Han Neijenhuis - Steve Gadd

Waarin onze held een oude drumheld ontmoet en terugdenkt aan zijn eerste drumleraar

Muzieknieuws 05-12-2019 10:12

tekst Han Neijenhuis
Foto's Drummerszone.com & Han Neijenhuis

Eind jaren zeventig, een jaar of zeventien was ik. Ik drumde al een tijdje en dat ging best. Vond ik zelf. Maar mijn omgeving vond dat het tijd werd voor les. Voor de muziekschool. Ik was huiverig voor de stoffige verhalen die ik erover hoorde. Veel theorie, saaie oefeningen op een snaredrum. Ik wilde Cozy Powell naspelen.
Toch ging ik er uiteindelijk heen. En het was gelijk goed. Want een fijne drumleraar: Wim van Hamersveld. Wim had een mooie lesruimte in de verste hoek van het gebouw, met twee witte drumstellen en aan de muur posters van beroemde drummers. Hij was een jaar of 25, had lang haar en rookte shag tijdens de les. Geen haan die daar toen naar kraaide.
Maar vooral, zijn lessen waren leuk, ik ging altijd graag. Natuurlijk leerde ik rudiments, pop- en latinritmes en we deden een poging tot jazzdrummen. Maar ook was hij geïnteresseerd in mijn voorkeur voor rock. We analyseerden de drumfills van Mick Tucker van The Sweet en we luisterden naar het soloalbum Over The Top van Cozy Powell, dat ik vol trots had meegenomen, maar wat niet zo zijn ding was. Dat merkte ik best.

Han (rechts) met zijn eerste drumleraar Wim van Hamersveld

‘Dat kan jij ook spelen’, zei hij toen we samen naar de plaat luisterden.
Dat was waarschijnlijk positief bedoeld, maar het maakte me aan het twijfelen. Was mijn drumheld dan eigenlijk maar een simpele houthakker?
Anders was dat met de drumsolo van Deep Purple's Ian Paice op Made In Japan. Die vonden we allebei gaaf, en Wim leerde me hoe Paice zijn triolen speelt. Daar heb ik tot op de dag van vandaag lol van.
Wim zelf was meer een jazzjongen. Steve Gadd was een van zijn favorieten. Een van Gadd's meest befaamde grooves is natuurlijk die in 50 Ways To Leave Your Lover van Paul Simon. Trakka-paf-tik-pok-tik-tik-pok-tik-paf-paf. Zoiets. Wim had hem uitgeschreven en ik studeerde hem netjes in. Ik had er niet veel aan in mijn rockband, maar toch vond ik het een fijn patroontje. Je kan me nog altijd op ieder moment van de dag of nacht vragen om 50 Ways te spelen; ik rammel het er zo uit.

Eén keer is me dat wel heel goed van pas gekomen. Ik deed eind 1998 auditie bij de bekende Achterhoeks/Twentse Top 40-band Superfly. Ik had een aantal nummers opgekregen, die ik goed had voorbereid. De auditie ging lekker. Mijn goede gevoel kon niet meer stuk toen het gesprek kwam op 50 Ways To Leave Your Lover. Dat speelden zij namelijk ook.‘Ken je dat misschien?’
‘Jawel!’
En ik zette hem in: Trakka-paf-tik-pok-tik-tik-pok-tik-paf-paf. Zoiets.
Ik zag de verraste gezichten van de bandleden. Eindelijk een drummer die de groove precies goed speelde. Een mazzeltje voor mij dat ik hem twintig jaar daarvoor had geleerd van Wim.
Ik kreeg de job bij Superfly. Of 50 Ways de doorslag heeft gegeven, weet ik niet. Extra punten heeft het me ongetwijfeld opgeleverd.

Door de jaren heen veranderde mijn muzikale voorkeur. Beter gezegd: werd breder. De fascinatie voor Powell, Paice, Peart en Bonham bleef en zal altijd blijven, maar er kwamen veel helden bij. Steve Jordan, Richie Hayward, Antonie Broek, Steve Gadd. Nou ja, Gadd was dat eigenlijk al wel sinds de muziekschool en vooral sinds ik even later dat fenomenale Concert in Central Park van Simon & Garfunkel ontdekte. Maar dat zeg je dan niet als hardrocker. Met lang haar. Dan houd je van drummers die er flink op los slaan. Niet van degenen die subtiel hun hihat bespelen en alleen al daarmee de hele band laten grooven.

