North Sea Jazz 2017 - live verslaggeving vanuit Ahoy'

Peter Erskine krijgt Edison uitgereikt, veel videofootage, foto's en verslagen

Muzieknieuws 09-07-2017 10:07

Het was dit jaar vroeger dan ooit uitverkocht. Kan je er niet bij zijn, volg dan hier onze verslaggeving van het North Sea Jazz Festival 2017 vanuit Ahoy' in Rotterdam. Of geniet na als je thuiskomt. Drie dagen lang, 7-9 juli, met in totaal 150 optredens.

Met Peter Erskine, Justin Tyson, Makaya McCraven, Dave Weckl, Nate Smith, Mark Guiliana, Vinnie Colaiuta, Troy Miller, Nicky Hustinx, Tumi Mogorosi, Koffie, Philippe Lemm, Ari Hoenig, Lander Gyselinck, Jamie Peet, Phil Martin, Nate Wood en Questlove!

Houd deze blog bij en bekijk de videofragmenten! In omgekeerd chronologische volgorde!

door Dick de Waal, Erk Willemsen, 
Kevin Pasman en Dennis Boxem
Foto's en video's Dennis Boxem en
Erk Willemsen 
Eindredactie Tineke van Brederode

Voor Slagwerkkrant was de eerste dag van North Sea Jazz, vrijdag 7 juli, Peter Erskine Day. Hij kreeg een Edison uitgereikt uit handen van Michelle Kuypers, programmeur van North Sea Jazz en lid van de Edison-jury. We zagen zijn concert met het John Beasley Monk'estra (dat ook zaterdag weer speelde). En we konden Erskine uitgebreid interviewen. Zie de reportage verderop in dit artikel.

Interviews in volgende editie Slagwerkkrant
Elk van de drie dagen North Sea Jazz kende een aantal soms verwachte soms onverwachte hoogtepunten. Van overbekende drummers als Vinnie Colaiuta, Dave Weckl en Peter Erskine, tot nú misschien nog minder bekende slagwerkers, zoals Justin Tyson, Troy Miller en Tumi Mogorosi - ze komen allemaal voorbij. Naast natuurlijk een aantal Nederlandse en Belgische drummers en percussionisten die ook op uitgebreide schaal aanwezig waren op de veertien podia van het festival. In onderstaande lange lap tekst (kies zelf wat je leuk vindt om te lezen, scrollen maar!) met veel foto's en videofootage kun je de gangen van de Slagwerkkrant-redactie volgen. In de komende editie van Slagwerkkrant kun je interviews lezen met Makaya McCraven, Nate Wood, Anton Eger, Troy Miller en Tumi Mogorosi, en nog een editie later met Peter Erskine. En volgend jaar zijn we er gegarandeerd weer bij: 13, 14 en 15 juli 2018!

Nate Wood Bij Donny McCaslin
Aan het begin van de avond ontmoeten we Nate Wood, voorafgaand aan het allerlaatste concert van North Sea Jazz 2017. Deze multi-instrumentalist uit New York speelde ooit drums bij de Amerikaanse rockband The Calling. Nu was hij naar North Sea gekomen om saxofonist Donny McCaslin te begeleiden, een job die hij deelt met collega's Zack Danziger en Mark Guiliana. McCaslin trok alles uit de kast om de avond in de goed gevulde Hudson-zaal te laten eindigen in een indrukwekkend hoogtepunt. Heel bijzonder was het om te zien hoe Wood transformeerde deze avond. Was hij tijdens het gesprek nog behoorlijk koel en zakelijk, gezeten achter McCaslin ging het vol gas. Het resultaat was een welhaast emotionerende show, die door menig bezoeker niet gauw vergeten gaat worden.

Justin Tyson bij Robert Glasper Experiment
Soms zijn er ook van die onverwachte hoogtepunten die je met iedereen wilt delen. Zo geschiedt aan het slot van Dag 3. Als je na de drums-percussieduet-opening van het optreden van Erykah Badu in een bomvolle Nile (10.000 m/v) afzakt naar de naastgelegen Darling-zaal om een stukje Robert Glasper Experiment te kijken, tref je een handjevol publiek aan (tja, Badu zit in hetzelfde stijlgenre, maar heeft net een iets grotere maat en was lang afwezig geweest). Voordeel: je kan meteen doorlopen tot ongeveer naast de drummer, en de camera aanzetten. Wat volgt grenst aan het ongelooflijke. Wat voorzichtige balladachtige noten resulteren in een waanzinnige solo over vamp, die je hier kan horen in het filmpje dat we uitzonden via Facebook Live (na ongeveer drie minuten).

