Stewart Copeland Style - uitleg van de meester zelf

Repertoire van The Police drummer in sounds en noten

Slagwerkkrant Plus 27-03-2020 06:23

In Slagwerkkrant 210, maart-april 2019, publiceerden we een heel bijzonder feature-artikel: Stewart Copeland analyseert zijn eigen spel. Nu, een jaar later, met tijdens deze corona-crisis alle tijd van de wereld om te studeren, publiceren we dit artikel online, inclusief de tracks die hij bespreekt, geïllustreerd met het bijbehorende notenwerk. Veel plezier ermee!

De release van de vinyl-boxset Every Move You Make: The Studio Recordings, was aanleiding om Stewart Copeland te laten terugkijken op de nalatenschap van zijn legendarische band: The Police.

De drummer/componist/filmmaker en vooral rasmuzikant neemt ons mee langs de zes albums uit de boxset, en bespreekt een aantal memorabele hoogte- en dieptepunten. Je vindt ook enkele van zijn typerende stijlkenmerken terug in notenvoorbeelden, en bijzonderheden over de spullen die hij gebruikte, zoals die ene snaredrum…

DOWNLOAD DE PDF
Als je de pdf van het artikel uit Slagwerkkrant downloadt met de DOWNLOAD knop bovenin de linkerkolom, lees je nog veel meer interviewtekst en wetenswaardigheden over het spel van Stewart Copeland! 

SPOTIFY PLAYLIST MET ALLE TRACKS UIT DIT ARTIKEL

STEWART COPELAND BESPREEKT DE TRACKS
We zochten de drummer op in zijn ruime en goed geoutilleerde homestudio The Sacred Grove in Brentwood (Californië). Na een kleine koffiebreak is het tijd voor Every Move You Make: The Studio Recordings. Copeland loopt met ons langs zijn favoriete albums en tracks uit de vinyl-boxset.

OUTLANDOS D’AMOUR
De release van deze boxset valt samen met de veertigste verjaardag van debuutalbum Outlandos D’Amour. Deze bijzondere titel kwam uit de koker van Stewart’s broer (en bandmanager) Miles Copeland: ‘Hij kwam met de titels voor de drie eerste albums. Wij vonden ze goed, dus lieten we hem z’n gang gaan met zijn hybride taalgeintjes. Voor albums vier en vijf had Sting een concept, dus eiste hij ook het recht op om ze een titel te geven.’

So Lonely
Stewart Copeland: ‘Een van de drie nummers waarmee we onze sound hebben neergezet. En zonder dat die nummers echt een reggaebeat hebben, zijn ze wel reggae-achtig; er zitten aspecten in die je doen denken aan reggae.’

Roxanne
‘Deze maakte echt het verschil. Ik weet nog dat het begon als een soort bossanova (slaat de beat op zijn knieën terwijl hij de tekst zingt). We besloten dat het een beetje meer moest rocken; het moest steviger. En wat deden we? Gewoon de beat 1 tel naar links verschuiven, naar achteren, dus. En ik zeg het nog maar een keer. Als je ooit nog op de cover van een drumblad wilt komen: de optie 1 tel naar rechts is nog altijd beschikbaar!’

 

Can’t Stand Losing You
‘Dit is de derde bepalende track waarmee we de weg vonden naar onze eigen sound en feel. Dit is waarschijnlijk wel mijn favoriet van al onze hits. Op het podium groeide het uit tot een nieuw nummer dat op ons tweede album terechtkwam. Sterker nog, het werd het titelnummer, een instrumental.’

 

 

HIHAT-VERSIERINGEN


De meest herkenbare sound in het drumspel van Stewart Copeland is misschien wel de hihat. Met zijn bijzondere touch, de vele accenten en versieringen maakt hij er een super expressief onderdeel van binnen zijn drumkit. Dit voorbeeld laat een Steppers groove zien. De eerste maat is een simpel accent dat net even het eind van de maat optilt. De tweede is een zestiende rechts/links/rechts-sticking, en de derde maat biedt een zestiendentriool (rechts/rechts/links/rechts).


REGATTA DE BLANC
Met het debuutalbum zette The Police z’n eigen, geheel nieuwe stijl neer; met het tweede album bepaalde de band definitief z’n sound. Copeland’s listige cross-stickings en beatverschuivingen met pseudoreggae-invloeden zorgden ervoor dat hij de boeken in zou gaan als een van de meest herkenbare drummers uit de moderne tijd; een grondlegger.

