Herfstfest Drumfestival live verslag

Zondag 14 oktober 2018, Paard, Den Haag

Muzieknieuws 14-10-2018 08:07

Door Bouke Bijlsma en Erk Willemsen
Foto's door Dennis Boxem

Herfstfest drumfestival live verslag
Koen Herfst organiseerde zondag 14 oktober alweer voor de vierde keer drumfestival Herfstfest. Opnieuw met een indrukwekkende line-up. Drums en percussie; van jazz tot metal; een wervelend programma van clinics, concerten en een slagwerkbeurs. Als vaste partner is Slagwerkkrant uiteraard van de partij; zie het live verslag hieronder! 

We hebben de opening gestreamed via Facebook Live. Met de Drum Demons Tim Koning, Olaf Fase, Joran Dijkstra en Eddie van Dongen en daarna de winnaar van de Herfstfest Videocontest Emmanuel Afriyie. 

 

 

Wie kan Herfstfest beter openen dan Koen Herfst zelf?
Hij speelt op zijn forse Tama kit op het grote podium, en wordt meteen bijgestaan door de Drum Demons, bovenin op de zijbalkonnen van de grote zaal op compacte grote tomkits (achter de maskers herkennen we met enige moeite Tim Koning, Olaf Fase, Joran Dijkstra en Eddie van Dongen)

Na deze lekkere opening haalt Herfst de drie winnaars naar voren van de Herfstfest Drumcontest

1. Emmanuel Afriyie
2. Tim Velgersdijk
3. Mira Burgers

De nummers twee en drie krijgen op het podium hun prijzen (een Roland TM-2 triggermodule en Koen Herfst Signature Balbex drumstokken) en natuurlijk een applaus en een groepsfoto.

Emmanuel Afriyie ongenaakbaar
Winnaar Emmanuel Afriyie speelt vervolgens het Herfstfest Anthem (geschreven door Herfst en Kaz Rodriguez), en doet dat natuurlijk op zijn grote prijs: een Tama Superstar Classic met Remo vellen, een Zildjian K Custom cymbalpack (en een Roland TM-2 triggermodule). Hij heeft een kranige stijl die tegelijk stevig en soepel is, met veel lekkere hihatpatroontjes. Opvallend is hoe in alle chops en tricks die hij doet altijd de beat ongenaakbaar doorloopt. Hij krijgt een verdiend applaus, ook voor zijn ontwapenende dankwoord.

 

Koen Herfst's preview
Koen speelt vervolgens een preview van zijn nieuwe, nog titelloze album (hij zit midden in de opnamen). ‘Ik heb zin om te hakken; hoop dat jullie het ook leuk vinden.’ Het is een stevige rockinstrumental, gebaseerd op gitaarriffs, die hij ongetwijfeld zelf heeft geproduceerd. Daarna de nieuwe single Wild Wild Son van Armin van Buuren (featuring Sam Martin), waarop Herfst ook nadrukkelijk te horen is. Hij is er trots op en laat hem horen (en natuurlijk speelt hij mee met de opvallend poppy track, met eerder een poprockfeel dan een dance vibe). Na nog een woeste world dance track met oosters tintje, doet hij een open drumsolo, waarin hij zijn gloednieuwe Tama kit verkent. Het blijft verrassend hoe muzikaal en dynamisch Herfst’s imponerende uitbarstingen zijn (met watervlugge dubbele bass en rollende tomrolls), en hij sluit af met een lied voor vader Leo die hij nooit heeft gekend (ook een preview van het komende soloalbum).

De moederritmes van Richard Moelker & Richard Heijerman 
Daarna neemt het festival een grote vlucht met het indrukwekkende optreden van Richard Moelker en Richard Heijerman van Drumschool Cleuver. Zij namen een serie Afrikaanse ritmes onder de loep en speelden daarop gebaseerde composities.

Kijk naar een van de slagwerkstukken die ze speelden, waarbij Moelker vooral begeleiding doet en Richard Heijerman soleert, vaak ook terwijl hij met de linkerhand nog een basisritme speelt:  

 

In onderstaand fragment licht Richard Moelker de partijen toe terwijl ze gespeeld worden. 

