North Sea Jazz 2022 slagwerkers in topvorm!

Trixie Whitley, Louis Cole, Dave King, Tyshawn Sorey, Wouter Kühne, Rodney Barreto, Yaroldi Abreu, John Engels, Richard Spaven en vele anderen!

Muzieknieuws 11-07-2022 14:07

Slagwerkkrant is present op North Sea Jazz 2022. Volg dit artikel deze dagen 8-9-10 juli voor impressies uit Ahoy Rotterdam!

door Erk Willemsen en Bouke Bijlsma
foto's Eric van Nieuwland en Klaas Jan Stol

DAG 3 NORTH SEA JAZZ 2022
It's a wrap. Met de klanken van Alicia Keys in de rug lopen we een laatste keer terug naar de perskamer om even in een stoel te zakken, bijkomend van de razende riffs van bassist Thundercat met geweldenaar Damion Reid op drums. Daarvoor zaten we met enige moeite te luisteren naar Tyshawn Sorey met bassdrum, snaredrum en bekkens de ellenlange stukken van pianist Vijay Iyer begeleidde. Na drie dagen en tientallen concerten was dit net iets teveel hogeschooljazz om nog goed tot je te kunnen nemen. 

Tyshawn Sorey
Op het bewierookte album Uneasy van Vijay Iyer was verrassend genoeg Tyshawn Sorey de drummer. Heel bijzonder was ook zijn live performance in het trio op North Sea Jazz. Er stond nog een floortom naast hem, maar die heeft hij niet aangeraakt; het was bekkenspel met bass en snare, meestal heel verstild, maar van tijd tot stuwde hij de muziek werkelijk als een razende op. Ellenlange stukken speelde het trio, wat aan de finish van drie dagen North Sea veel vergde van de concentratie, vandaar dat die periodieke razernij van Tyshawn als geroepen kwam! 

Kick Woudstra & Yariv Vroom
Naast supertalent Kick Woudstra speelt percussionist Yariv Vroom bij Smandem.. De oplettende lezer zal hem herkennen uit ons verslag van Celebration For Eddy Veldman, georganiseerd door Yorán Vroom (inderdaad zijn broer), waar hij ook al opviel met zijn bijzondere smaakvolle spel. Bij deze fijne jonge jazzformatie speelt hij een welkome aanvullende rol in de fraaie, klankbewuste opbouw van de tracks, die vaak draaien om de trance-achtige toetsenloopjes van David van der Grinten en de overtuigende leadgitaar van Rafael Sinay. Woudstra speelt een heel mooie drumsolo, die opbouwt vanaf een straighte four on the floor met bijna timbale-achtige snarefills en rimclicks naar ‘los van de groove’ uitbarstingen die opvallend welluidend blijven. Knappe controle en feel.

 
Nate Smith
Bij Fearless Flyers speelt behalve Cory Wong natuurlijk ook Nate Smith. Groovy, funky, virtuoos en dikke fun met twee gitaren, één bas en een basic drumkitje. Het is ongelooflijk hoeveel variatie Nate Smith weet te halen uit bass, snare en hihat (geen toms, geen bekkens!). Hij plaatst accenten, draait de beat om en haalt andere geintjes uit met de groove, hij speelt rimclicks met ghostnotes op de snare (terwijl zijn linkervoet een complete hihatpartij speel met halfopen accenten), hij speelt triolenfills tussen snare en bass, hij drumt een open ridepatroontje op zijn bovenbekken dat helemaal bovenin hangt als hij het pedaal loslaat. En het publiek reageert op alles en onthaalt elk detail met gejuich. Bijzonder! Hoogtepunt is hun bewerking van Steely Dan’s Reelin' In The Years met een hoofdrol voor baritone-gitarist Mark Lettieri. Wonderbaarlijk hoe Smith de groove vooruit stuwt met zijn supershuffle, en toch onophoudelijk kwartentriolen-accenten plaatst om de boel prettig te ontregelen. Wat een drive!