Wat voor veranderingen maakte je door als drummer tussen het eerste en het tweede album, en hoe ontstond jouw signature-sound?
‘De maandenlange Amerikaanse tour maakte het verschil. We moesten noodgedwongen ons repertoire een beetje oprekken, en daarbij hebben we elkaar echt ontdekt; we hebben elkaar op die Amerikaanse podia muzikaal echt gevonden. Daardoor waren we bij het tweede album veel zelfverzekerder. Als ik een van mijn hihatdingetjes deed, dacht ik niet meer: kom ik hiermee weg? Ik dacht: mensen zijn dol op deze shit; ik speel het; kiss my ass! We kregen een enorme boost van het Amerikaanse publiek en hun reactie op onze muziek. De band-mojo was tijdens dat tweede album op een absoluut hoogtepunt; daarom is het mijn favoriet.’ 

Message In A Bottle
‘Typisch Sting; een killer song. Een opener van het album, een opener van de set, een opener van alles. Een van onze beste nummers, maar de hitnotering was minder hoog dan verwacht. Op de plek waar de muziek wordt weggedraaid heb ik later de crash-accenten ingedubt. God, had ik dat maar nooit gedaan!’

 

 

Op twee van de grootste Police-hits speelt Copeland een melodische tompartij in de coupletten. Zowel bij Roxanne als Message In A Bottle speelt de linkerhand een bijna mambo-achtig ritme tussen de hoge en de lage tom in een patroon van twee maten.

Regatta De Blanc
‘Dit is die instrumental die ontstond toen we op het podium een beetje gingen improviseren om de set op te rekken in Amerika. In dit geval viel alles op z’n plek en groeide het uit tot een op zichzelf staande track.’

 

Walking On The Moon
‘Een mooie song. Sting zegt dat de originele tekst was: ‘walking around my room’ (lacht). Alles in dit nummer klopt. Je bent helemaal high na afloop van een gig; je zit opgesloten in je hotelkamer; de wereld begint te draaien en je wordt gek; er zit niks in de minibar (want Holiday-Inn had geen minibars), en je draait steeds maar hetzelfde rondje in je hotelkamer.

In die tijd had ik net mijn Roland Space Echo effectapparaat, en we waren helemaal in de band van de dub-reggae met al die maffe echo’s. Ik gebruikte een footswitch om hem aan en uit te zetten, zodat iedereen er niet helemaal gek van werd. Bij de opnamen van dit nummer had ik die delay aan staan. Ik deed dat trouwens ook live. Op die manier hield ik ook het juiste tempo, want de timing van die echo houdt je wel in het gareel. Aan het eind van de opname zei de studiotechnicus: “Stewart, ik denk dat dit jou definitief op de kaart gaat zetten.” Ik weet nog dat ik dacht: zou dat nou? Maar het is inderdaad een track waar mensen vaak over beginnen als ‘het’ nummer.’ 



Copeland gebruikt veelvuldig rimclicks in zijn drumpartijen, waarbij hij soms stok en hand helemaal optilt boven de trommel en hard laat neerkomen voor een stevigere sound. Deze twee voorbeelden laten twee gerelateerde rimclickpatronen zien.
In voorbeeld 3A blijft de snarehand achtsten (soms met punt) spelen.
In voorbeeld 3B vult de hihat-hand steeds twee zestienden in tussen de rimclicks.

The Bed’s Too Big Without You
Stewart Copeland: ‘Ook een geweldig nummer. Het hele idee van de tekst is zo poëtisch, en heel passend bij het gevoel dat Sting had bij zijn toenmalige vrouw. Bovendien is het een echt lekker ritme. Wel lastig om te tegelijkertijd te bassen en te zingen. Sting heeft toegegeven dat hij er zowaar voor heeft moeten oefenen.’

 

Contact
‘Die heb ik geschreven. Het basisidee van de tekst vind ik goed, maar het kwam uiteindelijk niet helemaal uit de verf, vrees ik. Het feit dat Contact het album heeft gehaald, zegt wel iets over het gebrek aan materiaal dat we hadden. Sting stond onder enorme druk om songs aan te leveren, en hij kwam daadwerkelijk met een paar pareltjes op de proppen.’

 

Was je bij Contact al bezig met de drumpartij terwijl je de tekst en melodie schreef?
‘Helemaal niet. Tegenwoordig doe ik dat wel, als ik opera schrijf. Ik weet dat zelfs gesproken woord, dus zonder muzikale context, een bepaalde melodie heeft. Het is weliswaar zonder pitch, maar er is wel een melodie en frasering. Daarin zit de connectie met drums. Over de drumpartij van dit nummer is een boel gezegd, omdat ik werkelijk alle kanten op schiet. Uiteindelijk hebben we ontelbaar veel versies ingespeeld en daar het beste van gebruikt.’