 

Haags Talent
In het Paard cafe wordt de dag geopend door jonge drummer Max van Dijk (foto), die meespeelt met een begeleidingstrack. Daarna is de beurt aan Vincent Slechter, die zonder veel omhaal begint aan een spontane drumsolo. Beide drumjongelingen zijn door Koen Herfst geselecteerd uit de inzendingen voor de Herfstfest Drumcontest. Net niet genoeg voor de eerst drie plaatsen, maar ruim voldoende talent voor de opening van het programma in het knusse Paard cafe. Waarvan akte. Tim Koning, die de hele dag in het cafe gaat hosten, ziet het tevreden aan. Een mooi begin van de dag. Straks komt Sharon Harman.

Ton Dijkman 
Hij begint met een open solo, zo open dat het bijna kwetsbaar klinkt, en dat is dan meteen de kracht van de meester. Iemand met minder guts en kilometers achter zijn naam, zou waarschijnlijk onmiddellijk in de imponeermodus schieten. Ton Dijkman gaat gewoon lekker spelen, experimenteert wat met de set, stoeit wat met de time en het metrum. Fijn! Dat imponeren komt later uiteraard alsnog, als de begeleidingstrack begint te lopen, en Dijkman een ongenaakbare signature groove neerzet. Imposant is ook zijn verhaal over zijn ambassadeurschap van de Rick Jonckheere Foundation (de jonge drummer prijkt op zijn voorvel). Daarna speelt hij een soulfulle track van zijn soloalbum (waarvan er volgens Ton 1 is gekocht, en wel door Koen Herfst...), op stevig tempo met lekkere blaasriffs waarover het fijn fills spelen is.

Shufflen of niet
In het nummer daarna laat Dijkman horen dat het verschil tussen shufflen en recht spelen minder ingewikkeld is dan het lijkt (en velen denken); ‘je moet gewoon je gevoel volgen.’ Na het abstracte intro met veel volle tomrolls, blijkt het te gaan om Borsato’s hit Binnen. Met als je er zo naar luistert inderdaad een lekker wringende feel tussen shuffle en recht in. De producer dacht dat het geshuffled was terwijl Ton het toch echt recht dacht te hebben ingespeeld. Het resultaat was deze toch wel echt vette groove...

Vraag uit het publiek: ‘Hoe kom je aan die vette fills?’ Ton: ‘Nou, van John Bonham natuurlijk, maar ik speel ze zo slecht, dat niemand herkent dat ze van Bonham zijn.’
Daarna volgt een echte shuffle: Ik Leef Niet Meer Voor Jou. Met een tricky afwijkende handzetting op de hihat, die Dijkman afkeek van een anonieme drummer op een sessie, die naar eigen zeggen totaal niet kon shufflen. Moraal: bekijk elke drummer met respect, want je kunt van iedereen iets leren.
De afsluiter is een verrassende r&b track met vocals en rap, waarin Ton een behoorlijk funky beat speelt, compleet met bezeten snareroffels en gemene beatomdraaiingen. Voor een drummer die zichzelf in zijn verhaal voortdurend op de hak neemt als iemand die maar wat doet en louter zijn gevoel volgt, toch wel heel erg gekund. Ton Dijkman is gewoon een van onze topdummers.

Natuurlijk was er veel tongue in cheek humor van Ton Dijkman. Bijvoorbeeld als hij een nummer van een oudere cd van hem introduceert. Kijk hier maar: 

 

Makaya McCraven's maatsoorten
De knetterstrakke grooves van Makaya McCraven laten het publiek steil achterover slaan. De term 'onnavolgbaar' is hier goed op z'n plaats. De meest waanzinnig grooves passeren, vaak over een wat onbestemde set samples, soms alleen wat percussie, dan weer een loopend basloopje, waar hij vrijelijk, maar altijd messcherp overheen speelt. Zijn spel zit boordevol wendingen, metrische modulaties, is voortdurend spannend, zonder ooit de groove te verlaten, of hij nou in vijf, zeven of elf speelt. 

 
Gelukkig legt hij na een klein half uur spelen uit (op bovenstaande video vanaf 9.30 minuten) wat hij nou eigenlijk aan het doen was: 5 over 4, in zeven spelen, in elf, maar dat alles op een natuurlijke manier, zodat je bijna niet hoort dat de grooves zo'n aparte basis hebben.
Makaya McCraven speelde de avond ervoor met zijn band op het Mondriaan Jazz Festival. Hij brengt op 28 oktober zijn nieuwe album Universal Beings uit. Dat hij bekend staat als de beat scientist, is niet alleen tijdens zijn clinic te horen, maar ook op die plaat. 

Bekijk hier nog een fragment van het begin van zijn performance, dat we streamden via Facebook.

 

Camille Bigeault's polyritmes
Ze is bekend van haar vele video's op YouTube en speelt enkele play-alongs uit haar repertoire (zowel covers als eigen producties), naast natuurlijk een demonstratie van de polyritmes zie ze stap voor stap uitlegt.

 

 

Niek de Bruijn
Hij speelt onder meer mee met Skippin', een groove-georiënteerde jazztrack die hij opnam met het Stephanie Francke Quartet; een track die ritmisch echt alle klanken op vliegt. Lichte snare rolls, hoekige funky fusiongrooves met hihataccenten, jazzritmes met ride, rimclick en tom, en onvoorstelbaar dynamische fill-uitbarstingen. Of zoals hij zelf zegt: ‘Groepjes van vijf in vierkwarts, met een B’tje in driekwarts.’ Niek de Bruijn doet zich gelden als een van de aanstormende jazztalenten, en alles aan zijn spel ademt muziek, controle en meesterschap.



Mooi is ook zijn voor-de-vuist-weg-observatie over improviseren: ‘Het is een misvatting over improviseren dat je dan iets moet spelen dat je nooit eerder speelde. Je put altijd uit een grote bibliotheek van dingen die kent en kunt, en die ergens in je hoofd zitten, in je vocabulaire, zeg maar. Het spontane zit in wat je daarmee doet.’ Nou, dat zit bij Niek de Bruijn dus wel goed.

 

Jusso Whistler
Hij opent met een overtuigende drumsolo, maar schakelt daarna meteen over naar iets serieuzers: het verhaal over zijn aandoening: Focale Dystonie (dat we ook al eerder vertelden in een artikelserie in Slagwerkkrant). Een neurologische aandoening, en het zit dus in je hoofd, en daardoor is het ook moeilijk te genezen. Via de Muziekpoli Utrecht krijgt hij begeleiding, zowel fysiek als psychisch. Jusso laat zijn hoe hij zijn set-up heeft aangepast; vooral een extra gesloten hihat om problemen met zijn onwillige linkerbeen op te vangen. Jusso: ‘De muzikale oplossing is vooral om niet dezelfde partij te gaan spelen met andere middelen, maar om liever gewoon iets anders te gaan doen dat beter past en werkt.’

Zijn demonstratie daarna laat zien hoe hij op dit moment omgaat met deze aandoening (die nooit volledig zal over gaan) en hoezeer hij zijn weg daarin aan het vinden is. ‘Als ik nu speel met mensen die me kennen, zeggen ze: “We weten dat je iets hebt, maar we horen het niet.” Een geluidstechnicus zei wel; "Je bent iets opener gaan spelen.” Logisch, want ik maak wel bewustere keuzes, en speel alleen dingen die er toe doen. Geen onnodige shit waarmee ik in de kramp kan schieten.’
Het publiek in het Paard Café is duidelijk onder de indruk van deze clinic; niet alleen door de onvoorwaardelijke openhartigheid van Jusso Whistler, maar ook door zijn bevlogen en doorleefde spel.

