'Heb je nog iets leuks gezien op de Musikmesse?'

Blog 26-03-2014 00:35

Ik denk dat die vraag mij nu vijftien keer is gesteld. Logisch, want er is gigantisch veel te zien op de beurs in Frankfurt. als je van muziek en muziekinstrumenten houdt, zit er als vanzelf ook heel veel leuks tussen. Mensen met weinig tolerantie voor drukte en herrie zullen misschien zeggen dat ze er na een paar uur wel weer genoeg van hebben, maar mijn ervaring is anders. Drie dagen op de Messe en nog heb ik het gevoel dingen te missen. Soms is dat terecht - collega's struikelden over Jeff Beck, bijvoorbeeld, die op weg was naar een signeersessie bij Fender - en soms onterecht. Heus niet álles wat je als wandelganger wordt opgedrongen door fabrikant en distributeur is de moeite waard, en veel demonstrateurs spelen merkbaar op de automatische piloot.

Maar toch: de hoge concentratie aan muzikanten, producers en productontwikkelaars maakt de Musikmesse voor mij een niet te missen event. In Slagwerkkrant 181 (mei-juni 2014, verschijnt 19 april) kun je lezen hoe testredacteur Dennis Boxem de Musikmesse ervaart, nieuwtjesjager als hij is. Een voorproefje daarvan kreeg je al via de videoreports vanaf de beursvloer. Als algemeen hoofdredacteur van Slagwerkkrant (en Gitarist, en Interface) bekijk ik de Messe met andere ogen dan Dennis. This year's model is leuk, maar last year's heb ik misschien gemist, of vind ik misschien nog wel mooier... Zo heeft elke stand veel te bieden en kan ik rustig met een productspecialist praten over, bijvoorbeeld, een Israëlische drummodule (de ePiccolo EE-100) die vorig jaar al werd gespot - maar niet door mij. Die rare opvouwbare akoestische gitaar van de Tsjechische bouwer Furch (Little Jane) blijkt al drie jaar op de markt te zijn, maar mijn enthousiasme wordt er niet minder om, zeker als zo'n gitaar dan ook nog eens lekker wordt bespeeld.

Opvallend was de stand van GoPro; net als op de NAMM Show in Anaheim in januari, had het cameramerk een glazen kooi neergezet waarin je naar hartelust mocht spelen met je band (zie foto bovenaan dit blog), mits je jezelf voorzag van een (of meer) GoPro-cameraatjes. Speciaal voor muzikanten heeft het merk, dat zijn origine heeft in de surfwereld, het GoPro HD Hero3+ Music pakket op de markt gebracht. Op grote schermen was alvast te zien wat drummers als Carter Beauford en Tony Royster Jr. daarmee hebben gedaan. Op internet vind je meer 100% GoPro video's, met o.a. Thomas Pridgen en meest recent Marco Minnemann. Die laatste twee staan ook op onze videopagina!

Ik zoek tussen alle knoppen, promopraat en herrie die de Musikmesse kenmerken ook naar de muziek. De Duitse muzikantenscene ken ik niet goed, moet ik tot mijn spijt bekennen. Ik vroeg mij af waar die drukte bij de als altijd indrukwekkende Mapex-stand toch voor was. Niet voor Russ Miller, die stond wat afzijdig achter de toonbank te praten met een van de vertegenwoordigers van het merk. Nee, het bleek om Dirk Felsenheimer alias Bela B. te gaan, drummer/songschrijver van Die Ärzte. Goed voor een miljoenenverkoop in Duitsland, maar ik zou over hem struikelen zonder hem te herkennen. Zalig zijn de onwetenden, dacht ik dan maar, en vervolgde mijn weg door een massa vol beroemdheden.

Wie ik wel herkende: de uit Dortmund afkomstige (op de linkerfoto) Tony Liotta - we bespraken zijn les-dvd Drum Energy in Slagwerkkrant 177 (sept-okt 2013) - e-drumde ook bepaald energiek, gewoon op de vloer van de stand van Alesis, in de voor elektronica en muzieksoftware ingerichte hal 5.1. David Åhlund die echt heel goed weet wat hij doet met Rolands Aira-serie en met name die TR-8 drumcomputer: top! Dirk Brand (rechterfoto) die zich helemaal in het zweet speelt in de drumbooth op de Roland-stand: heerlijk om te zien. Wat zou ik graag eens zo'n hybride setje samenstellen.