 

Om bij het volgende nummer een geweldige serie grooves ten beste te geven. Bekijk gerust deze 12 minuten video uit. Wat een schakering!

 

Damion Reid bij Liberty Ellman Sextet
Gitarist Ellman componeert behoorlijk ingewikkelde stukken, met veel spannende wendingen en alle ruimte voor Reid om los te gaan over de steady dreunende contrabaspatronen naast hem. Je zou kunnen stellen dat deze drummer in de opener Excavation continu soleert, zonder dat het te veel van het goede wordt. Als de brushes bij Furthermore uit de kast komen, worden we getrakteerd op een sterk staaltje vrij vegen. Heerlijk diepe en warme sound.

Nicky Hustinx bij Kovacs
Nicky Hustinx zat achter de drums bij zangeres Kovacs in de Maas, die een show gaf die niet alleen erg goed was maar ook in zeer korte tijd een enorme groeispurt heeft meegemaakt. Hustinx heeft de perfecte balans tussen een akoestische en een digitale kit gevonden. We spraken hem kort na zíjn optreden. 'Dit was een neus-in-de-boter situatie. Deze band bestaat in deze bezetting nog niet zo lang, maar de producties lijken nu al steeds megalomaner te worden. Vorige week deden we het voorprogramma van Robbie Williams en nu staan we hier in deze enorme zaal, voor echt een hoop lieve enthousiaste mensen. Het ging goed, ondanks dat we duidelijk voelden dat dit toch wel degelijk groter was dan een optreden in de kroeg op de hoek. Er was sprake van een heel gave spanning en het is heel vet als mensen zo positief reageren op nieuwe nummers.' 

Anton Eger bij Phronesis & The New Rotterdam Jazz Orchestra
Anton Eger drumt aan het begin van Dag 3 bij Phronesis en het New Rotterdam Jazz Orchestra Extended. Een beetje weird maar wel lekker, moeten deze gasten hebben bedacht toen ze de muziek schreven. Eger is nogal een presente drummer, die zo uit een punkband lijkt te zijn weggetrokken. Met metalen(!) mallets tovert hij knap bizarre junglegeluiden uit zijn set. Het eerste stuk, getiteld Untitled, brengt een aardig shockeffect teweeg. Alsof je dacht naar een bibliotheek te gaan, maar compleet onverwacht in een dierentuin bent beland. Met hele drukke dieren. Die onafhankelijk van elkaar heel veel onduidelijke dingen doen. Die schijnbare losheid wordt gaandeweg verruild voor bijna soulvolle stukken en muziek die niet zou misstaan in een enge film. Dit alles gebracht met gevoel voor drama, vooral in de eindjes. De negenkwarts die volgt werkt bijna hypnotiserend. Wat voegt deze band uit Rotterdam een hoop toe.

Tumi Mogorosi en Gontse Makhene bij Shabaka & the Ancestors
Op de valreep van Dag 2 spreken we Tumi Mogorosi, drummer bij Shabaka and the Ancestors. Een interview met deze percussieve story teller gaat niet over drums, rimshots of maatsoorten. Nee, als hij na een prachtige show die uit één massief stuk Afrikaans hout lijkt gesneden, neerploft in de perskamer gaat het over empirie, ontologie en metafysica. Taaie kost, maar van een wonderbaarlijke pracht. Binnenkort interview in Slagwerkkrant! Hier vast een videofragment waaruit het naadloze samenspel van Mogorosi en Makhene blijkt. 
(stoor je niet aan de prettige feestverlichting, maar luister rustig door naar deze climaxerende saxsolo van Shabaka Hutchings; werelds!) 

