13 geïsoleerde drumtracks van de beste rocksongs aller tijden

Legendarische drumpartijen van Jeff Porcaro, John Bonham, Neil Peart, Ringo Starr, Dave Grohl, Joey Jordison, Travis Barker, Chad Smith en vele anderen

Muzieknieuws 17-04-2020 07:15

PS. Nadat we dit artikel online hadden gezet stroomden de reacties binnen, natuurlijk ook met wenslijstjes van andere tracks. We deden het verzoek die dan aan ons op te sturen, en daar kwamen ze. Je vindt ze onderaan dit artikel. Isolated Drumtracks XL! 
Ook hebben de drumparij van Rosanna uitgeschreven bigevoegd. Klik linksboven op de knop DOWNLOAD en je krijgt de pdf, helemaal gratis en voor niks! Enjoy! 

door Stuart Williams

Natuurlijk kunnen we uit een goudmijn aan songs putten, maar we hebben voor deze dertien tracks gekozen, legendarische nummers die stuk voor stuk uitmunten in uitstekend drumwerk, ofwel een geweldige drumsound – en in de meeste gevallen beide! 

Dus, zet je hoofdtelefoon op en ga nog dieper met ons in quarantaine. We duiken samen tot op de bodem van een paar van de meest fantastische drumprestaties ooit, op een manier waarop je er nog nooit naar geluisterd hebt – zelfs naar hébt kunnen luisteren. Fascinerend, wat voor ontdekkingen je dan soms doet, over de finesses van het spel, de ruigheid van de sounds; soms hoor je de slordigheden, maar weet je dat juist die  soms voor een geweldige groove zorgen. Luister en huiver!  

Queens of The Stone Age – Dave Grohl
A Song For The Dead
Toen hij gedesillusioneerd raakte over de voortgang van de opnames van het vierde Foo Fighters-album One By One, koos Dave Grohl ervoor mee te doen aan de opnames van het Queens Of The Stone Age-album Songs For The Deaf – en daaropvolgend ging hij maar direct mee op tour. Dat resulteerde in het allerbeste drumwerk uit zijn carrière, waarin hij meer techniek etaleerde dan in de ‘keep it simple’-benadering van zijn spel bij Nirvana en Foo Fighters.
Dat komt misschien nog het beste tot uiting in Song For The Dead, met Grohl’s intro-solo, deels geleend van Black Flag’s Slip It In.
De groove in het refrein komt binnen als het gedrogeerde zusje van Foxey Lady. De waanzinnige fills en single strokes aan het slot van de song maken dit tot een van de beste drumperformances ooit.
Producer Eric Valentine liet Grohl de track inspelen op cymbal pads in plaats van op echte bekkens. Die echte bekkens heeft Grohl later apart ingespeeld. Dit om een betere scheiding te verkrijgen tussen de drums en de bekkens.

 

The Beatles – Ringo Starr
Come Together
We gaan hier even geen discussie aan over of ‘die Ringo nou een goede drummer was of niet’, en na de volgende drumtrack gehoord te hebben zal ook niemand daar waarschijnlijk nog behoefte aan hebben. Op Come Together horen we een van Ringo Starr’s beroemdste beats. We horen hier hoe uniek zijn spel is, beginnend met die extreem gedempte, diepe, ronde sound van zijn toms; sounds die net zo goed 808-samples als geluiden van een akoestische drumset zouden kunnen zijn. Ringo’s linkshandigheid is ook merkbaar als hij de toms van hoog naar laag bespeelt, met zijn linkerhand duidelijk aan de leiding, waarmee hij onbewust vele coverbanddrummers met een paar probleempjes heeft opgezadeld.

Slipknot – Joey Jordison
Surfacing
In het begin was het verwarrend: waar moest je in godsnaam je aandacht op richten bij het uitkomen van het eerste album bij een major van metalband Slipknot (1999)? De overalls?! De maskers?! Het drumwerk! Opgenomen in de Indigo Ranch studio in Malibu – favoriet van producer Ross Robinson, maar helaas verloren gegaan bij de bosbranden van 2007 – gaat de sound gelukkig vooraf aan die van het tijdperk van de gestandaardiseerde metaldrumsamples met hun priemende bassdrums en overstuurde snares. Wat meteen opvalt is het single-stroke vraag-en-antwoordspel tussen handen en voeten. In deze geïsoleerde versie van Surfacing kan je de details daarvan goed horen.
Joey Jordison heeft een hele generatie jonge drummers beïnvloed, inclusief de huidige drummer van Slipknot, Jay Weinberg. Joey’s razendsnelle dubbele-bassdrumroffels zijn letterlijk van oneindige invloed geweest.

