Antonio Sanchez op North Sea Jazz

Volledig interview Slagwerkkrant 141

Slagwerkkrant Plus 26-08-2007 22:12

Geboren Mexicaan Antonio Sanchez won tijdens z’n studie aan het conservatorium in Mexico City een beurs voor Berklee in Boston, waarmee de weg naar het beloofde land werd geopend. Het zou zijn toekomst drastisch veranderen. Via gastdocentschappen in Boston en klussen voor diverse tv-shows en sitcoms (zoals Roseanne) komt Sanchez langzaam maar zeker in the picture en vestigt hij zich uiteindelijk in New York.

Vijftien jaar later kan Sanchez terugkijken op een aardige rits opnamen, tours en Grammies met onder anderen Pat Metheny, Chick Corea, Christian McBride, John Pattitucci en een onnoemelijke waslijst aan Latijns-Amerikaanse namen, waaronder Paquito D’Rivera en Claudia Acuña. Bij Metheny ligt voor hem het zwaartepunt, afwisselend in zowel diens trio als de Pat Metheny Group. We spraken de goedmoedige hispanic met de rappe handjes tussen twee optredens op North Sea Jazz.

Het lag aanvankelijk niet bepaald in de planning dat je jazzdrummer zou worden in de VS, is het wel?

‘Nee! Ik was wel drummer, maar speelde vooral veel pop en rock. Dat jazzgebeuren kwam pas veel later. Ik was in de naïeve veronderstelling dat ik alles wat ik moest weten wel wist, en het daarmee wel zou gaan redden in deze business. Dus ging ik maar op zoek naar een andere uitdaging, en dat werd de klassieke piano aan het conservatorium in Mexico. Die achtergrond heeft me uiteraard ontzettend geholpen om muziek echt beter te leren begrijpen en op een meer volwassen manier te benaderen. Ik merk ook dat het me vandaag de dag meer credibility geeft. Je wordt serieuzer genomen wanneer je als drummer iets weet over akkoordprogressies, contrapunt en changes.

Drummers zijn vaak niet zo breed onderlegd, hoewel dat soms evenzeer geldt voor andere instrumentalisten. Pas toen ik aan het conservatorium in Mexico kwam te studeren, werden me ineens platen aangeraden die met jazz en improvisatie te maken hadden. Dat was nogal een openbaring, ja... Plotseling besef je dat er zoveel is waar nog helemaal geen kaas van hebt gegeten, en ligt er dus een heel nieuw gebied te wachten om te worden verkend.’

We kennen je met name van je werk bij Pat Metheny, maar zagen je net spelen bij Toots Thielemans, gaat dat nog een staartje krijgen?

‘Nee hoor, dit soort klussen komen soms gewoon op je pad en zijn erg leuk om te doen. Dit was de tweede keer dat ik iets met hem deed en het was weer erg leuk. De repetities voor dergelijke optredens duren vaak ook niet langer dan twintig minuten en vinden vaak een uurtje voor de show plaats, haha! Dat kan overigens alleen maar met mensen die goede antennes op hun hoofd hebben hoor, maar dat zit bij Toots wel goed.
Nee, mijn belangrijkste gig is Pat Metheny. En als dat even stil komt te liggen, ben ik vooral bezig met opnamen en dit soort korte tours met mensen als Joshua Redman. Deze zomer staat die voor ongeveer een maand op m’n programma en dat is een prachtige klus. We probeerden al langer samen iets te doen, maar het kwam er steeds niet van. Bovendien heeft hij al best een aardige keuze uit mensen al Greg Hutchinson, Brian Blade en noem ze maar op!
Joshua had me nog gevraagd om in de herfst verder te touren, maar dan ben ik alweer druk met het Pat Metheny Trio met Christian McBride op bas. Dat trio doe ik alweer sinds 2003 en dus is het vrij snel uitgemaakt waar momenteel voor mij het zwaartepunt moet liggen. Bovendien komt er in januari ook weer een album uit met die bezetting en dat moet gewoon gepromoot worden.’