 

NTR filmde heel wat mooier, zie hier de eerste 18 minuten van het concert: 



Troy Miller bij Laura Mvula
Vocaliste Mvula is een persoonlijkheid die je zonder meer bijblijft, zelfs na een festival zo groot als dit. Natuurlijk is daar de fysieke presentie die dagenlang op je netvlies blijft staan, maar dit is gewoon oprechte soul van de bovenste plank en met een capital S. De teksten van de Britse zangeres zijn ontroerend, ze neigen naar poëzie. Ook haar dictie is een genot om naar te luisteren. Als drummer kan het ingewikkeld zijn om daar nog iets krachtigs aan toe te voegen. Troy Miller heeft die zeldzame kwaliteit om schoonheid niet stuk te spelen, maar alleen het broodnodige te bieden. Een zaal als de Maas nodigt daarbij niet bepaald uit om je coolste ghostnotes te etaleren, maar dat was nu juist wat Miller wel deed. Het bijna symfonische toucher zit 'm in het bloed en is onmiskenbaar vertegenwoordigd op dit podium. Niet alleen door de toevoeging van cellist James Douglas, maar door de wijze waarop de hele band de tekstuele zeggenschap onderstreept. Die cello is overigens ook veel meer dan alleen het kleine zusje van de contrabas. Samen met de dwarsfluit en basklarinet verdienen ze een plekje in de galerij der groten van vergeten groenten. Deze show was op alle fronten denkbaar een openbaring. We hadden exact vijftien minuten gekregen om de even Britse Miller backstage te ontmoeten. Vier minuten voor een foto en elf minuten voor het interview, over z'n rol bij Mvula en het behouden van een bird's eye view.

Vinnie Colaiuta bij Herbie Hancock
Als Herbie Hancock met een fusionband naar North Sea Jazz komt, is de interesse groot. En dat blijkt ook wel, want getuige de hoeveelheid mensen in de Amazon hebben behoorlijk wat mensen er extra geld voor over gehad om dit plusconcert te zien. Dan worden ze ook getrakteerd op het werk van een groep fusiongiganten. Het materiaal komt grotendeels uit de Headhunters-periode, maar de algehele sound ligt ergens tussen de nummers uit die tijd en de futuristische funk die Hancock daarna maakte. Lionel Loueke doet met zijn uiterst ritmische, in wah ondergedompelde slagpartijen sterk aan Pete Cosey’s werk met Miles Davis denken, maar voegt ook een nadrukkelijk Afrikaans tintje toe door bijna slagwerk-achtig met twee handen op de hals te spelen. Nog indrukwekkender is bassist James Genus, die erin slaagt om zelfs zijn meest ingewikkelde partijen onderhevig te maken aan een stevige groove. Die groove is waar Vinnie Colaiuta zich grotendeels aan vasthoudt en dat doet hij met verve. Liefhebbers van zijn virtuozere werk zijn misschien teleurgesteld, maar Hancock zal blij zijn met een drummer die erop gebrand is om een stabiele basis neer te zetten.

Jamie Peet en Phil Martin bij Bart Wirtz  
Saxofonist Bart Wirtz werd bij de Mississippi geflankeerd door drummer Jamie Peet en percussionist Phil Martin (zie de foto van zijn percussieset-up, hier rechts). Mooie verhaaltjes worden door de toeter van Wirtz verteld en daarin spelen beide slagwerkers een belangrijke rol. Peet zorgt voor dansbare en onmiskenbaar rake grooves. Martin complementeert het schilderij, met een prachtige variëteit aan hippe sounds en indrukwekkende trommeldingen. Een erg fijne en doordachte set van de hand van de trotse schrijver van Beneath the Surface, een plaat die op zich al een regelrechte aanrader te noemen is.

Anonymous aan start van Dag 2
De University of Texas Jazz Orchestra trapt de zaterdag af in de Mississippi met The Bitter Jug, een razendsnelle swingcompositie, ooit geschreven door een oud-bandlid. In 2004 waren ze hier voor het laatst, edoch in een compleet andere bezetting. Mede gezien dit constante verloop is het indrukwekkend om te getuigen hoe dit soort bands zich zo waanzinnig kunnen blijven profileren in het genre. Achter de trommels vinden we een piepkuiken dat razend goed speelt, maar helaas anoniem zal blijven tot iemand de moeite neemt om zijn naam op te nemen in het programma. Het zou zomaar de volgende Mel Lewis kunnen worden.

