Eurosonic 2011
Impressie van het festival
Eklin
Toen de leden van noise/drone-project Adept besloten zangeres Leontien Herkelman en drummer
Johan Kooi aan de formatie toe te voegen ontstond Eklin. Zweverige, duistere soundscapes gaan bij deze band hand in hand met effecten doordrenkte zang en een groovende ritmesectie. Kooi maakt gebruik van een zeer minimale drumkit waardoor hij creatief moet zijn. Subtiele tikken langs de rand van zijn snare en het gebruik van enkele misleidende bassdrumpatronen houden de luisteraar bij de les.
Adept
Melodieuze deathmetal met hardcore breakdowns? Laat dat maar aan de Zweden over. De jonge honden van Adept (niet te verwarren met de eerste incarnatie van het Nederlandse Eklin) doen precies wat van hen wordt verwacht. Tussen de melodieuze gitaarleads en de zang van Robert Ljung ramt drummer
Gabriel Hellmark de nummers er probleemloos doorheen. Het wordt nergens echt virtuoos of indrukwekkend, maar Hellmark dient de muziek en voert zijn taak correct uit. Snel en furieus, lompe breakdowns: het klopt precies, en dat is wat telt bij dit genre.
My Favorite Scar
In de 3FM Tent laat My Favorite Scar horen hoe je een strakke set neerzet. De pompeuze ‘dark rock’ die de band voortbrengt staat als een huis en laat geen ruimte voor fouten. Erg indrukwekkend, maar
Stephen van Haestregt (ex-Within Temptation) krijgt hierdoor weinig kans om zich te presenteren. Door de strakke clicktrack verliezen sommige nummers swing en komt het geheel wat steriel over. Het zit allemaal perfect in elkaar, maar het mag wel wat warmer: iets wat de donkere stijl zeker ten goede zal komen.
Ethereal
De winnaar van De Grote Prijs Van Nederland vinden we terug in de kelder van het News Café. De melodieuze deathmetalformatie, met invalzanger Daniël de Jongh (Textures, ex-Cilice), grijpt de aanwezigen direct bij de strot met virtuoos toetsenspel en onverbiddelijke gitaarriffs.
Eelco van der Meer houdt zich moeiteloos staande tussen deze georganiseerde chaos en vindt ruimte om hier een schepje bovenop te doen. Hij lardeert zijn spel met indrukwekkende dubbele-basspartijen, spaarzame (maar effectieve) blasts en snelle fills. Fris en afwisselend, maar het belangrijkst: hij zorgt dat zijn spel de gehele set blijft grooven.
Dufresne
Het leek heel even een zeer korte set te worden voor het Italiaanse Dufresne. De band is nog maar net begonnen als het bassdrumpedaal van
Davide Zenorini blijkt niet meer te werken. Wanneer dit eenmaal is opgelost gaan de Italianen twee keer zo hard door en dompelen studentenhol Vindicat onder in onvervalste hardcore. Zenorini lijkt vooralsnog niet bang om de rest van zijn drumstel te slopen en geeft zijn vellen er flink van langs. No-nonsense drumwerk dat aansluit bij de uitstraling en het enthousiasme van Dufresne.
Drums Are For Parades
Hoewel de bandnaam anders doet vermoeden, heeft dit Vlaamse powertrio toch echt een drummer. Zonder begeleiding van een bassist volgt
Piet Dierickx (ex-Soulwax) de gruizige smerigheid die de gitaristen voortbrengen. Vreemde maatsoorten zijn eerder regel dan uitzondering en Dierickx volgt meer dan eens de gitaarriffs met zijn drumwerk. Toch weet Dierickx het te brengen alsof hij het zo uit zijn mouw schudt. Een band voor liefhebbers van oud werk van Mastodon of boze, compromisloze metal in het algemeen.
Antillectual
Fijne hoekige punk van het drietal uit Nijmegen, vol melodie maar nauwelijks poppy te noemen. Drummer
Riekus van Montfort gaat er vanaf liedje 1 vol in op zijn ruime Peace drumkit, waarbij hij verrassend veel ruimte weet te creëren in zelfs de snelste nummers. Lees in Slagwerkkrant 162 meer over deze in Ierland geboren, in Friesland opgegroeide drummer.
The Joy Formidable
Uit Wales neergestreken in Groningen was The Joy Formidable, een trio geleid door de opvallende zangeres-gitariste Ritzy Bryan. In Vindicat trok zij een gruizig muurtje gitaarherrie op, waar haar wat ijle zang gemakkelijk overheen gleed. Drummer
Matt Thomas heeft een flinke zwiep in zijn slag en stuwt de set onvermoeibaar voort. Bombastisch, dat zeker, maar op een innemende manier.