd. Dat neemt niet weg dat het wel een bestaansrecht heeft gehad! De achterliggende gedachte was mensen bewust maken van de vraag waar rockmuziek eigenlijk vandaan kwam, en waarom de industrie dat vaak neigt te negeren. Ons doel was gewoon om samen met bands als Fishbone en 24-7 Spyz bewust te worden van die oorsprong. Wij konden eind jaren tachtig geen van allen een deal krijgen. We zaten dus in hetzelfde schuitje.

Het mooie van die Coalition was ook dat er niet alleen muzikanten in zaten, maar ook juristen, journalisten en boekingskantoren. Het was een discussieplatform voor mensen die iets te vertellen hadden, en dat geldt eigenlijk nog steeds. Kijk, het is erg moeilijk geworden sinds CBGB’s de deuren sloot. Dat was nu eenmaal een tent waar bands als wij wél terecht konden. In dat opzicht is het dus erg goed dat dit initiatief nog altijd bestaat.’

Is er al iets bekend over de vibe van het nieuwe album?

‘Stain was misschien voor veel mensen een apart verhaal. Er was op dat moment een aantal redelijk heftige bands in onze omgeving en dat heeft ongetwijfeld zijn weerslag gehad op ons geluid. Maar de exacte invloed daarvan blijft hoe dan ook moeilijk te beschrijven als je zelf in die band speelt.

Ik denk dat we nu als band de juiste balans hebben gevonden tussen datgene wat zich om ons heen afspeelt en wat we zelf graag willen etaleren. Bij 'Stain' hadden we al zó lang samen getourd dat het geluid voor die plaat zichzelf min of meer al had bepaald. Ik kan je vertellen dat ik binnen twee dagen klaar was met die opnamen!

Nu zijn we meer aan het experimenteren met elektronica, tuning downs, drop D’s en dat soort dingen. Logisch, want je ziet dat frequenties omlaag neigen te gaan in de hedendaagse muziek. Dat is begonnen in de metal, en wij nemen het denk ik gewoon over.’

Hoe zit het met het gebruik van sequencers en plastic discs?

‘Het wordt zeker geen elektrische plaat. Het is leuk om te gebruiken, maar daar zijn we uiteindelijk de band niet naar. Die plastic discs komen nog uit het discotijdperk, Simmons en dat soort shit. Ik heb die dingen altijd belachelijk gevonden, maar vond wel dat die schijven er cool uit zagen. Twaalf jaar hebben ze in m’n kast gelegen, maar ik vond dat het wel weer tijd werd om ze nieuw leven in te blazen. Het leuke is ook dat ze door dat gewiebel twee of drie keer het signaal voortbrengen dat je speelt; maakt niet uit wat het is.

Het blijft gewoon een kwestie van nieuwe geluidjes ontdekken. Dat houdt niet op! Ik gebruik naast mijn 22” bassdrum ook nog een 18”. Die geeft me precies het gevoel om in de buurt te komen van de impulsen die ik heb opgepikt in Afrika. Sommige ostinato’s komen echt beter tot hun recht met een tweede bassdrum.’

Nog andere projecten in de kast liggen?

‘Mwaaa... ik ben de afgelopen drie maanden in Mali geweest, en heb daar wat festivals gedaan. Een paar mensen hebben me teruggebeld en dat krijgt dus misschien een staartje. Waarschijnlijk ga ik binnenkort terug met wat clay drums om mijn eigen muziek te spelen.
‘Ik ben inmiddels ook uitgenodigd door de minister van cultuur van Mali om min of meer te verklaren hoe de Afrikaanse muziek naar de Amerikaanse continenten is gekomen, en dan vooral wat betreft de migratie naar de VS en de verdere interpretatie van de oorspronkelijke muziek daar. Het zou vooral geestig zijn om Living Colour daarheen te krijgen en er iets op te nemen. Geen idee of het iets zou worden, maar ik kan het altijd proberen.

Het mooiste aan mijn verblijf in Mali was dat ik mensen heb leren kennen die zo ontzettend veel weten over muziek! Vergis je niet, ze kennen Led Zeppelin en Hendrix, maar het gaat nog zoveel verder dan dat! Ik heb daar masterclasses meegemaakt die volkomen onbegrijpelijk waren... Zit daar iemand je iets voor te spelen in een ogenschijnlijk simpele zevenkwarts, maar het kwam er bij mij gewoon niet uit! Het heeft ook met energie te maken die je zelf nog nooit hebt gevoeld, begrijp je? Zowel sonisch als ritmisch! Die lui dachten waarschijnlijk dat ik het wel kon bevatten, omdat ik met Mick Jagger heb gewerkt en platen heb uitgebracht, maar dan blijkt mijn één toch heel erg anders te liggen dan die van hen!

Ten slotte zou ik ook graag een Elvin Jones tribute doen.. Ik werd laatst gebeld door Keiko, z’n vrouw, om met zijn band het een en ander te gaan doen; de grootste eer die je maar kunt bedenken! Dat wordt waarschijnlijk een kwestie van wachten op het juiste moment.’