De reggae-achtige feel op veel Police-tracks geeft Stewart Copeland de mogelijkheid om creatief om te gaan met zijn grooves en invullingen. Zo laat hij vaak de bassdrum weg in het begin van de maat, of gebruikt hij hem gewoon heel spaarzaam om lekker open grooves te krijgen, zonder dat ze inboeten aan energie of drive.

Voorbeeld 5A benadert het coupletpatroon van Roxanne, waarbij de bassdrum gelijk valt met de snare op de tweede tel, maar niets speelt op tel 3 en 4.

Voorbeeld 5B lijkt weer op de coupletgroove van Walking On The Moon, met de ongebruikelijke bassdrumklappen op 2 en 4, die doen denken aan de ‘skank’ of ‘upbeat’ in een reggaeritme.

ZENYATTA MONDATTA
‘Zenyatta is opgenomen in Nederland. Ons derde album. We weten inmiddels dat Sting degene is die de hits schrijft, en dat legt alle druk op hem persoonlijk. Er begonnen platenbonzen binnen te komen tijdens de opnamen; met meningen en verwachtingen. Daar begonnen de conflicten.’

Don’t Stand So Close To Me
‘Een van mijn favorieten, misschien wel mijn grootste. Je hoort wat gerommel aan het begin, en de platenmaatschappij zei: ‘Wat is dat? Mensen zullen denken dat het een fout is.’ Wij vonden gewoon dat het sfeer gaf; we houden van dat geluid van een opstartende tape. Je hebt een 2” tape en die loopt langs de opnamekoppen. En je spoelt terug naar het begin voor een nieuwe take, maar omdat er nog geen auto-locate bestaat, start je altijd net op een ander punt. Wij deden een gitaar-overdub, dus de gitaartrack stond in de opnamestand. Als je luistert naar de opname, hoor je hoe de band opstart. Ik vond dat juist sfeervol klinken.’

Bombs Away
‘Een van mijn nummers. Het is opvallend hoeveel van mijn songs op dat album terecht zijn gekomen. Het gaat over een nihilistische kijk op oorlogsvoering. De oorlog in het Midden-Oosten was gaande; de zesdaagse oorlog was geweest, de oorlogen van ‘55 en ‘58. Ik leefde in Libanon tijdens die invallen (vader Copeland werkte voor de CIA; red.), maar alles gebeurde ver weg. Bombs away in old Bombay. Het kan niemand een flikker schelen. Aan de andere kant van de wereld staat de boel in de fik, en wij gaan rustig door met ons leventje.’

De Do Do Do, De Da Da Da
‘Even een dwars momentje van onze leadzanger om de Amerikaanse dj’s te stangen. Het lijkt misschien wat suf, maar het is een van zijn scherpste en meest indringende teksten. Ik heb altijd lopen kibbelen met Andy over het gitaarintro. Ik weet zeker dat zijn riff daar vals is, maar hij houdt vol dat het door de flanger komt, en dat het zo hoort.’

 

Behind My Camel
‘Dat is een nummer van Andy; een instrumental waar we een Grammy voor hebben gekregen. Volgens mij hoor je ook Andy op de bas. Het was echt zijn momentje in de studio die dag. Sting heeft nog geprobeerd de 2” tape zoek te maken, maar hij had beter moeten weten. Als je Andy een beetje kent... We hebben de hele boel stilgelegd, net zolang tot de tape boven water was!’

 

Shadows In The Rain
‘Nog zo’n favoriet uit de minder bekende hoek. Als we door waren gegaan in die richting waren we natuurlijk nooit echt groot geworden, en ik ben eigenlijk verbaasd dat het op de plaat is gekomen. Een van Sting’s nummer, en het draait allemaal om sfeer en coolness. Een buitenkansje voor Andy om uit te pakken met zijn orkestrale sounds.’

 

GHOST IN THE MACHINE

Spirits In The Material World
‘Op Youtube zie je comments van mensen die de drumfill aan het begin analyseren als: the most fucked up intro ever. Ik zie dat heel anders. Ik speel gewoon nooit de 1. Dat is het hele idee van reggae: de 1 weglaten. In dat nummer voeren we dat principe tot in het extreme door. Het is wel een beetje steriel, qua uitvoering. Ik had de feel nog niet echt te pakken en speelde gewoon wat ik er op dat moment van kon maken. Je moet bedenken dat ik de song vijf minuten van tevoren voor het eerst gehoord had.’


