Op Je Oren Online (Slagwerkkrant 151)
Audio bij de Slagwerkkrantrubriek
Van alle nieuwe muziek die we dag in dag uit op de redactie beluisteren, kon dit zoveelste album van de Engelse jamband Ozric Tentacles op instemmend gemompel rekenen. Zelfs van de metalstagiair! Waar zou dat nu aan hebben gelegen? Want wat Hugo Pinksterboer (Tipboek-godfather en oud-hoofdredacteur van Slagwerkkrant) en Kim Weemhoff (Kim Weemhoff) ervan vinden, liegt er niet om. Pieter Sabel (Slagwerkkrant, Volkskrant, De Pers) ziet er de lol wel van in. Of nieuwe drummer Roy Brosh nu wel of niet alles heeft ingespeeld, of dat er programming aan te pas kwam lijkt er in elk geval weinig toe te doen.
Pieter Sabel
Muziek voor in de trein door de polders van Noord-Holland, heerlijk. Mijn eerste gedachte zou Gavin Harrison zijn, die kan ook goed heel precies doen, uitgedacht spelen. Zo even heel achteloos zo’n fill neerleggen, zoals deze ook doet. Steve Smith misschien? Zou kunnen, maar daar is het niet jazzy genoeg voor. Te strak, te bedacht. We zoeken het in een andere hoek, zowel letterlijk als figuurlijk: mijn beste suggestie zou Virgil Donati zijn. Als sessiedrummer, bij een fusionprojectje van een bevriende toetsenist.
Hugo Pinksterboer
Mijn eerste indruk was dat ik luisterde naar een album van de Israëlische, al tien jaar vanuit Londen opererende drummer Asaf Sirkis. Gedateerde, bombastische, symfonische jazzrockfusion. Maar het is hem niet, denk ik, of hij kan wel erg knap een drumcomputer nadoen. Bovendien speelt Sirkis met zijn Inner Noise zonder bassist, en hier hoor ik een echte. Denk ik. Veel verschil maakt het niet. Mag ik graag even een strijkkwartet luisteren, nu?
Kim Weemhoff
Eerst dacht ik dat alle drums geprogrammeerd waren, maar af en toe leek ik een (tamelijk lelijk) echt drumstel te horen. Het volgende nummer is weliswaar echt gedrumd, maar wat een vreselijke B-filmmuziek! De slechtste invloeden van de jaren tachtig komen voorbij: platte compressed drums, foute synths, lullige sequencers en fantasieloze gitaarsolo’s en riffs. En dit gaat track na track door. Wie dit drumt? Ik wil het niet eens weten. Voor mij klinkt het of Spinal Tap Allan Holdsworth persifleert. Alles wat ik lelijk vindt aan fusion komt voorbij, en maakt tot mijn spijt de azijnpisser in mij wakker.