Drie maal Makaya McCraven
Maar ook Makaya McCraven (foto helemaal bovenin) doet een flinke duit in het zakje deze eerste dag. Hij speelt maar liefst drie keer en laat daarmee ook drie kanten van zichzelf zien. Bij de minibigband van Greg Ward speelt hij dienend: staight ahead jazz. In zijn eigen band pakt hij uit met soms tegendraadse grooves, soms recht-toe-recht-aan feels. Bekijk hier twee fragmenten uit het optreden van zijn eigen band: 

 

 

 

Bij Marquis Hill gooit Makaya McCraven vanaf noot 1 alles uit de kast. Niet hard. Integendeel, vrij beheerst. Maar er zijn wel overal nootjes. Een enorm contrast met de eerder geziene Peter Erskine. Heftige en stuwende drieklanken komen uit de contrabas van Junius Paul, een ware asset to the company, die alles geprononceerd en gedefinieerd aan elkaar lijmt. Deze bassist is, zoals de hele band, een heel harde werker. Of dit nu typisch Chicago is, zoals de presentator vertelde, kun je je afvragen. Maar deze sound is zonder meer rauw, direct, in your face, zo niet er bovenop. Chicago is voor de VS wellicht wat Rotterdam is voor Nederland, niet lullen maar poetsen. Dat daarbij indrukwekkend wordt gemusiceerd staat buiten kijf. Je krijgt 75 minuten en waarom zou je wachten met het tempo, hoor je saxofonist Greg Ward en z'n maten bijna denken.
McCraven pakt praktisch ieder accent mee in de trompet-soli van Marquis Hill. De rol van de drummer is best groot. Hij soleert even in het tweede stuk. Niet na twee of drie thema's; nee, na 16 maten intro. Alles aan deze band is gewoon net anders en dat maakt het fris om naar te luisteren en kijken. De bescheiden drumsolo vloeit onbeschrijflijk soepel door in een sambagroove met constant gave blaaspartijen, waarin niemand zich vergaloppeert aan hardblowing. Nee, hier wordt de dynamische range in het gedoseerde gezocht. Daarbij zorgen de plotselinge stemmingswisselingen van de überstrakke en staccato horns ervoor dat je je geen moment verveelt. Het tempo in de nummers, maar ook de variaties daarbinnen ligt hoog. Van hardbop naar samba en weer heel even flowen.
McCraven opent nummer 3 met een welhaast mathematisch mantra en indrukwekkende beheersing. Kijkend naar z'n bassvoet, vraag je je af hoe hij die noten vanuit die vlakke positie zo krachtig kan raken: ploem, ploem! Na een half uur beseften we eigenlijk pas dat er geen akkoorden werden gespeeld. Blijkbaar niet gemist dus. Er gebeurt in dat spectrum meer dan genoeg op de bas. In de tweede drumsolo trekt McCraven flink van leer en worden we even goed herinnerd aan Elvin Jones. Geen Chicago, but who gives a damn!

Chick Corea met Dave Weckl
De 76-jarige Chick Corea, artist in residence van het festival dit jaar, is nog steeds een held in de jazzwereld en dat is te zien ook. Een kwartier na aanvang van het optreden van zijn Elektric Band staan er nog rijen van enkele tientallen meters voor de deur van het Amazon-podium. Wanneer het ons uiteindelijk lukt om binnen te komen, worden we getrakteerd op een all-starband waar je u tegen zegt. 
De meester zelf had gedurende de show wat technische problemen, maar daar konden wij als slagwerkmagazine nauwelijks aandacht voor opbrengen. Die ging namelijk volledig naar de ritmesectie: prachtig virtuoos bas-spel van Nathan East dat samen met de grooves van Weckl een fundament van gewapend beton vormde. En dan het spel van de meester zelf: Weckl was puntig, virtuoos en precies als altijd, maar hoe ouder hij wordt, hoe meer diepte en groove er in zijn spel komt. Met recht een masterclass smaakvol fusiondrummen.

