Montréal Drum Fest 2006

Slagwerkkrant Plus 23-12-2006 22:15

Een ding is zeker na Dom Famularo’s lange introductie voor zijn optreden: deze man heeft de leukste baan ter wereld. Dat moet immers haast wel, als je na zo’n lange carrière nog zo energiek met je armen staat te zwaaien om je publiek te overtuigen van de lol van drummen. Hij is niet meer de jongste, maar speelt met de energie en de glimlach van iemand achter zijn eerste drumkit. Het publiek krijgt waar het op heeft zitten wachten: een meesterlijke show van ‘The Teacher’ zelf. Kleine melodieën op de randen van zijn bekkens, afgewisseld met extraverte donderfills, Famularo haalt alles uit zijn kit. Alles losjes lachend, maar retestrak uitgevoerd.

Erg technisch is goede vriend en collega Liberty DeVitto niet. Als Famularo’s bekkens niet meer trillen, is het zijn beurt om het publiek te vermaken met wat van zijn gedachten en anekdotes. ‘Ik zal maar meteen eerlijk zijn, ik ben niet zo technisch als Dom. Ik ben hier om de Ringo Starrs en de Charlie Wattsen in de zaal te vertegenwoordigen.’ Vervolgens begint de 56-jarige vaste drummer van Billy Joel uit te leggen waarom je als drummer nooit een klap te veel moet geven. ‘Alles in dienst van het liedje’, is ook voor DeVitto het adagium.

Achter het drumstel heeft hij iets onhandigs: lange armen die alle kanten op bewegen, en bij het spelen van rimclicks zit hij bijna helemaal over zijn snaredrum gebogen. Inderdaad niet zo technisch, maar alle slagen zijn raak en hij speelt inderdaad geen klap te veel. Wel hard. ‘Mishandelen’ zou een understatement zijn voor wat DeVitto met zijn drumkit doet.

Dan is het tijd voor beide mannen samen. Breeduit lachend en knipogend proberen ze elkaar te overklassen met listige fills en ingewikkelde grooves en zetten ze elkaar op het verkeerde been met verrassende maatwisselingen. Ondanks de technische verschillen weten de heren elkaar flink op te jutten. Vol energie en enthousiasme laten ze het programma dusdanig uitlopen dat het nog lastig zal worden om het vliegtuig naar Texas te halen.

Verwarring
Clayton Cameron is een drummer van een heel andere orde. Cameron is niet zo van de grappen; zijn communicatie gaat via het drumstel. Na zijn wereldwijd enthousiast ontvangen video "The Living Art Of Brushes" kreeg hij de naam ‘master of brushes’, en tijdens zijn show maakt hij die titel meer dan waar. Of het nu op een drumstel is, als kloppend hart van een jazztrio, of in zijn eentje op een snaredrum, Cameron toont zich een uitstekende jazzdrummer is. Hij houdt controle en overzicht over de muziek, de band en zijn instrument. Elke groove swingt aanstekelijk en ook Cameron kan rekenen op een staande ovatie na ruim een halfuur jazz van topniveau.

Aan Gavin Harrison de eer om de zaterdag af te sluiten. De grote kracht van de Engelsman, die momenteel zorg draagt voor het drumwerk bij Porcupine Tree, blijkt al snel. Harrison kan met recht een meester van de polyritmiek genoemd worden, en weet al na één nummer iedereen in verwarring achter te laten. Het contrast tussen zijn razend technische speelstijl en zijn kalme, haast onbewogen uitstraling is opvallend. Om het nog lastiger te maken, gebruikt Harrison negen verschillende video-opnamen waarop hij zelf verschillende ritmes speelt op een bekken. Uiteindelijk weet hij dat live spelend onnavolgbaar op te vullen en er een groovend geheel van te maken.

Legende
‘Met Bill Bruford verwelkomt het Montréal Drum Fest een echte legende’, zo meldt het programmaboekje vol trots. De man die eerder speelde bij King Crimson, Yes en Genesis mag dan als een legende beschouwd worden, enige grootheidswaan is hem vreemd. Uitermate ontspannen verwelkomt en bedankt hij zijn publiek en neemt plaats achter zijn typische drumkit. Bruford speelt met twee staande toms en twee staande floortoms aan weerzijde van zijn snaredrum

Tijd voor wat spierballenvertoon. In alle kalmte laat de 58-jarige drummer zien dat sommige dingen inderdaad beter worden naarmate ze ouder worden. Ook Bruford is een enorm technische drummer, die met alle plezier wisselt van een vijfkwartsmaat naar een zesachtste. Uiteraard is er alle tijd om vragen te beantwoorden en uitleg te geven bij zijn indrukwekkende drumwerk.

Intensiteit
Later die middag speelt Bill Stewart. Hij neemt ruimschoots de tijd om zijn kit te stemmen alvorens te beginnen aan wat het hoogtepunt van de dag zal worden. De kleine, schuchtere Amerikaan verandert totaal vanaf het moment dat hij op zijn kruk zit. Geen verlegen hoofdknikjes meer, geen zacht gepraat. Stewart ontbreekt het uiteraard niet aan de nodige techniek, maar dat is niet wat zijn optreden zo interessant maakt.

Op het moment dat de zaal stil is en zijn eerste klap (met zijn vuist) een feit, barst er een golf van concentratie en bovengemiddelde intensiteit los. De jazzdrummer wordt echt één met zijn instrument en ramt er de ene groove na de andere uit, aangevuld met fills als spervuur. Het swingt, het hakt, het stoomt alsof er voor hem geen andere manier is om zich uit te drukken dan via zijn kit. Het is vooral ontzettend mooi om naar te kijken en te luisteren.

Meeklappen
Aan alle mooie dingen komt een einde, en dus ook aan het Montréal Drum Fest. Wat is er nu beter dan een muziekweekend te besluiten met jazz? Zeker als die komt van Roy Haynes zelf. De oudgediende barst nog steeds van de vitaliteit en originaliteit, en trakteert het aanwezige publiek op anderhalf uur uitstekende jazz en groot plezier. Haynes’ grooves zijn duidelijk geroutineerd en hij heeft volledige controle over zijn spel en dat van zijn band. Af en toe is er gelegenheid voor een solo, die steevast met overdonderend applaus ontvangen wordt.

Haynes laat het publiek op allerlei mogelijke manieren met de muziek meeklappen, en treitert zijn saxofoonspeler door onverwacht harde klappen op zijn floortom te geven. Bill Bruford, Mark Kelso (die eerder die middag speelde) en Bill Stewart bekijken het plezier en de dansende stokken van Haynes vanuit de coulissen en komen door middel van instemmende blikken en opgestoken duimen tot de enige juiste conclusie: dat het goed was.

Volledig programma:
Zaterdag
Yamaha ‘Rising Star’ Showcase (Luc Catellier, Dominic Cloutier, Louis-Étienne Drouin, Isaac Dumont)
Yvette ‘Baby Girl’ Prayer
Dom Famularo & Liberty DeVitto
Melena & Raul Pineda
Todd Sucherman
Clayton Cameron
Gavin Harrison

Zondag
Derico Watson
Mark Kelso Trio
Joey Heredia Trio
Bill Bruford
Bill Stewart
Roy Haynes Quartet