Vanaf het allereerste begin maakt Stewart Copeland bij The Police gebruik van splashbekkens en octobans. En aangezien deze twee sounds in de grote hits nou net weinig te horen zijn, past hij ze veelvuldig toe bij live-uitvoeringen. Bovenstaand voorbeeld van vier maten geeft een idee hoe Copeland de coupletten van het nummer Spirits In The Material World live aanpakt; afwisselend tussen splash en octobans.

Every Little Thing She Does Is Magic
‘Dit is echt een afwijkend verhaal tegenover alle andere nummers. Sting had in Canada, in Le Studio te Montreal, zitten jammen met pianist Jean Roussel, een heel enthousiaste en begaafde muzikant. Ze deden een aantal nummers en dit was er een van – een van de twee nummers waarop iemand anders meespeelt op een Police-track. We probeerden alles om het nummer in de studio naar ons toe te trekken. En op een gegeven moment waren we zo ver van de originele demo-opname afgedreven dat het geen enkele hitwaarde meer had. Ik lag ervan wakker tot ik een openbaring kreeg. Dus de volgende dag kwam ik de studio binnen en zei: Fuck it. Zet gewoon de demo aan, geef de overgangen aan en tel me erdoorheen! Een ochtend, een take, en dat was het. Sting stond me behoorlijk nukkig door het nummer heen te dirigeren, en zo kwam ik door al die rare overgangen heen. Het is een complex nummer, met allemaal verschillende stukjes. Ik was op dat moment behoorlijk pissig, en dat hoor je terug in de energie van de performance.’

 

 

Copeland gebruikte soms de ridebell om de backbeat te benadrukken. Daarbij ging hij dan snel met de rechterhand van de hihat naar de ride (op het moment van de snareklap) en terug.

Dit zie je in voorbeeld 6A; een groove die in de buurt komt van wat je hoort aan het eind van Every Little Thing She Does Is Magic.

Voorbeeld 6B benadert de build-up naar het einde van Message In A Bottle.



 

SYNCHRONICITY

‘Een echt conceptalbum wat betreft de teksten. Sting wilde ons nooit zijn teksten uitleggen; hij zong ze gewoon. Dan deden we een interview en vroegen ze Sting waar een bepaald nummer over ging, en bij zijn verhaal dachten we: echt waar? Een klassiek voorbeeld is Every Breath You Take. Dat is een zieke en verwrongen song. Ik dacht altijd dat het een liefdesliedje was, net als al die mensen die het afspelen bij hun trouwerij, niet wetende dat het een donker en psychotisch nummer is.’

Every Breath You Take
‘Dit was onze grootste hit. De gitaarriff is van Andy. Het begon als een Hammond orgel-partij, maar hij ging ermee aan de slag en kwam met deze akkoordloopjes en harmonieën.
De drumpartij was eerder samengesteld dan ingespeeld. Dat ging met een click en daar hebben we flink ruzie over gemaakt. In die tijd was Sting in de ban van de Oberheim hihatsound, die inderdaad een bepaalde hypnotiserende kwaliteit had. Ik wilde per se zelf de hihatpartij inspelen, en dus waren we de hele tijd in strijd over die fucking hihat en dingen aan het overdubben. Ik betwijfel of iemand überhaupt het verschil zou kunnen horen als ie naar de plaat luistert, maar die hele partij is dus samengesteld uit verschillende stukjes. De snareklank was een snaredrum met een gongdrum; de hihat was achtste nootjes, de bassdrum stond helemaal los van de rest; allemaal afzonderlijke tracks. Dit was echt een buitenbeentje; we werkten nooit zo. Maar toch ben ik trots op die drumpartij; hoe simpel ie is, heel zen.’

 

King Of Pain
‘Een geweldige tekst, magisch! Te gek om daar een xylofoonmelodie bij te mogen spelen. Veel meer weet ik er niet over te zeggen. ‘There’s a little black spot on the sun today.’ Geen idee wat dat betekent, maar het raakt me wel.’

Wrapped Around Your Finger
‘Naar mijn smaak nam dit nummer zichzelf veel te serieus, qua tekst dan. De leraar en een student die de meester wordt. Een beetje artistiekerig. Het was waarschijnlijk een perfecte Rush-track geweest (lacht). Ik zeg dat trouwens met alle liefde in mijn hart voor zowel Rush als Sting!’