Kendrick Scott
Bij veteraan Charles Lloyd speelt alleskunner Kendrick Scott, in een band met verder contrabas, een steelpedal gitaar en gitaar (Bill Frisell!). Lloyd is een man die een enorme vanzelfsprekende rust uitstraalt, en dat hoor je terug in zijn modale, bijna meditatieve muziek. Supermooi van klank en sfeer, en Scott draagt daaraan bij met mallets over toms en cymbals, met hier en daar een flardje groove bij wijze van accent… Als in track twee na een minuut of 20 nog steeds geen beat heeft geklonken, ga je toch wel verlangen naar wat meer houvast, en komt de bluesshuffle die Scott inzet toch wel als geroepen. Al moet  gezegd dat die na al die esoterische ingehoudenheid bijna corny klinkt. Scott laat wel direct horen hoe breed zijn palet is, met veel vrijheid en variaties met korte stukjes double time.


Petar Janic
De band van Cory Wong is andere koek op het festival. Niet laid-back spelen is één ding, maar nonstop opgefokt doorrazen is ook een muzikale keuze, een eerlijk is eerlijk: het werkt. Het dak van de enorme Nile-zaal gaat eraf met de funky slagjes en straighte gitaarthema’s van bandleider Wong, die al dirigerend en enthousiasmerend over het podium stuitert. De groove is beyond voorwaarts, en zelfs in een nummer met halftime feel, schiet Petar Janic bij zijn drumfeatures graag in een double-time feel – met veel zestienden op zijn kleine (13”?) hihat, met afgedempte koebel erboven – en het werkt, omdat het past bij de muziek en de stemming. Specialiteit: onverwachte stops op de vreemdste plaatsen, en dan, hup, weer door. Opvallend is ook de rol van bassist Sonny Thompson (voorheen Prince’s New Power Generation), linkshandig op zijn omgekeerde 5-snarige bas, die ondanks zijn onvoorstelbare vingervlugheid toch een rots in de branding van de groove is. Als het niet ondenkbaar was in deze setting, zou je hem ‘een rustpunt’ noemen.


JD Beck
Het was een treat om het duo DOMi & JD Beck onverwacht als vervangers geprogrammeerd te zien staan. Vorig jaar spraken we JD al via 'zoom' (SWK 222), en we zagen uit naar een eerste optreden in Nederland. Absurd virtuoos speelden ze, DOMi met bladmuziek voor haar neus om de achtelijk snelle loopjes toch precies zo te spelen als het vantevoren nerdy bedacht hadden, maar JD deed alles uit z'n hoofd. Onvoorstelbaar gezien de wendingen die de tracks hadden. Op 29 juli verschijnt hun eerste album! 

Robert Biesewig
Als het ZO! Gospel Choir op het laatste moment wordt opgeroepen om in de Nile het gat op te vullen na de canceling van Black Pumas, dan ga je natuurlijk toch even kijken hoe ze het ervan afbrengen. En man, wat bleef dat overtuigend overeind in die enorme zaal, met power, energie en een bevlogen sfeer. Van frontladies Berget Lewis en Shirma Rouse, van het complete koor en zeker ook van de band. Natuurlijk is het wel een muziekstijl waarbij al vanaf de tweede regel van het eerste couplet de totale overdrive op de loer ligt, dus wie moet je dan op de drumkruk hebben om de groove bij elkaar te houden? Robert Biesewig natuurlijk. Wat is de natural groove van deze Duitse hiphop-specialist toch een zegen voor elke formatie waarin hij speelt.

 
Joost Kroon, Jos de Haas, Frank van Dok
We starten de dag met feest, want dat is het bij New Cool Collective gegarandeerd, zelfs al aan het begin van de dag. Met een repertoire waarbij vooral de erg aantrekkelijke stukken van hun nieuwe album Yunikon voorbij komen waan je je soms bij de soundtrack van een film, dan weer op de Cariben, en vaak genoeg in Afrika met hun onweerstaanbare afrobeatgrooves. Jos de Haas excelleert op conga en timbales, Frank van Dok stuwt de band vanazijn conga's en Joost Kroon is de ongenaakbare vanachter zijn hoog opgestelde drumkit.    
Wat zien we na dit concert extra uit naar ons 40 Jaar Slagwerkkrant Jubileumfeest op 15 september als New Cool Collective daar komt spelen in bigband bezetting met ook nog eens tal van gastdrummers. Kom je ook? 
 