Toto – Jeff Porcaro
Rosanna
De halftime-shuffle van Jeff Porcaro is een van de meest nagespeelde en gemisinterpreteerde drumgrooves aller tijden. De studiodrummer pur sang heeft hem misschien wel niet uitgevonden – met die eer mag vooral Bernard Purdie strijken –, toch kunnen we zeggen dat Porcaro ons in Toto’s Rosanna (een goed voorbeeld van seventies softrock) wel een bijzonder groot cadeau heeft gedaan. Nu je de groove in zijn pure vorm hoort, wordt een van de belangrijkste aspecten van het nailen van deze lastige feel direct duidelijk: de ghostnotes in zestienden-triolen op de snare zijn bijna net zo vaak echt dáár, als toch eigenlijk weer net níet hoorbaar… Mocht het zo zijn dat de piano, slaggitaar en zang je in de weg zitten bij het genieten van de allerbeste groovedrummer die ooit op aarde rondliep, pak dan voortaan deze versie!

PS. klik op de door Maarten Zwarts uitgeschreven drumpartij en downlaod de pdf van de transcriptie over twee pagina's! 

Rush – Neil Peart
La Villa Strangiato
Hij was een van de meest invloedrijke drummers ooit. De geïsoleerde drumtrack van La Villa Strangiato is daarvan het bewijs. Begin 2020 is Neil Peart, veel te jong, overleden. Laat dit een eerbetoon zijn.
De hihat/snarebeat die we horen als het nummer begint is een zware test voor je uithoudingsvermogen, en wordt door velen beschouwd als een van Neil Peart’s finest moments. En als je nét denkt die beat genaild te hebben, confronteert de Canadese progrockpionier je met een paradiddlecombinatie op ride en snare, nog funkier groovend dan welke breakbeat ooit gespeeld. Inmiddels zit je met deze geïsoleerde versie gelukkig al negen minuten te luisteren en ben je al helemaal deel van Peart’s wereld, voordat de zang van Geddy Lee je wellicht op andere gedachten brengt...

 
Red Hot Chili Peppers – Chad Smith
Give It Away
Als de eerste drie drumslagen in het begin van een nummer genoeg zijn om het immer en altijd aan te kunnen herkennen, heb je goud in handen. De Red Hot Chili Peppers hadden mazzel toen ze de Mansion studio’s van Rick Rubin betrokken om Blood Sugar Sex Magik op te nemen, niet alleen omdat het het begin was van zes succesalbums op rij met Rubin achter de knoppen, maar Chad Smith’s drums klonken nog nooit zó goed op de plaat.
Chad’s drumsound is opeens veel natuurlijker zonder die ‘heavy gated’ snaredrums van eerdere opnames. Op de geïsoleerde tracks komen de punch van de bassdrum, de explosieve crack van de snare en het big room effect prachtig bovendrijven.
Het is niet zeker welke snare door Chad bij de opnames is gebruikt, maar hij zelf herinnert zich dat hij afwisselde tussen een Tama piccolo Bell Brass, een Brady en een Ludwig Black Beauty.

 
Led Zeppelin – John Bonham
Fool In The Rain
En ja hoor, daar zijn ze: de tom/bassdrumtriolen in de fills, de drumsolo’s en Bonham’s supersnelle bassdrumtriolen. Helaas konden we juist die niet geïsoleerd te pakken krijgen. Daarom zetten we hier een halftime-shuffle van Bonham in de schijnwerpers, die hem zeker tot eenzelfde niveau tillen als masterdrummers als Bernard Purdie en Jeff Porcaro.
Na een superheftig intro begint Fool In The Rain te grooven als een trein die je steady meevoert naar het invallen van de lekkere rideaccenten op zo’n beetje 1:30 minuten. Als je moeite hebt deze beat te horen of uit te pluizen, luister dan naar de geïsoleerde versie en laat je meevoeren, bijna letterlijk naar de kruk waarop de grootste rockdrummer aller tijden dit zit te spelen.

 
Rage Against The Machine – Brad Wilk
Killing In The Name
Als het de drumsound betreft, heeft die van het debuutalbum van Rage Against The Machine een heleboel overeenkomsten met Nirvana’s Nevermind. Geen wonder. Brad Wilk gebruikte precies dezelfde ‘Terminator’ Tama Bell Brass snaredrum, gehuurd van Drum Doctor Ross Garfield. De opnames vonden plaats in de Sound City Studios en werden gemixt door Andy Wallace. Allemaal dingen die tezamen tot een van de grote rockdrumsounds van de negentiger jaren hebben geleid: krachtig, punchy, open, vol diepte en altijd helder. Bovendien heeft Killing In The Name ervoor gezorgd dat de koebel weer in het vizier kwam. De band is live in de studio opgenomen, compleet met PA-systeem voor zanger Zack de la Rocha. Toch konden de drums bijna zonder bijgeluiden geïsoleerd worden. Wilk’s partijen en feel zijn moeilijk te reproduceren – veelal simpele hiphop-geïnspireerde heavy funk met precies de juiste noten op precies de juiste plekken – niets meer en niets minder.