 

Tea In The Sahara
‘Fantastisch! Dit nummer smeerden we live altijd lekker uit, en dan pakte Sting zijn hobo erbij. Hier komt echt een heel orkest uit de gitaar van Andy. Hij heeft meer invloed gehad dan heel wat ‘gitaarhelden’. Alles aan hem – zijn sound, zijn concept – is uniek. ‘ Solo’s waren misschien niet zijn kracht, maar zijn harmonieën in combinatie met al die lagen van geluiden en effecten; een unieke soundscape.’

 

FLEXIBLE STRATEGIES
Hoe bepaalden jullie welke nummers op dit bonusalbum van de boxset terecht zouden komen?
‘Er werden tracks voorgesteld en daarmee gingen we alle drie akkoord. Het was leuk om daarover te sparren. Andy en ik krijgen relatief veel aandacht op dit album, omdat het allemaal B-kantjes zijn. En dat is waar ons …eh… inferieure materiaal op terechtkwam (glimlacht minzaam). Zo krijgen we toch nog onze plek op dit album met the other tracks of The Police.’

Dead End Job
‘Ik schreef de baslijn hiervoor. Daarmee ging ik wel over een grens, want bij punk in 1977 waren chops uit den boze, en deze baslijn is best getruct.’

 

Landlord
‘Nog een van mijn baslijnen. Ik kende in die tijd drie akkoorden, dus baslijnen waren helemaal mijn ding. Mijn broer Ian schreef een paar van onze vroege teksten. Ik dacht helemaal niet na over teksten in die tijd, en ik luisterde er ook nooit echt naar.

 

Visions Of The Night
‘Dit was een van de songs die Sting meenam van zijn eerdere band. De tekst was totaal niet punk, maar we lieten hem dit keer begaan. We kwamen ermee weg omdat het een soort niet-tijdgebonden poëzie had; het stond los van de actualiteit. In deze tijd zien we er natuurlijk pas echt de waarde van in, nu we niet meer in het keurslijf van die punkmode zitten.’

 

Lowlife
‘Nog een voorbeeld van een song die het album destijds niet haalde, een B-kantje werd en nu, veertig jaar later, als een van mijn all time favorites op een boxset staat. Er zit ook een saxofoonsolo in. Dit is dus dat tweede nummer waarop iemand anders meespeelt dan wij drieën.’

 

Murder By Numbers
‘Een van de dingen die ik leuk vind aan Murder By Numbers, is het verhaal achter de studio-opname. Je moet bedenken dat vanaf Zenyatta drumtracks altijd zo’n beetje twintig minuten van tevoren ontstonden. Bij een handvol nummers ging het anders, maar bij veruit de meeste hoorde ik een nieuw in te spelen track die ochtend voor het eerst. Twintig minuten of een uurtje later heb je drie bruikbare takes, en dat resultaat staat dan voor de rest van je leven in graniet gebeiteld.

 

Achteraf gezien werkte het, Misschien komt daar wel net dat ene vonkje vandaan, dat op onverklaarbare wijze zo veel mensen heeft geïnspireerd. Murder By Numbers was wel een extreem geval. We zaten te eten. Andy zat wat jazzakkoordjes te spelen, zoals hij vaak doet, en Sting zei: “He, dat zijn lekkere akkoorden.” Hij haalt een nieuwe tekst te voorschijn: Murder By Numbers. Dus zij werken dat zo’n beetje uit tijdens het toetje. “Laten we het opnemen!” Ik naar de drums; zij naar beneden waar hun opnameruimtes zijn. Tegen de tijd dat ze daar aankomen, zit ik al te spelen. Onze producer Hugh Padgham drukt op de rode Recordknop, zij haken in, en dat was de track.’ 

Truth Hits Everybody (Remix)
‘Dit heette oorspronkelijk ‘Truth Kills Everybody’. Ik zei: man, dat klopt gewoon niet, Dat is filosofisch gezien onjuist. We discussieerden erover en, het is niet te geloven – dat kon nog in die eerste jaren – hij liet zich overhalen. Nadat hij 15 hits op rij had geschreven, was het daarmee wel afgelopen, haha. De waarheid doodt niet; hij voedt juist! De waarheid komt uiteindelijk bij iedereen binnen. Fonetisch werkt Truth Hits Everybody net zo goed, en het is een betere boodschap. Een zeldzame overwinning (lacht)! Van sommige overwinningen heb ik spijt, en sommige nederlagen koester ik. Maar deze aanpassing was mooi.’

 

tekst Chuck Parker
vertaald en bewerkt door Bouke Bijlsma

  

 

 

zoeken
zoeken