DAG 2 NORTH SEA JAZZ 2022
De meest gestelde vraag aan mij tijdens North Sea Jazz: "wat vond je het beste vandaag?" Een onmogelijke vraag natuurlijk, want wanneer is iets het beste? Als je tot tranen geroerd bent? Als je iets gehoord hebt wat je nog nimmer gehoord hebt? Als je een heel goede drumsolo hebt gehoord? 'Het beste' van Dag 2 North Sea Jazz vond plaats aan begin én eind van de dag. De start was van Daniel Lanois, en ik stond meteen met tranen in m'n ogen: wat een stem, wat een prachtige nummers, en de als 'mystery drummer' aangekondigde Trixie Whitley (openingsfoto hierboven door Eric van Nieuwland) was ook al prachtig. Aan het eind van de dag was daar John Engels, 87 jaar oud inmiddels, die in de schitterend eenvoudige maar briljante triojazz van drums, bas en sax excelleerde in spot on begeleidingsspel. En ook z'n solo's mochten er weer zijn, muzikaal als altijd. Ik zou twee nummers blijven om ook nog Carl Allen bij Christian McBride en het Quintet van Sun-mi Hong te bekijken, maar het was te goed om weg te lopen.

Trixie Whitley
Het hield de gemoederen bezig, de merkwaardige aankondiging in het programma dat de legendarische Daniel Lanois met een 'mystery drummer' zou komen. Dat moest dan wel Brian Blade zijn? Of misschien zelfs de nimmer reizende Jim Keltner? Nee, het was inderdaad een echte verrassing: de Belgisch-Amerikaanse Trixie Whitley. Ze speelde smaakvol met haar handen en deed precies wat de bloedstollend mooie muziek van Lanois nodig had. En haar fraai doordringende stem in de driestemmige vocalen was  natuurlijk ook onontbeerlijk. 

John Engels
Hij werd op het schild geheven door presentator Frank Jochemsen, die fijntjes aangaf dat John Engels, onlangs 87 geworden, ook nog met Ron Carter heeft gespeeld, die net daarvoor had gespeeld: 'Je kan beter de muzikanten noemen met wie hij niét gespeeld heeft'. John is misschien niet meer héél goed ter been, maar achter zijn set merk je daar helemaal niets van. Wat een souplesse, wat een muzikaal inzicht en leiderschap. Maximaal geconcentreerd begeleidt hij met bassist Joris Teepe altsaxofonist Benjamin Herman, die hem aan het slot van het concert afkondigde: 'Hier staan twee oude mannen, Joris en ik, en daar zit een jonge vent, John Engels!' 

Richard Spaven
Van een heel andere orde: 'totale waanzin' noemde Hidde Roorda van de Bassist dit concert, die voor bassist Peter Eldh in de nieuwe Murray-zaal kwam kijken naar James Zoo Blind Group, met daarin de geniale toetsenist Niels Broos en de Engelse drummer Richard Spaven, die spetterende salvo's afvuurde vanaf zijn knalstrak gespannen snaredrum. Experiment en virtuositeit. Love it or hate it. I love it!  

Dave King
En dan Dave King, bekend van The Bad Plus, maar daar al een tijdje weg en nu maakt hij met gitarist Julian Lage de jazzpodia onveilig. De ene geniale ingeving na de andere! 

 

DAG 1 NORTH SEA JAZZ 2022

Het voelde wat onwerkelijk om drie jaar na de laatste editie Ahoy binnen te stappen voor North Sea Jazz 2022. Maar de vibe was meteen als vanouds.


Wouter Kühne
In de intieme Yenisei zaal was Wouter Kühne (foto boven door Eric van Nieuwland) de drummer bij twee glorieuze concerten van Nederlandse supertalenten Mo van der Does en Suzan Veneman. Wat een souplesse! Soms waanden we ons bij het mystieke spel van Jeff Watts, dan weer vuurde hij Tony Williams pijlen af. Indrukwekkend. Check deze impressie bij Mo van der Does.



Louis Cole & Metropole Orkest
Meteen daarna was het in de grote Maas zaal tijd voor het tegelijk knotsgekke, soms vertederende, soms heel funky optreden van Louis Cole (openingsfoto dag 1 hierboven door Klaas Jan Stol) met het voltallige Metropole Orkest. 
(artikel loopt door na de video)


Dwight Muskita

We keken met z'n allen uit naar het optreden van de 78-jarige Diana Ross, maar natuurlijk vooral omdat Dwight Muskita daar de percussionist was. Propovol en bloedheet was het in de megazaal Nile en foto's konden niet vanuit de pits gemaakt worden (om te voorkomen dat we denken dat ze een dagje ouder is?) Op de schermen kwam de cabasa van Dwight levensgroot voorbij, dat dan weer wel, en natuurlijk kweet hij zich uitstekend van zijn taak! En hoe bijzonder is het, bij zo'n grote ster te spelen. Daarover later meer!    

