North Sea Jazz 2019 - liveverslaggeving vanuit Ahoy

Videofootage, foto's en verslagen

Muzieknieuws 13-07-2019 13:07

Tekst Dick de Waal 
Foto's en video's Eric van Nieuwland, Reinout Bos, Klaas Jan Stol en Erk Willemsen 
Eindredactie Tineke van Brederode

Dag 3, zondag 14 juli 2019

The Baylor Project
Drummer Marcus Baylor verving ooit Will Kennedy bij de Yellowjackets en speelt op zondag met een indrukwekkende band in de Mississippi. Op vocals niemand minder dan zijn eigen vrouw Jean Baylor. Gerede kans dat dit de meest gezellige band van het weekend is: er wordt onderling gelachen en aangemoedigd dat het een aard heeft. Bugel en sopraansax maken het plaatje af. In Richie Goods heeft dit project een contrabassist gevonden met een metersdiepe groove en bijbehorende expressie. Baylor kijkt 75 minuten lang vol bewondering naar z’n vrouw en maakt in de drumluwe delen filmpjes van zijn geliefde: leuk voor later. De gospel van pianist Terry Brewer zullen we niet gauw vergeten. En datzelfde geldt voor die grandioze drumsolo, met mallets en brushes. Enerzijds is daar beheersing, anderzijds een intensiteit die sterk doet denken aan de beukende klappen van Elvin Jones.

Robert Glasper - Everything's Beautiful - Tribute to Miles Davis
Gisteren vloog er in de Hudson nog een zeemeeuw over het Robert Glasper Trio. Dat is niet direct relevant, maar wel een geinige anekdote. Vandaag geen vogels, maar Everything’s Beautiful - Tribute to Miles Davis. Even denk je ‘toch opmerkelijk, een Miles-tribute zonder blazers in de line-up, maar dat bleek uiteindelijk prima opgelost met creatief gebruik van samples en vocals. Die zang van zangeres Ledisi is heavy en spooky, eigenlijk zoals Miles zelf ook was. Toch krijgen we nog een saxsolo aan het einde: waar komt die nu ineens vandaan? Damión Reid kan je goed gek maken met een time die, bijvoorbeeld in het indrukwekkende Tutu, van voor naar achter en weer terug lijkt te bewegen. Het geluid van de koperen Tama, met orkestrale snaren, was lekker karakteristiek scherp.

Maisha
De dag begint met Maisha, de Londense band van drummer/bandleider Jake Long. We filmden een kwartier, met in de video een uitgebreide goorvesolo van hem vanaf minuut 7.

Dag 2, zaterdag 13 juli 2019

 Damión Reid - foto door Reinout Bos

Robert Glasper Trio
Robert Glasper betovert leken, liefhebbers en connaisseurs in de Hudson, in een trio met bassist Vicente Archer. Tel daarbij op Damión Reid die zich bedient van akelig snelle tweeëndertigste brushpatroontjes en het is duidelijk waarom deze Artist in Residence hier vandaag acte de présence geeft en deze hypersubtiele slagwerker de aangewezen man is voor diens delicate ondersteuning. Muziek werkt nauwelijks anders dan geslaagde talige communicatie: zonder het luisteren is er niets. De sociaal gekozen samples werken mesmerizerend en bewegend, zeker in tijden als deze. Zelden zagen we een drummer anderhalve minuut lang een brushsolo geven die zo beladen was als hier. Reid speelt mathematisch scherp en puntig en slaagt er desalniettemin in te ontroeren. Die linkerhand is hierin jaloersmakend: hoe dan?! Ook hier de nodige humor (een onverwacht eindje klinkt, en Glasper weet dat dit werkt). Reid hoort ontegenzeglijk bij Glasper: ze voelen elkaar feilloos aan; weten allebei exact waar de ruimte op de millimeter kan worden gepakt in dit hoogst percussieve pianofestival. Iets verzorgder dan bij pakweg een Camilo of Corea, waar de drums nog weleens dynamisch of technisch een circus op zich worden: nee, in balans.

 
Johnathan Blake - foto Eric van Nieuwland

Pérez Cohen Potter Quintet
Oei oei, die bell van Blake in combinatie met Chris Potter. Terwijl half North Sea is afgezwaaid richting Toto, genieten wij nog van Johnathan Blake, die alles in de strijd gooit bij het Pérez Cohen Potter Quintet in de Hudson. Een ode aan vrouwen, dat is het thema van vanavond. Zo immens terecht en misschien een muzikale stap naar een betere wereld. Trompettist Avishai Cohen vertelt over het belang ervan, en de luisteraar kan niet anders dan instemmen. Vrouwen doen het nu eenmaal beter in society, geven ons het leven en verdienen zo veel meer respect dan ze momenteel in onze wereld krijgen. Zonder ook maar een enkele vrouw op het podium, is de boodschap volledig duidelijk. Blake belt iedere dag met z’n moeder. Gewoon om even dag te zeggen; te vertellen dat hij van haar houdt, of om te melden dat-ie in Den Haag een wasserette heeft gevonden om zijn onderbroeken te wassen. Hij drumt op het podium met een universitaire techniek en een genadeloos gevoel. Alles is bewonderenswaardig. Wat een warm mens. Interview volgt.

