In Memoriam Hans Cleuver

door Oscar Kraal

Muzieknieuws 08-03-2018 10:12

Hans Cleuver is afgelopen zondag, 4 maart 2018, overleden op 70-jarige leeftijd. Oscar Kraal, die lange tijd leerling én docent was bij Drumschool Cleuver, en sinds enige tijd ook medewerker van Slagwerkkrant is, doet hier heel persoonlijk getuigenis in een prachtig In Memoriam.

Het is mei 1987, als ik op een middag door de Gouden Gids blader, op zoek naar het telefoonnummer van de muziekwinkel. Maar in plaats daarvan stuit ik op een advertentie van Drumschool Cleuver. Ik bel het nummer en krijg Hans Cleuver aan de lijn. Zo nam hij ook op: ‘Ja, Hans Cleuver zelf!’ Na een gesprek van nog geen twee minuten heb ik voor de volgende week een afspraak staan om me in te schrijven. Ik ben 16 jaar oud en wil maar één ding. De beste drummer worden die ik kan zijn.

Ik bel een week later aan, geheel volgens de instructies zijkant huis, en een man van middelbare leeftijd, licht grijzend en net iets te zonnebank-bruin, doet open. ‘Ja hallo, Hans Cleuver, kom binnen’ zegt hij met geaffecteerde stem en een kleine aardappel in de keel.
‘Huh?! Wat is dit? Een kakker?’ denk ik. Het was me aan de telefoon niet eens zo opgevallen. Ik volg hem naar de drumstudio om de les die hij op dat moment aan het geven is bij te wonen. En dat is het moment dat bij mij de bliksem inslaat. Ik word omvergeblazen door de geestdrift, energie, scherpte en humor waarmee hij zijn leerling aanspoort. ‘Kijk,’ zegt hij later tegen me, terwijl ik het inschrijfformulier invul, ‘het gaat erom dat je, als je hier na je les de deur uitloopt, net weer dat tikkie beter bent geworden dan toen je binnenkwam. En wat je daarmee doet, dat is aan jou.’

Bij de eerste les laat hij me iets voorspelen. Nog geen 16 maten ver onderbreekt hij me. ‘Die linkerhand, die is niet in orde, daar moeten we aan werken. Luister jij wel naar wat je speelt? Want je slaat met links zeker tien centimeter buiten het centrum van je vel. Als je dat dan al zelf niet ziet, mag ik toch hopen dat je dat wel hoort?’ ‘Eh…’ Veel meer kwam er niet uit.

Dan begint hij aan een hele verhandeling over de kwaliteit van zijn school, zijn lessysteem, welke drummers er allemaal bij hem op les zitten en hij eindigt die monoloog met: ‘…want ík ben de fucking beste!’ Ik zal het hem in de jaren daaropvolgend nog vaak horen zeggen. In uiteenlopende situaties. Sommige mensen schrokken daarvan, vonden het overdreven of misplaatst arrogant. Ik niet, eindelijk eens iemand die dat durfde te zeggen. Ik wilde immers zelf ook de fucking beste worden. Plus, hij had gelijk. Er was verder niets. Op het conservatorium kon je kiezen: klassiek of jazz. Daar had ik niets te zoeken. De popopleidingen zoals we die nu kennen waren er nog niet en Cleuver had eigenhandig een instituut opgebouwd waar drummers zoals ik in die tijd terecht konden. Zich konden ontwikkelen. Het beste uit zichzelf konden halen. En ze kwamen van heinde en verre naar hem toe. Met een methodiek die behalve behoorlijk Spartaans, ook doorspekt was met humor, inzicht en bezieling, over alle stijlen heen, op Amerikaanse leest geschoeid, heeft hij decennia lang hele generaties drummers beter gemaakt. Glashard en messcherp. Maar hij kon zich ook als een vader over je ontfermen. Hij gaf je vertrouwen en belangrijker nog, hij gaf je zelfvertrouwen. Zodat je zelf ook misschien wel durfde te zeggen: ik ben de fucking beste! Maar niet zonder daar je stinkende best voor te doen, of zoals hij altijd zei, je reet eraf te werken.

Hij gaf je daarnaast nog veel meer inzichten. Politiek, maatschappelijk en zakelijk. Je hoefde het er niet mee eens te zijn, maar er was ook moeilijk een speld tussen te krijgen, dus hij zette je aan het denken. Oren en ogen open. Ik heb er veel meer geleerd dan drummen alleen.

Uiteindelijk heb ik zo’n 11 jaar drumles gehad en mogen geven bij Drumschool Cleuver, samen met een topteam van onnoemelijk veel waanzinnig goede drummers als collega-docenten. Wat een heerlijk stel drumfreaks bij elkaar! Allemaal in de fik gestoken door die ene merkwaardige man. Zo’n unieke sfeer en periode.

Natuurlijk was Hans soms echt niet de makkelijkste, natuurlijk was er wel eens wrijving en kon je soms echt zijn bloed wel drinken. Of andersom. Maar behalve dat er echt keihard werd gewerkt, werd er ook echt keihard gelachen. Mijn hemel, wat heb ik daar gelachen. Met hem en om hem. Ik heb er, zoals velen met mij, de basis gelegd voor mijn latere carrière en ik zal hem daar voor altijd dankbaar voor zijn. Gelukkig heb ik hem die dankbaarheid nog kenbaar kunnen maken in zijn laatste dagen. Ik was hem alleen nog iets vergeten te vertellen, dus bij deze, uit de grond van mijn hart: Hans, je was de fucking beste! 

(hoofdfoto boven Hans Cleuver met Oscar Kraal in de jaren negentig) 

Elders op deze site kun je meer getuigenissen vinden, onder anderen van Slagwerkkrant’s Erk Willemsen en Dennis Boxem. Klik hier


zoeken
zoeken