North Sea Jazz impressies, deel I
Vrijdag 13 juli, door Dick de Waal
North Sea Jazz Festival 2007 17-07-2007 00:49
Op 13, 14 en 15 juli vond het North Sea Jazz festival voor de tweede maal in Rotterdam plaats. Dick de Waal, medewerker van Slagwerkkrant, schreef voor Slagwerkwereld.com alvast enkele impressies van de bands en artiesten die hij gezien heeft. Hij bezocht concerten waar internationale artiesten en Nederlandse slagwerkers speelden. Voordat het uitgebreide North Sea Jazz 2007-verslag online komt, hier alvast de eerste impressies van Dick van vrijdag 13 juli.
Een zwaar bevlogen en zichtbaar enthousiaste Mainieri opende met een immer genadeloze Steve Smith naast zich achter de drums. De polyritmische flam-variaties die deze, zonder ook maar een moment te vervelen, in een afzonderlijke maat weet te persen is nogmaals ronduit verbluffend te noemen. De techniek van Smith staat nu eenmaal op een ongekend hoog niveau en dat wordt gewaardeerd door de luisteraar.
Op bas vonden we deze keer de relatief jonge Etienne M'Bappe, die wellicht nog iets meer had kunnen overtuigen als ie z’n actieve bas voor een passief model had verruild. Toch klonk het bij hem allemaal een stukje acceptabeler dan bij gitarist Bryan Baker. Die leek er moeite mee te hebben om dezelfde volwassen feel neer te leggen, zoals dat gebeurde door Mainieri, Smith en Bill Evans.. Maar goed, dan heb je het ook wel over een vrij heftig drietal musici.
Aanvullend:
Zeer spoedig vind je video's van Steve Smith op Slagwerkwereld.com van zijn clinic en van het meer dan een uur durende interview dat Dennis Boxem met hem had in Rotterdam. Uiteraard vergezeld van veel foto's in een apart NSJ-fotoboek van Steve.
Martijn Vink bij The Ploctones
Ongelooflijk hoe Martijn Vink zich in de afgelopen jaren in de breedte als drummer heeft weten door te ontwikkelen. Het kwartet rond gitarist Anton Goudsmit is sowieso briljant te noemen, maar de rol van Vink hierbinnen is ontegenzeggelijk bijzonder groot. De Congo stond werkelijk volledig op zijn harses. Met stip dus een woord van waardering voor de techniek en de mateloze passie van Vink en de zijnen!
Paco Sery bij The Zawinul Syndicate
Als een ware wilde pygmee trok Sery als vanouds van leer bij de Frankenstein van de analoge geluiden, Joe Zawinul. Staand, zittend, we kregen hem in allerlei huiveringwekkende posities te zien, geflankeerd door de overigens wel erg vitale percussionisten Bezerra en Sahmaoui. Je moet misschien niet teveel naar Zawinuls solo’s luisteren om al het andere op het podium nog op waarde te kunnen schatten.
Arabische invloeden alom en uiteraard de pezige Sery die nog even zijn eigen zangpartijen begeleidt op ‘Kalimba’. Sery is een ongrijpbaar mens, een bijzonder instinctieve drummer, hetgeen nog het meest tot zijn recht komt bij zijn eigen projecten (o.a. Paco Sery Group), en afspraken met hem maken blijkt niet eenvoudig: hij kwam niet opdagen voor het interview... Volgende keer beter!
Grzegorg Grzyb bij Zbigniew Namyslowski Quintet
‘De Polen komen’, kopte een alarmerend artikel recentelijk in een dagblad. Nou, als ze allemaal zo getalenteerd zijn als Grzyb, dan komt het vast dik in orde! Een sympathiek kwintet met even doordachte en originele arrangementen.
Stuk voor stuk passeren stukken de revue die eerlijkheidshalve veel meer waardering zouden krijgen als de bandnaam toegankelijker klonk en dit soort collectieven iets meer tijd stak in het zoeken van pakkende titels. De introductie van Hungarian Mountain Girl werkt dan ook aanvankelijk met name op de lachspieren. Grzyb toont zich een uiterst precieze jazzdrummer, maakt gebruik van vrij imposante splashtechnieken op de hihat en vult de sprookjesachtige thema’s erg mooi in met razendsnelle subtiliteiten. Een jongen om in de gaten te houden!