North Sea Jazz per dagverslag - dag 1 - vr 8 juli 2016

Met o.a. Antonio Sanchez, Ziv Ravitz, Questlove, Richard Spaven

Muzieknieuws 08-07-2016 21:07

Pers 25.000 mensen in Ahoy, verdeel ze over 13 podia en laat ze genieten van de muziek van meer dan 1000 muzikanten. Dat is North Sea Jazz. Drie dagen lang, 8-10 juli 2016, met in totaal 150 optredens. Wij zijn erbij en doen verslag! Van Snarky Puppy tot Shai Maestro, van The Roots tot Jameszoo.

door Dick de Waal, Erk Willemsen, André Dodde, Patrick Lamberts, Kevin Pasman - foto's Dennis Boxem e.a.


Het festival beginnen met een dj-set van Questlove. Dat kan slechter! Bijna aandoenlijk hoe de man 20 minuten te laat tussen het publiek door op het zonnige Tigris-dak met een bak vol platen komt aangesjokt. Bij de eerste beats wordt er door Questlove druk aan de knopjes van het mengpaneel gedraaid, zoals het een ware dj betaamt. Zelfs het penetrante testbeeldgeluid gaat erin als koek bij de steeds groter wordende crowd. Op de setlist: Superman Lover, Why Can't We Be Friends, California Soul. Uiteraard wat Stax. Bowie's Fame. Sign Of The Times. Back In Black. Alles hooguit 1 minuut. Prince-nummers krijgen duidelijk een speciaal plekje: Kiss wordt praktisch integraal gedraaid. De kleine man uit Minneapolis is via Questlove nog even terug op North Sea.
Veel beats vooral. Slim wordt het laag en hoog nu en dan uit de mix geweerd; het blijft natuurlijk een drummer. En wát voor een, laten we wel wezen. Streng kijken naar afwisselend de laptop en draaitafels, dat lijkt hier vooral belangrijk, contact met het publiek is secundair. Met een Nina Simone-plaat in de hand gaat het op naar de volgende gig. Leuk om van dichtbij mee te maken, maar we kunnen niet wachten tot-ie aftikt met de rest van The Roots.


The Roots
Tienduizend man in de Nile-zaal staan trappelend te wachten. In een tomeloze rollercoaster van eigen werk en wederom een paar briljante covers (o.a. Sweet Child O' Mine), zorgen Questlove en de overige Roots voor een onvergetelijk feestje. De groove is groter dan groots, maar het lijkt Questlove enorm weinig moeite te kosten. Wat een beest.

Snarky Puppy
Terug naar het begin van de dag, waar Snarky Puppy voor een briljante opening van het programma in de Maas-zaal (normaal gesproken het Sportpaleis) zorgt. 
Het collectief uit New York begint dit twee uur durende optreden in een uitgebreide bandopstelling van drums, percussie, bas, drie gitaren, drie toetsenisten en twee blazers. Dat is inderdaad behoorlijk uitgebreid, maar door de grote banddiscipline klinkt het nooit te druk. Hoogtepunten zijn een prachtig pianointermezzo van Bill Laurance en fabuleus Moog-spel van Cory Henry. Toch is het muzikale kunnen van de bandleden niet wat Snarky Puppy het meest onderscheidt. Juist omdat bandleider/bassist Michael League ervoor zorgt dat iedereen altijd in dienst van de compositie speelt en het ‘bandgevoel’ en het spelplezier van het podium stralen, bereikt de band een breder publiek.
En Larnell Lewis, die deze keer de Snarky-drumhonneurs waarneemt, blijft een uiterst spannende drummer die excelleert in het ontspannen blijven op de meest spannende momenten. De funky vamps zijn niet van de lucht en worden voorzien van een haarscherpe percussieve omlijsting. Kyteman wordt nog even hartelijk bedankt voor de goede samenwerking. Terecht, want die hostte een van de meest bijzondere opnamesessies ooit op Nederlandse klei. Het is nogal een gedoe om dat hele orkest gereed te krijgen, maar dan heb je wel wat. Dit soort ondernemingen verdient het grootste respect.

Plus het Metropole Orkest
Na een klein uur komt het voltallige Metropole Orkest het podium op. Michael League maakt van de ombouwtijd gebruik om Kytemans Kytopia nog eens te bedanken voor de tijd die Snarky Puppy daar kreeg om het album We Like It Here op te nemen, en wat leidde tot de samenwerking met het Metropole Orkest op Sylva. Voor de vijfde keer ooit wordt nu dit album uitgevoerd. Het klinkt filmisch en vol, maar ook stuwend en levendig. Naast Snarky Puppy krijgen de solisten van het Metropole Orkest alle ruimte, en vooral trombonist Bart van Lier maakt het publiek, dat moeiteloos twee uur lang geboeid blijft, uitzinnig. 

Antonio Sanchez dag
Al voor North Sea Jazz konden we Antonio Sanchez spreken over wat hij zoal zou gaan doen op het festival. Lees het artikel met interview hier. Eerst wonen we zijn clinic bij over de soundtrack die hij maakt voor de speelfilm Birdman, met Michael Keaton. Hij vertelt uiterst smakelijk over de totstandkoming van de score, waarin louter drums gespeeld worden. Binnenkort op deze plek de hele video van de clinic! 

Een uurtje later zit hij alweer helemaal klaar voor een imponerend concert met zijn Migration band. Ze voeren The Meridian Suite van zijn laatste album integraal uit, een positieve uitputtingsslag voor musici en publiek. Wow, wat een compositie. Vijf kwartier lang weet de band te boeien. Het spel van Sanchez is dynamisch als altijd, met een geweldig breed palet van grooves en sounds. 