Markus Czenia's optreden heb ik helaas moeten missen, maar Claus Hessler zat bij Sabian op de stand te drummen, in een glazen kooi. 'Smaakvolle drumsolo's van een griezelig technisch niveau', aldus recensent Mark Eeftens in Slagwerkkrant 178 (nov-dec 2013) over Hesslers lesmethode Drumming Kairos, en de man kon inderdaad boeien van de eerste tot de laatste seconde. Onvermoeibaar, was hij; via de Media Stuff pagina op zijn website kom je bij beeld en geluid terecht, want ik schoot slechts een foto:

Op onderzoek in hal 3.1, tussen de akoestische gitaren en de accordeons, liep ik tegen percussionist/drummer Marcel van Cleef aan, die juist bezig was zijn demonstratie van Schlagwerk cajóns en de daarvoor ontwikkelde add-ons voor te bereiden. Van Cleef kennen we van solo-slagwerkconcerten en dvd's als . Later die dag zou hij op de Agora Stage spelen en alles uit de Schlagwerk-catalogus halen wat erin zit, maar nu hield hij het klein. En fijn! Wat hij hier op de Musikmesse liet horen en zien was en inspirerend. De cajón is voor elke drummer een laagdrempelig instrument, en met de extra's die Van Cleef demonstreerde krijg je een klankenpalet aangereikt dat een volledig drumstel benadert.

Ik heb hier drie zelfgeschoten filmpjes:

Op Marcels Youtubekanaal vind je zijn optreden met de Schlagwerk Booster Kit op de Agora Stage, en op zijn website kun je Stilte beluisteren. Het is een hangplaat. (En dat zijn best twee rare zinnen.)

Eveneens in Hal 3.1 bevond zich de stand van Sinfonima, een verzekeraar uit Mannheim die zegt maatwerk voor muzikanten te leveren. Veel spektakel heeft een verzekeraar zelf niet te bieden, dus had Sinfonima de ook uit Mannheim afkomstige slagwerkgroep Die Schlagzeugmafia uitgenodigd om op gezette tijden een korte demonstratie te geven. Dat zag er ongeveer zo uit:

Skiën? Juist. Elke compositie van Die Schlagzeugmafia heeft een duidelijk thema. Spelen kunnen de mannen zeker, en wie geen vooroordelen heeft tegen Duitse humor, kon zich prima vermaken met de korte presentaties. Op hun website en sociale mediakanalen heeft de Mafia ook wat zelfgeproduceerde video's staan. Ik sprak kort met groepslid Joda Foerster, die mij vertelde dat deze groep slechts een extraatje is in het drukke muzikale leven van de leden. Doe mij zulke extraatjes, denk ik dan...

Internationale gasten waren er minder dan voorgaande jaren, leek het wel, of ze waren gereserveerd voor signeersessies op publieksdag zaterdag. Tomas Haake van Meshuggah dook vrijdagmiddag op bij Wincent drumstokken (zijn bandgenoten Thordendal en Hagström waren een paar meter verder bij Ibanez gitaren te vinden).

Eén hoogeplaatste gast van de Musikmesse zullen maar weinigen meteen herkend hebben. Slenterend langs de stand van Remo vielen mij een paar kleerkasten op. Ze hadden oortjes in met van die kringelsnoertjes. Geen gewone Musikmesse-security, dacht ik meteen, want die gaat gekleed in rode T-shirts met Musikmesse Security (denk het Duitse accent erbij) erop. Nee, dit was andere koek. En het ging blijkbaar om die mijnheer in pak die daar naast Remo's Gary Mann verwoed op een cajón zat te kloppen, niet heel erg sterk, overigens. Het bleek de Amerikaanse ambassadeur voor Duitsland te zijn, John B. Emerson, die de grote Amerikaanse firma's op de Messe een bezoekje bracht. Na gitaarfabrikant Martin & Co. was hij bij Remo beland - een amateurgitarist en groot muziekliefhebber, zo wist een van zijn assistentes - grijs mantelpakje, klembord - mij te vertellen.

Emily Dolan Davies was een van de vrolijkste en meest enthousiasmerende demonstrateurs die ik zag spelen. In de hal van Yamaha liet zij zien en horen waarom de DTX502 een prima e-drumstel is, en zijzelf een lekker groovende popdrummer.

En zo voort, drie dagen lang. Dit is een Slagwerkkrant-blog, dus ik beperk mij. Zach Danziger zag ik de Kerope bekkenserie van Zildjian presenteren. Dat was te gek, kort gezegd. Zack is een prachtdrummer en die bekkens... Waarom waren die er niet eerder? Ik wil ze hebben, was het gevoel van iedere aanwezige drummer. We komen er snel op terug, met een test in Slagwerkkrant.

Laat ik afsluiten met een gitarist waarvan ik heb genoten. Jon Gomm's onorthodoxe gitaarspel wordt omschreven als percussief - percussief in de betekenis dat zijn gitaar evenveel een slag- als een snaarinstrument is. En dat is er aan af te zien ook. Met een flinke bak effecten er aan vast, en de werkelijk perfecte geluidsafstelling in de tent die als vanouds de Agora Stage herbergt, kwam Jon Gomm's muziek meer dan levensgroot op me af. Niet dat hij nu zulke pakkende liedjes schrijft, maar het broeit en gromt en rockt en tokkelt allemaal zoals je het nog nooit hebt gehoord. Spannend.

Je krijgt een goede indruk van Gomms aanpak als je de video's op zijn website bekijkt. Je kunt ook mijn brakke iPad-video bekijken; die biedt als extra een ijverige fotograaf die op driekwart van de opname doodleuk voor mij gaat staan.