North Sea Jazz - Dag 3
Pathos en virtuositeit
Muzieknieuws 09-07-2012 08:49
De derde dag op North Sea Jazz besloot een weergaloos weekend waarin de state of the art van het drummen voorbijkwam. Simon Phillips behoort dan weliswaar niet tot het vernieuwersgilde, maar het was wel supergoed. Een van onze redacteuren riep zelfs dat hij dit misschien wel het beste North Sea Jazz concert ooit vond. Het slotconcert met Giovanni Hidalgo bewees dat hij nog steeds eenzaam aan de congatop staat. En Van Dave King bij The Bad Plus hebben álle Slagwerkkrant-redacteuren genoten.
door Mark van Schaick, Dennis Boxem, Dick de Waal, Ifor Baynes, en Erk Willemsen - foto's Tineke van Brederode, Dennis Boxem en Mark van Schaick
Was de tweede dag de dag van de vernieuwers, de derde dag kan gerust de dag van de virtuozen genoemd worden. Omar Hakim, Simon Phillips, Giovanni Hidalgo en Dave Weckl op één dag aan je voorbij kunnen zien trekken is ook wel heel bijzonder. Hoera voor North Sea Jazz.
Joshua Redman bij The Bad Plus met Dave King
De artist in residence van deze editie van North Sea Jazz was saxofonist Joshua Redman. Hij deed zes concerten, onder anderen met Eric Harland, zie het verslag van Dag 2. Het slotconcert deed hij met The Bad Plus, de band die de laatste jaren popsongs van een wel heel aparte versie voorzag. Dit eerste optreden met Redman van een drie weken durende tour kende veel eigen repertoire waarin Redman excelleerde. Het trio zelf hield zich meer in dan anders. Een enorm fysieke Dave King veert in de crescendo's regelmatig omhoog achter de drums, wisselt razendsnel tussen hard en zacht en weet in de wijd uitgesponnen slotsong de groep naar grote hoogten te stuwen; wat een waanzinnige drummer is Dave King, en wat een geluk, plezier, humor, inventiviteit en precisie werd hier door deze formatie voor het voetlicht gebracht.
Clinic van Omar Hakim
De drumclinic dit jaar was voor Omar Hakim. Onverwacht spraakzaam, bijna als een volleerd speecher, sprak hij een uur lang de menigte toe in het NRC Jazzcafé, soepel op vragen reagerend en honderuit vertellend over hoe hij zijn eerste gig bij Weather Report kreeg, hoe je als muzikant altijd de conversatie met je medemuzikanten aan moet gaan, in letterlijke zin, en dat je moet zorgen in het nú te leven en te spelen. Gisteren was gisteren, morgen is pas morgen. Eerder op de dag pastte hij dat al toe toen zijn Miles Smiles-band soepel begon terwijl bassist Daryll Jones nog in de file naar Ahoy' zat. Hakim speelt kaarsrechte vieren waar je drieën verwacht, een bekende signatuur. Heerlijke losheid ('s mans polsen lijken van rubber) afgewisseld door vloeiende shuffles. Geen radicaal vernieuwer, maar hij bedient zich meesterlijk van vloeiend rollende sextolen over de toms die soms even wonderlijk lijken te verstommen om tenslotte loeistrak te eindigen in een dikke pets bovenop de één.
Jeff Ballard bij Brad Mehldau
Dat de opinies over concerten regelmatig uiteenlopen bewijzen wel de volgende zinsnede die we opvingen van onze Slagwerkkrant-redacteuren: 'Dit was zo’n ingeslapen, zelfgenoegzaam stelletje dat ik het na drie nummers niet meer uithield'. Maar ook: 'De bijna timide pianist Mehldau werd vergezeld door een uiterst zorgvuldig en passievol spelende Jeff Ballard achter de flinterdunne cymbals. Zelden zo'n korte maar oorspronkelijke solo met een bijna lieflijke frasering gezien. Ballard belichaamt percussieve schoonheid.'
Will Calhoun bij Bela Fleck en Oumou Sangaré
Het was een grote verrassing Living Colour-drummer Will Calhoun aangekondigd te zien staan in het Afrika-project van Bela Fleck met de Malinese topzangeres Oumou Sangaré. Hij wist de feel van de stuiterende Malinese ritmiek goed te treffen, en in combinatie met zijn eigen hardfunky stijl voorzag hij de band van een rotsvast fundament. Op udu liet hij zich van zijn percussieve kant zien. Calhoun liet trouwens weten dat Living Colour een nieuw album in de steigers heeft staan en dat er ter gelegenheid van 25-jarig jubileum een flinke tour op stapel staat.
