Martin Levac

‘Die echte progressieve rock…, dat moest ik leren.’

Slagwerkkrant Plus 26-02-2007 13:06

Slagwerkkrant treft Martin Levac in het World Forum Theater in Den Haag, enkele uren voor aanvang van `The Musical Box Performs Selling England By The Pound’, zoals de tournee officieel heet. Levac is midden dertig en hij vertoont een opmerkelijke gelijkenis met Phil Collins. Part of the show?

Hoe ben je met Genesis in aanraking gekomen?

‘Ik heb ze ontdekt toen ik veertien, vijftien was. Het eerste album dat ik hoorde was Invisible Touch. Later ben ik teruggegaan en heb ik alle platen gekocht. Ik hou van alles van die band.’

Speelde je toen al?

‘Ja, ik drum sinds mijn achtste. Ik speelde thuis bij mijn ouders, op platen van Elvis en The Beach Boys en The Beatles. In een buitenwijk van Montreal.’

Heb je les gehad?

‘Ik heb het mezelf geleerd tot mijn dertiende en daarna een tijd muziekles op school gehad. Ik heb ook in de drumband gespeeld. Zo heb ik leren noten lezen en spelen. Daarna probeerde ik op het conservatorium te komen, wat tot twee keer toe mislukte. Tja, ik had enkel privéles gehad en dus niet hetzelfde niveau als de andere kids. Dus eh... Toen ben ik iets anders gaan studeren. Heel iets anders: plaatwerker. Dat heb ik een aantal jaren gedaan: auto’s spuiten en uitdeuken. Daarna heb ik er ook een tijdje in lesgegeven, maar ik ben altijd blijven spelen en zingen. Ik deed optredens in clubs en bars, op bruiloften en partijen. Drummen en leadzingen tegelijk… Ik heb gespeeld met goede muzikanten, professionals, en daar heb ik veel van geleerd.’

Speelden jullie covers?

‘Ja, alleen covers.’

Goed: Phil Collins.

‘Phil Collins is mijn grootste invloed. Ik ben een rechtshandige drummer en ik ben door Phil Collins overgestapt naar linkshandig. Toen ik tiener was. Ik vond Phil Collins zo goed… Dat klinkt gek, hè? Toch ben ik er vandaag de dag wel trots op dat ik dat heb gedaan.’

Is het noodzakelijk om linkshandig te spelen als je Collins wilt benaderen in stijl?

‘Nee, iemand die rechts speelt, kan net zo’n geluid voorbrengen als een leftie…, maar ik heb het gedaan.’

Wel een opgave, zeg...

‘Ik denk dat ik erg streng voor mezelf was. Of ik hield niet van mezelf. Ik wilde Phil worden; meer kan ik er niet over zeggen. Als mensen mij Phil noemden, dan werd ik echt gelukkig. Maar ik had zijn bankrekening niet, haha. Jij mag me Martin noemen, hoor.’

En je eigen identiteit? Je hebt drie soloalbums opgenomen.

‘Dat is ontdekken en zoeken. Voor iedere muzikant, ook binnen een coverband. Uiteindelijk wilde ik minder Phil worden en meer mijn eigen geluid vinden. Bovendien heb ik weer les genomen. Ken je Uzeb? Dat was een jazzrockgroep uit Quebec. De drummer was Paul Brochu. Man, dat was het allerhoogste wat ik kende... Van hem heb ik les van gehad, bij hem thuis, puur op techniek.
En ik moest dat weer afleren toen ik door de audities kwam voor deze groep en weer Genesis-muziek ging spelen. Sterker nog, ik moest me zelfs nog meer verdiepen in Phil. Met The Musical Box moest ik leren om het te laten klinken en te laten grooven als Genesis in hun begintijd. Dat was niet mijn favoriete periode. Ik had me altijd meer op de jaren tachtig gericht, dus ik wist niet of ik de muzikale vocabulaire had van Phil op de vroege albums. Alle ghostnotes en kleine details in zijn spel; dat was een hele klus om uit te zoeken. In het begin was hij meer een jazzdrummer, immers. Ik ben een pop-, rock-, funkdrummer. Ik hou van de backbeat. Dus ik moest leren om subtieler te spelen. Meer dynamiek; tot echt heel zacht. Die echte progressieve rock…, dat moest ik leren.’

Collins heeft achter jouw drumstel gezeten, wat eigenlijk zijn drumstel was....

‘Ja, in Genève in 2005, toen we daar waren met onze versie van The Lamb Lies Down On Broadway. Hij heeft in de toegift The Musical Box gespeeld op mijn drumkit. Ik heb hem kort gesproken. Hij vertelde dat het voor hem moeilijk was om het zo weer op te pikken. Het was dertig jaar geleden dat hij The Musical Box had gespeeld, dus hij moest alles weer terughalen zoals het toen was. Zijn chops waren het beste toen hij met Brand X speelde en vanaf die tijd heeft-ie meer genoten van het wat hardere spel met backbeats en zo… Zo werd hij meer een dienende drummer, in plaats dat hij zichzelf continu moest bewijzen. Dat zei hij. Hij was erg onzeker over zijn spel en moest er veel moeite voor doen … heel veel.’

Ben jij ook door onzekerheid heengegaan?

‘Ja, ik heb dat ook gehad. Toen ik de auditie deed, wist ik zeker dat ik het niet zou halen. Ik was heel onzeker over mijn vocabulaire, en als ik terugkijk op mijn eerste optredens met deze jongens, dan schaam ik me - en moet ik lachen.’

Hoe diep kun je Phil Collins analyseren…?

‘Hij is de enige bron voor mijn werk, dus moet ik luisteren en details onderzoeken. Ik ben niet echt van de details, dus ik moet m’n best doen. Ik ben gewend om mijn eigen ding te doen en voor mij was het echt een uitdaging om binnen deze grenzen te werken. Ik vond het nogal een opgave eigenlijk. Ik kan nooit Phil worden; ik kan nooit precies zo spelen als hij. We doen ons best, op een zo menselijk mogelijk manier, om te klinken zoals zij deden… Meer dan ons best kunnen we niet doen. Het is imitatie, maar je kunt nooit een exacte kopie zijn.’

Er is een dunne lijn tussen tribute en parodie.

‘Dat is waar. Het is goed dat we onszelf blijven en ons focussen op de muziek. Maar iedere avond sta ik met deze band op het podium en probeer ik te klinken als hij. Ik probeer te denken als hij. Ik praat zelfs zoals hij. Dat is de imitatie. Een rollenspel… Ik verplicht mezelf om op het podium Phil te zijn. Maar in het echt probeer ik zoveel mogelijk mezelf te blijven, haha.’

Oefen je vaak?

‘Nee, ik hou niet van oefenen. Ik heb wat dat aangaat geen discipline. Ik oefen als het moet; alleen dan. Ik wilde klinken als Phil; dat was mijn drive, mijn uitdaging. Misschien moet ik weer een nieuwe uitdaging vinden.’

Het moet raar zijn om te werken met deze band, die zo professioneel is maar toch geen muziek uitbrengt.

‘Ja... Maar daarom heb ik ook tijd voor mijn eigen cd’s. De laatste heet Influences. Ik zing met mijn gewone stem en drum op mijn eigen manier. Dus hier staat Phil niet op... Ik doe weer wel Paul McCartney na, haha.’

Hoe ambitieus ben je met je solowerk? Denk je dat je mensen die van The Musical Box houden, kunt bereiken?

‘Als componist en muzikant geloof ik erin. Maar nu ik bij deze band zit, ben ik hier fulltime mee bezig. Ik heb het laatste album puur gedaan om mezelf te plezieren. De stijl van Joe Jackson, Paul McCartney… Dat was leuk om te doen. Als je mij vraagt of ik echt promotie zou gaan doen... Nee. Ik verkoop de cd in kleine aantallen voor en na de concerten.’

Je hebt verschillende Genesis-tournees nagespeeld. Wat is je favoriet?

‘Ik hield niet van The Lamb Lies Down On Broadway. Eigenlijk vind ik dat het minst interessante album van Genesis. Ik hield niet van het totaalgeluid, de klankschakeringen van die plaat… Ik vond het allemaal te donker. Dus het was wel een opgave om het te leren spelen. Ik bedoel, ik kan Silver Rainbow dromen, maar The Lamia kende ik niet. Ik begon maar gewoon bij het begin en het is goed gelukt uiteindelijk.
Gaandeweg heb ik er wel van genoten, hoor. Het zijn meer backbeats dan in Selling England. Hij begon meer te grooven. Luister maar eens naar The Light Dies Down On Broadway…. Zo’n funky groove… Die gebruikte hij nooit, daarvoor. Maar The Lamb hebben we 153 keer gespeeld en op een gegeven moment was ik het echt zat.’

Vind je het jammer dat The Musical Box zich niet met het nieuwere werk bezighoudt?

‘Jawel… Maar ik heb een ander project, dat heet Turn It On Again. Het is ook een Genesis-coverband en daarmee doen we de concerten van de jaren tachtig… Inclusief drumduetten en leadzang van mijzelf. We gaan in de zomer door Canada touren. Eens zien wat ik met die band voor elkaar kan krijgen.’

Welk nummer speel je het liefst?

‘Een van mijn favoriete grooves is Second Home By The Sea, die Phil speelde op zijn Simmons kit. Ik vind het echt een trance. Dat is mijn favoriete groove, daar hou ik echt van.’

Is er ook maar iets in het spel van Phil Collins dat je niet begrijpt?

‘Op een bepaald moment moest ik voor mezelf vaststellen dat ik niet dichterbij hem kon komen dan ik nu ben. Meer was niet haalbaar. Dus ik heb me voorgenomen om gewoon te genieten van het spelen. Ik zou gek worden als ik dat niet zou doen.’

Lees in Slagwerkkrant 138 alles over de set-up van Martin Levac.

Op de site van het boekingskantoor van The Musical Box, www.wiventertainment.de, vind je uitgebreide informatie over ‘The Musical Box Performs Selling England By The Pound’ en andere projecten van de Canadezen. Phil Collins’ aanbevelingsbrief staat er ook, alsmede foto’s van The Musical Box nu en Genesis toen ter vergelijking.