Rodney Barreto en Yaroldi Abreu
El Comité besloot de dag op het buitenpodium Mississippi. Drummer Rodney Barreto spraken we onlangs, lees het interview in Slagwerkkrant 230, juli-aug 2022, en check meer over hem elders op de site, en we keken natuurlijk uit naar zijn spel op North Sea Jazz. Nou, dat zinderde! En zijn drumsolo over vamp was weer absurd goed. 

Ook percussionist Yaroldi Abreu was in topvorm. We filmden een stukje van zijn briljante congasolo: vet, melodisch en natuurlijk bloedstrak.

Niek de Bruijn & Martin Verdonk
In de band van Philip Lassiter speelden drummer Niek de Bruijn en percussionist Martin Verdonk een allesbepalende rol, want zij maakten de groove, samen met bassist Glenn Gaddum Jr. en vooruit… de rest van de overwegend Nederlandse band. De funky feestmuziek van de Amerikaanse trompettist-toestsenist draait in de Madeira-zaal om van die uitgerekte 1-akkoord funknummers in Prince- en TOP-traditie, met hier en daar wat accenten en themaloopjes; om dat boeiend te houden heb je verdomd goede muzikanten nodig, en dat zat wel goed! Niek speelt opvallend voorwaarts – niks geen laid-back grooven – met felle snarefills en vaak rechtdoor op de ride. Fijn! Martin kleurt smaakvol op zijn uitgebreide percussieset en loert op kleine muzikale gaatjes om vloeiende fijne toevoegingen te plaatsen. Nederlandse top!

 
Junior Appiah & Danny Rombout
Opnieuw een lekker drum/percussie-duo van Nederlandse bodem. Drummer Junior “Junya” Appiah en percussionist Danny Rombout krijgen lekker de ruimte in de band van Nederlands-Ghanees talent Bnnyhunna. Om de groove te maken, en met opvallend veel solo-slagwerkfeatures, samen en zelfs 4om4’tjes en een eindbreak met de hele band. Lekker! En je hoort hoe Junya en Danny op elkaar ingespeeld zijn. Opvallend is de groove die ze samen neerzetten in het vierde nummer (titel moet nog bedacht worden, zo laat Bnny weten), waarin Danny de feel een funky kleur geeft met twee vaste tamboerijnaccenten op de 4 en de 4re.

Jack Ryan
In de band van gitaar- en zangheld Marcus King is drummer Jack Ryan niets minder dan een geheim wapen. Zijn grooves en fills zijn zeer bepalend voor de feel van de nummers en de algehele sound van de band,  daarbij schiet hij alle kanten op; van woest beukend tot heel subtiel shufflegroovend met ghostnotes. Opvallend is het regelmatige contact dat bandleider King met hem zoekt, en hoe de twee elkaar aanvoelen en aanvullen. Ook mooi is de rol van de tweekoppige blaassectie; beide pakken een serieuze percussierol met handpercussie, maar saxofonist Christopher Spies Jr speelt zelfs regelmatig op conga’s; dat zie je niet vaak.


Kassa Overall
Het optreden van drummer-vocalist Kassa Overall laat ons achter met een wat onbestemd gevoel. De band zet een lekkere feestelijke en muzikale sfeer neer, met heel veel slagwerk, want naast Kassa zelf, delen ook Tomoki Sandersen (saxofoon-electronics) en natuurlijk percussionist Bendji Allonce nadrukkelijk mee in het neerzetten van de groove. Er wordt veel gejamd en lol getrapt, en Kassa Overal doet leuke dingen met zijn vocal-effects. Het probleem is dat of hij nu zingt/rapt, drumt of zelfs een eevoudig shakertje speelt, je denkt geen moment: ik snap waarom dit bijzonder is. De sound en de groove lijken vooral te komen van de rest, inclusief uitstekende toetsenist Ian Fink.

Volg dit artikel dat gestaag uitbreidt gedurende North Sea Jazz 8-9-10 juli en daarna! 

zoeken
zoeken