Ramon Porrinha bij Buika
Ja, daar was ze weer, de ongemeen emotionele Spaanse zangeres Buika, die de grenzen slecht tussen flamenco, jazz en Afrocubaans. Uit haar tenen kwam het, van hees gevoelig tot raspend rauw. Contrastrijker met de stoicijnse Ramon Porriha, alias Piraña, kun je het niet krijgen. Zijn cajonspel stond als een huis natuurlijk. Ook hij laveerde met gemak tussen de stijlen. De maestro!
Jorge Rossy bij Wayne Shorter
Een Spaanse drummer bij Wayne Shorter. Daar willen we meer van weten. Binnenkort dus in Slagwerkkrant een interview met Jorge Rossy. Het concert vangt aan met slepende romantiek, prima geschikt onder een enge spookfilm of een absurdistisch drama. Shorter fragmenteert er aardig op los, begeleid door een evenzeer kleurrijk en vrij drummende Rossy. Niet voor zwakke magen, maar wel legendarisch.
Stern/Bona met Dave Weckl
Dave Weckl speelde keurig en netjes en mooi zoals we van hem gewend zijn, achter de bijzonder goedgehumeurde gitarist Mike Stern en bassist Richard Bona. Niets nieuws, wel lekker.
Anton Eger met Marius Neset
De jonge Noorse saxofonist Marius Neset, woonachtig in Kopenhagen, is een van de beloftes van het moment. Zijn kwartet met drummer Anton Eger, die je nog kunt kennen van het fijne Jazz Kamikaze, had veel pit en charme. Eger heeft een onstuimige techniek en lijkt zichzelf af en toe af te remmen om zijn frontman niet teveel op de hielen te zitten.
Giovanni Hidalgo met Michel Camilo
Painist Michel Camilo noemde het een een vriendschappelijk gevecht, met als 'support' bassist Lincoln Goines. De battle werd echter niet echt opgezocht, wel was het een continue etallering van virtuositeiten, keihard gespeeld, zowel door 's werelds beste conguero Giovanni Hidalgo, als door Camilo.
Simon Phillips met Hiromi
Pianiste Hiromi sloopt een vleugel met haar aanslagen als het moet, en is dan nog niet moe. Vandaar dat ze een ritmesectie met Anthony Jackson en Simon Phillips nodig heeft, dat geeft tenminste een beetje partij. Het trio zette een van de meest spectaculaire optredens van North Sea 2012 neer; misschien op het randje van circus, maar mijn hemel, wat was het heerlijk om naar te kijken en te luisteren. Phillips in bloedvorm, wat een genot is dat toch!
Joey Marijs, Niels Meliefste en Peter Kuit bij Kweksilber Big Band
De bigband van klarinettist/saxofonist David Kweksilber, met slagwerkers Joey Marijs en Niels Meliefste, verraste met een fris repertoire van soms stokoud, soms gloednieuw materiaal, waarin zelfs een rol was weggelegd voor tapdanser Peter Kuit, die synchroon met de ritmesectie maar ook solistisch liet horen wat voeten toch voor een fantastische percussie-instrumenten zijn.
Yoran Vroom en Anthony Tolsma bij Waylon
Lenny Kravitz zei tijdens zijn show vrijdagnacht: ‘Jazz festival? I like jazz. But I want to rock!’ Met die instelling stond Waylon in de Nile, met in zijn band drummer Yoran Vroom en powerpercussionist Anthony Tolsma. En ja, hij ging nog net even harder dan Kravitz!
Bram Hakkens en Frank Wienk bij The Kyteman Orchestra
Ook oorverdovend hard, maar dan in de Maas, was The Kyteman Orchestra, nu met Nog Meer Mensen. Ergens daartussen bevonden zich Bram Hakkens en Frank Wienk. Hun klappen werden erg goed uitversterkt, zodat je zelfs op de tweede ring in sommige stukken je darmen nog voelde trillen. Pathos alom. Hoogstwaarschijnlijk moet het Kyteman-publiek volgend jaar op het podium plaatsnemen, omdat de band zelf de rest van de zaal nodig heeft.
Chris Dave bij D'Angelo
Tja, en we besluiten dit verslag gewoon met de ongenaakbare Chris Dave, De Grote Vernieuwer. Natuurlijk was het D'Angelo die LANG op zich liet wachten, maar toen de band eenmaal aftrapte was het meteen Chris Dave die met zijn stuiterende voorin-achterin beatwissels, samen met bassist Pino Palladino, direct weer die revolutionaire beats neerzette waar hij patent op heeft sinds een jaar of vijf. Hij blijft nog een dagje hangen in Nederland, want is vanavond gastdrummer bij Alain Clark in Paradiso! North Sea Jazz zet zich gewoon weer voort!