Ari Hoenig Trio
'Don't Take The G Train', was het advies van New Yorker Ari Hoenig. En hij krijgt de lachers op z'n hand met zijn Take The A Train-achtige melodische tompartijen. Bij de ode aan zijn vrouw Tracy kijkt hij wel heel boos, maar of dat iets te betekenen heeft blijft in het midden. Vaststaat dat elke slag van Hoenig een enorme intensiteit heeft, soms boos, soms gespannen, soms helemaal relaxt, vaak uitgelaten en grappig. Als kijker zit je continu op het puntje van je stoel, je afvragend wat hij nu weer gaat doen. Briljant!
Een fragment: 

Questlove bij Usher & The Roots
Usher & The Roots? Wat dacht je van andersom? Usher speelt een behoorlijke bijrol tijdens dit optreden; zelfs tijdens zijn eigen nummers laat hij het zingen vooral aan de achtergrondzangers en het publiek over. Verder had meer variatie in de tempo’s het optreden goed gedaan; het is geen geheim dat Usher vooral van slowjams houdt en The Roots weten zich daar ook zeker raad mee, maar een wat feller nummer als Here I Come tussendoor had het optreden goed gedaan. The Roots blijft natuurlijk bestaan uit geweldige muzikanten. Questlove kan uitstekend uit de voeten met deze grooves en tijdens zijn uitgebreide solo laat Captain Kirk Douglas horen dat hij als gitaarheld niet de erkenning krijgt die hij verdient. Sterker nog, voor dit avondje zwoele soul heeft hij de perfecte sound gevonden, die hier en daar behoorlijk aan Ernie Isley doet denken. Douglas’ Les Paul gilt alleen wat harder. Zonder Usher zijn The Roots beter. Veel beter.

Labtrio met Lander Gyselinck

Lander Gyselinck hebben we in Slagwerkkrant al uitgebreid gefeatured als drummer van Stuff. Hier laat hij zijn andere kant zien, die van heel precieze, lichtvoetige begeleider. Mooi zacht, gevoelig spel, met originele invalshoeken. Bekijk dit fragment:  


Peter Erskine met John Beasley Monk'estra

Erskine kijkt even in lichte paniek om zich heen als, luttele seconden voor het optreden, niet alleen de airco pal achter hem heel gekke geluiden maakt, maar ook de penetrante tonen van het draaiorgel van Bram Stadhouders de Hudson binnenknallen. Dan vertrekt het schip alsnog, op een reis van 75 minuten, langs door pianist en dirigent John Beasley vrijelijk gearrangeerde stukken van Master Bob Blaster Thelonious Monk.
Er heerst een ontspannen sfeer op het podium van de Hudson. Erskine begint rustig en maakt plezier met allerhande rimclicks en hier en daar een flinke boem op de floor. Altijd raak en met intentie. Daar moet de klap liggen, nergens anders. Beasley wandelt regelmatig van de piano naar center stage en weer terug. Zoals bekend is hij van de losse aanpak; spontaniteit is prima. Altist Joris Roelofs uit Amsterdam wordt door Beasley een paar keer goed in het zonnetje gezet en speelt een erg lekkere basklarinetsolo in het nummer Epistrophy.
Erskine houdt constant een scherp oog op solisten, de dirigent en z'n partijen. Daarbij leidt hij de ritmesectie, maar altijd onder gezag van kapitein Beasley. Erskine is een erg bescheiden drummer en kan zich prima in z'n element voelen in deze rol. En wat hij speelt is uiterst bedachtzaam en bijna zachtjes. In zijn tijd bij Weather Report had hij al laten vallen dat het van hem niet zo hard hoefde, vaak tot razernij van Joe Zawinul. Als Beasley samen met bassist Benjamin Shepherd de ballad Ask Me Now inzet, geniet de drummer zichtbaar van de delicate klanken. Zo'n stuk kun je op allerlei manieren benaderen als drummer en dat doet hij dan ook, gebruikmakend van stokken, brushes, mallets. Als er, zoet als honing en middels een puik crescendo, wordt toegewerkt naar een iets heavier passage, worden de brushes verruild voor het hout en begint het collectief echt op stoom te komen.
De jonge Shepherd, inmiddels ook een gevestigde naam in de jazzscene van Zuid-Californië, is erg in z'n nopjes met wat er naast hem gebeurt op de drums. De ritmetandem vermaakt zich opperbest, met behoorlijk spectaculaire beat displacements of suggesties daarvan. Zo van 'een paar noten uit triolen, kwintolen of sextolen, maar nooit de eerste'. Beasley verhaalt bij de introductie van het vierde nummer over 2017 en de turbulentie in de VS, zonder het beestje Trump bij de naam te noemen. Crack, racisme, segregatie: het is er allemaal nog. Daar moet ook over gezongen worden. En zo verschijnt trompettist Dontae Winslow in de gedaante van rapper. Want in zeventig jaar tijd is er een hoop veranderd in de VS, maar een hoop ook niet.
Op 10 oktober 2017 zou Monk 100 zijn geworden.

