Bill Bruford met pensioen

Een retrospectief – met video’s

Slagwerkkrant Plus 23-02-2009 16:43

Precies een jaar geleden vierden we in Slagwerkkrant het 40 jaar drums jubileum van Bill Bruford met een uitgebreid interview. Onlangs kregen we een persbericht van billbruford.com binnen met de mededeling: “After a 41-year career, Yes, King Crimson and Earthworks drummer Bill Bruford announced his retirement from public performance as of January 1st 2009.” Bill Bruford met pensioen? Dat is bijna onvoorstelbaar.

Slagwerkkrant klom in de mailpen en vroeg Bruford of dit een serieus bericht was, en zo ja, waarom dan wel? Hopelijk niet wegens gezondheidsproblemen? Bruford antwoordde direct: “Mijn gezondheid is perfect en ik ben ook niet gek geworden. Het schijnt zo te zijn dat niemand ooit nog van een muzikant heeft gehoord die met pensioen gaat. Ik ben zowaar weer vernieuwend bezig.” Met zijn Engelse tongue-in-cheek humor schrijft hij ons een lange brief met daarin al zijn motieven om met pensioen te gaan. De brief is als pdf bij deze pagina gevoegd. Lees ‘m vooral even. Vermakelijk en bloedserieus tegelijkertijd!

Bruford geeft ter gelegenheid van dit pensioen twee cd’s met het beste werk van hemzelf uit, van het tijdloze album ‘Feels Good To Me’ tot en met zijn meest recente cd met Michiel Borstlap: ‘Winterfold Collection (1cd: 1978-1986)’ en de ‘Summerfold Collection (2cd: 1987-2008)’.
  • Luister hier even door de cd Winterfold Collection heen, een prachtige compilatie van zijn schitterende soloalbums.

    In het lijvige, net verschenen ‘Bill Bruford – The Autobiography’ zet hij alles op papier dat hij heeft meegemaakt; een bijzonder lezenswaardig boek, dat de achtergronden vertelt van zijn drumcarrière bij ‘Yes, King Crimson, Earthworks and more’. Hoe is het om met Robert Fripp te werken, luidt een prikkelende hoofdstuktitel. Ongenadig voor zichzelf en onthullend voor zijn publiek vertelt Bruford honderduit over veertig jaar in de business. Want business is het, misschien nog wel meer dan muziek maken; zoveel wordt wel duidelijk bij lezing van dit boek. Een rare business, dat wel. Bruford sluit af met de mooie, onvertaalbare woorden: “For the intrepid soul who wishes to perform on a musical instrument in public, and for whom we should have the greatest respect, evrything bends and changes, but in different rhythms”.

    Een kort carrièreoverzicht als diavoorstelling dat we op YouTube vonden, met muziek van Earthworks:



    Veertig jaar is hij al actief, als drummer. Het begon in de jaren zestig met symfonische rockgroep Yes, en later natuurlijk King Crimson, U.K., Genesis en eigen formaties als Bruford en Earthworks. In Nederland deed Bruford een aantal bijzondere projecten, waaronder een project met Slagwerkgroep Amsterdam en tweemaal met The World Drummers Ensemble tijdens The Big Bang. Op de Summerfold Collection heeft Bruford een track van dit project geselecteerd.

    In Slagwerkkrant 144, maart-april 2008 vertelt hij uitvoerig over zijn carrière, en geeft hij een overzicht van zijn favoriete opnamen en drumpartijen. De pdf van het artikel vind je ook hierbij.

    Dat moet dus het laatste interview met Bruford zijn geweest voor Slagwerkkrant. Er zijn er diverse aan voorafgegaan, te beginnen in Slagwerkkrant 10, in de tijd dat hij met Slagwerkgroep Amsterdam samenspeelde. Een citaat daaruit:

    De slagwerktraditie in ons land bestaat alleen uit Schotse drumbands die overigens heel indrukwekkend zijn. Ik denk dat het allemaal teruggaat tot de Victoriaanse tijd. Er was vierhonderd jaar helemaal geen ritme in Engeland. Ook in de volksmuziek was er geen ritmische traditie. Geen klappen in vijven – kangkangkaddekangkang (klappend)-, zoals in Roemenië, om maar wat te noemen, of Spaanse dansen. Niets daarvan in Engeland. Je zou verwachten dat Londen, met zijn grote symfonieorkesten, scholen zou hebben zoals hier in Amsterdam, maar slagwerk wordt niet gezien als een volwaardig instrument.

