Smells like teen spirit...

Blog 05-04-2014 00:00

5 April 2014 - 20 jaar na de dood van Kurt Cobain. Maar op dat moment wist niemand daar ook maar iets van. Het zou nog drie dagen duren voordat hij werd gevonden. Dat was best een mooie zonnige lentedag, die zondag 8 april.

Ik was 16, bijna 17 en stond op het punt om mijn toekomstige vrouw te ontmoeten. In de weekenden had ik thuis het rijk voor mezelf. Mijn moeder en stiefvader gingen naar hun boot in Zeeland, en ik verhuisde mijn matras naar de huiskamer. Kabel hadden we niet en in de huiskamer hadden we een schotelantenne en dus MTV. Een zender waar je in die tijd vooral gewoon nog muziek op kon zien. Ik vulde mijn weekeinds achter mijn drumstel, op zaterdagavond naar jongerencentrum de Sater om een biertje te drinken en verder vooral heel veel muziek.

smellslike1
1994 - heel veel rood haar...

Zo ook zaterdag 7 april, met als gevolg dat ik op zondag een gat in de dag sliep. Na een uurtje of twee achter mijn drumstel snel naar binnen om iets te eten, toen er een extra uitzending van MTV-news voorbij kwam. Zelfmoord, ik heb nooit kunnen begrijpen waarom mensen die keuze maken, en ik kan het nog steeds niet. De maandag daar op is het natuurlijk het gesprek van de dag. We zitten met een groepje bij het 'rookhol' op school en het valt me op dat iedereen opvallend openhartig is, over de dood en over doodgaan. Tieners die ineens geconfronteerd worden met een gevallen held.

Het zal nog een paar jaar duren voordat de nalatenschap van Nirvana echt in een historisch perspectief zal komen te staan. Drie studioalbums waarvan de tweede de soundtrack is van een generatie. Een plaat met simpele songs die draaiden om een gevoel, om overtuiging. Om diezelfde reden heb ik de zogenaamd legendarische MTV-unplugged sessie van Nirvana nooit kunnen waarderen. Cobain was een geknakt vogeltje, ontdaan van zijn scherpe tanden, een hoopje ellende dat valsig en doodongelukkig een aantal liedjes zat te spelen. Dat kan nooit de bedoeling zijn van rockmuziek.

smellslike3
Vierdelige setjes waren ineens weer hip, maar niets voor mij...


Ook op In Utero, de laatste studioplaat is, zeker achteraf, het verval al te horen. Maar dat magistrale Nevermind lijkt door de jaren heen alleen maar beter worden. De schreeuwende uithalen van Cobain, de beukende drums van Dave Grohl. Dank je wel Kurt Cobain, voor een van de beste rockplaten uit de geschiedenis, en dank je wel voor een herinnering aan mijn jeugd die ik nooit meer kwijt zal raken. 20 jaar, waar zijn ze gebleven.

Smells Like Teen Spirit, de geur van mijn oefenruimte.

zoeken
zoeken