 

Jameszoo Quintet
Mitchell 'Jameszoo' van Dinther is al een tijdje actief in de Nederlandse dj/producerscene, maar maakte onlangs een enorm statement met zijn briljante plaat Fool. Materiaal daarvan voert hij op NSJ met verve uit in een geweldig spelende formatie met de waanzinnig solerende toetsenist Niels Broos, de ruige baspartijen van Frans Petter Eldh, saxofonist André Roligheten en de Engelse drummer, bekend van Jose James, Richard Spaven, die heel precies gedoseerd de continu wisselende ritmische structuren inleidt, zonder fratsen, heel leeg gehouden, soms naar drum 'n' bass neigend, maar meestal heel eigen. Jameszoo doet de sounds en leidt de band. En af en toe grijpt hij naar de microfoon voor zijn tongue-in-cheek zangpartijen. 

Richard Spaven

Richard Spaven

Thundercat met Justin Brown
Basvirtuoos Steve 'Thundercat' Bruner verleende zijn diensten aan hiphopster Kendrick Lamar, queen of neo-soul Erykah Badu en thrashmetalband Suicidal Tendencies. Onder zijn eigen naam (vooruit, artiestennaam) maakt hij vrij abstracte jazzfusion met dromerige melodieën, funky grooves en zeer drukke improvisaties met drummer Justin Brown. Dat klinkt alsof het geheel ieder moment in elkaar kan storten, maar wonderwel blijven de nummers overeind. Brown is een geweldenaar met zijn krachtige, intuïtieve stijl, en Thundercat zelf lijkt soms wel twee bassisten in een. Dat rechtvaardigt dan ook de zes snaren op zijn Ibanez signature hollowbody en zijn arsenaal aan effecten. Vooral octavers lijken in de smaak te vallen bij de Amerikaan.

Re:Freshed Orchestra
Een strakke, goed bedachte en vooral echt spectaculaire set. Vijftien man op het podium verzorgden op deze vrijdagavond een ongekend frisse sound, waarbij het adjectief 'vrolijk' een compleet nieuwe dimensie kreeg. Niet alles hoeft in vieren, zo blijkt uit de sexy slepende zesachtste feels met een even 'six feet under' diepe sound, die drummer Rick van Wort met razendvenijnig hihatwerk en dikke pulses gebruikt om de rest van deze superband naar grote hoogten op te stuwen. Wat een feest ook dat de dwarsfluit en cello een plek krijgen. Out with the old, in with the new. Het positieve woord wordt hartelijk welkom geheten in Rotterdam en verdient alle denkbare lof. 'Anything is possible, nothing is impossible.' Dit soort positivisme is wat de wereld nodig heeft.

Re:Freshed Orchestra
 

Pharrell Williams
Natuurlijk, Pharrell Williams en zijn danseressen trekken alle aandacht bij het slotconcert van de eerste dag, maar de muzikanten die de wereldster begeleiden zijn uitstekend. Brent Paschke heeft duidelijk geluisterd naar de funky slagjes van Prince en mede-Stratman Nile Rodgers, en zodra bas- en synthesizerman Dwayne Moore zijn Warwick Streamer ter hand neemt, staat het volledige geraamte van Ahoy mee te trillen. Het is drummer Darrell Robinson die tijdens het optreden de meeste lof krijgt van Williams, en het moet gezegd: hij past uitstekend bij de hiphop en moderne r&b die nog even een dampend dansfeest van de Nile maakt.

Shai Maestro Trio met Ziv Ravitz
We spreken Ziv Ravitz kort voor zijn optreden met het Shai Maestro Trio. Hij geeft aan altijd z'n geluid te kunnen vinden, wat er ook gebeurt. 'Ik heb drie jaar gediend in het Israëlisch leger; daar leer je je aanpassen aan buitengewone omstandigheden.' Zo ook in de Yenisei op vrijdag, even voor middernacht. Terwijl het sublaag van Pharrell ernaast nog even roet in het eten dreigt te gooien voor dit sensitieve maar enorm muzikale en vooral onverwacht swingende trio, heeft de drummer z'n sound allang gevonden. Drie minuten soundcheck, meer was vooraf niet nodig. Wat direct opvalt, is het compacte en lieflijke samenspel in de eerste track, Gal, vernoemd naar Maestro's dochter.
Pianist Shai Maestro mag graag meezingen onder z'n eigen soli en thema's, zoals bijvoorbeeld ook Bob Mintzer dat vaak doet. Geestig en lichtelijk vreemd, maar zonder meer eveneens een kunst. Ravitz knutselt veelzijdige geluiden uit de in principe vrij standaard Yamaha kit, met twee snares en evenveel floortoms. Het lockt gewoon in deze bezetting en dat heeft te maken met een hoger bewustzijn van de drie spelers in kwestie. Er heerst constant contact; bijna bewonderenswaardig. Gelachen wordt er ook, niet onbelangrijk. Er is geen sprake van spanning op dit podium, tenzij in harmonische en ritmische zin.
Ravitz lijkt tijdens dit alles veelal recht het publiek in te kijken, wonderlijk genoeg. De zijwaartse positie op het podium verraadt een heel gezond rechte houding, analoog aan hoe de man spreekt. Op zes meter afstand zien we mooi hoe hij een glissando op de laaggestemde floor tovert, door het vel aan te slaan met de tip en vervolgens langzaam de hand van de bovenzijde van de stok naar de taper te laten glijden. Deze schoonheid laat zich alleen waarderen from up close. De set beweegt van gepolijste schoonheid naar de randjes van lelijkheid, maar zoals tijdens het interview besproken, binnen de perken van de beschaving. Wat een prachtige afsluiter van deze eerste avond. Dank. Dank. Dank.

 

 

zoeken
zoeken