Stevie Wonder – Stevie Wonder
Superstition
De meesten onder ons die het album Talking Book kennen weten dat het Stevie Wonder zélf was die ons intrigeerde met de shuffle-feel drumintro van zijn wereldhit Superstition. En hij zet het wel even neer! Hoor de inzet van dit strakke drumritme met de subtiele, bijna shufflende hihat evolueren tot de welbekende Wonder-swing die veel, veel verder gaat – en veel, veel beter voelt – dan gewoon een simpelweg vertraagde four on the flour-discobeat begin-tot-eind. En anders… heb je het waarschijnlijk nooit goed gespeeld.
Geïsoleerd komen de toegevoegde bassdrumnoten plotsklaps sterk tevoorschijn achter de voortploegende baslijn, en worden Stevie’s fills aan het slot van elk couplet duidelijker hoorbaar. Superstition onderscheidt zich in werkelijk alles: de feel, de orkestratie, en dan dat typische funky snare- en hihatspel waarvan we het gevoel hebben dat het wel eens een leven lang zou kunnen duren voordat we dát onder de knie hebben.

 
Slayer – Dave Lombardo
Angel Of Death
Soms vinden we dat we het er best goed van afbrengen met ons dubbele-bassdrumspel. En soms… luisteren we naar Dave Lombardo. Als je onverhoeds de drumtracks van Slayer’s Angel of Death geïsoleerd hoort langskomen, dus zonder de jankende leadgitaren en heavy slaggitaren, voel je je ineens niet meer dan een na-aper.
Misschien is de precisie van de bassdrumklappen en de krachtige manier waarop Lombardo ze speelt niet eens zo uitgesproken als we naar het complete eindresultaat van de opname van toen luisteren. Maar nu, 35 jaar later, zitten we nog steeds met ons mond open van verbaasde bewondering als we horen hoe subtiel Lombardo over de Octobans en toms manoeuvreert voordat hij losbarst in een razende aanval op zijn dubbele-bass.

 
Blink 182 – Travis Barker
Adam's Song
Wat zou er gebeuren als je een mix maakt van het razende tempo en de power van punk, de versieringen van het spel van Stewart Copeland, een hiphop-achtige groove en wat rudiments? Dan ben je nog niet half bij wat Travis Barker in zijn drumspel stopt. Halverwege een tour van Blink 182 trad hij toe tot de band, en maakte zich meteen onmisbaar. Zijn originele band The Aquabats, die maffe ska-vogels, had het nakijken, terwijl Barker de wereld een proeve gaf van het meest invloedrijke drumwerk van de laatste twee decennia.
Het verhaal gaat dat Barker zijn drumtracks voor de opnames van Enema Of The State, het eerste album van Blink 182 dat hij samen met de band maakte, binnen acht uur instudeerde en inspeelde.

 
The Police – Stewart Copeland
Message In A Bottle
Toen we Stewart Copeland in 2012 spraken en hem vroegen naar de drumpartij van Message In A Bottle, vertelde hij: ‘Je hoort de bell van een ridebekken op de backbeat. Dat is een overdub die veel drummers geprobeerd hebben live na te spelen.’ Oké, dat is duidelijk. Om dit spel exact te reproduceren, heb je dus meer dan vier ledematen nodig…
Wat ook blijkt uit de drumtrack is dat Copeland’s snare, met een sound vaak omschreven als cranked, helemaal niet zo hoog gespannen is, en met een grote dosis midhoog in de room mics is opgenomen.
Een van de meest interessante aspecten van deze song is echter hoe Stewart de snare helemaal weglaat in het tweede couplet, en dat de groove daar totaal niet onder lijdt!

 
Metallica – Lars Ulrich
Enter Sandman
Oké, we hadden een ander nummer kunnen kiezen om Lars Ulrich’s drumspel op z’n best te laten horen. Een nummer waarin hij meer volspeelt, bijvoorbeeld. Of we hadden gewoon de makkelijkste weg kunnen kiezen door diep, díep in te gaan op de ins en outs van die snaredrumsound van hem. Maar goed, het is het nummer geworden dat Metallica onverbiddelijk op een compleet ander pad zette. Enter Sandman staat op het titelloze Metallica-album en is een meesterwerk op het gebied van drumopname. En het bewijst des te meer dat de Tama Bell Brass snaredrum zijn naam als legende ruimschoots heeft verdiend. Het lage metal-AC/DC-gehalte van de drumpartij is verantwoordelijk voor die immense sound, geproduceerd in de One On One Studios (nu ‘17 Hertz’). Producer Bob Rock en engineer Randy Staub schijnen weken en weken te hebben gesleuteld aan de sound van de drums voordat er ook maar één take werd opgenomen.

Met dank aan diegenen die de tracks geïsoleerd hebben en op Youtube hebben geplaatst, en aan Tineke van Brederode die het artikel, eerder verschenen op Musicradar, vertaalde.

Isolated Drumtracks XL
Nadat we dit artikel online hadden gezet stroomden de reacties binnen, natuurlijk ook met wenslijstjes van andere tracks. We deden het verzoek die dan aan ons op te sturen, en daar kwamen ze. Isolated Drumtracks XL! 

Ben Brilhuis stuurde ons deze (dank!), met Dave Grohl: 

Wouter Post stuurde deze (ook dank!), met Mick Fleetwood: 

Angela de Leeuw stuurde ons deze (thx!), met Cesar Zuiderwijk: