Hip Pickles: Amerikaanse drumshow tijdens The Big Bang

Inclusief streaming interview met Chet Doboe

The Big Bang 2007 28-04-2007 22:50

De Hip Pickles waren tot voor kort relatief onbekend in Nederland. Een enkeling had ze misschien eens voorbij zien komen op een Modern Drummer Festival-dvd en zich verbaasd over de technische vaardigheden en de humoristische acts van de Amerikanen. Bij de meer corps style- en rudimental-georiënteerde slagwerkers waren de Hip Pickles wellicht al wel bekender omdat ze in het begin van de jaren negentig maar liefst zes maal Amerikaans wereldkampioen Drum Ensemble werden.

Inmiddels is de groep uitgegroeid tot een drumtheatergroep die zijn pijlen nadrukkelijk richt op het grote publiek en zijn de drumcorpsvaardigheden minder prominent in de show. De Hip Pickles anno 2007 kun je dan ook het best omschrijven als hyperactieve slagwerkers die met hun bonte collage van ritme, zang en choreografie iedere zaal plat weten te spelen. Dat bleek ook bij de optredens tijdens The Big Bang, waar het publiek enthousiast meeklapte en meezong met de onstuitbare Amerikanen.

Voor sommigen was het contrast met de rest van het programma wel wat groot. Vergeleken met de ingetogen trommelpoëzie van het Trio Chemirani en de subtiele diepgang van mensen als Suat Borazan en Glen Velez kwamen de Amerikanen met hun lange halen wel erg snel thuis. Toch zorgden zij met hun energie-uitbarsting wel voor de nodige afwisseling, en kon het publiek even ongegeneerd de remmen losgooien.

Straat
De Hip Pickles zijn meer dan twintig jaar geleden ontstaan op initiatief van leider Chet Doboe. Deze self made man groeide op in de wereld van de drumcorpsen en speelde snare bij onder meer de Sunrisers, waar hij later een aantal jaren les heeft gegeven. Doboe heeft een eigen drumschool in New York, waar de meeste Hip Pickles-leden opgeleid zijn, en heeft daarnaast zo’n twintig lesboeken op zijn naam staan. Doboe is door de jaren heen beïnvloed en geïnspireerd door de vele bekende slagwerkers waar de Hip Pickles mee hebben opgetreden. Hij leerde vooral veel van drumcorpsgrootheden als Dave Franceschina en Dennis DeLucia. Doboe leeft van de Hip Pickles en heeft naast de muzikale leiding ook de zakelijke verantwoording voor de groep.

‘In eerste instantie begon ik de groep om leerlingen die geen tijd hadden om in een drumcorps te spelen toch kennis te laten maken met rudimental drumming. Eind jaren tachtig schreef ik een aantal stukken voor mijn leerlingen waar we regelmatig mee optraden. Ons podium was de straat. ‘Busking noemen ze dat in de Verenigde Staten. Spelen voor geld op straat is de beste leerschool die er is. Alles wat je doet, moet zo spectaculair zijn dat de mensen blijven staan. Later kwamen daar de optredens tijdens drumcorpsshows en drumfestivals bij. Op een gegeven moment werd de groep te groot en besloot ik met een kleiner ensemble verder te gaan. Dat is eigenlijk het begin van de huidige samenstelling van de Hip Pickles.’

Voice
Wie de huidige show vergelijkt met die op de dvd van het Modern Drummer Festival 2003, zal tot de ontdekking komen dat in de huidige show veel minder corps style-elementen bevat. Doboe legt uit dat de echte marchingspecialisten de groep een aantal jaren geleden hebben verlaten.

‘Je kunt dan op dezelfde voet doorgaan, maar je kunt er ook voor kiezen je horizon te verbreden door een ander programma op te zetten, bijvoorbeeld met meer wereldpercussie. Hierdoor kun je artistiek groeien en tegelijkertijd een breder publiek bereiken. Je bent als slagwerkgroep toch constant op zoek naar je eigen ding, je eigen voice. Het heeft natuurlijk geen enkele zin om te komen met een nieuwe variant op Stomp of de Blue Man Group.’

Naast optredens op slagwerkfestivals verzorgen de Hip Pickles veel workshops op scholen. Tijdens deze workshops laten ze jongeren op een leuke, interactieve manier kennismaken met muziek. Desgevraagd wordt tijdens de show ook aandacht besteed aan maatschappelijke problemen zoals drugs, pesten en culturele verscheidenheid.

‘We doen dus een boel verschillende dingen, en dat vraagt om flexibiliteit en ook om een groot repertoire. Je moet immers voor elke situatie het juiste stuk paraat hebben. Als je al onze stukken achter elkaar plakt, heb je denk ik zo twee uur muziek!
Onze zoektocht naar een eigen voice voor de Hip Pickles is nooit voorbij. Het gaat erom dat je een mooi totaalconcept brengt van alle elementen van de show: geluid, trommels, zang, beweging, choreografie en dans. Maar uiteindelijk draait het natuurlijk allemaal om het publiek. Als de mensen met een goed gevoel de zaal verlaten, is ons doel bereikt!’