Roadburn smeult onder stof en as

Vulkanologische problemen blijken geen beperking

On Stage 23-04-2010 16:32

Van oorsprong een stonerrockfestival is het tegenwoordig veel breder van opzet, en in deze 2010 editie ook consistent heavy geprogrammeerd. De line-up werd geplaagd door afzeggingen met een vulkanologische reden maar kon desalniettemin toch zeer geslaagd genoemd worden. Op de drie podia van 013 en in het om de hoek gelegen Midi Theater ging het drie dagen lang (de zondagse Afterburner niet meegerekend) tekeer voor een toegewijd publiek uit alle windstreken. Een publiek dat, zoals dat hoort bij een goed metalfestival, moeiteloos mengde met optredende muzikanten en over het algemeen elkaars beste vriend was.

Slagwerkkrant was twee dagen te gast op Roadburn, luisterde, fotografeerde en genoot. Op vrijdag stond het eerste grote optreden van Triptykon centraal, de band geleid door Thomas Gabriel Warrior en met verder gitarist V. Santura, bassiste Vanja Slajh en drummer Norman Lonhard in de gelederen. De eerste twee kennen elkaar van Celtic Frost, en de geluidsmuur die ze optrokken was ook in lijn met het laatste werk van die band. Gitaren als cirkelzagen, ritmes als pneumatische hamers en fraaie achtergrondprojecties zorgden voor een onheilzwanger sfeertje.

Tom Warrior had als gastprogrammeur enkele andere acts aangedragen, waaronder Darkspace en Sarke. De eerste, een inderdaad nogal spacy blackmetaltrio uit Zwitserland, haalde de hyperblastritmes van de harde schijf en trok rustig een ambient geluidsmuurtje op. Sfeervolle tripmuziek, niks meer en niks minder. Sarke had bij gebrek aan vliegtuig twintig uur in een busje gezeten om 013 te halen. Muzikaal trekt de band een lijn van seventies Black Sabbath naar thrash en black metal, maar helaas ontbeert het songmateriaal de klasse om lang te kunnen boeien. Als zanger Nocturno Culto zich verontschuldigt voor het feit dat hij zijn nieuwe tekst van een papiertje gaat zingen, dan maakt het niet meer uit of je Asgeir Mickelson (o.a. Spiral Architect, Borknagar, Testament) als drummer hebt.

Op de twee kleinere podia (Green Room en Bat Cave) piepte, knarste en gonsde het in alle toonaarden, van spartaans (de baritongitaar en kale drumpartijen van Tyler Smith bij Eagle Twin) tot bijna authentiek seventies (Horisont, een Zweedse band die aanstekelijke bluesy hardrock speelt, met Zweedse teksten voor een aangenaam eigen tintje). Met Pagan Altar stapte het publiek daadwerkelijk terug in de tijd; naar de New Wave Of British Heavy Metal, om precies te zijn, waarbij gitarist Alan Jones een aantal lekkere solo’s liet horen. Oude mannen, zo uit de pub getrokken, maar wat een gezellig concert. Een prima Nederlandse invaller voor Amerikaanse vulkaanuitval was Mother Unit, het instrumentale, modern-psychedelische rocktrio rond voormalig 35007-gitarist Bertus Fridael.

Veel drummers hadden kleine, vintage aandoende - of gewoon oude - drumsets op Roadburn. Ik noem Fredrik Jansson van de Zweedse 'psych-doom' formatie Witchcraft. Kleiner dan we gewend zijn was ook de set van Rob Snijders. Hij stuwde zanger John Garcia en zijn Nederlandse Kyuss-coverband voort in een rokende set. Die klonk zo vertrouwd, dat Garcia na een paar nummers ook voor zijn begeleiders begon te applaudisseren. Wat de ritmesectie (Snijders en bassist Jacques de Haard, ook van Agua de Annique) en gitarist Bruno Fevery (o.a. Monza, Arsenal) aan Kyuss-klassiekers lieten horen was fenomenaal, en eens temeer een bewijs dat die groep van groot belang is geweest in de jaren negentig. Het is niet overdreven om te stellen dat Roadburn niet zou hebben bestaan als Kyuss niet ooit was opgestaan.

Toen Karma To Burn het podium van het Midi Theater betrad en de eerste ritmes de zaal in pompte, ging de vloer wel tien centimeter op en neer door het meespringende en -deinende publiek. De instrumentale stonerrock van gitarist William Mecum, bassist Rich Mullins en de als een zwerver ogende drummer Rob Oswald (West-Virginia, USA) was perfect in de programmering van de vrijdag gezet, net toen iedereen toe was aan een dik uur ongecompliceerde, vertrouwde feestgrooves. Op de zaterdagavond deed het trio de set nog eens dunnetjes over in de Green Room.

Wat de afsluitende Noorse gelegenheidscombi Enslaved/Shining echter aan geweld ontketende met hun Armageddon Concerto sloeg alles. Shining had in januari grote indruk gemaakt tijdens Eurosonic in Groningen, Enslaved heeft al jaren een gedegen reputatie in de Noorse extreme metalscene, en hun bundeling van krachten was een prachtig staaltje experimenteerdrift.
Een oorverdovende mix van ambient avant-garde metal en noisejazz waarop de Eyjafjallajökull-vulkaan jaloers zou zijn geweest! Shining-drummer Lofthus en Enslaved's Cato Bekkevold hebben een geheel verschillende stijl, en het was spannend om te zien hoe de twee op elkaar letten voor cues en inzetjes. Dit soort projecten maakt Roadburn tot een uniek festival dat niets groter hoeft te groeien, maar gewoon heel lang moet blijven bestaan.