Dag 1, vrijdag 11 juli 2019


Chris Dave - foto Klaas Jan Stol

Robert Glasper with Chris Dave, Derrick Hodge and special guest Yasiin Bey
Bij toetsenist en Artist in Residence Robert Glasper wordt hyper-groovy en stilletjes opgebouwd. Chris Dave houdt smoothly de rem erop in het intro met Glasper en bassist Derrick Hodge. Even nog geen enkele krachtpatserij, maar de Congo opwarmen met een kwartier van veelal analoge vintage synthsounds uit de Korg Kronos: gaaf. Het heeft iets weg van een vrije workshop waarin weinig lijkt vast te staan en alles mag. Heel cool voor muzikanten-muzikanten; mogelijk moeilijk te vatten voor het brede publiek. Chris Dave krijgt alle ruimte om in die marge allerhande sicke geinigheid uit de kast te trekken, hoe schijnbaar eenvoudig soms ook. Centraal staat in de prelude het sympathieke verhaal. Best verfrissend overigens, om Dave in deze rol te zien. In minuut 40 komt rapper en special guest Yasiin Bay (aka Mos Def) er pas bij. Het tempo gaat omhoog, de beats worden lekker breaky en de tent wordt wakker. Chris Dave is een van die drummers die organisch bewerkstelligt wat computers altijd zullen ontberen: groove en gevoel.

 
Makaya McCraven - foto Klaas Jan Stol

Makaya McCraven with special guests Brandee Younger and Joel Ross
Zijn album Universal Beings deed het wereldwijd erg lekker en ook live brengt Makaya McCraven nu een flinke bak marimba en harp mee. Voldoende ruimte werd genomen om een lieflijke introductie neer te zetten voor een optreden dat binnen 75 minuten zou uitmonden in een explosie van virtuositeit. Het is leerzaam en vooral inspirerend om te zien hoe steeds meer drummers bandleiders worden en daarin een leidende rol nemen in de compositie. Het soundchecken van de harp van Brandee Younger zorgde voor kopzorgen in de Congo, maar dat mocht de pret niet drukken. In deze gig gaat vooral veel ruimte naar vibesman Joel Ross. Van diens weergaloze partijen op vooral marimba vliegen we naar vrij rücksichtsloze bebopsaxsolo’s door Irvin Pierce. Het is die man die op een bepaald moment de toon zet, een deel van de zaal misschien angstig maakt, maar daarmee tevens echte liefhebbers binnenhoudt. Dan wordt het pas werkelijk spannend. McCraven gooit er een razendsnelle dancegroove in die compleet in tegenstelling staat tot wat we hiervoor hoorden en soms doet denken aan Paco Séry in de jaren tachtig.

Makaya McCraven tijdens zijn clinic - foto Reinout Bos

Voorafgaand aan zijn concert deed Makaya McCraven een clinic op het Hudson Terrace. Een fragment daaruit in onderstaande video, waarin hij een vraag uit het publiek beantwoordt: 'Voel je je meer verbonden met het drumspel van Elvin Jones of met de computerbeats van J Dilla?'

Diana Krall
Het concert van Diana Krall past optimaal in het thema van de eerste middag: rustig beginnen, want we hebben nog drie dagen voor de boeg. Achter de drums Karriem Riggins, die we al tweemaal benaderden voor een interview maar helaas nooit thuis gaf. Het kwartet, met Joe Lovano op sax, levert precies wat je er aanvankelijk van verwacht als je Krall in je platenkast (excuus: Spotify) hebt staan: licht verteerbare jazzliedjes, sexy heesheid en vooral weinig verrassingselementen. Aanvankelijk, want het is juist Riggins die de diepte opzoekt en de inmiddels zonnige namiddag die extra sjeu geeft die het viertal weghoudt bij complete voorspelbaarheid. Riggins kent een undeniably veelzijdige trackrecord, die beweegt van x naar y en via z weer terug naar a in het corpus van de vrijere muziek. Maar hier is hij in dienst van, wat betekent dat er met name uitermate swingend wordt gecomplementeerd zonder ergens buiten de lijntjes te kleuren. Het percussief spektakel beperkt zich tot een enkele korte vlammende feature. In het extreem rappe Devil May Care, gaat het gas er tijdelijk op bij Riggins en de rest. Hier moet even gewerkt worden en dat is, hoe je het ook wendt of keert, een verademing.