 

Nate Wood's one man show Four
Nate Wood kun je met gerust hart een multi-instrumentalist noemen, en ook geeft hij een nieuwe dimensie aan de dooddoener ‘duizendpoot’. Hij bespeelt gezeten achter de drums zijn basgitaar met alleen de linkerhand op de hals, vaak met forse effecten erop, zodat het een harmonische klank krijgt. Met de rechterhand en zijn beide voeten bespeelt hij de kleine drumset-up, en daartussendoor ziet hij ook nog kans om hier en daar en paar synthtoetsen in te drukken (hij heeft vier analoge synths, waarvan de vierde is gelinkt aan de bas, en die volgt dan de basnoten harmonisch voor kleuring en sounds). Ook heel belangrijk; hij heeft een aantal pedalen om instrumenten te muten, zodat hij als een dj dingen kan droppen en opbouwen.

Wood’s drumspel is los van alle andere dingen die hij doet al behoorlijk indrukwekkend. Met 1 hand en 2 voeten speelt hij snelle drum 'n' bass-achtige patronen op bass en snare, en veel bijtende patroontjes op zijn hihat en kleine Xhat. O ja, hij zingt er ook nog bij...
Zijn kurkdroge comment: ‘Het is nog steeds work in progress...’ Dat belooft, want het publiek in de Kleine Zaal is met stomheid geslagen over de performance van Wood. De onafhankelijkheid, de muzikaliteit en de totale weirdness. Een genie in een zelfbedachte categorie.

We streamden het begin van zijn concert via Facebook Live: 

 

Aaron Spears 
Na een indrukwekkend staaltje gospelchops over Radiohead (waarom ook niet!?), wil het publiek wel wat vragen stellen. Aaron Spears is geduldig en weet als altijd zijn bevlogenheid over te brengen, met een combinatie van diepe passie en even zo diepe rust, en de volkomen afwezigheid van attitude die de omgang met gospeldrummers meestal zo prettig maakt.
Na een behoorlijk diep groovende shuffle over een begeleidingstrack, met opnieuw veel uitspattingen over de toms, vertelt hij met voelbaar respect over zangeres Ariana Grande, en benadrukt hij hoe belangrijk feel en groove zijn als je speelt in de band van zo'n commerciële popster in de buitencategorie. De track van Grande waar hij bij meespeelt, zal weinig van de aanwezigen in hogere sferen hebben gebracht, maar de beat en de functionele pocket vertellen het hele verhaal - en zeker dat rechterhandje op de hi-hat, zie de Facebook Live video! Aaron Spears rules!

Bijzonder is ook de track Can't Get Right van Ghost-Note, de band van Sput Searight en Nate Werth (beide ook van Snarky Puppy); een nummer dat gewoon in vierkwarts is, maar met zulke weirde accenten, dat je zou zweren dat de maatsoorten en metrische modulaties alle kanten op gaan. Zo weird dat zelfs Spears even geen pocket meer speelt; niet echt dansbaar, wel te gek.

Op verzoek uit het publiek speelt Aaron Spears naast een over the top track van zijn Britse vriend Kaz Rodriguez ook nog zijn Youtube-hit Caught Up; een vette r&b groove met een pocket die zo diep is dat de Chinezen mee kunnen dansen. Zo!

Grande Finale 
Na de toegift van Aaron Spears is het tijd voor de Grande Finale, die geweldig wordt ingeluid door het spannende optreden van Xammeramme, de drummersgroep die samba een rock 'n' roll feel geeft en inventieve stukken vergezeld doet gaan van een superkrachtige choreografie.

Cesar Zuiderwijk neemt vervolgens het voortouw bij het slotoptreden van de Drum Demons, dat ook nog eens versterkt wordt door de Polynesische percussie- en dansgroep Maeva. Het feest is compleet als Emmanuel Afriyie en Camille Bigeault de twee drumsets op het podium gaan bespelen. 

Koen! 
Alle complimenten naar organisator en programmeur Koen Herfst en coördinator Joran Dijkstra voor deze enerverende dag boordevol slagwerk van allerlei soort, dat we in één lange flow hebben mogen ervaren! Top!