Na het optreden konden we een uitgebreid interview met Erskine doen. Lees het binnenkort in Slagwerkkrant!


Edison Jazz/World voor Peter Erskine
Na het concert zijn we backstage getuige van de uitreiking van de Edison Jazz/World voor de 4cd-box As It Was van Erskine. Michelle Kuypers, programmeur van North Sea Jazz, hier in haar hoedanigheid van lid van de Edison-jury, reikte het bijbehorende beeldje uit. 

Philippe Lemm Trio
Voor de luidste snare van de eerste dag moeten we al vroeg helemaal boven in de Volga zijn. De klappen van Philippe Lemm knallen door de bovenzaal heen en zijn rimshots behoren tot de hardste die wij ooit gehoord hebben. Dat betekent overigens niet dat het Philippe Lemm Trio het alleen van volume moet hebben. De composities van het trio variëren van mooie, bijna filmische melodieën tot speelse improvisaties. Als je de groove niet met Philippe Lemm mee voelt, ben je al snel de draad kwijt. Doe je dat wel, dan word je beloond met een verrassend optreden.

Drums & Beats Summit
met Mark Guiliana, Dave Weckl en Nate Smith

Het Jazzcafé is elk jaar plaats van handeling voor interessante talks met de musici van het festival. Direct aan het begin van de dag kwamen drie topdrummers naar het Jazzcafé om van gedachten te wisselen over de ontwikkeling van 'the art of drumming' in de laatste paar decennia: Mark Guiliana, Dave Weckl en Nate Smith.

Ze doen dat onder meer aan de hand van een track die elk van hen enorm heeft geïnspireerd om de drummer te worden die ze nu zijn.
Nate Smith verhaalt over Bob James, die met zijn plaat One een lichtvoetig soort fusion maakte zonder te vervallen in muzak, met Idris Muhammad op drums.
Dave Weckl, de oudste van de drie, liet duidelijk blijken dat hij zich niet heel erg bezighoudt met nieuwe ontwikkelingen en eigenlijk misschien zelfs liever terug wil naar met een overhead en een kick je drums versterken en dan één overhead voor de band! Het gaat dus om het 'gewoon voelen van de muziek', 'to play the touch'! Als voorbeeld laat hij de track Love For Sale horen van de Buddy Rich Big Band, van het album Big Swing Face.  
Mark Guiliana lijkt de meest progressieve van de drie. De weirde electronic beats van Aphex Twin zijn voor hem een belangrijke inspiratiebron geweest. Vooral omdat die beats niet door een drummer zijn gemaakt - net als die van J Dilla bijvoorbeeld - zijn ze zo origineel: 'Mijn drum brain is zo geprogrammeerd dat ik me daar niet meer los van kan maken; dus hoe meer ik mijn inspiratie van buiten dat drum brain kan halen, hoe origineler ik kan gaan spelen'. 

Luister hier naar de drie tracks die de drummers lieten horen:



In onderstaand videofragment vertellen de drie over de muziek die ze op North Sea Jazz ten gehore gaan brengen met Jose James (Nate Smith), de Chick Corea Elektric Band (Dave Weckl) en het Mark Guiliana Quartet. 

 

Koffie met Abe van de Woude, Steven Brezet en Vernon Chatlein
Ze zijn er met recht trots op: North Sea Jazz 2017 openen. De ritmesectie staat in slagorde opgesteld op hoge podia. Abe van de Woude met zijn minimale kit met één ride, percussionisten Steven Brezet en Vernon Chatlein met een gevarieerde slagwerkbatterij. Met materiaal van hun nieuwe plaat Huntu weten ze het publiek direct warm te maken voor de rest van de dag. 

Eerste drie minuten van het optreden: 


En het perfecte percussieduet van Vernon Chatlein (links) en Steven Brezet. 

 

Nog veel meer videofootage op de site van NPO Soul & Jazz. Klik hier
Flinke delen uit de concerten van onder anderen Mark Guiliana Jazz Quartet en Jose James met Nate Smith! 

 

zoeken
zoeken