Steve Gadd & Martin Verdonk met DuChamps Band in Arnhem

Dat deed Steve Gadd als vanzelfsprekend ook toen hij onlangs voor een dag of wat in de Sound Vision Studio in Arnhem verbleef om daar een plaat en een bijbehorende videosessie op te nemen met de DuChamps Band van gitarist-componist Lowik van der Velden. Fijne funky soul en pop, een tienkoppige band met de beste muzikanten en vocalisten uit de regio Arnhem. En één Amerikaan: Steve Gadd.

Hoe de vermaarde drummer in deze band terechtkwam vertelt hij in Slagwerkkrant 215 (januari-februari 2020). Want tijdens de afsluitende opnamedag, waarop de DuChamps Band de acht liedjes van het album live speelde voor een cameraploeg en een select publiek, zat ondergetekende namens Slagwerkkrant op de voorste rij. Of de achterste, het is maar hoe je het bekijkt. In ieder geval wel precies schuin achter Steve Gadd en zijn drumkit. De drummer die zo ongeveer alle grootheden der aarde heeft begeleid, zat twee meter verderop te spelen, in opperste concentratie. Brilletje op de 74-jaar oude neus, afwisselend turend naar zijn sheets links van hem, naar bassiste Ilse de Vries of naar de rest van de band. Hij maakte foutjes, net als iedereen. Hij vroeg de band een enkele keer om een song of een deel ervan te herhalen.
En ondertussen keek en luisterde ik naar hem. Naar die groove, die hihat en die − zoals percussionist van dienst Martin Verdonk het zo treffende zei − moddervette kick. En als bewonderaar vraag je je dan af wat het nou precies is dat het spel van Steve Gadd zo bijzonder maakt. Moeilijk te omschrijven; woorden als groove, dynamiek, subtiliteit, eenvoud of inventiviteit schieten te kort. Je moet het voelen.

Na de pakweg twee uur durende sessie nam Gadd even de tijd voor me. Ik vroeg hem uiteraard over deze sessie. over de band, de opnamen en hoe hij er bij betrokken was geraakt. Maar ten slotte pakte ik mijn kans om hem te vertellen over 50 Ways To Leave Your Lover. Dat ik de groove veertig jaar geleden had geleerd, dat ik hem door de jaren heen altijd was blijven spelen en dat ik tegenwoordig in mijn drumschool ook jonge drummers de groove weer laat spelen. En dat die er plezier aan beleven. Ik bedankte hem voor al zijn geweldige drumwerk en voor de inspiratie.

Han en Steve Gadd in Arnhem

‘O wow’, reageerde Gadd. Vriendelijk. met bescheiden stem. Hij leek het waarachtig leuk te vinden om te horen. Terwijk hij dit soort complimenten ongetwijfeld iedere dag krijgt als ie on the road is.
‘Jij ook bedankt voor wat jij doet’, zei hij. ‘Wij drummers hebben allemaal dezelfde missie. We laten elkaar horen wat we doen en wie we zijn. En samen verspreiden wij onze boodschap. Dat blijft geweldig.’
'Wij drummers'. Hij zei het echt, dé Steve Gadd. Nu een nog iets grotere held.
Met dank aan mijn oude leraar en tegenwoordig mijn allerbeste drumvriend Wim. Was toch een goeie keuze, die muziekschool.

Online columns Han Neijenhuis

Drummer en vaste Slagwerkkrant-auteur Han Neijenhuis is typisch zo iemand waarvan je niet weet of ie nou een schrijvende drummer is of een drummende schrijver. Wie hem volgt via social media, vindt foto’s en video's van optredens met bluesrockband The Veldman Brothers en voordien met bluesgitaarhelden als Tony Spinner en Leif de Leeuw, maar even zo makkelijk artikelen voor Soundz Magazine (interview Glenn Hughes) en dus onze eigen Slagwerkkrant (o.a. Hans Eijkenaar, Wouter Prudon, Jonathan Joseph, Camille Bigeault, Nicky Loman). Leuk op zijn Facebook-pagina zijn ook de column-achtige stukjes die hij regelmatig schrijft over zo’n beetje alles wat hem bezighoudt. Check ook zeker zijn boek met korte muziekverhalen: Dan Kan je Mooi Je Nieuwe Trui Aan (2019, Boekscout); te bestellen via de site van de uitgeverij