Mmm... Maarten Molema
Drummer Room Eleven brengt Gumbo naar Japan
Interviews 04-04-2008 00:02
In augustus 2007 publiceerden we een dubbelinterview in een boot met Maarten en Arriën Molema over hun succesvolle jaar na de release van 'Six White Russians And A Pink Pussycat' met hun band Room Eleven. Direct daarna reisde drummer Maarten door voor een endorsementgesprek bij Yamaha. Tijdens dat interview konden de heren nog niet bevestigen dat het tweede album van de band in Amerika zou worden opgenomen. Een jaar + 2 dagen later lag 'Mmm... Gumbo?' in de schappen. Room Eleven deed veel meer in de tussentijd. Hoog tijd om weer even bij te praten.
"Ja, dat weet ik nog. Het is wel een endorsement, maar er is geen handtekening gezet. Het is dus meer een soort gentlemen's agreement. Maar ik speel wel standaard Yamaha natuurlijk. Ik speel nu op een 4 of 5-delig setje. Met Room Eleven vooral vierdelig.
De set-up is deze:
- 18x16 bass
- 10x8 tom
- 14x14 floor
Verder speel ik verschillende snares, waaronder een Yamaha Maple Custom 14 x 6,5, maar ook een Ludwig Supraphonic met dezelfde afmetingen.
Qua bekkens speel ik Zildjian. Mijn favoriete set-up bij Room Eleven is:
- 20" K costantinople
- 14" oude Avedis Hihats
- 16" K-dark crash en / of 18" K Session crash
- 22" oude Avedis ride, met shizzles
Redelijk wat vintage dus maar ook wat nieuwe dingen!"
Bespeel je die spullen ook op het nieuwe album 'Mmm... Gumbo?'?
"De Kaleidoscope Sound studio's in New Jersey (New York; red.) hadden zelf veel tot hun beschikking. Op het album hoor je een GMS kit en een Yamaha set die ze daar hadden staan. Laten we zeggen dat ongeveer 1/3 van het album is opgenomen met GMS en 2/3 met Yamaha . Daarnaast had ik zelf twee snares meegenomen en hebben we ook wat odd-sized snares van de producer gebruikt, die ook drummer is. De bekkens op het album zijn wel allemaal van mijzelf."
Ben je blij met het album?
"Ja, ik vind het wel goed geworden. Natuurlijk heb je nog wel punten van kritiek qua mix of andere zaken, maar dat zijn voornamelijk details. Overall klinkt het album goed en het toevoegen van blazers heeft erg goed uitgepakt. Het klinkt wel lekker New Orleans."
En het resultaat: een uitverkochte presentatieshow in Paradiso, te zien op fabchannel.com, gillende fans, verkoop je Tivoli twee keer uit, doe je radio- en televisiepromotie bij onder andere Giel Beelen en doen jullie ook nog een tour in Duitsland van twee weken...
"Ja! We zijn heel druk maar 't gaat ook gewoon goed met de band. Giel Beelen is leuk om te zijn trouwens. Bij hem in de studio is het allemaal heel relaxed zo vroeg in de morgen. Je kunt rustig je spullen opbouwen, een sigaretje roken in de kantine en daarna speel je ook prettig tijdens de uitzending.
Ik ben wel heel benieuwd wat Duitsland gaat worden. Twee weken is eigenlijk vrij opmerkelijk want volgens mij zijn we helemaal nog niet zo bekend daar. Ik ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken. We hebben eigenlijk niet echt zicht op hoe onze muziek daar loopt."
Hoe was de tour in Japan die jullie deden in februari?
"Dat was geweldig! We moesten er drie dagen spelen en een radioshow doen. We speelde in The Cotton Club in Tokyo en de Blue Note in Nagoya. De verkoop loopt daar goed. Toen we er kwamen waren er zo'n 12.000 albums verkocht zonder dat ze ons kennen. Maar eerlijk is eerlijk: Room Eleven staat daar echt nog in de kinderschoenen. We hebben geen uitspattingen a la The Beatles meegemaakt van fans ofzo. Maar de behandeling die je daar krijgt van iedereen is echt perfect! Ze kennen je naam, er is perfecte entourage, er de hotels zijn supernetjes. Het voelde af en toe aan als een soort absurde beleefdheid die daar heel normaal is - dienstbaar. En de manier waarop ze je als muzikant behandelen is dus echt perfect.