Steve Gadd - foto Klaas Jan Stol

Steve Gadd Band
Gadd nam z’n eigen snare-standaard mee: zoeen die maar twee kanten uit kan: goeie anekdote inderdaad om de introductie van de band kracht bij te zetten. De Steve Gadd Band vaart, hoe kan het anders, voornamelijk op de groove. Na vier minuten komt pas de eerste klap op het snarevel en daarna horen we heel lang alleen maar rimclicks: prima zo. Steve Gadd speelt graag liveliedjes met leuke onderhoudende bandjes, iets wat-ie in de jaren zeventig en tachtig iets minder deed omwille van zijn enorme studioambities. De inmiddels in Hawaï wonende drummer begeleidt bovenal, en doet dat met een opvallende monterheid. Doffe flamdreunen op de Recording toms op de 2 en 4 in bossa’tjes: het is alsof je naar de leader luistert van je favoriete Amerikaanse serie van veertig jaar geleden. Met een Fender Rhodes en een drumgeluid waar geen jazzdummer van nu nog op zou komen, maar waar Gadd al veel langer dan een halve eeuw op vertrouwt. Composities van onder anderen pianist Kevin Hays en Michael Landau: heel fijn gitaartje trouwens in The Long Way Home van de hand van laatstgenoemde.

Dafnis Prieto - foto Klaas Jan Stol

Dafnis Prieto Big Band featuring the Aarhus Jazz Orchestra
Afro-Cuban goes Denmark. Dafnis Prieto verzorgt met het Aarhus Jazz Orchestra in bigbandvorm de eerste act van North Sea 2019. Spatstrak, beheerst, constant in control en ontspannen glimlachend naar percussionist Eliel Lazo: dat is de sympathieke Cubaan Prieto. Hij zit front and center, leidt de dertien blazers naast hem, en het feest kan vanaf noot één eigenlijk al niet meer stuk. The Sooner The Better klinkt: een prachtig werk van het album Back To The Sunset uit 2018, waarmee hij niet alleen hier hoge ogen gooit maar ook een Grammy won. Het biedt de superbalans die deels voortkomt uit het voordeel van de eerste soundcheck van de dag, maar vooral uit een professionele trefzekerheid en kunde. We bewegen naar lekker heavy en vilein gearrangeerde  blaasarrangementen, perfect in contrast met de sprookjesachtige dwarsfluit. Over een pulserende pedal op de bas en vleugel, geeft Prieto polyritmiek die altijd sierlijk blijft en nergens misplaatst of opdringerig wordt. Snelle hihatcrescendo’s en half- of doubletimewisselingen, waarbij het wonderbaarlijk blijft hoe de gloek van de cowbell zo af en toe komt bovendrijven. Een heerlijke opener, met een verstandig opgebouwde set van Love Boat-klanken naar virtuositeit. En wat een fijne papierdunne cymbalsounds.

Een fragment, met drums-percussieduel!

Honderden topdrummers en percussionisten op North Sea Jazz
Het blijft ieder jaar toch weer onvoorstelbaar, die enorme hoeveelheid topslagwerkers die je binnen drie dagen kan gaan bekijken op North Sea Jazz.

Het is toch een cadeautje als je vrijdag 12 juli Ahoy binnenloopt en als eerste concert in de Madeira-zaal de Dafnis Prieto Big Band mag aanschouwen, en dat je dat concert niet eens kunt uitzitten omdat de Steve Gadd Band al begint in de Hudson? En dat je dan ook, alweer voordat dat optreden is afgelopen, door moet naar de Amazon, omdat Kariem Riggins daar speelt, de kameleondrummer, die traditioneel bij Diana Krall speelt maar in het dagelijks leven een van de hipste producers van de VS is. En verder deze vrijdag: percussionisten Eliel Lazo, Yaroldy Abreu en Roberto Vizcaino Jr (de zoon van) en drummers David Garibaldi, Nasheet Waits, Makaya McCraven, Chris Dave, Joey Baron en Kendrick Scott, om er natuurlijk slechts een paar te noemen.

Op de zaterdag keren Eliel Lazo, Kendrick Scott en Joey Baron terug voor een tweede concert, en gaan we verder kijken naar Billy Hart, Jonathan Blake, Bill Stewart, Damion Reid, Shannon Forest, Lenny Castro en Willie Jones III.

Highlights van de zondag: Marcus Gilmore, Dave King, Ronald Bruner Jr, Marcus Baylor, en opnieuw Damion Reid.

Ook treden er natuurlijk veel Beneluxslagwerkers aan, zoals Emmanuel Afriyie, Marissa Kwame, Chris Strik, Bram Vanhove, Joost Lijbaart, Niek de Bruijn, Olav van den Berg, Dré Pallemaerts, Jordi Geuens, Martijn Vink, Marcel Serierse, Yannick van ter Beek, Vinsent Planjer, Mark van Kersbergen, Joost Kesselaar, Eric Ineke, Joost van Dijck, Reda Samba, Saïd Vroon, Annick Sickinghe, Mark Schilders, Nello Biasini, Sonny Groenveld, Gino Groeneveld, Tienson Smeets, Gino Buragevic, Salle de Jonge, Eddy Koopman, Murk Jiskoot, Philipp Moser, Paul Wiltgen, Reinaldo Gaia, Dale Smeets, Konrad Mattheus, Pieterklaas de Groot, en zoals bijna ieder jaar twee keer: Jamie Peet.

North Sea Jazz
12-13-14 juli, Ahoy Rotterdam
www.northseajazz.nl