    Maar het is dan noodzakelijk dat er goede opleidingsmogelijkheden zijn om een slagwerktraditie te vestigen? Er zijn toch zeker een aantal goede Engelse popdrummers?

    Ik denk dat de Engelsen inderdaad wel een talent hebben, voortgekomen uit hun gebrek aan vaardigheden, om nieuwe interessante klanken te ontdekken. Engeland is in veel opzichten het land van de talentvolle amateur. Winston Churchill was geen professional, maar wel excentriek, talentvol. Amerika is het land van de bekwame ambachtsman, zoals bijvoorbeeld Rick Latham. Hij is niet erg inventief, maar heel bekwaam en ontwikkeld. In Engeland is er inderdaad alleen een poptraditie, maar geen klassieke- of jazztraditie. Ik reis veel in andere landen, Japan, nu hier, Amerika, en ik zie wat die te bieden hebben. En Engeland heeft het niet, it’s a shame, actually.

    De machine is sneller, accurater en gaat niet met je in discussie. Ik ben niet zo weg van dat accurate, dat machinale. Voor de popdrummer is maatvastheid een obsessie geworden… accuracy to the point of lunacy. Mijn antwoord is niet dat ik nog preciezer en militairistischer dan de machine kan spelen. Ik doe liever iets dat de machine niet kan. Ritme heeft met zoveel dingen te maken. Het ritme van je lichaam, van het leven. De wind heeft een ritme, maar geen ritme dat je in een machine kunt stoppen… Mijn favoriete drummers zijn de jazzdrummers die spelen als de wind, die voortdurend wisselen in intensiteit. Het tempo mag best veranderen. Kijk maar naar de symfonieorkesten, daar wisselt het voortdurend. Met een goede dirigent ervoor ademt het orkest. Maar in de popmuziek moet het tempo om de een of andere reden zo strak als een metronoom zijn. Vooral sinds de komst van de commerciële dansmuziek. Ik gebruik ook wel clicktracks ja, bij Crimson moet het ritme heel precies zijn, maar ik vind het moeilijk te accepteren. Soms speel ik wat om de click heen… quite nice’.

    En in Slagwerkkrant 21 – in de periode dat Bruford de ’s werelds belangrijkste elektronicadrummer was:

    De oude vraag die mij vaak gesteld wordt is – door wie ben je als drummer beïnvloed?-En dan noem ik allemaal beroemde drummers op. Maar de laatste jaren moet ik daar aan toevoegen dat Dave Simmons op mij misschien wel de grootste invloed heeft. Ik reageer op wat hij mij aangereikt aan elektronische instrumenten. Wat ik speel wordt voor een groot deel bepaald door wat Dave maakt. Dus dat is een heel nieuw hoofdstuk in de invloed die fabrikanten hebben op musici. Met deze nieuwe SDX ben ik weer helemaal terug in de elektronica. Ik kan hier alles mee doen; werken met digitale samples en straks, als de software helemaal klaar is ook met analoge klanksynthese. Melodische patronen spelen is helemaal geen probleem meer.

    Ken je het platenlabel ECM? Daar hebben we nu voor het eerst met een elektronisch drumstel opgenomen. En dat is heel opmerkelijk want alles wat er tot dusver verscheen was heel puristisch en akoestisch. (Voor liefhebbers:de elpee heet 'Cloud About Mercury', met David Torn, Mark Isham en Tony Levin) En in mijn eigen groep Earthworks speel ik natuurlijk Simmons. Earthworks is eigenlijk een elektronische popgroep.’

    Nog meer interviews vind je in Slagwerkkrant 67 en 85.

    We selecteerden een aantal video’s met Bruford, in chronologische volgorde.

    Dit moeten zo’n beetje de eerste beelden van Bill Bruford met Yes zijn, 1970:
    Link naar beschermde YouTube video

    Bruford met King Crimson
    Simmons drums zoals niemand ze eerder nog had gebruikt



    Bruford met U.K. – rototomperiode!


    Bruford met Genesis
    In drumduet met Phil Collins


    Bruford met Earthworks
    In de beginperiode van de band


    Bruford met Earthworks
    In zijn akoestische periode


    Bruford met The World Drummers Ensemble tijdens The Big Bang in Vredenburg in Utrecht
    Videopagina Slagwerkwereld.com

    Bruford met Michiel Borstlap
  • zoeken
    zoeken