'Heb je nog iets leuks gehoord, deze week?' - en dat was week 10 van 2014

Blog 05-03-2014 00:00

Voordeel van de titel van dit blog is dat ik mij direct kan wijden aan dat wat me bevalt, en ik niets hoef te melden over alle muziek die ik hoorde en die me niet raakt. Ik hoorde cajóns, jazz (een nieuwe Brian Blade-track!) en metal (Pyrrhon, met drummer Alex Cohen) de nieuwe Afghan Whigs (drums: Cully Symington), oude Peter Erskine en zag een mooie clinic van Nicky Hustinx. 

 

Hij staat al op de cover van de laatstverschenen Slagwerkkrant (maart-april 2014) en is druk met van alles (o.a. Eefje de Visser, binnenkort Color Reporters), en Nicky Hustinx kan bovendien mooi vertellen over drummen en zijn opvattingen over en invulling van ritmes bij deze acts. Een stuk of zestig aanwezigen werden in Drumland in Lijnden (tussen Amsterdam en Badhoevedorp) getrakteerd op Hustinx' rijke muzikale fantasie, humor en mooie techniek, zowel op zijn eigen Ludwig Legacy/Istanbul-set als op de nieuwe Ludwig Signet, een drumstel dat 'budget' kan zijn omdat je het zelf in elkaar mag zetten maar dat er bepaald niet minder om klinkt.

Ik heb de afgelopen week tijd doorgebracht met Paco De Lucía. Vanwege zijn overlijden en de documentaire die ik voor mijn korte IM op Gitarist.nl getipt kreeg (dank Erk en Charly van MixedWorldMusic). En vanwege zijn albums Zyryab en Cositas Buenas, die vol staan met muziek die me blijft uitdagen en inspireren. Muziek waarin cajóns een duidelijke plek hebben! Wel zo leuk, het besef dat de klopkistjes uit Peru een plek in de Europese muziek kregen eind jaren '70, toen De Lucía's percussionisten Rubem Dantas en Manuel Soler met dat instrument een duidelijkere ritmische invulling gaven aan de flamenco (album: Solo Quiero Caminar uit 1981).

Hier een video van Dantas bij De Lucía in 2001, met een cajónsolo samen met (percussionist/danser) El Grilo.

Natuurlijk heeft De Lucía's uitvoering van Rodrigo's Concierto de Aranjuez zijn rondjes gedraaid in huize Van Schaick, zij het met de jaren onder steeds meer protest van de gezinsleden: teveel Ennio Morricone, te cheesy, die melodie van het Adagio, en zo voort. En dan is de uitvoering van De Lucía met het Orquesta de Cadaqués en dirigent Edmon Colomer nog een stuk minder zoet dan de kersverse interpretatie van Miloš Karadaglic met het London Philharmonic Orchestra onder leiding van Yannick Nézet-Séguin. Platenlabel Deutsche Grammophon lijkt met de zwoel in de camera kijkende Montenegrijn op het zogenaamde pop-klassieke publiek te mikken, en dan kan een extra lepeltje suiker geen kwaad. Ik schreef een wat uitgebreidere recensie van album Aranjuez voor de aprileditie van Gitarist (verschijnt 22 maart), en ik kan vooral de solostukken die Karadaglic speelt aanraden, waaronder Manuel De Falla's Homenaje uit 1920, opgedragen aan Debussy en het eerste werk voor sologitaar geschreven door een componist van naam. 

Dit is de EPK die Deutsche Grammophon/Mercury voorafgaand aan de release van Aranjuez verspreidde:

 

En dan een welgemeend welkom terug, Greg Dulli. Misschien is het een teken van de mildheid die komt met de middelbare leeftijd, maar ik wil Do To The Beast helemaal niet afzetten tegen de rest van hun discografie en ben gewoon blij met dit nieuwe Afghan Whigs-album, het eerste sinds 1998 (op Sub Pop/Konkurrent; op de foto staat drummer Cully Symington tweede van links, Dulli vooraan).

Ik geniet van de ruw gestileerde rocksongs, van de dromerige passages, van de soulvolle grooves die zomaar plaats kunnen maken voor tribal of punky ritmes, en ik geniet heel erg van de herkenbaarheid én de beperkingen van Greg Dulli's zang. Vervaagt de lijn tussen de muziek die Afghan Whigs maakte tot het uiteenvallen in 2001 en de muziek die Dulli opnam onder eigen naam, met Mark Lanegan en met The Twilight Singers sindsdien? Het doet er niet toe. Op Do To The Beast klinkt Dulli in topvorm. Echt grote namen vind je niet tussen de kleine letters - Afghan Whigs speelde recentelijk met Usher en coverde meer moderne soulmuziek - maar verder horen we naast de zevenkoppige Whigs gewoon weer een hele rits muzikanten uit Dulli's brede kennissenkring. Pak de wringende indie-rootsrock van het openingsnummer Parked Outside en de bombast van slotnummer These Sticks en je weet waar je aan toe bent. Hier is de eerste single van de plaat: Algiers.

De metalband die mij deze week het meest is bijgebleven en die ik dit jaar dus zeker vaker zal draaien, is Pyrrhon uit New York. Progressieve deathmetal, noemen ze zichzelf. Luister maar: op Bandcamp kun je twee tracks van hun nieuwe album The Mother Of Virtues beluisteren (release 1 april op label Relapse). 

Balkanized blijft nog redelijk binnen de perken, maar het titelnummer van 10.35 minuten is een kolkende maalstroom van extreme metalgekte, vol galmende dissonanten en ritmische uitspattingen. Moeilijk om een recente video van de band te vinden, maar dit optreden in de kleine Saint Vitus bar in Brooklyn is sfeervol en veelzeggend genoeg.

Drummer Alex Cohen speelt vrij, zoals je mag verwachten van iemand die studeerde met Dave Weckl, Adam Deitch, Ari Hoenig en Billy Drummond. Hij schrijft lesrubrieken voor Drumheads magazine en op zijn website vind je een aantal interessante video's, waaronder deze:

 

Peter Erskine noemde ik in de lead van dit stukje omdat ik zijn boek No Beethoven lees. 'An Autobiography & Chronicle of Weather Report' is de ondertitel. Wat ik van het boek vind komt nog wel te lezen op de recensiepagina's van Slagwerkkrant, maar het inspireerde in elk geval tot het draaien van oude Joni Mitchell en Weather Report-albums, waar Erskine zo mooi op te horen is.

Tot slot even Brian Blade & The Fellowship Band. Omdat ik daar blij en gelukkig van word! Platenlabel Blue Note postte deze week een bericht over het nieuwe album Landmarks dat op 29 april zal verschijnen. En er is een track te beluisteren op deze Soundcloud-pagina: He Died Fighting.

Heerlijk, een album om naar uit te kijken!