Redman gebruikt zelden een akkoordinstrument in zijn trio’s. Stap je dan anders in dan bijvoorbeeld bij Metheny, die er niet vies van is de digitale trukendoos flink open te gooien en vaak geen genoegen neemt met een gitaar die maar zes snaren telt?

‘In het trio van Joshua is meer ruimte voor mij, juist omdat er geen gitaar of toetsen aan te pas komen. Niets ten nadele van Pat, maar hij heeft natuurlijk wel meer de neiging om de boel dicht te smeren. In mijn eigen Antonio Sanchez Group spelen we ook zonder akkoordinstrument; alleen twee saxofoons, bas en drums. Dat is een uitstekende combinatie en het werkte ook voor Sonny Rollins en Kenny Garrett, moet je maar denken!’

In 2004 nam je met de inmiddels overleden Michael Brecker het Grammy-winnende 'Wide Angles' op. Hadden jullie nog plannen voor de toekomst na die samenwerking?

‘Ja, hij zou eigenlijk nog op mijn soloplaat komen spelen, maar dat is er dus niet meer van gekomen. Niemand had aanvankelijk verwacht dat hij überhaupt zou komen te overlijden, laat staan dat het zo snel zou gebeuren. Gaandeweg werd echter al snel duidelijk dat het praktisch onmogelijk zou worden om zo’n specifiek beenmerg te vinden. Maar goed, die plaat komt wel op 28 augustus uit en gaat 'igration' heten.’

Toepasselijk voor iemand die vanuit Mexico naar de VS is vertrokken.

‘Tja, daar heeft het natuurlijk alles mee te maken. Je kunt je niet voorstellen hoe moeilijk het is om vanuit Mexico voet aan de grond te krijgen in een land als de VS. En voor Afrikanen is het ook niet makkelijk, hoor. Laat staan dat je vandaag de dag moslim bent en je in de VS wilt vestigen! Maar het blijft een feit dat Mexicanen impliciet als persona non grata worden beschouwd. Ik heb het geluk gehad dat mijn familie altijd goede banden heeft gehad met de VS. Ze werkten er af en toe en gingen er regelmatig op vakantie. Dat heeft me ontzettend geholpen om uiteindelijk een visum te bemachtigen. Joh, ik heb zóveel Mexicaanse vrienden die hebben geprobeerd om een weekendje naar New York te komen, al was het maar om even de stad te zien en mij er te zien spelen, maar ze krijgen het gewoon niet voor elkaar. Ik ben nu zelf ook al vijftien jaar in de States, en pas vorig jaar ben ik officieel inwoner geworden.’

Als je kijkt naar het drukke verkeer naar Europa, krijg je de indruk dat er relatief weinig Amerikaanse jazzgroepen naar Latijns-Amerika gaan om te spelen. Klopt dat?

‘Daar zit zeker iets in. Wij spelen met deze bands hooguit één keer per jaar in Mexico, een land dat nota bene ontzettend dichtbij L.A. ligt, het mekka van de westkustjazz. Het heeft natuurlijk alles te maken met geld. Er is eenvoudigweg te weinig geld om een Pat Metheny of Joshua Redman te laten overkomen voor een rits shows in de binnenlanden van Mexico.

Toch is er absoluut wel een publiek te vinden hoor, want reken maar dat die lui het leuk vinden om nieuwe dingen te ontdekken. Ik kan me nog herinneren dat Pat tijdens onze eerste tour in Mexico enorm verbaasd was over de enorme fanbase die hij daar heeft. Voor pop en rock lijkt de drempel om naar het zuiden te gaan weer een stukje lager te liggen. Maar het blijft vreemd als je bedenkt dat de gages die daarin omgaan ook een stuk hoger liggen.

Vooralsnog zit ik vooral in de VS en Europa, en dat bevalt me best prima. Ik heb laatst nog opnamen gemaakt met zangeres Luciana Souza ('The New Bossa Nova'; red.); weer iets heel anders en misschien minder gecompliceerd, maar zeker het beluisteren waard!’

Je kunt Sanchez ook bewonderen op de dvd 'Modern Drummer Festival 2003'.