Terugblik op Tama's 50th Anniversary Celebration
Aftermovie en fotoverslag van een groots evenement in Schouwburg Amstelveen
Muzieknieuws 17-06-2024 11:56
Op 20 mei 2024 verzamelden de Europese businesspartners van Tama en fabrikant Hoshino zich in Schouwburg Amstelveen om de 50e verjaardag te vieren van Tama. Natuurlijk mocht er ook publiek bij zijn, dat net als het Slagwerkkrant-team een middag en avond lang het neusje van de zalm van Tama-drummers wereldwijd kreeg voorgeschoteld! Grote ontdekking voor ons was de briljante performance van Roni Kaspi met haar trio. We hebben haar meteen geïnterviewd, zie het komende nummer van Slagwerkkrant, waar je ook een mooi fotoverslag zal vinden.
Bekijk in deze terugblik de aftermovie van de hand van Paul Scheepmaker en tevens véél foto's van de hand van Rob van Dalen.
tekst door door Mark Eeftens en Dennis Boxem, foto's Rob van Dalen
Tama 50 werd één groot feest. Presentator en podiumdier Michael Schack presenteerde het feest en achter de schermen had Tama’s Jeroen Bakx de touwtjes strak in handen. Achter de schermen stonden acht prachtige drumkits klaar met microfoons en al. Ook was de halve familie Hoshino over uit Japan en dat zorgde voor een blij weerzien en soms een eerste kennismaking met veel Tama mensen uit Europa. Na de opening voor genodigden konden we genieten van een prachtige rij drummers die gelukkig alle acht totaal verschillend speelden.
Dilla timing en kwintolen
Wat opviel was het regelmatig voorkomen van zogenaamde Dilla timing, genoemd naar de helaas veel te vroeg overleden beat-producer J Dilla. Het is jammer dat hij nooit heeft kunnen weten hoe groot zijn invloed op de hedendaagse drummersscene is. Dilla speelde met de shuffleknop op de drumcomputer waardoor veel van zijn tracks een hele typische niet te noteren timing kregen. Drummers van vandaag doen dat maar al te graag na. Ook speelden zeker drie van de drummers hele secties in kwintolen. De kwintool is dus in de voorhoede der drummers aan een opmars bezig! Zie ook onze rubriek Spelen met Stephane Galland in de vorige editie.
Fearless Roni Kaspi
Roni Kaspi was voor mij de verrassing van de dag. Zelden heb ik iemand zo totaal ‘fearless’ zien drummen. Ze speelde vrij als een klein kind over haar fenomenaal goed klinkende Tama Star Mahogany. Die kinderlijke vrijheid werd echter wel gecombineerd met volwassen concepten als metrische modulatie, beat displacement en een geweldige dynamische opbouw. Muziek wordt vaak spannend als de muzikant ‘langs het randje van het ravijn loopt’. Kaspi loopt niet langs de rand, ze springt er over, grijpt zich nog nét met één hand vast en komt met een soepele beweging een paar maten later weer boven. Ik zat letterlijk met gespannen armen van de spanning door haar spel. Fantastisch!
Robert ‘Sput’ Searight zette een ontzettend vette en gespierde set neer. Qua power een groot verschil met bijvoorbeeld Camille Bigeault. Hij toonde waarom hij tot de top van zijn brede genre behoort met verbluffend perfect en strak spel, vol creativiteit en te gekke sounds. Wat een drumbeest is dat!
Anika Nilles begon haar show met wat technische problemen: een laptop die er een eigen wil op na hield. Hoewel Nilles er zelf duidelijk de smoor over in had deed het aan de kwaliteit van haar performance niets af. In vergelijk met een paar jaar geleden speelt ze vrijer, met nog meer overtuiging en overmacht. Leuk ook om te horen dat ze er niet voor schroomt om een aantal van haar YouTube-klassiekers vrolijk in een nieuw jasje te steken. En dat ging gepaard met de nodige humor. Hoorden we daar in een van de tracks nu een paar riffs van Toto’s Africa voorbij komen? Nilles maakt nog steeds diepe indruk met haar prachtig rollende fills en complexe maar stevig gespeelde grooves, maar de extra lucht die er de afgelopen jaren in haar manier van spelen is gekomen maakt het een en ander nog eens extra lekker.
Camille Bigeault speelde een prachtige polyritmische set waarbij weer opviel hoe ze die polyritmiek en polymetriek tot in de puntjes beheerst. Ze zong er deze keer ook nog bij en zette daarbij een mooie serene sfeer neer. Aanwezigen kochten massaal haar boek dat elders in dit blad gerecenseerd wordt. Camille was geweldig en haar boek aan het eind van de dag uitverkocht.
Simon Phillips had al een paar maanden niet meer met Protocol op het podium gestaan en voor aanvang van de show was er ook geen kans geweest om te repeteren. Bij mindere muzikanten is dat misschien een nadeel, maar bij Phillips en co is het mogelijk zelfs een pluspunt. Zowel Simon Phillips en zijn bandleden waren namelijk messcherp en er werd heerlijk vrij gemusiceerd. Naast de - als altijd fantastisch klinkende - drums en het fenomenale drumwerk van Phillips was er een hoofdrol weggelegd voor saxofonist Jacob Scesney en gitarist Alex Sill die beiden de sterren van de hemel speelden. Stevige fusion zoals die hoort te worden gespeeld: vol risico en met het mes tussen de tanden.
David Bao
Maxx Furian
Nadesh Ligthart