Qua populairiteit en behandeling is de cultuur heel anders dan hier. Je voelt je een echte artiest, het publiek neemt cadeautjes voor je mee en die mensen daar... ze zijn zo vriendelijk! En mensen kopen daar ook nog netjes cd's die ze willen hebben. Bij het concert gaan ze in de rij staan voor een handtekening en die geef je dan met liefde."
Vertel eens wat over die absurde beleefdheid.
"De eerste drie dagen daar deden we twee shows per dag. Dat is trouwens ook een leuke ervaring: The Blue Note is natuurlijk een jazzrestaurant dus het publiek zit eerst te eten. De show start wat later dus je bent geen muzikaal behang. Iedereen zit dan wel netjes aan tafels en luistert en kijkt oprecht naar wat we doen op het podium, maar het is geen setting zoals we gewend zijn.
De paar dagen na de optredens deden Janne en Arriën alle interviews en verdere promotie. De rest van de band had min of meer 'vrij'. Ik had dus tijd om door Tokyo te banjeren en dingen te gaan zien. Niet dat je daar moet gaan lopen, immers er wonen 25 miljoen mensen in die stad. Alles doe je met de metro daar. Uiteraard verdwaalde ik een paar keer en merkte dat die 'absurde beleefdheid' echt in de cultuur ingebakken zit; Echt iedereen is beleefd tegen je al je wat vraagt, niemand reageert chagrijnig, en ze liepen zelfs met mij mee om me weer richting mijn plaats van bestemming te helpen."
Inmiddels is Tivoli tweemaal uitverkocht en doen jullie een batterij aan optredens in binnen- en buitenland. Heb je nog wel tijd om het conservatorium af te ronden?
"Zeker wel. Maar ik moet mijn tijd efficiënt indelen. Echt studeren kom ik moeilijk aan toe maar je moet gewoon je uren maken tussen de bedrijven door. Eerlijk gezegd heb ik wat achterstand met techniek. Haye Jellema, mijn techniekleraar, helpt me daar goed mee en daar stop ik dan momenteel ook veel tijd in.
Als alles meezit hoop ik in december 2008 of januari 2009 eindexamen te doen. Ik ben er een half jaar uitgeweest en Room Eleven vraagt uiteraard veel tijd."
[Maartens docenten op het conservatorium zijn onder andere Gerhart Jeltes (vooropleiding 1e jaar), Slagwerkwereld.com-endorser Lucas van Merwijk, Joost Lijbaart en Marcel Serierse.]
Nog even dit: de titel 'Mmm... Gumbo?' is weer een fijne. Hoe komen jullie toch op die verassende titels?
"Nou, eerlijk gezegd stonden de opnames voor een groot deel in het teken van eten. Er werd ontzettend goed voor ons gezorgd in New York tijdens de opnames. Waar Dayna Kurtz als producer vooral op de voorgrond trad bij de vocale opnames, stond ze vaak voor iedereen te koken tijdens de instrumentale opnames. Haar producerende partner Randy Crafton nam die vooral voor zijn rekening. Gumbo is een traditioneel recept uit Louisiana dat ook op tafel kwam.
Het is dus wederom een soort cocktail van verschillende ingrediënten, wat op z’n beurt ook weer slaat op de muzikale keuzes die gemaakt zijn. Het is weer een mix van van alles."
Foto's & video's
- Foto's Maarten cd-presentatie 'Mmm... Gumbo?'
- Room Eleven tot de nok toe gevuld
cd-presentatie 'Mmm... Gumbo?' traditioneel en op smaak - Room Eleven: twee video-interviews
- Foto's Room Eleven cd-presentatie 'Mmm... Gumbo?'